[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #15 : +*+Part12+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               12

 

ร่างบางลืมตาตื่นอย่างสะลืมสะลือ ดวงตาค่อยๆปรับแสงทีละนิด ก่อนจะพบว่าเขาอยู่ในโรงพยาบาล เพราะกลิ่นฉุนของยาที่อบอวลนั่นเอง มือข้างหนึ่งถูกเจาะด้วยเข็มน้ำเกลือ อีกข้าง....

 

สายตาคู่หวานไล่มองมือซ้ายที่ถูกกุมไว้ ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มนั่งฟุบหน้ากับเตียงมือใหญ่นั้นกุมมือของฮยอกแจอยู่ ลองขยับนิ้วชี้เบาๆก็พบว่าเจ้าของมือนั้นคือคิบอม ชายหนุ่มรู้สึกตัวจึงตื่นขึ้นมาทันที

 

“ตื่นแล้วเหรอ? ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า?” เสียงทุ้มถามอย่างดีใจ รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้รับ มีเพียงคนเดียวคือฮยอกแจเท่านั้นได้เห็นมัน

 

“นิดหน่อย” ร่างบางตอบเสียงแหบพร่า รู้สึกลำคอแห้งผาก คิบอมจึงรีบเทน้ำใส่แก้วแล้วป้อนให้ทันที

 

“ฉันโทรไปที่บ้าน ป้าโบรัมบอกว่านายไม่สบาย ฉันเลยรีบมา” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

 

“ขอบคุณนะ ที่ช่วยพาฉันมาที่นี่” ฮยอกแจกล่าว ยิ้มบางๆให้พร้อมกับก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณ

 

“คะ...คือ...” คิบอมเมื่อรู้ว่าร่างบางกำลังเข้าใจผิด คิดว่าเขาเป็นคนพามาก็รีบจะปฏิเสธ แต่เพราะบางสิ่งในหัวใจมันร่ำร้องให้เขาคิดว่า ให้ฮยอกแจคิดว่าเขาเป็นคนช่วยนั่นแหละดีที่สุดแล้ว...เพื่อเพิ่มโอกาสใกล้ชิด...เพิ่มความสนิทสนม...เพิ่มระดับความสัมพันธ์

 

 

ทงเฮเดินมาตามทางเดินของโรงพยาบาลอย่างร้อนรน เมื่อได้รับโทรศัพท์ของป้าโบรัมแจ้งข่าวว่าฮยอกแจนั้นไม่สบาย เขาก็รีบรุดมาที่นี่ทันทีพร้อมกับผลไม้และของเยี่ยมมากมาย มือเรียวจับลูกบิดประตูแล้วหมุนออกเล็กน้อย แต่ภาพที่เขาเห็นเบื้องหน้าคือคิบอมกำลังง่วนอยู่กับการดูแลฮยอกแจไม่ห่าง รอยยิ้มอ่อนโยนที่เขาไม่เคยรับ...คิบอมมีให้กับฮยอกแจคนเดียวเท่านั้น ดวงตาที่มีชีวิตชีวา...มองเพียงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้เท่านั้น น้ำเสียงที่ดูสบายๆคล้ายกับคนมีความสุข...มีเพียงเพื่อนรักของเขาเท่านั้นที่ได้ฟัง

 

ทุกคนบนโลกล้วนคือคนแปลกหน้าสำหรับคิบอม...แต่ฮยอกแจไม่ใช่!

 

เมื่อคิดได้ดังนั้น น้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ดวงตาที่พร่าเลือนเพราะม่านน้ำนั้นบดบังภาพเบื้องหน้าเสียหมดสิ้น

 

คิบอมจับไหล่บางของฮยอกแจให้นอนลงในท่าสบายหลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ชายหนุ่มจัดผ้าห่มให้ด้วยความอ่อนโยน สายตาแห่งความอาทรนั้นมองคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ออกมาจากหัวใจ

 

........ความรู้สึกว่ารัก.......

 

ตะกร้าผลไม้หล่นลงจากมือบางของทงเฮ เด็กหนุ่มปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น

 

คิบอมเมื่อเห็นว่าฮยอกแจหลับไปหลังจากทานยาเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องก่อนจะเดินเตะอะไรบางอย่างที่มีลักษณะกลมๆกลิ้งออกไป

 

ร่างสูงก้มลงเก็บส้มจำนวนมากใส่ตะกร้า พลางนึกว่าใครเป็นเจ้าของ หากแต่เขาไม่ใส่ใจอะไรมากนัก เมื่อเก็บผลไม้ที่กระจัดกระจายเสร็จแล้วก็นำไปทิ้งลงถังขยะทันที แล้วเดินออกไปข้างนอก

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างสูงเดินกระวนกระวายอยู่ในห้องนอนอย่างคนคิดไม่ตก เขาปัดป่ายข้าวของในห้องจนตกลงกระจัดกระจายทั่วพื้น สองเท้าก็เดินเตะมันซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างกับคนเสียสติ ใบหน้าหล่อเหลานั้นติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย

 

“ทำไมมันเป็นแบบนี้วะ!” เสียงทุ้มสบถกับตนเอง โทสะที่ก่อตัวจนมากล้นจิตใจทำให้เขาเริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่ มือกำหมัดข้างหนึ่งก่อนจะชกกับฝ่ามืออีกข้างหนึ่งหลายที

 

