ลำดับตอนที่ #168
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #168 : SF3-E
แบบสอบถามเล็กๆน้อยๆ
1.ในบรรดาตัวละครทั้งห้าตัวของไรต์คุณชอบใครมากที่สุด?
: โซฮีครับ ดูเป็นหญิงแกร่งดีครับ แถมสู้ชีวิตด้วย
2.ในบรรดาตัวละครของท่านผปค.ทั้งหมดที่ส่งมา(สำหรับคนที่อ่าน) คุณชอบตัวละครคนไหนมากที่สุด?(ตัวเดียว ไม่เอาลูกตัวเอง)
: เจ๊จีโน่ครับ เป็นตัวละครสายกล้ามไม่กี่คนที่มีคนมาส่ง ว่าแต่ คุณ Gokuss ครับ เจ๊เค้าใช้ Sta*d ได้ไหมครับ
3.เรื่องนี้อาจต้องรอนานนนนนนน..หน่อยนะ คล้ายๆกับกระบวนการทำหนังที่ต้องรอเป็นปีๆ แต่รอได้ใช่ไหม?(สาเหตุคือ ไรต์ยังแต่ภาคสองไม่จบ)
: รอได้ครับ ภาคสองผมก็อ่าน~
4.ถ้าลูก(กรณีตัวละครนิวไทป์)ติด ได้ตำแหน่งทายาทประจำตระกูลจะดีใจไหมคะ?
: ดีใจสิครับ แต่ก็นะ ตัวละครหลายๆ ตัวที่ส่งไปไม่ได้อยากให้ติดอยู่แล้ว~ ออกแนวพวกคาร์ฯตัวร้ายหรือคาร์ฯซัพมากกว่า
5. ในบรรดาตัวละครที่คุณส่งมา(กรณีคนส่งหลายๆตัว)คุณภูมิใจลูกคนไหนมากกกกกกกที่สุด
: มากที่สุดหรอครับ ก็คงจะเป็นหนูวิกกี้ล่ะมั้งครับ~
6. มีอะไรอยากถามไรต์ไหม?(สำหรับคนที่เข้าใหม่นะ ไม่เอาคนที่เคยสมัครตั้งแต่ภาคเก่าๆ)
: เส้าใจครับ
ขอบคุณที่มาสมัครนะ ไรต์จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังค่ะ
[พูดคุยกับตัวละคร]
ตอบในเชิงคาแรคเตอร์ เฉพาะหมวดนิวไทป์
เอาใครดีอ่ะ อาจจะลองเอามาตอบให้ครบเลยแล้วกันนะครับ งั้นรอบนี้ขอเป็นเด็กเวรก่อนแล้วกันนะครับ อยากเขียนคนที่พูดมากดูบ้าง รอบหน้าคงเป็นหนูวิกกี้มั้งครับ
ยามราตรีที่แสนเงียบสงบ เป็นช่วงเวลาที่เราจะได้เห็นหมู่ดวงดารานับล้านดวงบนท้องฟ้าสีรัตติกาลอันเรียบง่าย พวกมันส่องแสงสีขาวระยิบระยับแต่งแต้มบนท้องฟ้าดุจเพชรน้ำงามที่ส่องประกาย
นี่คือช่วงเวลาที่ผู้คนต่างเข้าสู่ห้วงนิทราแห่งการหลับใหล เป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันใหม่ในยามรุ่งอรุณของวันพรุ่งนี้
แม้แต่ที่เกาะมิวเทนต์สตาร์ก็เช่นเดียวกัน แต่ทว่า...
เวเน็ตต้ากลับเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้หลับ
แม้จะพยายามสักแค่ไหน คุณก็มิอาจข่มตาหลับลงได้ ราวกับมีบางอย่างสะกิดใจคุณแต่ทว่า คุณกลับไม่รู้ว่าสาเหตุ..
