[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #22 : +*+Part18+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               18

 

“ฉันจะรอฮยอกแจ” คำตอบสั้นๆทำให้มือบางปล่อยมือหนาลงอย่างหมดแรง

 

ชื่อที่ติดปากนายคงมีเพียงฮยอกแจสินะ...

 

การเฝ้ารอของนายคงมีเพียงฮยอกแจสินะ...

 

พื้นที่ในหัวใจของนายมีแต่เพียงฮยอกแจสินะ...

 

ไม่ว่าฉันจะอยู่ใกล้ ทำดีกับนายแค่ไหน...นายคงไม่สามารถเหลือที่ว่างให้ฉันได้แทรกเข้าไปเลยใช่มั้ย?

 

ความคิดน้อยใจต่างๆนานาของคนตัวเล็กผุดขึ้นมากมาย ทำให้ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป ธารน้ำใสๆไหลรินลงมาไม่ขาดนองเรือนแก้มเนียน

 

“ฮึ่ก...ฮือ...” เสียงใสสะอื้นเบาๆ แต่ไม่ได้สะกิดใจร่างสูงให้หันมามองหรือสนใจเขาเลยสักนิด

 

แม้ร่างสูงจะรู้ว่าคนข้างหลังเขากำลังร้องไห้เพราะคำพูดของเขา แต่ชายหนุ่มกลับเลือกที่จะใจแข็งและเย็นชาให้ถึงที่สุด เพื่อมองหาฮยอกแจที่เขาหวังว่าจะมาโรงเรียน

 

ปุยนุ่นสีขาวยังคงตกลงมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย ความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจไม่อาจทำให้ความหวังอันน้อยนิดของคิม คิบอมหมดลงได้ เวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงแล้ว ชายหนุ่มคงนั่งรอ แม้ว่ามันจะดูเปล่าประโยชน์ก็ตาม พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ยังคงดังก้องในโสตประสาท...สมองของเขาประมวลผลว่าทงเฮยังคงร้องไห้อยู่ข้างหลังไม่ยอมออกไปไหน

 

 

สายตาสองคู่จากชีวอนและคยูฮยอนที่มองออกมายังนอกหน้าต่างของห้องเรียน ต่างมีสีหน้าและแววตาครุ่นคิด ทั้งสองต่างรู้สึกเห็นใจคนทั้งคู่ หากแต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี

 

“ไอ้บอมมันจะนั่งรอฮยอกแจยันสอบเลยเหรอไงวะ? ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ทำไมมันไม่ลองหันไปมองทงเฮบ้างวะ หมอนั่นทั้งรักทั้งบูชามันยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น แต่มันกลับไปสนใจฮยอกแจ ที่เป็นศัตรูของไอ้ฮัน” คยูฮยอนเอ่ยยาวยืดอย่างกลัดกลุ้ม มือหนาขยี้หัวตนเองแรงๆ ราวกับคนหาทางออกไม่เจอ

 

“เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้หรอก บังคับก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรผิดอะไรถูก...มีแต่สมหวัง กับช้ำรักเท่านั้น เข้าใจ?” ชายหนุ่มผู้ที่นั่งฟังเพื่อนรักบ่น ถึงกับเอ่ยออกมาเป็นข้อคิดให้คยูฮยอนได้นำกลับไปขบคิด แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจจะทำให้หมาป่าอย่างชายหนุ่มขี้เล่นคยูฮยอนเข้าใจได้

 

“ไอ้วอน ไม่ต้องมาสั่งสอนเลย...เพราะฉันไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ”

 

“โง่ว่ะ ไม่น่ามาเรียนหนังสือเลยแก” ชีวอนแอบแดกดันเพื่อนรักน้อยๆ

 

“นี่แกกล้าว่าฉันเหรอวะ? เดี๋ยวปั๊ดจ้างกะเทยรุมโทรมเลยไอ้นี่” คยูฮยอนที่ถูกว่าซึ่งๆหน้า ถึงกับจะใช้หลังมือสั่งสอนเพื่อนรัก แต่เพราะเป็นคนขี้เล่นทำให้การกระทำดูไม่จริงจังเท่าใดนัก

 

