กลิ่นที่หอมหวน เฌอปราง version fictionBNK48 #เฌอสิค

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ ชื่อ เพทู ค่ะ เป็นนักเขียนเร่ร่อน55 มีลงฟิคลงนิยายบ้างเป็นบางอารมณ์ ตอนนี้เป็นช่วงความเป็นโอตะกำเริบค่ะ

เลยอยากจะแบ่งปันความกสาวให้ทุกคนได้อ่านกันค่ะ 

ตัวละครนั้นมาจาก BNK48 ค่ะ บอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะอาการเมากาวของผู้แต่งเอง555

เอาเป็นว่ามาแนะนำตัวละครกันเนอะ 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“พี่เฌอออออ"  เสียงใสดังขึ้นเอ่ยเรียกฉันที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ด้านข้าง

“มีอะไรมิวสิค" ฉันถามมิวสิค รุ่นน้องในวง

“พาหนูไปส่งหน่อย" เธอตอบ

“ได้สิ" ฉันพูดพร้อมหันไปส่งยิ้มให้

“เย้ๆ กลับบ้านกัน" เธอพูดพร้อมคล้องแขนของฉันแล้วเอาแก้มนิ่มๆ มาซบที่ไหล่

หอมจัง…เหมือนกลิ่นดอกไม้เลย…เดี๋ยวสิ!! ไม่ใช่แบบนี้สิเฌอปราง มันไม่ใช่เวลาที่จะนึกถึงเรื่องนั้น

“พี่เฌอเป็นอะไรไปหรอคะ?” เธอถามพร้อมกับเงยหน้ามองมาที่ฉันทำให้ในตอนนี้หัวใจของฉันเริ่มเต้นระรัว

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ฉันพูดพร้อมกับก้าวเดินออกไปข้างหน้าโดยไม่สนใจมิวสิคอีก

ทำไมกันล่ะเนี่ย!! มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันล่ะ!!? ทำไมจู่ๆหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้กัน!!

ฉันเหลือบหางตาไปมองเด็กน้อยที่นั่งเหม่ออยู่ข้างๆ ผิวที่ขาวเนียน ริมฝีปากอันอวบอิ่มนั้น น่าสัมผัสเสียเหลือเกิน… อยากจะลองใช้ปลายนิ้วไล่สัมผัสตั้งแต่สันจมูก ไล่ไปจนถึงริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั่น…

“พี่เฌอคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงของเธอดังขึ้นทำให้ฉันนั้นหลุดออกจากภวังค์

“อะ..เอ่อ เปล่า ไม่มีอะไรฮิฮิ" ฉันพูดพร้อมหัวเราะนิดๆ กลบเกลื่อนความคิดประหลาดของตัวเอง 

เวลาผ่านไปเมื่อรถเคลื่อนไปจนติดไฟแดงเมื่อเหลือบมองไปยังรุ่นน้องตัวแสบ ก็พบว่า….

“หลับคอหักอีกแล้ว…” ฉันบ่นพึมพำพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่อยู่หลังรถมาสวมให้

หอมจัง….นี่เธอใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรกันนะมิวสิค ทำไมมันช่างหอมหวนและเย้ายวนหัวใจกันได้ขนาดนี้

พอลองคิดที่จะขยับใบหน้าให้เข้าใกล้เพื่อไปลองสูดกลิ่นนั่น ยิ่งได้กลิ่นมันก็ยิ่งลุ่มหลง เมื่อลองมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทนั่นแล้วก็รู้สึกว่า..แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไร…

ความนุ่มนวลของริมฝีปาก สัมผัสที่ทำให้เกิดความอยาก แค่ได้ลองลิ้มรสก็หลงไหล รสชาติละมุนและหอมหวานจนรู้สึกถอนตัวไม่ขึ้น..แย่จริง..ความรู้สึกแบบนี้

“อื้ออ..” เสียงครางดังขึ้นกระทบโสตประสาท ทำให้ฉันรู้สึกตัวและดีดตัวเองออกและหันออก อาจจะบังเอิญก็ได้ตอนนั้นไฟดันเขียวพอดี..

เกือบไปแล้วเฌอปราง เกือบไปแล้วไง ถ้าขืนน้องเข้าตื่นขึ้นมา….

“แต่มัน…” ฉันพึมพำขึ้นมาและชายตามองรุ่นน้องที่หลับตาพริ้มเหมือนกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

……

“มิวสิค มิวสิค ถึงแล้ว" ฉันปลุกเธอที่หลับสนิท

“อื่อ..พี่เฌอ..หมอนมาไงอ่า..” เสียงงัวเงียของเด็กที่เพิ่งตื่นนอนเอ่ยถาม

“ก็พี่เอามาให้เองแหละ เห็นหลับคอหักเก้าสอบองศาแบบนั้นขืนปล่อยให้นอนแบบนั้นถึงบ้านคงแย่" ฉันตอบ

“งั้นหนูไปก่อนนะพี่เฌอ" 

…….

ไม่รู้สึกตัว….ดีเเล้ว..ดีจิงๆที่มิวสิคไม่รู้สึกตัวไม่งั้นเราคงมองหน้าน้องเขาไม่ติดแน่ๆ 

………

…

..

.