|study Group| ฉันไม่เหลือใครแล้ว

ยุนกามินเด็กม.ปลายธรรดาที่มีความสามารถการสู้ระดับมืออาชีพวันหนึ่งรถถูกรถชนและได้รับความเสียหายทางสมองจนทำให้ตาของกามินบอดและวันนั้นเองทุกคนที่เป็นเพื่อนเขาก็ทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยรวมถึงแม่เขาเอง

                    ยุนกามิน

"ทำไมกันล่ะ..ฮึก..อึก..ทำไมทุกคนถึงทิ้งผมไว้ล่ะ..ทำไมกัน..หรือ..อึก..ผมเป็นภาระเหรอ"

"คุณแม่..ทำไมถึงทิ้งผม..ผมผิดอะไรครับ..ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว..อึก..ทุกคนทิ้งผมไว้คนเดียว..ปล่อยผมตายไปเถอะ..ฮึก..พี่พยาบาล"

                   พี่พยาบาล

"คุณคะ..ช่วยดูแลกามินแทนฉันซะ2-3นาทีได้ไหมคะเดี๋ยวฉันกลับมาคะ"

"อย่าร้องน่ะคะถึงทุกคนจะทอดทิ้งเธอแต่ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอเหมือนคนพวกนั้นหรอกเพราะมันคือหน้าที่และตอบแทนบุญคุณคะ"

"กามินอยู่ตรงห้ามเดินออกไปจนว่าเสียงจะเงียบน่ะคะ"

                     พิฮันอุล

"ยุนกามินตาบอดเหรองั้นลองไปดูหน้ามันดิแถมโดนทิ้งด้วยนิ..หึ"

"เป็นแค่พยาบาลแท้ๆดูแลกันแทบจะเป็นพี่น้องกันจริงๆยุนกามินมีดีตรงไหนว่ะทั้งที่ตาบอดอยู่"

"ฉันจะยอม..เป็นหมารับใช้ของนายเองยุนกามินขอแค่อยู่กับฉันไม่ว่าในสถานะอะไรขอได้อยู่ใกล้นายก็พอแล้ว"