เฮือนเอื้องหลวง

รอยรูปอินทรหยาดฟ้า มาอ่าองค์ให้หล้า

แหล่งให้คนชม แลฤา

พระองค์กลมกล้องแกล้ง เอวอ่อนอรอรรแถ้ง

ถ้วนแห่งเจ้ากูงาม บารนีฯ

โฉมผจญสามแผ่นแพ้ งามเลิศงามล้วนแล้

รูปต้องติดใจ บารนีฯ

ฦาขจรในแหล่งหล้า ทุกทั่วคนเที่ยวค้า

เล่าล้วนยอโฉม ท่านแลฯ เดือนจรัสโพยมแจ่มฟ้า ผิบได้เห็นหน้า

ลอราชไซร้ดูเดือน ดุจแลฯ

(ลิลิตพระลอ:ชมโฉมพระลอ)

"กลอนอะไรเหรอเจ้า ผมไม่เคยได้ยิน" ใบหน้าราวรูปสลักนั้นก้มลงมองใบหน้ามนที่กำลังหนุนบนศีรษะบนตักของเขา

ปากได้รูปแย้มรอยยิ้มพรายอย่างเอ็นดู 

"ลิลิตพระลออย่างไรเล่าพ่อ ไม่เคยได้ยินหรือ" ดวงตาโตจากคนเบื้อล่างช้อนขึ้นมาสบอย่างสนใจใคร่รู้ เป็นคำตอบว่าไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตที่หน้าผากอีกฝ่าย แสงจากตะเกียงไฟสาดกระทบกับใบหน้างามของคนทั้งคู่ ประหนึ่งรูปสลักก็มิปาน

"บทชมโฉมพระลอ เขาว่างามเหมือนกับดวงจันทร์บนฟ้าเชียวหนา" 

"คนอะไรจะหน้าตาดีได้ขนาดนั้นกัน" ตฤน ครุ่นคิดตามคำพูดของชายคนรัก ก่อนจะหันไปมองเจ้าน้อยเพื่อเอาคำตอบ

"ไม่มีดอก คนที่จะงามขนาดนั้น แต่ถ้าใจงาม ไม่แน่" เจ้าน้อยแสงหล้าเอ่ยขึ้น แววตาอบอุ่นนั้นส่งมายังร่างโปร่งอีกร่างที่กำลังยันแขนลุกขึ้นสบตากับตน "ผิแต่ว่าดวงแขนั้นจะให้เห็นแต่ยามราตรี กลัวพ่อจะไม่รอชม" บทสุดท้ายเหมือนจะเเฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย

"ถึงดวงจันทร์จะขึ้นกลางคืน แต่ถ้าเจ้าเป็นดวงจันทร์ ผมก็จะเป็นดอกไม้ที่จะบานเฉพาะกลางคืน จะได้เห็นเจ้าได้ตลอด" ดวงตาสุกสกาวนั้นมองเขาอย่างใสซื่อ ร่างสูงเอื้อมมือไปแตะใบหน้ามนอย่างรักใคร่

"จริงนะพ่อ"

"อื้อ" เขาตอบกลับไปเพียงเท่านั้น ก่อนที่ลมหนาวเดือน พฤศจิกายนจะพัดผ่านหน้าต่างเข้ามา ไม่มีเสียงใดดังขึ้นอีก นอกจากเสียงไฟตะเกียง เสียงแมลงกลางคืนจากที่ไกลๆ และเสียงลมหายใจของคนสองคน....

*คำเตือน*

บุคคล เวลา และสถานที่ ในนิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงความเข้าใจ

และจินตาการของผู้เเต่งแต่เพียงเท่านั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

ในเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์แต่อย่างใด โปรดอ่านอย่างเข้าใจ 

และไม่ดราม่า กราบบบบบบ........