จนกว่าฟ้าจะเป็นใจ

เปิดเรื่องเอาไว้ก่อนจ้า

ปัถย์ มหัทธนะ

เขาไม่อาจรักใครได้อีก 

เพราะหัวใจได้มอบให้คนรักที่จากไปแล้วจนหมดสิ้น

“กุล” ไพรีเอ่ยเรียกเพื่อนรัก ซึ่งมาดูใจหล่อนเป็นครั้งสุดท้าย ใช่! หล่อนรู้ดีว่านี่คงเป็นวาระสุดท้ายของหล่อนแล้ว กรุณาเดินเข้าไปหาร่างบางของเพื่อนรักที่หายใจโรยรินอยู่บนเตียงนอน ไพรียื่นมือออกมาหาเพื่อน หล่อนลูบลงบนท้องกลมใกล้คลอดนั้นอย่างเบามือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ ส่งไปให้แล้วหันมามองเพดานห้องก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ ไพรีจากไปแล้วอย่างสงบ

“รี” เสียงเรียกนั้นเป็นเสียงของปัถย์ หล่อนจากเขาไปแล้ว และเสียงร้องไห้ของกรุณา ดวงใจ หรือแม้แต่ไพรัลย์ก็ยังร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เสียงดังระงมไปทั่วห้อง

แต่จู่ ๆ กรุณาก็รู้สึกถึงความแปลกที่เกิดขึ้นกับร่างกายตน “พี่รัลย์ ลูก ลูกจะคลอดแล้วพี่” บอกจบไพรัลย์ก็เดินมาประคองภรรยาให้มานั่งลงตรงโซฟาใกล้ ๆ นั้น และความวุ่นวายก็เกิดขึ้นทันที ดวงใจที่ร้องไห้เสียงระงมก็เริ่มได้สติรีบวิ่งออกไปบอกให้คนขับรถเอารถออกทันที

เมื่อมีตายก็มีเกิด

“อุแว้ อุแว้” เมื่อเด็กออกมาแล้ว พยาบาลทำความสะอาด และใช้ผ้าห่อเด็กเรียบร้อย ก็อุ้มมาให้มารดาดูหน้าก่อน

“ลูกแม่” คนเป็นแม่น้ำตาปริ่มเมื่อเห็นหน้าบุตร

“ได้ลูกสาวนะคะคุณแม่” พยาบาลบอกแก่มารดาของทารกน้อย

กุลนิษฐ์ ปัทมกร

เธอเกิดมาเพื่อรอคอยเขา 

ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาที่เธอเฝ้ารอคอยนั้นเป็นใคร