[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #35 : +*+Part29+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               29

 

ร่างสูงสาวเท้าอย่างรวดเร็วตรงไปยังเตียงสีขาวสะอาดตา ภายในห้องนั้นมีกลิ่นฉุนของยาจนน่าเวียนหัว หากแต่เขาไม่สนใจจับมือบางข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลแต่เป็นสายให้น้ำเกลือแทน ใบหน้ายังคงซีดเซียวเหมือนเดิม ดวงตายังคงปิดสนิทเพราะฤทธิ์ของยาและความอ่อนเพลีย มองดูผิวกายขาวนวลที่แปดเปื้อนมลทินที่ตนเป็นคนทำแล้วนึกเกลียดความเลวทรามที่เขาได้ทำกับร่างเล็กไว้ทั้งหมด

 

“ตื่นสิ ตื่นมาด่าว่า ทุบตีฉัน แต่อย่านิ่งแบบนี้ อย่านอนนิ่งแบบนี้สิ ตื่นมา ต่อให้นายเกลียดฉัน แต่ว่าฉันจะบอกรักนาย” หยดน้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นทาง กว่าจะรู้ตัวก็เกือบเสียคนที่รักที่สุดไปแล้ว ริมฝีปากจูบลงหลังมือขาวซีดอย่างอ่อนโยน

 

จูบ...ที่เจ้าตัวไม่สามารถรับรู้ความรู้สึก

 

จูบ...ที่เจ้าตัวไม่เคยได้รับความอ่อนโยนที่แท้จริง

 

มันจะมีโอกาสแก้ตัวบ้างมั้ย? สำหรับคนเลวๆอย่างคนที่ชื่อ ฮันคยอง

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ภายในห้องนอนโทนสีขาวดำ ซึ่งบ่งบอกถึงบุคลิกของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ว่าเป็นเช่นไร ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วัน ซึ่งเขาได้กระทำกับเพื่อนเรียนร่วมชั้นอย่าง อีทงเฮ

 

เวลาที่เขาได้แต่รอให้ใครอีกคนกลับมา แต่มันก็มักจะมีภาพซ้อนในตอนที่เขาระบายอารมณ์ใคร่ใส่กับอีกคน แม้ทงเฮจะรักเขามากแค่ไหน แต่ร่างบางก็ไม่เคยที่จะเสนอตัวให้กับเขา มีแต่จะเสนอความรักที่บริสุทธิ์ให้เขาได้เห็น

 

แต่เพราะคนอย่างคิบอม ที่มองเห็นแต่ความต้องการของตนเองเป็นที่ตั้ง ทำให้ในใจของเขาโหยหาแต่เพียงคนที่ชื่อฮยอกแจมาตลอด แต่สิ่งที่เขารอกลับไม่มีวันที่จะมาเป็นของเขา จึงเลือกที่ทำลายความรักของอีกคนตามไปด้วยอย่างเลือดเย็นและโหดร้ายที่สุด

 

ไม่มีสิ่งใดหวนคืนกลับมา

 

มีเพียงภาพติดตาจากการกระทำที่ไร้ความปรานีเท่านั้นตอกย้ำความเลวร้ายที่เขาได้ทำลงไป

 

มันไม่สามารถชดเชยสิ่งที่ทงเฮขาดหายไปได้แล้ว

 

หากทำใจให้มีรักใหม่..........

 

คำตอบที่เขารู้คือ...มันเป็นไปไม่ได้

 

แต่เพราะเขายังคงมีความเป็นคน จึงมีหัวใจ...เพื่อรับรู้ความรู้สึก รัก ดีใจ เสียใจ และสำนึกผิด

 

ก๊อกๆๆ

 

“คุณหนูคะ ทานข้าวหน่อยนะคะ” เสียงของหญิงชราผู้เป็นแม่บ้านเอ่ยขึ้นด้านนอกของห้องนอน

 

“ผมไม่หิวครับ ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มฟังดูอ่อนล้าตอบกลับไปด้วยความสุภาพ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

 

