คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เตรียมตัวสอบอย่างจริงจัง
เมื่อหลี่เยว่ินเินทาลับมาถึหมู่บ้าน็เป็นเวลาเย็นมาแล้ว เพื่อนบ้านที่ออไปทำานในไร่่าทยอยเินลับบ้าน วันไฟลอยออมาาบ้านทุหลั มันเป็นเวลาที่ทุบ้านเริ่มทำอาหารเย็นันแล้ว เสียึััไปทั่วหมู่บ้าน เพราะอาหารมื้อเย็นพวเาไม่้อเร่รีบเหมือนอาหารมื้่อเ้าที่พวเา้อรีบออไปทำานในไร่ให้ทันเวลา พวเามีเวลาเรียมอาหารีๆ เ็เล็มีเวลาวิ่เล่น้วยัน หลี่เยว่ินอบบรรยาาศแบบนี้มา ้วยวามที่เธอเิบโมาในเมือให่ สิ่ปลูสร้ารอบัวเ็มไป้วยึสู มีเพียสวนสาธาระที่เป็นพื้นที่สีเียวให้ไ้สูอาาศบริสุทธ์เท่านั้น
“หนูเยว่ิน หนูเพิ่ลับมาาในเมือหรือ๊ะ” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเห็นหลี่เยว่ินเินสวนมาึร้อทั
“่ะุป้า วันนี้หนูไปัารธุระให้ที่บ้านมาน่ะ่ะ” หลี่เยว่ินอบออไป ็เธอไปัารธุระอรอบรัวเธอริๆ
“หนูเป็นเ็ีมาเลยนะ๊ะ วันปิ็ทำานในไร่ พอมีเวลาวันหยุ็ยัเป็นธุระให้รอบรัวอี” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านื่นอบเ็สาวอยู่มา เพราะหลี่เยว่ินเป็นนมีน้ำใและยัน ไม่เยมี่าวราวเสียหายเลยสัรั้
“มันเป็นเรื่อที่หนูสมวรทำอยู่แล้วล่ะ่ะ" หลี่เยว่ินเปลี่ยนหัว้อสนทนา เธอไม่อยาอบำถามเี่ยวับเรื่อธุระอเธออี หลัานั้นเธอ็ล่าวลาภรรยาหัวหน้าหมู่บ้าน “ใล้ไ้เวลาทำอาหารเย็นแล้ว หนูไม่รบวนุป้าแล้วนะะ หนูอัวลับบ้านพั่อน”
มาถึหน้าบ้านพั หลี่เยว่ินพบว่านอามู่และหลินเสี่ยวเหม่ยที่นั่อ่านหนัสือันเป็นประำแล้ว ยัมีเพื่อนยุวนายหิอีสอนมานั่รอพบเธออี้วย
“เยว่ิน ันอมาทบทวนำราเพื่อเรียมสอบับพวเธอไ้ไหม” เพื่อนยุวนหิเอ่ยถาม เมื่อเห็นเธอเินเ้ามา
“ันเยเห็นำถามที่เธอลอให้มู่ับเสี่ยวเหม่ยทำแล้ว ันรู้สึว่ามันน่าสนใมา” เพื่อนยุวนายล่าว่อ
มู่และหลินเสี่ยวเหม่ยไ้แ่นั่เียบ พวเาไม่สามารถเสนอวามิเห็นใๆ ไ้ เพราะภาระและวามเหน็เหนื่อยทั้หมะอยู่ที่หลี่เยว่ิน ันั้นพวเาึทำไ้เพียนั่รอให้หลี่เยว่ินัสินใเท่านั้น
เมื่อไ้ฟัำอร้ออเพื่อน หลี่เยว่ิน็ิ้วยวามหนัใเล็น้อย ไม่ใ่ว่าเธอไม่้อารที่ะสอนพวเา เพียแ่เธอไม่มีวามมั่นใว่าเมื่อสอนไปแล้ว พวเาะรับไ้มาน้อยเท่าใ เพราะเวลาสอบระั้นิเ้ามาทุที
“พวเราเป็นเพื่อนัน หาเธอเห็นว่าันสามารถ่วยพวเธอไ้ ัน็ยินี แ่พวเรามีเวลาสำหรับารทบทวนำราอีเพียแ่ 2 เือนเท่านั้น ันลัวว่าะสอนพวเธอไม่ไ้รบทั้หม” หลี่เยว่ินล่าว้วยน้ำเสียหนัใ
“เธอไม่้อัวล แ่เธอรับปาว่าะสอนพวเรา พวเรา็อบุเธอมาแล้ว” เพื่อนยุวนทั้สอล่าว้วยวามยินี
“และันหวัว่าะไม่เป็นารรบวนพวเธอมานเินไป” เพื่อนยุวนหิล่าว่อ้วยวามเรใ
……………………………………………………………..
