มงกุฏแห่งอัลเวลลอว์

ความเย็นของสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในห้องช่วยปลุกข้าให้ตื่นขึ้น ดวงตาค่อยๆลืมขึ้นมองเห็นแสงสีขาวพร่ามัว สองมือเล็กๆยกขึ้นมาโอบกอดตัวเองเพื่อเพิ่มความอบอุ่นก่อนที่ความรู้สึกทั้งหลายจะดับวูบไปอีกครั้ง มันเนิ่นนานขนาดไหนแล้วที่ข้าถูกทิ้งให้อยู่ในห้องเก่าๆบนหอยคอยแห่งนี้กับความหวังอันเลือนลางและมงกุฏแห่งอัลเวลลอวที่ไม่อาจนำกลับคืนมาสู่อาณาจักรทอร์เทเนีย ชีวิตข้ากำลังจะสูญสิ้น หากแต่ลิขิตฟ้าที่ยังคงเมตตาข้าและบิดาข้าขอฟังเสียงข้า ได้โปรด...อย่าทิ้งข้าเลย