“ก็ดี จะได้รุมโทรมกลับ” ชีวอนตอบกวนๆ ระเบิดยิ้มกว้างบนใบหน้ากวนๆ ก่อนจะล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแล้วเดินลงไปข้างล่าง พลางผิวปาก

 

“ไอ้นี่ท่าจะบ้า”

 

 

ร่างกายของคนทั้งสองที่นั่งตากหิมะกำลังสั่นสะท้าน

 

คนหนึ่งเลือกที่จะแสดงความอ่อนแอ เพื่อว่าคนที่หันหลังให้เขาจะหันกลับมาสนใจและห่วงใยบ้าง

 

คนหนึ่งเลือกที่ซ่อนความรู้สึกเจ็บปวด หนาวเหน็บ เสียใจไว้ข้างใน เผยให้เห็นแค่ความด้านชาเท่านั้น ชายหนุ่มยังคงนั่งหันหลังให้ทงเฮที่ยืนร้องไห้ด้วยความทรมานใจ ทั้งที่ภายในใจของเขาแทบแหลกสลาย เพราะความรักที่มีให้ฮยอกแจนั้นส่งไปไม่ถึง...

 

“นายหยุดร้องไห้ซักทีได้มั้ย ทงเฮ...ฉันเบื่อนายเต็มทนแล้วนะ!” เสียงทุ้มตวาดร่างบางที่ยังคงยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับคนหน้าหวาน ใบหน้าคมที่เคยเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดและรำคาญใจคนตัวเล็กตรงหน้า

 

“ฮึ่ก...ฮือ...ฉัน...ฮึ่ก...ทำอะไรผิด...ฮึ่ก...ทำไมนาย...ฮึ่ก...ไม่เคยมองฉันเลย...โฮ...” ร่างบางกรีดเสียงร้องสะอื้น พลางถาม หลังมือเล็กปาดน้ำตาไปด้วย

 

“นายมันผิด...ผิดที่มายุ่งกับฉัน เพราะฉะนั้นเลือกยุ่งกับฉันได้แล้ว...เพราะฉันไม่มีวันชอบนายหรอก อี ทงเฮ!” เสียงห้าวตะคอกคนตรงหน้า

 

มือเล็กทุบอกกว้างอย่างแรงไม่ยั้ง เสียใจที่ความรักของคิบอมมีให้แค่ฮยอกแจคนเดียว เสียใจที่คนตรงหน้าบอกว่าเขายุ่งวุ่นวายมากเกินไป เสียใจ...ที่เขาไม่มีวันจะหันมาชอบ

 

พลั่ก!

 

มือหนาคว้าข้อมือบางทั้งสองพร้อมกับสะบัดออกอย่างแรง แต่เป็นผลให้ทงเฮนั้นล้มลงกับพื้น ชายหนุ่มหน้าชาวาบทันทีที่รู้สึกว่าตนเองได้ทำรุนแรงกับร่างบางมากเกินไป แต่ยังคงใจแข็งที่จะตีสีหน้าให้นิ่งเฉยมากที่สุด

 

“อย่ามายุ่งกับคนอย่างฉันอีก” เสียงทุ้มกล่าวด้วยความเย็นชา แม้ข้างในจะรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตนเมื่อครู่ แต่เพื่อให้คนร่างบางได้ตัดใจจากเขา...เขาจึงไม่มีทางเลือก นอกจากทำให้ทงเฮเจ็บมากที่สุด และไปจากเขาได้เร็วขึ้น

 

ร่างสูงก้าวเดินไปออกไปช้าๆ ไม่แม้แต่จะหันมามอง ส่วนคนตัวเล็กนั้นยังคงนั่งอยู่กับที่มองดูคิบอมเดินออกไป จนแผ่นหลังกว้างนั้นค่อยๆลับสายตาไป

 

“ทำไงดีวะ ไอ้บอมมันทำถึงขนาดนี้เลยอ่ะ?” เสียงทุ้มของคยูฮยอนเอ่ยถามเพื่อนรักข้างๆ ที่ทั้งคู่ทันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี

 

ขายาวของชีวอนก้าวไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยุงร่างบางที่ร้องไห้ตัวโยนให้ลุกขึ้น

 