หลี่เยว่ินใ้เวลา่วลาืนทำสรุปเนื้อหาแ่ละวิา และั้ำถามในแ่ละวิา เพื่อให้เพื่อนยุวนทลอทำ้วยวามั้ใเป็นอย่ามา เพราะใน่วลาวันพวเายั้อทำานในไร่อยู่ ทำให้ีวิในแ่ละวันผ่านไป้วยวามเหน็เหนื่อย วันนี้็เ่นันหลัาทานอาหารเย็นเสร็พวเา็มานั่รวมัวัน
“าที่เราทบทวนบทเรียนันมาไ้สัระยะแล้ว ันิว่ามู่ับเสี่ยวเหม่ย มีวาม้าวหน้าและพันาึ้นมา ันิว่าารสอบรั้นี้ไม่น่าะมีปัหาสำหรับพวเธอทั้สอน” าารประเมินอหลี่เยว่ิน เธอิว่าพวเาสามารถสอบผ่านทัู้่
หลี่เยว่ินหันไปทาเพื่อนยุวนายหิ “พวเธออย่าวินเินไป เพราะมู่และเสี่ยวเหม่ยมีเวลาเรียมัวมานานว่า พวเาึมีารพันาไปมาว่า เป็นธรรมาที่พวเธอะามพวเาไม่ทัน ันั้นันึิว่าพวเธอวระเน้นที่ารฝึอบำถามและารเียนเรียวามให้มาึ้น”
พวเาเห็น้วยับวามิอเธอ ึเริ่มฝึอบำถามาโทย์และเียนเรียวามามหัว้อที่หลี่เยว่ินำหน ใ้เวลาอยู่สามั่วโม มันเป็นเวลาึมาแล้ว หาเป็นวันปิพวเาวรที่ะลับไปพัผ่อน แ่เพราะพรุ่นี้เป็นวันหยุอพวเา ืนนี้พวเาึนั่สนทนาัน่อ
“เยว่ิน เธอะไม่ร่วมารสอบในรั้นี้ริหรือ ันิว่าวามสามารถแบบเธอ สามารถสอบเ้ามหาวิทยาลัยปัิ่ไ้เลยล่ะ” เพื่อนยุวนหิถาม้วยวามเสียาย
“ันเยถามเยว่ินมา่อนแล้วล่ะ เธอแ่อยาทำอย่าอื่นแทนน่ะ” หลินเสี่ยวเหม่ยอบ
“ันแ่อยาทำอย่าอื่นแทนารสอบเ้ามหาวิทยาลัยน่ะ” หลี่เยว่ินอบสบายๆ
“เธออยาทำอะไร่อไป ันอถามไ้ไหม” เพื่อนยุวนายถามบ้า
“ันแ่อยาใ้ีวิแบบที่ไม่้อเร่เรียมาเท่านั้นเอ ันอยาเปิร้านายอาหารเล็ๆ เหมือนที่พวเธอเยพูับันอย่าไรล่ะ ันเป็นนมีฝีมือทา้านนี้ริๆ นะ” หลี่เยว่ินพูหยอล้อับเพื่อน
ทุน่า็เห็น้วย หลี่เยว่ินเป็นนที่ทำอาหารไ้อร่อยมาริๆ เพราะทุวันนี้เธอ็เป็นนทำอาหารให้พวเาไ้ินในทุมื้อ ถึะเป็นอาหารธรรมา เธอ็สามารถทำออมาให้มีรสาิีเยี่ยม พวเายอมรับาใริ
ความคิดเห็น