FICเรื่องนี้เป็นการ์ตูนที่เก่ามากกกก พอดีกลับไปดูและไฟลุกอีกรอบ
เลยเอามาแต่งจ้า555
----------------------------------------------------------♤♡♡♧☆-------------------------------------------------------------
[ ณ อาณาจักรนิฮง ]มีชายหนุ่มคนหนึ่งนาม 'คุโรงาเนะ' นอนอยู่ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ลมที่พัดเย็นสบายราวกับจะพัดพาความทุกข์ของผู้คนไปด้วย แม้ใบหน้ายามหลับนั้นจะดูน่าเกรงขามสำหรับคนเท่าไปในอาณาจักรนี้แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่สำหรับผู้ย่างก้าวมาใหม่อย่างอย่าง 'เฟย์ ดี ฟลอไรท์' เลยแม้แต่น้อย ร่างบางย่อตัวลงนั่งชันเข่าใกล้ๆกับร่างสูงที่นอนหลับสนิทอยู่และเอานิ้วจิ้มเบาๆที่แก้มสากพร้อมเรียกชื่ออีกฝ่ายนั้นอย่างหาเรื่องตามปกติธรรมดาเช่นทุกวัน
"คุโรริน~ตื่นได้แล้ว" ร่างสูงที่หลับอยู่ตาเบิกโพล่งและแผ่รังสีอมหิตทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ผิดเพี้ยนของตนเอง
"บอกแล้วใช่ไหม! ว่าข้าชื่อคุโรงาเนะไม่ใช่ไอสารพัดชื่อที่เจ้าเรียกข้าไม่ซ้ำวันนั่น!!" ร่างสูงเอ่ยอย่างกัดฟันแน่นและชูกำปั้นออกมาเพื่อให้เห็นว่าถ้าเรียกของเขาแปลกๆอีกครั้งหนึ่งร่างบางตรงหน้านี้เละแน่นอนแต่มีหรือที่ร่างบางตรงหน้านี้จะกลัวหรืสะทกสะท้านบ้างคำตอบคือ 'ไม่' ร่างบางที่เริ่มเอานิ้วจิ้มแก้มของของร่างสูงอีกครั้งเอ่ยประโยคถัดมาอย่างยียวนกวนประสาทพร้อมแสร้งทำตาปริบๆคล้ายจะร้องไห้
"อะไรกัน..เราอยยู่ด้วยกันมา 7ปีแล้วนะ..คุโรโฮ่งยังชินอีกหรอ"
"อย่ามาเสแสร้งข้าดูเจ้าออกหรอกและข้าก็ไม่มีวันชินด้วยเฟ้ย!" ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่สนใจคนตรงหน้าเสียเท่าไหร่แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆก็รู้สึกหนักขึ้นมาหน่อยๆตรงแผ่นอกกว้างและเมื่อเหลือบตาไปดูก็เห็นว่าร่างบางที่ตนทำท่าไม่สนใจอยู่เมื่อครู่นั้นได้ลงมานั่งพิงร่างของตนไว้เสียแล้ว แต่ร่างสูงที่มักจะทำท่าอารมณ์เสียและทะเลาะกับร่างบางอยู่ตลอดเวลานั้น พอมาคราวนี้เจ้าตัวกลับไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อยและปล่อยให้ร่างบางพิงร่างของตนอยู่อย่างนั้นจนพอใจ
"อ่อนโยนจังนะ...คุโรปิ้น" ร่างบางเอ่ยออกมาเบาๆแต่มันก็ทำให้ร่างที่ตนใช้พิงอยู่ได้ยินอย่างชัดเจนจนทำให้คนที่ถูกเอ่ยถึงร้องเสียงแปลกๆออกมาทันที
"ห๋า!?..."
