[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #23 : +*+PART19+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               19

 

ร่างบางเดินเข้ามาในห้องน้ำ เบือนหน้าที่จะหันไปมองทางอ่างน้ำและเดินอย่างระวัง เพราะพื้นลื่น พาดผ้าเช็ดตัวกับราวผ้า เขาสังเกตเห็นว่าไม่มีผ้าเช็ดตัวผืนเก่าอย่างที่ฮันคยองบอก พลันเด็กหนุ่มมองสำรวจรอบห้องน้ำอย่างลืมตัว ฮยอกแจตกใจเบิกตากว้างเพราะร่างสูงไม่ได้อยู่ในอ่างน้ำเมื่อหันหลังกลับมาอีกที ฮันคยองก็ปรากฏอยู่ด้านหลังเขาเสียแล้ว

 

หากแต่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กๆปิดกายท่อนล่างเอาไว้ เนื้อตัวของเขานั้นล้างฟองสบู่หมดแล้ว

 

“นะ...นาย มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงหวานถามตะกุกตะกัก เมื่อเห็นร่างหนายืนพิงผนังห้องน้ำ ไขว้ขาข้างหนึ่ง สายตาคมปลาบจับจ้องมายังใบหน้าที่ขึ้นสีหวาน

 

“ก็...ฉันคิดว่าจะไม่หยิบผ้าเช็ดตัวให้จริงๆ ก็เลยลุกขึ้นมาเอาเอง” ฮันคยองตอบเรียบ แต่สายตากลับมีแววประกายบางอย่างที่ฮยอกแจไม่คิดจะไว้ใจคนตรงหน้าเลย

 

“ถอยไปฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว” คนหน้าหวานเอ่ย เสมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่คนตรงหน้า ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่กล้ามอง ผิวสีแทน และแผงอกกำยำที่แสดงถึงความเป็นชายอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปชอบ หุ่นที่ไร้ที่ติพร้อมให้การปกป้องคุ้มครองคนที่เขารัก หรือทั้งหมดที่คนตรงหน้ามี แต่เขาไม่มี...มันทำให้เขาอาย?

 

แขนแกร่งกางออกรั้งคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินผ่านไป ก่อนจะดันอกบางให้กลับมายืนอยู่ที่เดิม

 

“นายจะอาบน้ำก็อาบน้ำไปสิ ฉันจะออกไปข้างนอก” เสียงหวานไม่พอใจขึ้นมา กล่าวห้วนๆอย่างที่เคยพูดกับฮันคยองเมื่อก่อน

 

“ถูหลังให้หน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆแต่มีอำนาจเด็ดขาดอยู่ในประโยคนั้น

 

“มีมือก็ถูเอง ไม่ใช่คนรับใช้นาย”

 

“ฉันไม่มีแม่ให้ถูหลัง เหมือนที่นายมี” น้ำเสียงที่เคยดุดันแปรเปลี่ยนสั่นเครือ

 

 

ช่วงเวลาวัยเด็กของฮันคยอง ผู้ที่มีครบทุกอย่าง พ่อแม่ บ้านหลังใหญ่โต ทุกอย่างที่อำนวยความสะดวกและประเคนให้เขาเมื่อเขาต้องการ

 

เด็กน้อยมักอ้อนให้แม่และพ่อของเขาอาบน้ำให้เขาทุกเช้าเย็น

 

ทำกับข้าวที่เขาอยากกินในแต่ละวัน

 

เล่านิทานให้ฟังก่อนนอน

 

ไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุด

 

เวลาที่เขาหนาว ก็จะมีอ้อมกอดอุ่นๆจากผู้ให้กำเนิดทั้งสองคอยคลายหนาวให้

 

เวลาที่เขาร้อน ก็จะมีผ้าเช็ดหน้าหรือพัดจากผู้ให้กำเนิดพัดให้

 

เวลาที่ฝนตก พ่อและแม่จะยอมถอดเสื้อนอกคลุมหัวให้เขา เพื่อที่เขาจะได้ไม่เป็นหวัด

 

.

.

.

 

แต่สิ่งเหล่านั้นไม่มีอีกแล้ว

 

 

“ถูหลังให้หน่อย” ชายหนุ่มยังคงขอร้อง...น้ำเสียงของเขาคือขอร้องจากใจจริง

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างสูงเดินเตร็ดเตร่ตามหาร่างบางไปทั่ว หวังแค่เพียงว่าฮันคยองอาจจะพาฮยอกแจไปไม่ไกล คิบอมตามหาทั้งคู่ตั้งแต่เกมส์เซ็นเตอร์ที่ฮันคยองชอบโดนเรียนไปเล่น ห้างสรรพสินค้าที่ชอบเดินเล่นเวลาเลิกเรียน

 

หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มของชายหนุ่ม เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงตามหาคนที่เขารัก แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

 

“ไอ้ฮัน...ปิศาจอย่างแก อย่าหวังว่าจะอะไรฮยอกแจเลย ฉันจะตามหาแกและฮยอกแจให้ได้ และฉันจะหยุดการกระทำชั่วร้ายของแก” คิบอมกล่าวกับตนเองหนักแน่นหากแต่แฝงไปด้วยความแค้น ความเจ็บปวดที่สะสมปนเปอยู่ในจิตใจ

 

 

ด้านชีวอนและคยูฮยอนที่พาทงเฮมาส่งที่บ้านของร่างบาง หลังจากที่เขาสลบไปเพราะเสียน้ำตาไปมากมาย

 