มือหนาจับหัวของทงเฮให้ซบลงกับอกกว้างของตนเองด้วยความรู้สึกสงสาร ก่อนจะกอดร่างบางไว้แน่น โดยมีคยูฮยอนมากอดด้วยอีกคน

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

รุ่งเช้าของฝั่งฮันคยองและฮยอกแจ ร่างหนาเอนหลังเล็กน้อยก็พบว่าหัวของร่างบางนั้นซุกอยู่กับหลังเขาอยู่ ชายหนุ่มค่อยๆขยับตัวออกแล้วตะแคงข้างมองดูคนตัวเล็กที่นอนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราด้วยความรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเห็น แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่เคยส่องกระจกดู ว่าเวลาที่เขายิ้มด้วยความรู้สึกดีโดยปราศจากการอาฆาตแค้นนั้นมันเป็นเช่นไร มือหนาค่อยๆเกลี่ยปอยผมนุ่มของคนตรงหน้าแผ่วเบา เพื่อพินิจโครงหน้าเรียวเล็ก ดวงตาใสซื่อที่กำลังถูกเปลือกตาบางๆปิดอยู่ จมูกรั้นๆ ริมฝีผากอิ่มสีชมพูอ่อนนั้น มันให้เขารู้สึกแปลกไป เรือนร่างที่เขาเคยคิดอยากฉีกออกเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้จินนี่มันแทะนั้น กลับต้องเปลี่ยนใจ...กลับอยากทนุถนอม อยากที่จะปกป้อง

 

ฮยอกแจขยับตัวน้อยๆ พลันสติที่เตลิดไปไกลเกี่ยวกับเจ้าตัวเล็กก็กลับมาดั่งเดิม ชายหนุ่มตีหน้านิ่งก่อนจะเตรียมตัวทำเป็นเพิ่งตื่นแล้วบิดขี้เกียจเดินเข้าห้องน้ำไป

 

ร่างบางค่อยๆลืมตา พบว่าเขานอนอยู่บนเตียงคนเดียว

 

เวลาผ่านไปห้านาที เสียงเข้มจากข้างในห้องน้ำก็ดังขึ้น

 

“หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้หน่อยสิ ฉันทำผืนเก่าตกพื้น”

 

ร่างบางได้ยินดังนั้นถึงกับชักสีหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตู้ แล้วแขวนมันไว้กับลูกบิดประตู พลางเคาะให้สัญญาณ

 

“ประตูไม่ได้ล็อก เอาเข้ามาให้หน่อย ฉันอยู่ในอ่างน้ำ” เสียงห้าวตอบกลับออกมา

 

“นายก็ล้างตัวแล้วหยิบเอง ทำไมต้องให้ฉันเข้าไปให้ด้วยล่ะ” เสียงหวานงัวเงียตอบไม่พอใจนิดๆ พลันใบหน้าใสๆก็ขึ้นสีระเรื่อ

 

“ขี้เกียจ เข้ามาเหอะน่า ผู้ชายด้วยกันจะกลัวอะไร อีกอย่างฟองสบู่ก็ปิดมิดชิดนายไม่มีทางเห็นของฉันหรอก” ชายหนุ่มตอบกวนๆ

 

“เรื่องมาก!” ฮยอกแจบ่นเบาๆกับตนเองก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนกับลูกบิด เปิดประตูเข้าไปพยายามที่จะไม่มองไปที่อ่างน้ำที่มีฮันคยองนั่งอยู่

 

+*+........................................................................................................................................+*+

ต้องขอโทษที่หายไปนาน

เพราะจนป่านนี้คอมมันก็แอ้งแม้งอยู่ที่บ้าน

หลังจากเอาไปซ่อมแล้วมันไม่ดีขึ้น T^T

เราก็เลยต้องปล่อยไว้อย่างนั้น

ดีนะที่กู้ข้อมูลได้

และเรื่องนี้เราก็ได้แต่งจบไปนานแล้ว

ถ้าอยากอ่านตอนต่อไป ก็ช่วยเป็นกำลังใจ ด้วยการเม้นและโหวตด้วยนะจ๊ะ

สุดท้าย ใครที่สนใจเสื้อก็โทรมาสั่งได้นะ

เราไม่ออนเอ็ม เพราะขี้เกียด - -* ฮ่าๆๆๆ