‘นอนไม่หลับหรอ ไม่สิ ชั้นควรจะนอนหลับนี่นา ทั้งๆ ที่เมื่อตอนกลางวันก็มีงานตั้งเยอะแท้ๆ แต่ทำไมไม่หลับอ่ะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าด้วย ทำไงดี กินยานอนหลับดีไหม หรือว่าจะ---’
แต่ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น
วิ้งๆๆๆ พั่บๆๆๆ
จู่ๆก็มีผีเสื้อปริศนาบินเข้ามาในห้องของคุณ มันเป็นผีเสื้อที่มีรูปร่างแปลกประหลาด ปีกของมันเรืองแสงเป็นสีทองอ่อนๆ ลวดลายที่แต่งแต้มบนปีกของมันนั้นช่างแปลกตา แต่กลับแฝงไปด้วยสเน่ห์ที่ดูลึกลับและน่าดึงดูด ละอองสีทองของมันกระจายไปทั่วห้องนอนของคุณ และส่องสว่างเจิดจ้าจนทำให้คุณรู้สึกแสบตา
แต่แล้วในตอนนั้นมันก็บินวนรอบๆหน้าคุณก่อนจะบินไปเกาะที่มือของคุณ
“สวัสดีผีเสื้อน้อย.....ใครมันจะคุยกับผีเสื้อกันล่ะ ม่า~ คงมีแต่พวกที่สื่อสารกับสัตว์ได้เท่านั้นแหละที่คุยกับสัตว์น่ะ แต่ว่าชั้นสื่อสารกับสัตว์ได้หรอ ก็ไม่นี่...แล้วทำไมชั้นถึงคุยกับผีเสื้อล่ะ หรือว่าจริงๆ แล้วชั้นสื่อสารกับสัตว์ได้หรอ นั่นไง ว่าแล้ว ใช่ไหมล่ะเจ้าผีเสื้อ”
เจ้าผีเสื้อน้อยไม่ได้ตอบ กลับกันมันบินขึ้นฟ้าและบินไปยังประตู มันกระพือปีกสองสามครั้งเป็นเชิงว่าให้คุณตามมันมา
แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่สุดท้ายคุณก็ยอมตามมันไป..
คุณเดินตามเจ้าผีเสื้อๆไปอย่างรวดเร็ว ตามไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ..
จนกระทั่งมาหยุดที่ริมชายหาดแห่งหนึ่งบนเกาะ ไร้วี่แววของผู้คน มีเพียงเสียงคลื่นทะเลที่ซัดกระทบกับชายหาดในยามกลางคืน
และเมื่อมาถึง ผีเสื้อก็นำทางคุณไปพบกับ
“ในที่สุดเจ้าก็มา..”
บุคคลปริศนาที่นั่งอยู่บนโขดหินริมชายหาด ตัวของคนผู้นี้ถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมสีขาวมีฮู้ดปกปิดใบหน้ามิดชิด จนมองไม่เห็นใบหน้า น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นฟังดูหวานปนทุ้ม..แต่ทว่ากลับยากที่จะคาดได้ว่าเป็นชายหรือหญิง
“ใครอ่ะ คนนอกเกาะหรอ ไม่น่าจะใช่มั้ง ไม่น่าจะมีใครเข้ามาได้นี่นา โม่~ ใครน้า... หรือว่า นี่จะเป็นรายการแกล้งกันเล่น กล้องอยู่ไหนล่ะ รอบๆ ตัวก็ไม่มีนี่ เทคนิคใหม่หรอ หรือถ่ายจากระยะไกล หรือมีกล้องแอบถ่ายซ่อนอยู่ หรือว่----”
“ข้ารู้นะเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
บุคคลปริศนากล่าว ก่อนจะกระโดดลงมาจากโขดหินและเดินตรงมาหาคุณ ถึงแม้คุณจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่คุณก็สัมผัสได้ว่าใบหน้าที่อยู่ภายใต้ฮู้ดนั้นกำลังหัวเราะ
เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความยินดี
“หือ เจ้าสงสัยอยู่สินะว่าข้าเป็นใคร?”
