นิยายสั้นๆ ของเพียงกระซิบ ตอนที่ 3 เรื่องของเกม

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายสั้นๆ ของเพียงกระซิบ

ตอนที่ 3 เรื่องของเกม

            เรื่องราวมันเริ่มต้นเมื่อทั้งคู่เรียนอยู่มัธยม เกมและเฟิร์น เป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ ม.1 ไม่ว่าจะทำกิจกรรมอะไรในแต่ละวิชา ทั้งสองคนจะต้องอยู่กลุ่มเดียวกันเสมอ เกมเก่งในด้านการเรียนและกีฬา ส่วนเฟิร์นจะเก่งไปทางด้านเรียนอย่างเดียวซะมากกว่า จากการที่ได้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างด้วยกัน ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมากยิ่งขึ้น จนเวลาล่วงเลยไปถึง ม.3 เทอมสุดท้าย เกมได้มีความรู้สึกกับเฟิร์นมากกว่าคำว่าเพื่อน จึงได้ตัดสินใจที่จะก้าวข้ามผ่านเส้นของคำว่าเพื่อนและไปบอกเฟิร์น ว่าตัวเองได้ตกหลุมรักเฟิร์น และอยากจะขอเฟิร์นเป็นแฟน เกมได้เข้าไปบอกเฟิร์นว่า “ตอนเย็นช่วงหลังเวลาเลิกเรียนถ้าเฟิร์นไม่ติดอะไร และไม่รีบไปไหน เรานัดรอเจอกันที่สวนสาธารณของโรงเรียนนะ” ซึ่งเฟิร์นเองก็ไม่ได้รีบไปไหนจึงได้ตอบตกลงเกมไป

            หลังเวลาเลิกเรียน เกมก็ได้มาพบกับเฟิร์น และเกมก็ได้บอกกับเฟิร์นว่า “เกมรู้สึกว่าเฟิร์นเป็นอะไรที่พิเศษสำหรับเกม  และเกมชอบเฟิร์นนะ เรามาเป็นแฟนกันมั้ย??” สีหน้าของเฟิร์นเปลี่ยนไปในทันทีและเฟิร์นก็ได้ตอบปฏิเสธกับเกมไป เพราะว่าเฟิร์นจะไม่ได้เรียนต่อที่นี่ จะย้ายไปเรียนที่อื่น และอยากให้เกมเก็บความรู้สึกดีๆไว้ เฟิร์นอยากจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเกมตลอดไป เกมได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้บังคับหรือตื้อให้เฟิร์นมายอมคบกัน แต่เกมก็ยิ้มตอบรับด้วยความยินดีกับเฟิร์น แล้วทั้งคู่ก็คงสถานะของคำว่าเพื่อนกันต่อไป

            ช่วงปิดเทอม ทั้งสองคนยังคงนัดเจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทั้งดูหนัง ฟังเพลง และบางครั้งก็ไปต่างจังหวัดด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกัน เกมยังคงมีความรู้สึกมากกว่าเพื่อนกับเฟิร์น แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ เพราะไม่อยากเสียเฟิร์นไป จนกระทั่งวันหนึ่งก่อนที่โรงเรียนจะเปิดเทอมประมาณ  1 เดือน เกมไม่สามารถที่จะติดต่อเฟิร์นได้เลย โทรศัพท์ไปก็ไม่รับ ไปหาที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ซึ่งช่วงเวลานั้นเกมพยายามอย่างมาก ทั้งติดต่อผ่านเพื่อนของเฟิร์น แต่ก็ยังได้รับคำตอบว่าไม่รู้เฟิร์นไปไหน เกมก็คิดว่าเฟิร์นคงย้ายไปต่างจังหวัดเพื่อไปเรียนต่อที่อื่น เพราะเฟิร์นบอกว่าจะไม่เรียนต่อที่โรงเรียนเดิม และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงช่วงเวลาเปิดเทอม

