ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : +*+Part28+*+
Title : Forbidden Love
Author : +*+HanminhyuK+*+
Part : 28
ชีวอนก้าวเท้าลงบันไดบ้านของทงเฮอย่างคนเหนื่อยล้า ใบหน้าดูเหมือนคนไร้วิญญาณจนคยูฮยอนยังตกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นเพื่อนรักเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“เฮ้ย แกเป็นอะไรวะ หน้าตาไม่เสบยเลย” เสียงขี้เล่นนั้นลดลงเล็กน้อย เพราะไม่อยากแซวมาก เมื่อชายร่างสูงนั่งลงกับโซฟา พิงหัวกับพนักพิงอย่างคนเศร้าหมอง จึงไม่อยากที่จะเก็บความสงสัยไว้อีกต่อไป “ฉันถามอะไรแกหน่อยได้มั้ยวะ?”
“อืม” น้ำเสียงอ่อนล้าตอบกลับมาทั้งที่ยังหลับตา คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“แก...ชอบทงเฮเหรอวะ ถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนขนาดนี้” แล้วคยูฮยอนก็กลับมาสู่โหมดเข้มขรึม ใบหน้าจริงจังทันที
“ไม่ใช่ ฉันแค่...เสียใจ ที่ไม่ได้ทำหน้าที่...ญาติคนสุดท้ายที่ทงเฮมีให้ดี”
“หา?! ญาติงั้นเหรอวะ?” ชายหนุ่มเบิกตากว้าง ความจริงที่ไม่เคยรู้มาก่อนได้เปิดเผยออกมาแล้ว
“ตอนแรก...ฉันไม่แน่ใจ ว่าทงเฮใช่ลูกพี่ลูกน้องฉันรึเปล่า แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ฉันต้องสืบ ทงเฮเป็นลูกเมียนอกสมรสของพ่อฉัน แต่เพราะแม่ของทงเฮเป็นแค่คนรับใช้ในบ้าน ย่าก็เลยไม่ยอมรับ สองแม่ลูกนั้นก็เลยต้องออกจากบ้าน แต่ฉันจำสร้อยเส้นที่ทงเฮใส่ได้ มันคือสร้อยเส้นเดียวกันกับของแม่ฉัน ฉันก็เลยสืบ แล้วตอนนี้ทงเฮก็เหลือตัวคนเดียวแล้ว แม่ของทงเฮตายไปเมื่อหกปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ”
“ทำไม...โลกมันกลมอย่างนี้วะ” หนุ่มขี้เล่นนั้นเริ่มจับต้นชนปลายถูกแล้ว สีหน้าตอนนี้รู้สึกเห็นใจทั้งทงเฮ และ ชีวอนจริงๆ “แล้วทงเฮ รู้เรื่องแกยังวะ?”
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือทั้งสองลูบหน้า
“ทงเฮเจอเรื่องร้ายๆมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกแย่ กับเรื่องอดีตของพ่อแม่ในตอนนี้”
“แล้วแกจะปิดไปอีกนานแค่ไหนวะ?”
“จนกว่าสภาพจิตใจของทงเฮจะดีขึ้น”
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” บทสนทนาจบลงเพียงแค่นี้ ไม่มีใครเอ่ยถ้อยคำใดๆอีก มีเพียงฝ่ามือของคยูฮยอนที่ตบบ่าเพื่อนรักเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
+*+........................................................................................................................................+*+
ก้นบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกทิ้งอยู่บนผืนทราย แต่ไม่มีทีท่าว่าความเครียดที่เกาะกินอยู่ในใจจะจางหายไปได้เลย ร่างสูงใช้มือยันกับโขดหินเพื่อลงมา ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูบ้านสีขาว
ตุ้บ!
เสียงเหมือนวัตถุขนาดใหญ่ตกลงกับพื้น อะไรบางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มรีบรุดเข้าไปในตัวบ้านทันที ตรงไปยังห้องนอน ที่เมื่อคืนเขาได้ทรมานคนรักให้ตายทั้งเป็นเอาไว้ในนั้น
มือหนาบิดลูกบิดประตูเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเปิดได้ เพราะถูกล็อกจากด้านใน
ปัง! ปัง! ปัง!