“ใช่แล้วล่ะ ม่า ใครๆ ก็ต้องสงสัยอยู่แล้วล่ะเนาะ ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาคุยกับตัวเอง ไม่มีใครสงสัยคงจะแปลก นี่รายการแกล้งกันเล่นใช่ไหมล่ะ ชั้นชอบมากเลยนะโดยเฉพาะเทปล่าสุดนี่ อุบัติเหตุสมจริงสุดๆ ไปเลย แล้วนายเป็นใครล่ะ เปิดหน้าให้ดูหน่อยได้ป่ะ?”
“ข้าเหรอ? แหม่ ก็ไม่รู้สิ ฮิๆ อันที่จริงข้าไม่มีชื่อด้วยซ้ำ แล้วเจ้าล่ะ เจ้าชื่ออะไร?”
“นี่ไม่รู้จักชั้นหรอ โม่ น่าเสียดายจัง นายเคยดูทีวีบ้างไหมเนี่ย เวเน็ตต้า เมมโมรี่มายด์ นักแสดงสาวพราวเสน่ห์ยังไงล่ะ รู้จักไหม ก็นะ ท่าทางคงจะไม่รู้จักหรอก ใช่ไหมล่ะ เพราะว่า'ประโยคต่อไปของแกน่ะ คือ"โอ้เป็นชื่อที่ดูดีนะ" ใช่ไหมล่ะ!!!' ชั้นล่ะชอบบทพูดนี้มากเลยนะ นึกถึงการ์ตูนที่เคยอ่านตอนเด็กเลย
”
“โอ้ เป็นชื่อที่ดูดีนะ”
“ม่า......อะไรกัน นายควรจะพูดว่า 'โอ้ เป็นชื่อที่ดูดีนะ อ๊ะ!' สิ ถึงจะถูก ทำไมนายเล่นนอกบทแบบนี้ล่ะ แล้วไม่ตกใจหน่อยหรอ ชั้นรู้อนาคตนะ เป็นยังไงล่ะ เก่งใช่ไหม แล้วสรุปนายมาทำอะไรกันแน่”
“ใจเย็นๆก่อนซี้ แม่สาวน้อยเอ๋ย.. ข้าไม่ได้มีเจตนาจะมาทำร้ายเจ้านะ”
“ไม่มีใครทำร้ายสาวน้อยใสซื่อสดใสอ่อนโยนบอบบางลงหรอก ใช่ไหมล่ะ *ทำตาเป็นประกาย* มีเรื่องอยากจะถามใช่ไหมล่ะ ถามเลย รออยู่ รออยู่”
“ข้าแค่มีคำถามจะถามเจ้า”
“ถามมาสิ รออยู่รออยู่ ถึงชั้นจะดูอนาคตได้ ถ้าใช้พลังมองอนาคตไปดูคำถามมันก็ไม่ลุ้นสิ แล้วสรุปนี่มันรายการแกล้งกันเล่นหรือเปล่า มันผิดคอนเซ็ปนะ ปกติมันต้องทำให้ตกใจนี่ แสดงว่าไม่ใส่สินะ โอเค โอเค ถามมาเลย~”
“หากสมมุติว่าเจ้าสามารถออกไปจากเกาะแห่งนี้ได้ เจ้าจะทำอะไรเป็นอย่างแรก?”
