ไม่สิ้นไร้เสน่หา

    พระพาย นักศึกษาสาวปีหนึ่งสาขาบริหารธุรกิจเจ้าของใบหน้าเย่อหยิ่ง นิ่งเรียบจนดูไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่เท่าใดนัก เธอต้องมาเรียนในมหาลัยที่ไร้เพื่อนเก่าจึงกลายเป็นคนตัวคนเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

    ณ เวลานี้เธออึดอัด และรอเวลาไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อกลัวอะไรต่ออะไรให้วุ่นไปหมด

    “อัญให้เงินหนูใช้วันละเท่าไหร่ล่ะ”

    “สามร้อยค่ะ”

    “พอใช้รึนั่น เอาจากลุงไปอีกสิ”    ดวงตาที่เกือบจะเดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหลือบมองเงินปึกใหญ่ที่ยื่นมาให้ แต่หญิงสาวไม่คิดจะรับความหวังดีหรือหวังอะไรจากเขา

    “เดี๋ยวสิ รับไปเถอะ”    เขารั้งเธอไว้ด้วยการจับที่ต้นแขน ก่อนจะต้องปล่อยเพราะสายตาไม่พอใจที่เธอใช้มอง

    “ปลดล็อคประตูรถให้ด้วยค่ะ”

    “ถ้าหนูไม่รับเงินก็ไม่ต้องลง”    พระพายเบื่อหน้าเขาเต็มทนจึงคว้าเงินเจ้าปัญหานั่นมันจากมือที่ที่มีร่องรอยบอกว่าเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อสมใจคนให้เขาก็ปลดล็อคประตูให้หญิงสาว

ปึง

    “กำเงินฟ่อนใหญ่ลงมาเชียวล่ะวันนี้”    พระพายฝืนใจเมินคำสบประมาทพวกนั้นเพราะเธอก็กำเงินลงมาจากรถจริง ๆ ที่ไม่ชอบติดรถเขามาก็เพราะแบบนี้นี่แหละ

    
    พระพาย นักศึกษาสาวปีหนึ่งสาขาบริหารธุรกิจเจ้าของใบหน้าเย่อหยิ่ง นิ่งเรียบจนดูไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่เท่าใดนัก เธอต้องมาเรียนในมหาลัยที่ไร้เพื่อนเก่าจึงกลายเป็นคนตัวคนเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

    ณ เวลานี้เธออึดอัด และรอเวลาไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อกลัวอะไรต่ออะไรให้วุ่นไปหมด

    “อัญให้เงินหนูใช้วันละเท่าไหร่ล่ะ”

    “สามร้อยค่ะ”

    “พอใช้รึนั่น เอาจากลุงไปอีกสิ”    ดวงตาที่เกือบจะเดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหลือบมองเงินปึกใหญ่ที่ยื่นมาให้ แต่หญิงสาวไม่คิดจะรับความหวังดีหรือหวังอะไรจากเขา

    “เดี๋ยวสิ รับไปเถอะ”    เขารั้งเธอไว้ด้วยการจับที่ต้นแขน ก่อนจะต้องปล่อยเพราะสายตาไม่พอใจที่เธอใช้มอง

    “ปลดล็อคประตูรถให้ด้วยค่ะ”

    “ถ้าหนูไม่รับเงินก็ไม่ต้องลง”    พระพายเบื่อหน้าเขาเต็มทนจึงคว้าเงินเจ้าปัญหานั่นมันจากมือที่ที่มีร่องรอยบอกว่าเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อสมใจคนให้เขาก็ปลดล็อคประตูให้หญิงสาว

ปึง

    “กำเงินฟ่อนใหญ่ลงมาเชียวล่ะวันนี้”    พระพายฝืนใจเมินคำสบประมาทพวกนั้นเพราะเธอก็กำเงินลงมาจากรถจริง ๆ ที่ไม่ชอบติดรถเขามาก็เพราะแบบนี้นี่แหละ

    
    พระพาย นักศึกษาสาวปีหนึ่งสาขาบริหารธุรกิจเจ้าของใบหน้าเย่อหยิ่ง นิ่งเรียบจนดูไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่เท่าใดนัก เธอต้องมาเรียนในมหาลัยที่ไร้เพื่อนเก่าจึงกลายเป็นคนตัวคนเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

    ณ เวลานี้เธออึดอัด และรอเวลาไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อกลัวอะไรต่ออะไรให้วุ่นไปหมด

    “อัญให้เงินหนูใช้วันละเท่าไหร่ล่ะ”

    “สามร้อยค่ะ”

    “พอใช้รึนั่น เอาจากลุงไปอีกสิ”    ดวงตาที่เกือบจะเดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหลือบมองเงินปึกใหญ่ที่ยื่นมาให้ แต่หญิงสาวไม่คิดจะรับความหวังดีหรือหวังอะไรจากเขา