"ก็ปกติน่ะท่านคุโรกับฉันจะทะเลาะกันตลอดเวลาเลยนี่หน่า แต่จะมีเฉพาะเวลาแบบนี้เท่านั้นที่ท่านคุโรจะตามใจฉันแบบนี้น่ะ..และพอรู้ว่าฉันไม่มีที่ให้กลับไปท่านคุโรก็ยอมให้ฉันมาอยู่ด้วย...และทุกคนที่นี่ก็ดีกับฉันมากด้วย" เมื่อร่างบางพูดจบคุโรงาเนะก็ยื่นมือมาขยี้หัวทุยๆของเราอย่างแรงแต่กลับให้ความรู้สึกอ่อนโยนอย่างมาก 'อ่อนโยนเขาน่ะหรอ คนที่เคยแต่จะดาบฆ่าคนอย่างเขาน่ะที่อ่อนโยน แต่ว่า...ทำไมเขาถึงชวนเจ้านี่..มาอยู่..ด้วยกันนะ..?' ร่างสูงคิดแล้วก็มีเสีบงของร่างบางแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"นี่..ท่านคุโร"
"อะไร.." ร่างสูงตอบเสียงเรียบ
"ทำไม..ตอนนั้นถึงช่วยฉันล่ะ..และทำไมถึงชวนฉันมาที่นี่..ทั้งๆที่จะปล่อยเอาไว้แบบนั้นก็ได้แท้ๆ" เมื่อร่างบางถามจบ ร่างสูงก็ต้องนึกอีกครั้งจนกระทั่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆร่างสูงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตอบแต่อย่างใดเขาจึงเรียกอีกฝ่ายที่กำลังเหม่อลอยไปไกลแสนไกลอีครั้ง
"นี่..คุโรโป้ง!?"
"วันนี้เจ้าพูดมากซะจริงนะ" ร่างสูงที่วิญญาณกลับเข้าสู่ร่างของตนอีกครั้งคลียิ้มออกมาเล็กน้อยและรีบพูดตัดบทไปเพื่อที่ตนจะได้ไม่ต้องตอบคำถามที่ชวนให้หน้าขึ้นสีระเรื่อนั้นและมันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของนักเวทย์หนุ่มได้ การแสดงออกของร่างสูงนั้นทำให้รอยยิ้มที่ออกมาจากใจที่นานๆจะได้เห็นครั้งนั้นแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง
"ยิ้มอะไรของเจ้า.." ร่างสูงถามเมื่อใบหน้านั้นจะยังคงขึ้นสีอยู่ก็ตาม
"เปล่าหรอก" ร่างบางตอบปฏิเสธไปทั้งที่จริงๆแล้วร่างสูงนั้นจะคงรู้อยู่แล้วก็ตาม
"แล้วคำตอบล่ะ..?" ร่างบางที่คงรู้อยู่แล้วว่าถึงถามไปยังไงก้คงไม่ได้คำตอบอยู่ดีทวงคำตอบนั้นอีกครั้ง
"ข้าไม่บอกเจ้าหรอก" ร่างสูงตอบและดันหลังของร่างบางที่พิงตัวเขาอยู่เล็กน้อยและค่อยๆยันตัวเองขึ้น
พร้อมรีบเดินออกไปทันทีทั้งๆที่ยังคงหน้าแดงอยู่ก่อนจะแหร่ตากลับมามองร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่เล็กน้อย
"กะไว้แล้วเชียว..แจ่ก็ช่างมันเถอะ..หึหึ" ร่างบางตลียิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่จะรับลุกและวิ่งตามร่างสูงที่ชะลอเท้ารอร่างบาง
"รอฉันอยู่หรอคุโรปู้~"
"ไม่ได้รอเฟ้ย!!..และก็หยุดเรียกข้าอย่างนั้นสักที"
"จ้าๆ~♡"
'ข้าจะไปบอกเจ้าได้ยังไง เพราะ ข้าเองก็ยังไม่เข้าใจตังเองเหมือนกัน..เจ้าบ้า'
++++++++++++++++++++++++++++++++[END]++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้ว!!!!♡
จากที่แต่ง One Short ไม่เป็น
เหมือนเดิมจ้าคอมเม้นให้หน่อยนะค่ะ
และก็ขอบคุณที่ติดตามจ้า~♤♡♢♧☆