คำถามที่คนตรงหน้าถามทำให้คุณรู้สึกประหลาดใจ การพูดเรื่องออกนอกเกาะไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน คุณใช้เวลาคิดสักครู่ก่อนตอบไปว่า
“ออกไปจากนอกเกาะ.......ชั้นไม่เคยคิดมาก่อนแฮะ ก็นะ ชั้นไม่มีความคิดอยากออกนอกเกาะหรอก อีกอย่างนะ ชั้นเป็นคนขัดขวางการออกนอกเกาะด้วย ถ้าเป็นเวลาปกตินายโดนไปแล้วนะ แต่ชั้นไม่รู้ว่านายเป็นใครนี่สิ.....เอาเถอะ งั้นตอบล่ะนะ ก็....คงจะดูล่ะมั้ง ว่าข้างนอกมันมีอะไร แต่ก็เป็นแค่กรณีสมมุติล่ะนะ”
“อืม..เจ้าแน่ใจนะ”เขากล่าว “งั้นมาฟังคำถามข้อต่อไป”
“หากมีคนบอกว่าสามารถพาเจ้าออกจากเกาะได้ แต่ต้องแลกกับความตายของคนที่เจ้ารัก เจ้าจะยอมหรือไม่?”
คุณมองคนตรงหน้าสักครู่ก่อนจะตอบว่า
“ฮะๆ....ฮ่ะๆ....ฮ่าๆๆ ม่า ม่า น่าขำจริงๆ นะคำถามนี้ ก็ไม่อยู่แล้วล่ะ เพราะว่าชั้นไม่มีเหตุผลในการออกไปหรอก อีกอย่าง ถ้าคนที่ชั้นรัก อยากจะออกนอกเกาะ ความตายของคนรักชั้นก็เป็นสิ่งที่ยอมรับได้นะ และชั้นจะทำมันด้วยมือของชั้นเอง เหมือนตอนที่พ่อแม่ของชั้นจะออกไปล่ะนะ~”
“นี่เป็นคำตอบที่เจ้าเลือกสินะ แม่สาวน้อย”
คุณพยักหน้า
“งั้นก็จงทำตามที่เจ้าเลือกเถอะ และจงจำคำตอบที่เจ้าตอบไว้ดีๆล่ะ”
บุคคลปริศนากล่าว
“เพราะหลังจากนี้เจ้าจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงมันได้อีก หลังจากที่ ‘เธอคนนั้น’ มาถึงที่นี่”
“เธอคนนั้นหรอ.....สงสัยต้องแจ้งเรื่องนี้ให้พวกนั้นรู้แล้ว.......ขอบคุณสำหรับข้อมูลน้า ไว้เจอกันไหมล่ะ ถึงคำถามของนายมันจะดูแปลกๆ ก็เถอะ แล้วสรุป นาย คือ ใคร กัน แน่~......อ่ะ ชิบละ อย่าเข้ามาใกล้นะ----”
คนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไร กลับกันเขาเอื้อมมือมาแตะไหล่คุณ ก่อนจะ..
เปรี้ยง
ฉับพลัน คุณก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นเข้าไปในร่างกายของคุณอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันเจ็บจนทำให้คุณถึงกับเบิกตากว้าง คุณพยายามที่จะร้องออกมา แต่ว่าเสียงของคุณนั้นไม่ออกมาจากลำขอของคุณเลยแม้แต่น้อย พลางนึกย้อนกลับไปว่า หากตัวคุณมองอนาคตเร็วกว่านี้ก็คงจะดี
“เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้คำตอบเอง และนี่คงจะเป็นการพบกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเราทั้งสองคน เพราะจากนี้ไปเจ้าจะจำเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ได้อีก”
คนตรงหน้ากล่าว ก่อนจะก้มลงมามองคุณด้วยแววตาที่เรียบเฉย เขาเฝ้ามองคุณที่สติกำลังพร่ามัว และดับวูบ จมดิ่งลงสู่ความมืด
แต่ในวินาทีสุดท้ายที่คุณกำลังจะจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์ คุณก็ได้ยินคนตรงหน้าพูดว่า
“ยามที่เธอผู้นั้นปรากฏกาย เกาะแห่งนี้จะเปลี่ยนแปลงไป..ตลอดกาล...”
แล้วจากนั้นบุคคลปริศนาก็เดินจากไป ทิ้งให้คุณนอนสลบเหมือดอยู่บนหาดทรายเพียงลำพัง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น