“แต่คุณหนูไม่ได้ทานอาหารมาหลายวันแล้วนะคะ” น้ำเสียงของแม่บ้านเป็นห่วงคุณหนูเหมือนลูกแท้ๆ เพราะอะไรกันที่ทำให้คิบอมไม่เป็นอันกินอันนอนขนาดนี้

 

“ผมทานไม่ลงจริงๆครับ”

 

 

เวลาล่วงเลยไปถึงเย็นแล้ว แม่บ้านยังคงยกถาดอาหารมาให้ถึงหน้าห้อง แต่คราวนี้แม้ว่าจะเคาะประตูเรียกสักเท่าไหร่ดูเหมือนจะไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคนข้างในเลย หญิงชราเริ่มใจคอไม่ดี จึงวางถาดอาหารลงกับพื้นแล้วล้วงหยิบกุญแจสำรองมาไขเปิดประตูห้องเข้าไป

 

“คุณหนูคะ ตื่นเถอะค่ะ...คุณหนูคะ...คุณหนูคะ!” เมื่อสัมผัสกับแขนแกร่งก็ต้องตกใจ เพราะชายหนุ่มนั้นไข้ขึ้นสูงตัวร้อน แม่บ้านจึงรีบลงไปเรียกให้คนหนุ่มในบ้านมาช่วยกันแบกคิบอมไปส่งโรงพยาบาลโดยด่วน

 

 

ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็ถึงเวลาค่ำแล้ว เมื่อปลายเตียงไม่มีชีวอนและคยูฮยอนจึงได้แต่คิดว่าสองคนนั้นคงกลับไป แม้ร่างกายจะเหนื่อยเพลียและหัวใจจะอ่อนล้าเพียงใด แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าท้องนั้นโหวงเหวงไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย จึงค่อยๆพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่งแม้จะลำบากก็ตามที ก่อนจะเดินลงบันไดอย่างช้าๆ แต่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของชีวอนแว่วเข้าโสตประสาท

 

“อะไรนะฮะ ไอ้บอมเข้าโรงพยาบาล?”

 

เพียงแค่นั้นร่างบางก็ทรุดตัวลงกับพื้น ทำให้คยูฮยอนที่หันมาเห็นพอดีรีบวิ่งเข้าไปช่วย

 

“เป็นอะไรมากรึเปล่า?” ชายหนุ่มถาม

 

“คยูฮยอนพาฉันไปหาเขาที” หน้าหวานส่ายหน้าเป็นเชิงบอกไม่เป็นไร มือเล็กกำชายเสื้อของเพื่อนตัวสูงไว้แน่นขอร้องให้พาเขาไปคิบอม ทั้งที่ตนเองก็เจ็บเจียนจะแย่อยู่แล้ว

 

 

ชีวอนประคองร่างบางมายังห้องคนไข้ซึ่งรายละเอียดนั้นแม่บ้านเป็นคนบอกทั้งหมดแล้ว คยูฮยอนเปิดประตูอย่างเงียบเชียบ กลัวว่าคนป่วยที่นอนพักอยู่อาจจะตื่นได้ แล้วให้ทั้งสองคนเข้าไปก่อน จึงตามแล้วปิดประตูเบาๆ

 

แม้การเคลื่อนไหวจะลำบากเพียงใดสำหรับทงเฮ แต่เมื่อเห็นคนที่ตนรักนอนอยู่บนเตียงพยาบาลเช่นนี้ ก็แทบจะสลัดความเจ็บไว้เบื้องหลัง ถลาไปกุมมือหนาแล้วแนบกับแก้มใสๆของตนเอง

 

ทั้งที่สัญญากับตนเองไว้แล้ว

 

ว่าจะเลิกรัก....