    “เดี๋ยวสิ รับไปเถอะ”    เขารั้งเธอไว้ด้วยการจับที่ต้นแขน ก่อนจะต้องปล่อยเพราะสายตาไม่พอใจที่เธอใช้มอง

    “ปลดล็อคประตูรถให้ด้วยค่ะ”

    “ถ้าหนูไม่รับเงินก็ไม่ต้องลง”    พระพายเบื่อหน้าเขาเต็มทนจึงคว้าเงินเจ้าปัญหานั่นมันจากมือที่ที่มีร่องรอยบอกว่าเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อสมใจคนให้เขาก็ปลดล็อคประตูให้หญิงสาว

ปึง

    “กำเงินฟ่อนใหญ่ลงมาเชียวล่ะวันนี้”    พระพายฝืนใจเมินคำสบประมาทพวกนั้นเพราะเธอก็กำเงินลงมาจากรถจริง ๆ ที่ไม่ชอบติดรถเขามาก็เพราะแบบนี้นี่แหละ

    
    พระพาย นักศึกษาสาวปีหนึ่งสาขาบริหารธุรกิจเจ้าของใบหน้าเย่อหยิ่ง นิ่งเรียบจนดูไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่เท่าใดนัก เธอต้องมาเรียนในมหาลัยที่ไร้เพื่อนเก่าจึงกลายเป็นคนตัวคนเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

    ณ เวลานี้เธออึดอัด และรอเวลาไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อกลัวอะไรต่ออะไรให้วุ่นไปหมด

    “อัญให้เงินหนูใช้วันละเท่าไหร่ล่ะ”

    “สามร้อยค่ะ”

    “พอใช้รึนั่น เอาจากลุงไปอีกสิ”    ดวงตาที่เกือบจะเดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหลือบมองเงินปึกใหญ่ที่ยื่นมาให้ แต่หญิงสาวไม่คิดจะรับความหวังดีหรือหวังอะไรจากเขา

    “เดี๋ยวสิ รับไปเถอะ”    เขารั้งเธอไว้ด้วยการจับที่ต้นแขน ก่อนจะต้องปล่อยเพราะสายตาไม่พอใจที่เธอใช้มอง

    “ปลดล็อคประตูรถให้ด้วยค่ะ”

    “ถ้าหนูไม่รับเงินก็ไม่ต้องลง”    พระพายเบื่อหน้าเขาเต็มทนจึงคว้าเงินเจ้าปัญหานั่นมันจากมือที่ที่มีร่องรอยบอกว่าเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อสมใจคนให้เขาก็ปลดล็อคประตูให้หญิงสาว

ปึง

    “กำเงินฟ่อนใหญ่ลงมาเชียวล่ะวันนี้”    พระพายฝืนใจเมินคำสบประมาทพวกนั้นเพราะเธอก็กำเงินลงมาจากรถจริง ๆ ที่ไม่ชอบติดรถเขามาก็เพราะแบบนี้นี่แหละ

    
    พระพาย นักศึกษาสาวปีหนึ่งสาขาบริหารธุรกิจเจ้าของใบหน้าเย่อหยิ่ง นิ่งเรียบจนดูไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่เท่าใดนัก เธอต้องมาเรียนในมหาลัยที่ไร้เพื่อนเก่าจึงกลายเป็นคนตัวคนเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

    ณ เวลานี้เธออึดอัด และรอเวลาไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างใจจดใจจ่อกลัวอะไรต่ออะไรให้วุ่นไปหมด

    “อัญให้เงินหนูใช้วันละเท่าไหร่ล่ะ”

    “สามร้อยค่ะ”

    “พอใช้รึนั่น เอาจากลุงไปอีกสิ”    ดวงตาที่เกือบจะเดาความรู้สึกของเธอไม่ออกเหลือบมองเงินปึกใหญ่ที่ยื่นมาให้ แต่หญิงสาวไม่คิดจะรับความหวังดีหรือหวังอะไรจากเขา

    “เดี๋ยวสิ รับไปเถอะ”    เขารั้งเธอไว้ด้วยการจับที่ต้นแขน ก่อนจะต้องปล่อยเพราะสายตาไม่พอใจที่เธอใช้มอง

    “ปลดล็อคประตูรถให้ด้วยค่ะ”

    “ถ้าหนูไม่รับเงินก็ไม่ต้องลง”    พระพายเบื่อหน้าเขาเต็มทนจึงคว้าเงินเจ้าปัญหานั่นมันจากมือที่ที่มีร่องรอยบอกว่าเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว เมื่อสมใจคนให้เขาก็ปลดล็อคประตูให้หญิงสาว

ปึง

    “กำเงินฟ่อนใหญ่ลงมาเชียวล่ะวันนี้”    พระพายฝืนใจเมินคำสบประมาทพวกนั้นเพราะเธอก็กำเงินลงมาจากรถจริง ๆ ที่ไม่ชอบติดรถเขามาก็เพราะแบบนี้นี่แหละ