            ตอนนี้เกมก็ได้เริ่มต้นชีวิตการเป็นนักเรียน ม.ปลาย ในระดับชั้น ม.4 เกมได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนและก็เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งอยู่บ่อยครั้ง เกมใช้เวลาอยู่กับการเรียนและการเล่นกีฬา รวมถึงกิจกรรมอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมอะไรของโรงเรียน เกมจะเข้ามีส่วนร่วมอยู่เสมอ เกมไม่ได้บอกใครว่าเหตุผลที่ทำแบบนี้ เพื่อให้ตัวเองได้ลืมเรื่องของเฟิร์นไปบ้างเท่านั้นเอง ผ่านไปจนถึง ม.5 เรื่องที่เซอร์ไพรด์เกมก็ได้เกิดขึ้น เมื่ออาจารย์ได้เข้ามาแจ้งเรื่องให้นักเรียนทุกคนทราบ ว่ามีเพื่อนใหม่เข้ามาร่วมเรียนที่ชั้นด้วยตอนนี้ ผู้หญิงที่เดินเข้ามานั้น ก็คือเฟิร์น เกมดีใจมากและไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเฟิร์นอีก ส่วนเฟิร์นเมื่อเห็นเกม ก็ส่งยิ้มกลับไปให้กับเกม และแล้วทั้งสองคนก็ได้กลับมาใช้ชีวิตวัยเรียนด้วยกันอีกครั้ง

            เกมและเฟิร์นได้กลับมาทำงานกลุ่ม และร่วมกิจกรรมอื่นๆของโรงเรียนด้วยกันอีกครั้ง จนกระทั่งช่วงพักเที่ยงเฟิร์นได้บอกกับเกมว่า ตอนเย็นช่วงเลิกเรียน ขอรบกวนเวลาของเกมไปเจอกันที่สวนสาธารณะของโรงเรียน ซึ่งเป็นสถานที่เดียวกันกับที่เกมเคยนัดเฟิร์นเพื่อสารภาพรักเมื่อครั้งก่อน เกมก็ได้ตอบตกลงเฟิร์นไป และแล้วก็ถึงช่วงเวลาเลิกเรียน เกมก็ได้ไปพบกับเฟิร์นตามที่นัดกัน ครั้งนี้เฟิร์นเป็นฝ่ายขอคบกับเกม ซึ่งเกมทั้งตกใจและดีใจ และได้ตอบตกลงที่จะคบกับเฟิร์นในทันที

            ทั้งสองคนคบกันจนถึงช่วงเทอม 2 ของ ม.6 เกมมองว่าตัวเองก็คบกันเฟิร์นมานานพอสมควร จึงได้ตัดสินใจที่จะขอถามเฟิร์น ตอนช่วงที่เฟิร์นหายไป เพราะช่วงนั้นเกมติดต่อเฟิร์นไม่ได้เลย และก็ถามเพื่อนๆ ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเฟิร์นไปไหน ไปตามหาที่บ้านเฟิร์นก็ไม่อยู่ เฟิร์นก็ได้แต่ตอบว่าไม่มีอะไรมากหรอก ช่วงนั้นเราไปเรียนที่อื่นแล้วรู้สึกว่ามันไม่เหมาะก็เลยกลับมาที่เดิม แต่ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนเฟิร์นยังปิดบังอยู่ เกมก็ได้หยุดถามและปล่อยให้มันผ่านไป

            จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นวันเกิดของเฟิร์น เฟิร์นได้ชวนเพื่อนๆ และเกมไปที่บ้าน เพื่อกินเลี้ยงฉลองวันเกิดที่พ่อและแม่ของเฟิร์นได้จัดเตรียมไว้ให้ ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุก ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงโทรศัพท์ของเฟิร์น เฟิร์นได้ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกบ้าน ผ่านไปนานหลายนาที เกมสังเกตว่าเฟิร์นออกไปโทรศัพท์นาน จึงได้เดินออกไปหน้าบ้านเพื่อไปหาเฟิร์น

