ผ่านพบ

ข้อมูลเบื้องต้น

ช่วงมัธยมของใครหลายๆ คนคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ประสบการณ์ชีวิตที่หาไม่ได้จากช่วงวัยอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ความฝัน หรือรักแรก

พบเองก็เป็นคนหนึ่งที่ในช่วงวัยมัธยมมีความฝันมากมาย และรักแรกที่ใครๆ ต่างก็บอกว่ามักจะไม่สมหวัง

พบจัดอยู่ในกลุ่มของคนหน้าตาธรรมดา ไม่ได้ดีโด่เด่แต่ไม่ได้แย่จนไม่มีใครชม เขาเป็นคนหนึ่งที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จักในหมู่เด็กในโรงเรียนช่วงนั้นจากการที่มีเพื่อนที่หน้าตาดีมากๆ ถึง 3 คน

ผู้คนล้วนเข้ามาและผ่านไป เขาไม่เจอคนที่รู้สึกเข้ากับเขาได้เลยซักคน จนได้มาเจอกับเท็นรักแรกของพบ

หากพูดถึงเท็น คงต้องย้อนกลับไปราว 8 ปี ช่วงม.4 รักแรกของพบเกิดขึ้นตอนนั้น

---

ค.ศ. 2009

วันแรกที่ได้ขึ้นมาเรียนชั้นม.ปลายพบรู้สึกแปลกใหม่กับความรู้สึกนี้เอามากๆ เขารู้สึกโตขึ้นและกำลังก้าวสู่การเป็นผู้ใหญ่ตามสไตล์วัยรุ่นที่กำลังเห่อกับการเติบโต

พบเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิมที่เคยเรียนตอนม.ต้น หากจะบอกว่าแปลกใหม่ก็คงจะมีแค่ความรู้สึก เพราะเขาค่อนข้างเบื่อหน่ายกับสภาพแวดล้อมที่อยู่มาตลอด แต่ก็อดตื่นเต้นกับวันเปิดเรียนใหม่ไม่ได้ เขาอดคาดหวังที่จะได้รู้จักเพื่อนใหม่ไม่ได้เลย

เดิมกลุ่มของพบมีกันถึง 7 คน แต่ตอนนี้แต่ละคนก็พากันแยกย้ายไปเรียนที่อื่นจนเหลือคนในกลุ่มเพียง 4 คนเท่านั้นเอง แต่พวกเราเองก็คอยติดต่อพูดคุยกันอยู่เสมอ

พวกเราทั้ง 4 คนได้อยู่ห้องเดียวกันดังเดิม แต่การคบกับคนแค่ 3 คนที่มีแฟนกันทั้งหมด มีเขาโสดสนิทอยู่คนเดียวก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ฤดูกาลการแนะนำตัวก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ผ่านไป 1 สัปดาห์ พบเองก็รู้จักและสนิทสนมกับเพื่อนๆ ในห้องเป็นอย่างมาก ตามประสาคนอัธยาศัยดี

แต่หากบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับการเริ่มต้นชีวิตที่โตขึ้นนี้ก็คงจะไม่ใช่

เขารู้สึกตกหลุมรัก

ตกหลุมรักเพื่อนคนหนึ่งในห้องที่ไปทำความรู้จักด้วย

เรียกว่ารักแรกพบได้ไหมนะ

ในวันแรกที่ไปคุยด้วยเท็นไม่ยอมมองหน้าเขาเสียด้วยซ้ำ แต่ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก จากการเข้าไปพูดคุยกับเท็นบ่อยๆ ทำให้เท็นยอมเปิดใจและคุยกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ เราพูดคุยกันได้แทบจะทุกเรื่อง และถึงแม้เขาจะรู้สึกชอบเท็นแต่ก็ไม่มีความกล้าพอที่จะสารภาพความในใจออกไป

แต่ถึงจะไม่ได้พูดออกไปแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความพิเศษบางอย่างภายในความสัมพันธ์นี้ พอคิดถึงตรงนี้เขาเองก็พร้อมที่จะวาดฝันถึงอนาคตวัยชราของเราสองคนแล้ว ความสัมพันธ์ของเราเรียกได้ว่าเข้าใกล้กันเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวหรือเปล่านะ

วันสอบวันสุดท้ายของม.5 พบตัดสินใจบอกความในใจทั้งหมดที่มีออกไปให้เท็นได้รับรู้ เล่นเอาเท็นไม่ยอมคุยกับเขาไปทั้งปิดเทอม จนพบใจฝ่อตัดสินใจจะตัดใจแล้ว แต่สุดท้ายวันเปิดเทอมเท็นก็มาขอเขาคบเสียเอง

ณ ตอนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น จะบอกไม่ดีใจก็คงจะพูดไม่ได้เพราะตัวพบเองดีใจเสียมากๆ แต่เขาเองก็สับสนว่าเพราะอะไรคนที่เขาทักไปแล้วไม่แม้แต่จะเปิดแชทเข้ามาอ่านด้วยซ้ำถึงได้มาขอคบเสียเอง

แต่คงเพราะความรักทำให้คนตาบอดอย่างที่เขาว่ากัน เขาถึงเลือกที่จะมองข้ามทุกอย่างไปแล้วตัดสินใจตกลงคบกับเท็นอย่างไม่ต้องสงสัย

ทุกพักเที่ยงเท็นมักจะมานั่งกินข้าวกับเขาและเพื่อนๆ อยู่เสมอ จนเรียกได้ว่าเพื่อนเขาเหม็นหน้ากันเลยทีเดียว