“ฮยอกแจ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” เสียงห้าวตะโกนเรียกคนที่อยู่ด้านในลั่น เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาจึงใช้ตัวกระแทกประตูอย่างแรงสองถึงสามครั้งถึงจะเปิด แต่ภาพที่เห็นคือร่างบางที่ใช้มีดกรีดข้อมือนอนจมกองเลือด “ฮยอกแจ!”
ฮันคยองวางร่างที่ไร้สติของฮยอกแจเบาๆกับเบาะนวมเก่าๆของเรือยนต์ ตรงข้อมือที่ร่างบางใช้มีดกรีดถูกพันด้วยผ้าสีขาวที่บัดนี้ชุ่มไปด้วยโลหิตสีแดงสดเพื่อทำการห้ามเลือด ร่างสูงรีบสตาร์ทเครื่องทันที ก่อนจะพุ่งทะยานผ่านลำน้ำสีคราม
หยาดน้ำตาไหลรินเป็นสาย
หัวใจที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ความเจ็บที่ไหลหลากเข้ามาไม่ขาดสาย
ตอนนี้เขาเข้าใจดีแล้ว ว่าฮยอกแจรู้สึกอย่างไร เวลาที่เขาสาดเทความเกลียดชังและความรุนแรงทั้งหมดลงไป
โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บที่ร่างบางได้รับ และหัวใจที่ช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาคือคนเลวที่ไม่สมควรให้อภัยมากที่สุด
ถ้าหากว่าฮยอกแจเป็นอะไรไป คนอยางฮันคยองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“อย่าเป็นอะไรนะ” น้ำเสียงขาดห้วงเอ่ยออกมาแผ่วเบา ก่อนจะเร่งความเร็วของเรือให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้กำลังถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน โดยที่มืออีกข้างยังคงมีมือใหญ่ของร่างสูงกุมไว้ตลอด หากว่าฮยอกแจยังคงมีสติสักนิด อาจจะได้เห็นสีหน้าที่เป็นห่วงระคนเสียใจของฮันคยองก็ได้
แต่เพราะเสียเลือดมากอีกทั้งร่างกายก็อ่อนแอเกินจะต้านทานไหว เปลือกตาบางปิดสนิทราวกับคนที่ไร้ลมหายใจ ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วเมื่อเสียเลือดเช่นนี้จึงทำให้ซีดจนน่าตกใจ
เจ้าหน้าที่ห้องฉุกเฉินเข้ามากันฮันคยองเอาไว้ ก่อนจะปิดประตูลง
ไม่แล้ว..................จะไม่ทำให้ฮยอกแจต้องเสียใจอีกแล้ว
จะไม่ทำร้ายหัวใจของตนเองเด็ดขาด
แม้ว่าผลที่ได้รับจากร่างบางจะเป็นความเกลียด
แต่เขาจะขอเห็นแก่ตัวอีกสักครั้ง โดยการรั้งความรักครั้งนี้ให้อยู่กับตนเอง
เวลาผ่านไปนานร่วมชั่วโมงกว่าๆแล้ว หมอหนุ่มเปิดประตูเดินออกมาก่อนจะตรงมายังฮันคยองที่เดินวนไปวนมาจนแทบจะคลั่งตายแล้ว
“หมอครับ ฮยอกแจเป็นยังไงบ้างครับ?” น้ำเสียงที่ดูร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยคนที่อยู่ในนั้นเอ่ยถามหมอเจ้าของไข้
“คนไข้เสียเลือดมากนะครับ แต่ยังโชคดีที่นำส่งโรงพยาบาลทัน ไม่อย่างนั้นหมอก็คงช่วยอะไรไม่ได้ล่ะครับ ทางดีควรจะส่งตัวคนไข้ไปรักษาต่อที่เมืองใหญ่ๆนะครับ เพราะที่นั่นอุปกรณ์ครบและอำนวยความสะดวกได้มากกว่าที่นี่” หมอกล่าวจบก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไป ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ฮันคยองรุดเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีอย่างไม่รีรออะไรใดๆทั้งสิ้น
+*+........................................................................................................................................+*+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น