            เกมพบเฟิร์นกำลังยืนตัวสั่น พร้อมกับร้องไห้ เกมเห็นแบบนั้นจึงได้รีบวิ่งเข้าไปหาเฟิร์นและกอดเฟิร์นไว้ เฟิร์นร้องไห้หนักมากและก็ได้แต่พูดว่า “เกมเฟิร์นขอโทษ เฟิร์นขอโทษ...” เกมไม่ได้ถามอะไร พยายามปลอบใจและให้เฟิร์นล้างหน้าล้างตาก่อนเข้าบ้าน เพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัย เพราะวันนี้ยังเป็นวันเกิดของเฟิร์นอยู่

            หลังจากวันเกิดผ่านไปได้ 2 วัน ทั้งคู่ยังคงใช้ชีวิตมาโรงเรียนตามปกติ แต่สีหน้าของเฟิร์นดูไม่สดใสเหมือนเดิม หน้าตาซีดเซียว และร่างกายดูทรุดโทรม เหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน เกมเห็นแบบนั้น ในช่วงหลังเลิกเรียนก็ได้ขอให้เฟิร์นไปพบกันที่สวนสาธารณะที่เดิม และเกมก็จะไปส่งเฟิร์นที่บ้านด้วย

            เมื่อมาถึงที่บ้าน เกมขอให้เฟิร์นเล่าความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ไปรับโทรศัพท์ตอนวันเกิด เฟิร์นขอให้เกมฟังและอย่าโกรธเฟิร์น เกมได้แต่พยักหน้าและให้เฟิร์นเล่าเหตุการณ์นั้นให้ฟัง เฟิร์นได้เล่าให้เกมฟังว่า ตั้งแต่เรียนตอน ม.2 เฟิร์นเองก็แอบชอบเกมอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยกลัวจะเสียเพื่อนก็เลยไม่กล้าที่จะขอคบเกินเลยไปเกินกว่าคำว่าเพื่อน และก็คิดว่าตอนนั้นคงเป็นเพียงแค่ความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งซึ่งใกล้ชิดกับเพื่อนคนหนึ่งเป็นธรรมดา แต่พอช่วงขึ้น ม.3 เฟิร์นเองก็ยิ่งเริ่มมั่นใจว่ามันไม่ใช่แค่ความรู้สึกของเด็กธรรมดาคนหนึ่งแล้ว แต่เพราะความไม่อยากเสียเพื่อนไปเฟิร์นเลยตัดสินใจไปคบรุ่นพี่คนหนึ่ง เพื่อที่อย่างน้อยก็ยังคงสถานะกับเกมซึ่งในฐานะเป็นเพื่อนที่เฟิร์นรักมากที่สุด

            แต่มีอยู่วันหนึ่งเฟิร์นได้ไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับกลุ่มของรุ่นพี่ วันนั้นเฟิร์นดื่มกับพวกพี่ๆ ไปหลายแก้ว และเฟิร์นก็รู้สึกเมามาก รุ่นพี่ที่คบกันก็เลยอาสาพาเฟิร์นไปที่ห้องนอน แต่ว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อรุ่นพี่คนนั้นได้ข่มขืนเฟิร์น และทำให้เฟิร์นท้องในช่วงสามเดือนต่อมา ตอนแรกรุ่นพี่คนนั้นก็บอกว่าจะบอกให้พ่อแม่ของรุ่นพี่รู้ และจะขอรับผิดชอบ แต่เวลาผ่านไปหลังจากที่เฟิร์นท้องประมาณ 1 เดือนทั้งรุ่นพี่และคนที่บ้านก็บอกว่าต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และก็ได้ส่งเงินมาให้จำนวนหนึ่ง พร้อมจดหมายบอกว่าให้เฟิร์นดูแลตัวเองและก็ขอโทษที่ไม่สามารถกลับมาอยู่กับเฟิร์นได้ เพราะตัวเองต้องเรียนและทำงานอยู่ที่นั่น ส่วนลูกเฟิร์นจะเก็บไว้หรือเอาออกก็สามารถตัดสินใจทำได้เลย พ่อกับแม่ของเฟิร์นมองว่าถ้ามีลูกตอนนี้คงลำบากเพราะยังเรียนอยู่ เลยให้เฟิร์นไปทำแท้ง สภาพจิตใจเฟิร์นแย่มากและพ่อกับแม่ก็ส่งให้เฟิร์นไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่นตอน ม.4 เพราะกลัวว่าถ้ากลับไปเรียนที่เดิม เพื่อนอาจะจับผิด สังเกตเฟิร์นได้ และพอเริ่มปรับตัวได้เฟิร์นก็ได้ขอพ่อกับแม่กลับมาเรียนที่เดิม ส่วนหนึ่งก็คือเฟิร์นคิดถึงเกมและอยากเจอเกมมาก

