เคยบอกหรือไงว่าไม่รัก

ที่ดิน 8 ไร่ 2 งาน น้ำพักน้ำแรงจากความเหนื่อยยากทั้งชีวิตของบิดามารดา เก็บเล็กผสมน้อยจนได้เป็นที่ดินผืนใหญ่ แต่พอมารดาจากไป บิดาถูกบีบให้ต้องยกที่ดินเป็นชื่อของตา เพื่อรักษามรดกอีกส่วนของเธอ

บ้านชั้นเดียวในที่ดิน 1 งาน บ้านที่บิดามารดาสร้างมาจากความรักที่มีต่อเธอ

ทว่า…

“ยายเราให้ตาเราเอาโฉนดที่ดินของน้าพิศมาจำนองไว้กับพี่… สามแสน ทบต้นทบดอก 5 ปี ตอนนี้ยอดหนี้สุทธิ…” มีเสียงถอนหายใจหนักๆ ก่อน ‘เจ้าหนี้’ จะเอ่ยต่อเสียงเรียบ “เอาเป็นว่า 2 ปีหลังจากตาเราเสียก็ไม่มีใครมาจ่ายดอกสักบาท ไม่ต้องพูดถึงเงินต้นสามแสนเลย”

‘ชนิสา’ รู้มาตลอดว่ายายไม่ชอบบ้านเธอ ไม่ชอบพ่อเธอ และไม่ชอบเธอที่เป็นหลานสาว

ทว่า… เธอไม่คิดหรอกว่าท่านจะกล้าเอาที่ดินจากน้ำพักน้ำแรงของลูกสาวคนโตที่ตายจากไปเพราะทำงานหนักมาทั้งชีวิตไปจำนอง โดยไม่แม้แต่จะจ่ายดอกสักแดงเดียว

ไร้ค่า?

ในสายตาของคน ‘บ้านนั้น’ ที่ดินผืนเล็กๆ อีกฝากของหมู่บ้านคงเป็นแค่ที่กระดาษบางๆ ที่พอจะแลกเป็นเงินไม่กี่บาทให้บรรดาน้าๆ ของเธอได้ผลาญเล่นแค่นั้น

หากแต่… นั่นเป็นชีวิตทั้งชีวิตของบิดามารดาของเธอ!

ถ้าบิดาทราบเรื่องนี้ อาการป่วยคงทรุดหนักจนตายเร็วสมใจคนพวกนั้น!

‘นิกร’ เห็นแววตาเจ็บปวดเคียดแค้นของ ‘น้องสาวข้างบ้าน’ อย่างชัดเจน ชายหนุ่มขบกรามกรอด แอบทอดถอนใจ ก่อนเอ่ยให้อีกฝ่ายคลายกังวล

“พี่ไม่เคยบอกพ่อเรา”

ชนิสาเงยหน้ามองพี่ชายข้างบ้าน แววตาอ่อนแสงลง ความขมขื่นในใจยิ่งมากขึ้น เพราะ ‘คนอื่น’ ยังเห็นค่าในที่ดินผืนนั้นมากกว่าญาติพี่น้องเสียอีก

“ขอบคุณค่ะ”

ทว่านิกรไม่อยากได้เพียงคำขอบคุณ

“ชะเอม”

ชนิสาเงยหน้าขึ้น มองสบตาสีน้ำตาลเข้มของเขา แววตาของหญิงสาวสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาของลูกเสี้ยวหนุ่มอย่างชัดเจน และในขณะเดียวกัน ในดวงตาคล้ายเมล็ดอัลมอลด์สีน้ำตาลคู่นั้นก็สะท้อนภาพของเธอ

“ถ้าเราอยากได้ที่ดินของแม่คืน พี่ไม่คิดดอกเบี้ย เอาแค่เงินต้นสามแสนก็พอ”

ต่อให้เป็นเงินต้น ชนิสาก็ไม่สามารถหามาได้ทันที และตอนนี้เธอก็กำลังตกงาน

นิกรย่อมทราบอยู่ก่อนแล้วว่าน้องสาวข้างบ้านไม่มีเงินมากขนาดนั้น เขาถึงได้… กล้ายื่นข้อเสนอออกไปทันที

“แต่ถ้าเราไม่มีเงินใช้หนี้ พี่ยินดีเปลี่ยนหนี้ให้เป็นส่วนหนึ่งในสินสอดของเรา” เขาระบายยิ้ม มองสบตากลมโตสีดำขลับคู่นั้น พลางเอ่ยเย้าเสียงทุ้ม “หลังแต่งงาน พี่จะโอนที่ดินให้เป็นชื่อ… ลูกของเรา”