แต่กลับมีเพื่อนในกลุ่มคนนึงมาบอกกับเขาว่าเท็นดูไม่ชอบมาพากลและน่าสงสัย แต่มีความรักนอกจากตาบอดแล้วยังหูหนวกอีกด้วย เขาไม่ฟังเพื่อนคนนั้นและยังบอกว่าอย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าเท็นอีกด้วย

คบกันได้แค่สองเดือน ไม่รู้ว่าหมดโปรโมชั่นหรืออย่างไร แชทก็ไม่ค่อยตอบ แถมยังไม่คุยกับเขาตอนเจอหน้ากันอีกด้วย แต่เขาเองก็อดทนเพราะเข้าใจว่าบางครั้งคนเราก็คงจะไม่ว่าง เลยทำได้แค่รอ

บางครั้งพบต้องทักซ้ำถึงสามครั้งกว่าเท็นจะเข้ามาอ่านแชท และแน่นอนว่าข้อความที่เคยถามไปทั้งหมดมักถูกเมิน

ในวันครบรอบ 6 เดือน พบเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมรอยยิ้มที่สดใสและของขวัญที่จะมาให้คนสำคัญของเขาในตอนนี้

แต่รอยยิ้มนั้นคงอยู่ได้จนถึงเพียงแค่ 30 นาที หลังจากที่พบก้าวเท้าเข้ามาภายในโรงเรียน

เมื่อคืนพบเอาแต่นอนคิดทบทวนคำพูดที่เขาจะพูด รูปที่จะถ่ายลงด้วยกันแล้วแท็กกันไปกันมา แล้วถือฤกษ์ปรับความเข้าใจกันไปในตัวแต่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาได้ยินประโยคแบบนี้

วันนี้เป็นวันแรกในรอบ 3 เดือนหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจที่เท็นเข้ามาทักเขาก่อน ณ ตอนนั้นพบเองถึงไม่อยากคิดแต่ก็คงอดคิดไม่ได้ว่าตนเองจะได้รับของขวัญกลับมาเช่นกัน และเขาก็ได้ของขวัญตอบแทนจริงๆ เพียงแต่มันเป็นของขวัญที่เขาไม่อยากได้มาที่สุดก็เท่านั้น

"พบ เราเลิกกันเหอะ"

"เราทำอะไรผิดตรงไหนหรือเปล่าเท็น พบแก้ให้ได้นะ" ในตอนนั้นรอยยิ้มที่สดใสรับยามเช้าก็หายไปทันที เขารู้ว่าเท็นไม่มีวันอำอะไรแบบนี้

"พบไม่ได้ผิด คนที่ผิดคือเท็นเอง"

"เท็นชอบเพื่อนพบมาตั้งแต่แรก ไม่เคยชอบพบเลยแม้แต่วินาทีเดียว เราเองก็อดทนเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เพื่อนพบมากขึ้นเลยมาคบกับพบก็แค่นั้น"

พบหาเสียงตัวเองไม่เจอ แม้เสียงที่จะเค้นออกมาก็ลืมวิธีไปแล้วเสียด้วยซ้ำ ทำได้เพียงอ้าปากเหมือนมีอะไรจะพูดเท่านั้น

"เราใช้พบเพื่อเป็นทางผ่านมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว เราเลยอยากจะจบ จะได้ไปจีบสนได้ซักที"

น้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้หลั่งไหลออกมาเป็นสาย เขาไม่ร้องให้ฟูมฟาย ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมาจนน่าตกใจ มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองลงมาเท่านั้น

อกหักครั้งแรก เจ็บเจียนจะตาย เขาทุ่มเทให้หมดหน้าตักตั้งแต่ก่อนที่จะคบกันด้วยซ้ำ

"เราอยากให้ของขวัญครบรอบที่คบกันมาก่อน ช่วยรับไว้หน่อยนะ นี่คงเป็นเรื่องสุดท้ายที่เราอยากจะขอแล้ว" ประโยคสุดท้ายที่เขาได้คุยกับเท็น จนจบชีวิตมัธยม

6 เดือนกับรักแรก ถึงแม้อีกคนจะไม่จำแต่เขาคงไม่มีวันลืม ถึงแม้จะเจ็บและหลอกลวง แต่ช่วงเวลาหนึ่งในนั้นเขาก็เป็นเขาที่มีความสุขมากจริงๆ

ถึงจะเลิกกันไปแต่พบยังคงอาลัยอาวรณ์อยู่เสมอ เขาคอยแอบติดตามเท็นในช่องทางต่างๆ ดูการเคลื่อนไหวของอีกคนอยู่เสมอ จะคบกับใครใหม่ไปหรือยังนะ จะมีความสุขไหมนะ จะมาคบกับเพื่อนเขาไหมนะ

แต่จนจบมัธยมศึกษาเขาก็ไม่เคยเห็นเท็นจีบสนเลยแม้แต่คครั้งเดียว

ในตอนนั้นเขาได้แต่หวังว่า ขอให้ชีวิตมหาวิทยาลัยไม่เจอความรักแบบนี้อีก และมีชีวิตที่มีแต่ความสุข

---

มานั่งย้อนคิดไปถึงครั้งแรกทุกอย่างก็ลงตัวหมด มีแต่เขาคนเดียวที่มองไม่เห็นตรงนั้น รักครั้งแรกเจ็บแต่จบ พอมาย้อนคิดหากไม่เลิกกันวันนั้น เขาคงต้องทนทุกข์กับคำว่ารัก ที่คอยทะเลาะ คอยระแวงและสุดท้ายก็จบที่เลิกกันอยู่ดี

แต่ถึงอย่างนั้น การที่ต้องกลายเป็นทางผ่านให้คนอื่นคงทำให้รักครั้งต่อๆ ไปของเขาไม่ง่ายเลย