 และตอนที่เฟิร์นรับโทรศัพท์ในวันเกิดเมื่อวันก่อนและร้องไห้ออกมานั้น รุ่นพี่ที่ทิ้งเธอไปเอาเบอร์คนอื่นโทรมา โทรมาอวยพรวันเกิดเฟิร์น ถามว่าเฟิร์นสบายดีมั้ย และก็ถามเรื่องลูก เฟิร์นก็ตอบเขาไปตรงๆ และเขาก็อวยพรให้เฟิร์นโชคดีพร้อมกับบอกว่าเขากำลังจะแต่งงาน มันทำให้เฟิร์นนึกถึงเหตุการณ์ที่เฟิร์นพลาดและทำให้เฟิร์นคิดมากจนนอนไม่หลับ และที่สำคัญเลยเฟิร์นกำลังหลอกให้เกมมาคบเฟิร์น เพื่อให้เฟิร์นสบายใจ และก็กลัวเกมจะรับไม่ได้กับเรื่องราวเหล่านี้ และทิ้งเฟิร์นไป จึงไม่ได้อยากเล่าให้เกมฟังในทันที

เกมได้ยินแบบนั้น เกมเดินไปที่ด้านหน้าของเฟิร์น เกมลูบหัวเฟิร์นและก็เอามือปาดน้ำตาของเฟิร์นออก พร้อมกับกอดเฟิร์นอยากแนบแน่น เกมเอามือทั้งสองข้างจับไปที่แก้มของเฟิร์น และบอกว่า “เฟิร์นรู้มั้ย...วันที่เฟิร์นกลับมา เกมดีใจมาก และวันที่เฟิร์นมาขอคบเกม เกมก็ยิ่งดีใจมากขึ้นไปอีก... การที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครสักคน เขาไม่สนหรอก ว่าผู้หญิงคนที่เขารักจะผ่านอะไรมา เขาพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเสมอ แม้ว่าเขาจะรักเธอข้างเดียวก็ตาม... เพราะเมื่อได้รักแล้วต่อให้อดีตจะเคยผิดพลาดมาอย่างไร อนาคตต่างหากที่เราจะต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ และเกมเองก็พร้อมที่จะสร้างมันไปกับเฟิร์น...ต่อไปนี้เฟิร์นมีเกม และเกมก็มีเฟิร์น อดีตมันผ่านไปแล้ว...เรามามองอนาคตไปด้วยกันนะ” เฟิร์นได้ยินแบบนั้นได้เข้ากอดเกมอย่างแนบแน่นพร้อมร้องไห้ออกมาด้วยทั้งความดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน

สุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนก็ได้คบกันจนเรียนจนมัธยม จนเรียนจบมหาวิทยาลัย จนเข้าสู่วัยทำงาน และก็แต่งงานสร้างครอบครัวที่มีความสุขของกันและกัน ทุกคนล้วนมีอดีตทั้งดีและไม่ดี แต่ที่สำคัญที่สุดคืออนาคต อนาคตที่ตัวเองเป็นคนกำหนดว่าจะให้มันเป็นอย่างไร

        จบ