 

แต่ถึงเวลาเข้าจริง กลับยากกว่าที่คิด

 

หยาดน้ำใสๆเอ่อขอบดวงตาคู่สวยก่อนจะรื้นล้นอาบเรือนแก้มเนียนจนหลังมือของร่างสูงเองก็เปียกชุ่มเช่นกัน

 

นิ้วเรียวขยับเล็กน้อย คล้ายกับรู้สึกตัวได้แล้วจากที่มีน้ำอะไรสักอย่างหยดลงหลังมือเขา ดวงตาคู่คมค่อยๆลืมตาขึ้น และพบกับต้นเหตุที่ทำให้หลังมือเปียกชื้น เจ้าของมือชักกลับทันที ก่อนจะแสร้งถามเพื่อนรักอีกสองคนที่ยืนทำหน้าหงิกกับการกระทำเมื่อครู่ของเขา

 

“แกแบกฉันมาโรงพยาบาลเหรอ?” เสียงห้าวแหบพร่าถาม

 

“ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่ทำไมคนถึกทึนอย่างแกถึงป่วยได้?” น้ำเสียงแดกดันของชีวอนตอบกลับ พลางถามเสียงเรียบ

 

“ไม่มีอะไร ว่าแต่แกเหอะคยูจะมายืนทำหน้าเป็นตูดให้ชาวโลกรู้เหรอว่าหน้าไม่หล่อ” คิบอมยังคงหันไปถามคยูฮยอนที่ยืนกอดอกจ้องมองเพื่อนแก้มแตกที่ทำเหมือนร่างบางไม่มีตัวตน เป็นเพียงธาตุอากาศเสียอย่างนั้น

 

“คุณแม่บ้านไม่น่าพาแกส่งโรงพยาบาลเลย น่าจะปล่อยให้ตายไปซะ ปากเสียแล้วยังเลวอีก” คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง ก่อนจะหุนหันเดินออกจากห้องไปดับอารมณ์โกรธข้างนอก

 

“ไปดูมันหน่อยดิ๊ เป็นบ้าอะไรของมัน สงสัยโดนผึ้งต่อยตูด” อีกฝ่ายที่ถูกด่ากลับทำเหมือนไม่รู้สึกร้อนหนาวอะไรกับคำด่าทอของเพื่อน กลับเอ่ยปากให้ชีวอนออกไปดูคยูฮยอนเสียด้วยซ้ำ

 

แต่คำพูดที่เพื่อนรักนั้นพูด ชายหนุ่มรู้ดี ว่าคิบอมต้องการอะไร จึงส่งสายตาให้กำลังใจไปยังทงเฮ พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินออกไป

 

เมื่อทั้งห้องเหลือเพียงแค่คนสองคน ความเงียบจึงก่อตัวขึ้นใบหน้าคมคายเสมองไปยังนอกหน้าต่างเหมือนกับจะกินลมชมวิว แต่ในใจกลับอยากพูดบางสิ่งเพื่อให้เรื่องมันจบไปเสียที

 

“คิบอม...นาย...เป็นยังไงบ้าง?” เสียงหวานถามทำลายความเงียบ

 

“ก็ดี อย่างที่เห็น” ร่างสูงตอบแบบไม่ใส่ใจ ใช้หัวหนุนแขนข้างที่ไม่มีเข็มให้น้ำเกลือ

 

“จริงสิ นาย...เพิ่งฟื้นไข้หิวน้ำมั้ย เดี๋ยวฉันจะรินให้”

 

“ไม่ล่ะขอบใจ” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับ หยุดการกระทำของทงเฮทั้งหมดที่เตรียมจะรินน้ำใส่แก้ว

 

“หิวข้าวมั้ย?...ทานยารึยัง?” เสียงที่ทั้งห่วงหาอาทร และน้อยใจระคนอยู่ในคำถามนั้น

 

นายคง...เกลียดฉันมากสินะคิบอม หากว่าความรักที่ฉันให้ไป มันทำให้อึดอัด

 

ฉันจะทำให้นายรู้สึกแบบนี้...แค่วันสุดท้าย

 

+*+........................................................................................................................................+*+


TBC

โอมเพี้ยงงงง!!!!! ขอคอมเม้นและโหวตเยอะๆเป็นของขวัญวันเกิดปีนี้ด้วยเถ้อออออ -A-