ลุ้นรักรสส้มผสมไวน์

บทนำ

จะมีสักคนมั้ยนะผู้ชายที่มีความรักมั่นคง และมีความจริงใจให้กับฉันจริงๆ คำถามนี้มักแวะเวียนเข้ามาในห้วงความคิดของฉันบ่อยๆ เพราะผู้ชายเกือบทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันเป็นพวกที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป คบกันเพียงผิวเผินแล้วก็จากกันไป ยกเว้นเขาคนนั้น คนที่เคยพิสูจน์ความรักในใจของเขาให้ฉันได้เห็น แต่ฉันก็ทำร้ายจิตใจของเขาอย่างไม่น่าให้อภัย จนเขาต้องจากไป...

เรื่องราวในอดีตที่ยังคงฝังอยู่ในความทรงจำ มักผุดขึ้นมาเมื่อนึกถึงเขา แต่นึกถึงขึ้นมาทีไรฉันก็อดที่จะนึกเสียดายวันเวลาเหล่านั้นไม่ได้ มันน่าจะเป็นช่วงเวลาแสนสุข แต่ก็เพราะตัวของฉันเองที่ทำให้ช่วงเวลาดีๆเหล่านั้นกลายเป็นเรื่องแสนเศร้า  ในตอนนั้นทั้งฉันและเขายังเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยม อายุเราคงราวๆ16 -17 ปีไล่เลี่ยกัน เราเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน หากแต่อยู่คนละห้อง เขาเรียนสายศิลป์ ส่วนฉันเรียนสายวิทย์ ในตอนนั้นฉันยังไม่เคยนึกจะรักจะชอบใคร เพียงแต่แอบปลื้มนักเรียนรุ่นพี่หรือนักเรียนชายที่เป็นดาวเด่นในโรงเรียนไปตามประสา ซึ่งก็คงเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กผู้หญิงทุกคนที่ฝันอยากมีความรักที่สวยงาม กับชายที่สมบูรณ์แบบ เหมือนดั่งเจ้าหญิงในเทพนิยาย ที่พบรักกับเจ้าชายที่ดีพร้อม  สรรพคุณของบรรดาชายหนุ่มที่เหล่านักเรียนหญิงในโรงเรียนเฝ้าหลงใหลอันเปรียบเสมือนดั่งเจ้าชาย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาดี  กีฬาเด่น  การเรียนเป็นเลิศ จึงกลายเป็นต้นแบบของชายในฝันที่ฉันคิดจะรักด้วย

ในวันหนึ่งรัตติเพื่อนสนิทของฉันเข้ามาคุยกับฉันในช่วงเช้าก่อนเข้าเรียน เหมือนปกติทุกวัน แต่ที่แปลกก็คือ เธอมาขอตารางเรียนของฉันไปด้วย แต่เธอจะเอาไปทำอะไรล่ะ ก็เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันนี่นา 

อ๋อ...ได้สิ แล้วจะเอาไปทำไมเหรอ ฉันตอบไปอย่างนั้น

....รู้มั้ยมีคนแอบชอบอยู่

ห๊า! ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง คิดว่าเพื่อนล้อเล่นด้วยซ้ำ

เหรอ..แล้วเค้าเป็นใครล่ะ หล่อมั้ย น่าน!ฉันถามเข้าประเด็น อะไรจะสำคัญกว่าความหล่อตามแบบฉบับชายในฝันอีกล่ะ

เค้าไม่ให้บอกน่ะ เค้าให้เรามาขอตารางสอนจากส้ม แล้วให้ส้มเขียนเองด้วยนะเพื่อนฉันอธิบาย ดูท่าทางจะลุ้นแทนฉันเสียเหลือเกิน

งั้นเหรอ แปลกๆนะเนี่ย แต่...ก็ได้ฉันตอบพร้อมกับเดินนำเพื่อนไปที่โต๊ะ ด้วยความดีใจระคนตื่นเต้นฉันก็ตอบตกลงไปถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใครกัน

เออ..แล้วไปเจอกันได้ไงน่ะฉันถามในระหว่างที่เขียนตารางเรียนอยู่

ก็เมื่อวานเราไปเดินห้าง อยู่ๆคนเนี้ยะ เขาก็เข้ามาถามว่าเราเป็นเพื่อนส้มใช่มั้ย ส้มมีแฟนรึยัง ส้มอยู่ที่ห้องเป็นยังไง แล้วก็อะไรอีกตั้งเยอะแยะมากมาย สุดท้ายเค้าก็ให้เรามาขอตารางเรียนจากส้มนี่แหละ

เหรอฉันตอบเหมือนเฉยๆ แต่ในใจน่ะปลื้มมาก (มีคนสนใจฉันขนาดนี้เชียวเหรอ เขาจะเป็นชายในฝันของฉันหรือเปล่านะ)

เมื่อฉันเขียนตารางเรียนเสร็จเรียบร้อยรัตติก็เก็บเอาไว้เพื่อเอาไปให้เขาคนนั้นอีกที โดยที่ไม่ยอมให้ฉันได้เห็นรูปร่างหน้าตาของผู้ชายที่มาชอบฉันเลย แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่มีอะไรอีก...

วันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงนอกห้องเรียน ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ฉันเคยเห็นหน้า แต่ไม่รู้จัก เอาจดหมายมาส่งให้ฉัน เป็นกระดาษที่พับมาเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วก็บอกว่ามีคนฝากมาให้ ฉันก็ได้แต่ก็รับจดหมายนั้นมาอย่างงงๆ

ขอบใจนะ ฉันพูดกับบุรุษไปรษณีย์จำเป็น แล้วรอจนเขากลับไป ฉันจึงเปิดจดหมายออกอ่านในจดหมายเขียนไว้ว่า

ขอบคุณนะ ที่เขียนตารางเรียนให้เรา ตัวเธอเองก็ดูแลตัวเองให้ดีนะ ให้เวลากับตัวเองบ้าง เราเห็นเธอเครียดตลอดเลย อย่าเครียดมากเลยนะ เราเป็นห่วงเฮ้ย!อ่านเท่านี้ก็ต้องรู้แล้วว่าเขาคือชายปริศนาคนนั้นของฉันนั่นเองตอนที่ฉันกำลังอ่านอยู่นี้ เขาอาจจะแอบมองฉันอยู่ก็ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้พยายามมองหาว่าเขาเป็นใคร ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เพราะมีความคิดแบบนางเอกๆว่าในเมื่อตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะให้ฉันรู้จักฉันก็ไม่อยากฝืนใจ และควรเคารพในความคิดของเขาด้วย ก็ได้แต่คิดในใจ (ทำไมประเสริฐอย่างนี้นะเรา)

หลังจากได้จดหมายฉบับแรกแล้ว วันต่อๆมาฉันก็ยังได้รับจดหมายจากเขาอยู่เรื่อยๆ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปรากฏตัวได้แต่ฝากจดหมายมากับคนนั้น คนนี้ มาส่งให้ฉัน ฉันก็อยากรู้นะว่าเขาเป็นใคร รัตติเพื่อนของฉันก็เคยชวนให้ไปดูที่ห้องของเขา ฉันก็ได้แต่ตอบว่ เค้ายังไม่อยากให้เราเจอ ก็อย่าไปเจอเลย แต่ก็มีหลายครั้งที่รัตติเล่าให้ฉันฟังว่าเห็นเขาแอบมองฉันอยู่ บางครั้งก็อยู่ใกล้ๆตัวฉันด้วยซ้ำแต่ฉันไม่รู้ตัวเลย และยังบอกอีกว่าเขาเคยมาแจกแบบสอบถามให้ฉันทำด้วย แต่ฉันคงไม่ได้สนใจเท่าไหร่ก็เลยจำหน้าเขาไม่ได้ (เอ๊ะ!อย่างงี้ก็ไม่หล่อน่ะสิ ฉันถึงไม่สะดุดตาเลย)

เมื่อเวลาผ่านไปและแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะยอมเปิดเผยตัวสักที รัตติมาบอกฉันในตอนเช้าของวันหนึ่ง ว่าชายปริศนานัดพบในตอนเย็น เขาจะพาฉันไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าใกล้ๆโรงเรียนแต่ว่าไม่ได้ไปกันสองคน เขาบอกให้รัตติกับ เจ้าหมิวเพื่อนรุ่นน้องที่ท่าทางเป็นทอมบอยของฉันอีกคนไปด้วย เขาทำแบบนี้มันทำให้ฉันคิดว่าเขาคงนึกถึงใจฉันว่าฉันคงจะเขิน แล้วก็อาจจะกลัวเพราะอยู่ๆจะต้องไปเที่ยวกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จัก ก็เลยให้เพื่อนของฉันไปด้วย ฉันก็เลยมีเพื่อนไปด้วยถึงสองคน แต่เขาน่ะตัวคนเดียวไม่ได้พาเพื่อนไปด้วยเลย ก็แสดงว่าเขาแคร์ฉันมากจริงๆ พอรู้ข่าวเรื่องนี้ฉันก็ได้แต่ตื่นเต้น และเฝ้ารอคอยเวลาที่ฉันจะได้เจอผู้ชายที่แอบชอบฉันมาตั้งนานเสียที  เมื่อหมดเวลาเรียนวิชาสุดท้ายของวัน การรอคอยของฉันก็จบลงเมื่อช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของวันนั้น ได้มาถึงแล้ว!

มันเป็นความรู้สึกที่ลุ้นอย่างบอกไม่ถูก ขณะที่เดินไปตามเส้นทางออกโรงเรียน มีนักเรียนมากหน้าหลายตารายล้อม และต่างเดินมุ่งหน้าสู่ทางออกประตูโรงเรียน เส้นทางทอดยาวไกลที่เดินอยู่ทุกวันแต่วันนี้ดูเหมือนมันจะสั้นลง  ฉันรู้สึกกังวลใจอยู่เหมือนกันที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขา ถึงแม้จะมีเพื่อนคอยประกบอยู่ถึงสองคน แต่ก็ไม่อาจลดความประหม่าในใจลงได้เลย