ชีวอนเจ้าชายอบอุ่นจัดแจงห่มผ้าให้คนตัวเล็กที่หลับไปอย่างแผ่วเบา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนคยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะตบบ่าแซว

 

“ถอนหายใจดังขนาดนี้ เดี๋ยวคนในซอยนี้ก็สะดุ้งหรอก” คยูฮยอนเจ้าชายขี้เล่นเอ่ยขำๆ แต่สีหน้าอีกคนไม่ขำไปด้วยเลย

 

“ฉันสงสารทงเฮว่ะ” หลังจากที่ทั้งสองออกมาจากห้องนอน ชีวอนก็เอ่ยขึ้น

 

“แกสงสารหรือแกรักทงเฮกันแน่วะ? ฉันเห็นแกทำทุกอย่างเพื่อเจ้านั่นมาตลอดเลย” แล้วร่างสูงของคนขี้เล่นก็เปลี่ยนโหมดมาจริงจัง ถามเสียงเข้มด้วยความสงสัย

 

“ไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก...ฉันแค่ไม่อยากให้อะไรๆสายเกินไปสำหรับคนทั้งสี่” แล้วเจ้าชายที่ภายในนอกอบอุ่น หากแต่ใครจะรู้ว่าภายในมันหนาวเย็นไร้ที่พึ่งนั้นตอบออกมาเสียงเครียด

 

“อะไรๆสายเกินไป?” คยูฮยอนทวนคำเสียงสูง คิ้วหนาขมวดมุ่นชนกัน

 

“ฉันไม่อยากให้ไอ้บอมมันรู้ตัวช้าเรื่องทงเฮ” ร่างสูงตอบพลางทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวเล็กๆ

 

“แล้วอีกสองในสี่คือใคร?”

 

“ไอ้ฮันกับฮยอกแจ”

 

“แล้วแกเคยทำอะไรที่มันสายเกินไปวะ?”

 

“ช่างมันเหอะ” ชีวอนเลือกที่จะตอบปัดๆไป พลางไหลตัวกับโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนยามเมื่อนึกถึงอดีตที่เขาเป็นคนสร้างมันด้วยความไม่รู้ใจตนเอง

 

“ทำเป็นมีลับลมคมใน แม้แต่เพื่อนสนิทสุดหล่ออย่างฉันเนี่ยนะ?” ว่าแล้วคยูฮยอนก็กลับมาโวยวายเป็นเด็กๆเหมือนเดิม

 

“ฉันยังไม่พร้อมที่จะเล่า...เล่าตอนนี้เดี๋ยวไม่มันส์” ชีวอนตอบเรียบๆ(แต่กวนซ่งติง) มือหนาคลึงขมับทั้งสองข้างไว้ พร้อมกับหลับตา

 

“ทุเรศจริงๆ” คยูฮยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา กับท่าทางยึกยักของเพื่อน บ่นขมุบขมิบกับตนเอง

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

มือบางหยิบฟองน้ำสีขาวชุบกับน้ำในอ่างที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ ค่อยๆถูหลังให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในอ่างด้วยท่าทางตัวสั่นๆ

 

“หนาวเหรอ?” เสียงใสถามออกไป นึกสงสัย ตัวก็โตแต่กลับตัวสั่นงันงกเป็นเหมือนเด็กน้อยๆ

 

ฮันคยองไม่ตอบ เขารู้สึกถึงสัมผัสที่ฮยอกแจมอบให้ พลันทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขาเป็นเด็ก ตอนที่แม่กำลังถูหลังให้เขาพร้อมกับร้องเพลงคลอเบาๆ

 

 

“ค่ำคืนอันเหน็บหนาว ~ ร่างกายสั่นสะท้านรุนแรง ~ ยังคงมีอ้อมกอดจากคุณ ~ มันอบอุ่นเหลือเกิน...มือที่เต็มไปด้วยความรัก ~ กอบกุมมือฉันที่หนาวเย็น ~  พลันรู้สึกอุ่นขึ้นทั้งใจ”

 

 

เสียงเพลงที่แม่ของเขาร้องให้ฟังยังคงก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท ฮันคยองหวนคิดถึงอ้อมกอดของแม่เขา พลันน้ำตาก็ไหลลงมาเป็นทาง ชายหนุ่มนั่งชันขากอดเข่าเอาไว้ เกยคางกับหว่างเข่า ร่างกายของเขาสั่นสะริกคล้ายกับเด็กน้อยที่หาทางกลับบ้านไม่ได้

 

วงแขนเล็กโอบกอดรอบคอจากด้านหลัง ใบหน้าหวานเคยกับเส้นผมเปียกชื้นของชายหนุ่ม มือบางลูบคางเรียวของร่างสูง คล้ายกับถ่ายเทความอบอุ่นให้กับเขา ร่างบางกอดเขาเอาไว้พร้อมกับโยกตัวน้อยๆ เหมือนกับที่แม่เขาเคยทำให้

 

หยาดน้ำตาลูกผู้ชายเม็ดโตไหลลงมาไม่ขาดสาย หัวใจที่เย็นยะเยือกกลับมาชุ่มชื่นขึ้นอีกครั้ง...

 

.

.

.

 

เพราะอ้อมกอดของอี ฮยอกแจ

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

โฮกกกกกกกกกก ซึ้งงงงงงงงงงงงงง

 

TOT ไม่เคยแต่งอารายที่มันซึ้งขนาดนี้เลยอ่า (ไม่รู้จริงอ๊ะป่าว - -*)

 

เอาเป็นว่ารักฮันฮยอกมากนะ อิอิ