เสียงเปิดประตูดังขัดห้วงความวิตกจริตของชายหนุ่ม พร้อมกับที่ร่างสูงของเพื่อนรักปรี่เข้ามากระชากคอเสื้ออย่างแรง จนตัวเขาเซถลาเข้ามาตามแรงกระชาก

 

ชายหนุ่มผู้ที่มีใบหน้ากระวนกระวายกลับเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างรวดเร็วเป็นนิ่งเฉยและกวนโทสะ รอยยิ้มร้ายๆผุดขึ้นบนใบหน้า ดวงตาทั้งคู่มองจ้องหน้าเพื่อนรักของเขาที่ตอนนี้เป็นสีหน้าแห่งความโกรธแค้น ข้างขมับนั้นมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

 

“บอกแล้วไง ว่ามันยังไม่ตายหรอก...เก็บไว้เล่นสนุกต่อไป” เสียงทุ้มเอ่ยเย็นชาจนน่ากลัว ดวงตาวาวโรจน์ดั่งเปลวไฟที่กำลังจะเผาผลาญทุกสิ่งอย่างให้วอดวาย

 

“แกมันเลว!” คิบอมสบถได้เพียงเท่านั้นก่อนจะเงื้อหมัดชกใบหน้าของฮันคยองเต็มแรงจนร่างสูงเซล้มลงกับพื้น

 

หลังมือหนาเช็ดเลือดที่ไหลอยู่มุมปาก เขามองมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสยะยิ้มเหี้ยมเหลือกตามองใบหน้าที่มีแววโกรธแค้นของคิบอม ซึ่งกำลังยืนหอบหายใจ มือทั้งสองข้างกำหมัดไว้แน่น

 

“เรามาเล่นสนุกกัน เกมนี้มีชื่อว่า ปิศาจร้ายกับเจ้าชายเย็นชา เจ้าหญิงฮยอกแจผู้ซึ่งอยู่ในกำมือของปิศาจร้ายอย่างฉัน รอการช่วยเหลือจากเจ้าชายเย็นชาคิม คิบอมให้มาช่วย...งานนี้เดิมพันด้วยชีวิต...ชีวิตของเจ้าหญิงผู้น่าสงสาร เกมนี้ใครก้าวพลาด...จบ!” น้ำเสียงที่เย็นเยือกนั้นเอ่ยออกมาช้าๆ สายตาที่ดุดันของฮันคยองนั้นทำให้คิบอมอดที่จะหวั่นใจไม่ได้ เพราะยังไงฮยอกแจยังคงอยู่บ้านหลังเดียวกับฮันคยอง ทุกอย่างเกิดขึ้นเสมอ

 

สองมือกำแน่น เส้นเลือดข้างขมับดูเหมือนกำลังจะแตกออกมาในไม่ช้านี้ ขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน ดวงตาเบิกกว้าง

 

“ได้” คำตอบสั้นๆของคิบอม

 

“เกมเริ่ม”

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

มือบางกดโทรศัพท์มือถือที่คิบอมได้ทิ้งไว้ให้โทรออก

 

“ฮัลโหลทงเฮเหรอ? ว่างคุยด้วยมั้ย” เสียงหวานกรอกเสียงที่แห้งผากไปตามสาย ก่อนจะยิ้มบางๆ

 

“อือ”

 

“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเสียงนายดูเหมือนคนไม่สบายเลยล่ะ?” ฮยอกแจมุ่นคิ้วชนกัน เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของทงเฮไม่ปกติเริงร่าเหมือนเมื่อก่อน

 

“แค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเยี่ยมนาย”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้ดูเหมือนนายกับฉันจะมีเหตุให้ไม่สบายบ่อยเนอะ ว่ามั้ย?” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่เครียดอะไร หากแต่ปลายสายนั้นกลับพึมพำบางอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้เลย

 

“เพราะคนๆนั้นไงล่ะ” เสียงของทงเฮแผ่วเบาราวกับกระซิบและพูดกับตนเองอย่างเหม่อลอย

 

“ฮะ ว่าไงนะ ไม่เห็นได้ยินเลย”

 

“ปละ...เปล่า นั่นสิ เราไม่สบายพร้อมกันเลยเนอะ” แล้วทงเฮก็กลับมาปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติอีกครั้ง

 

ก๊อกๆๆ

 

“อ๊ะ คิบอมมาพอดีเลย” ฮยอกแจเอ่ยเสียงใสเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งมาใหม่เป็นใคร

 

“ทำไมเหรอ?” ชายหนุ่มถาม พลางมองโทรศัพท์ของเขาที่ร่างบางใช้โทรหาคนอื่น

 

“นายช่วยไปดูแลทงเฮให้หน่อยสิ เขาไม่สบายน่ะ” ร่างบางกล่าว พร้อมกับทำสีหน้าอ้อนวอน

 

“ฮยอกแจ ไม่เป็นไรหรอก” แล้วเสียงจากปลายสายก็เล็ดลอดออกมา

 

“ไม่เป็นไรได้ยังไง นายยิ่งป่วยง่ายๆอยู่” ฮยอกแจหันกลับไปทำเสียงเข้มใส่เพื่อนรักที่ปากก็บอกว่าไม่เป็นไร แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูขัดกันสิ้นเชิง

 

แล้วทงเฮก็ตัดสายไปดื้อๆ สร้างความงุนงงให้ฮยอกแจ หากแต่คิบอมนั้นกลับมีสีหน้าเรียบเฉย

 

“คิบอม นายช่วยไปดูแลทงเฮหน่อยเถอะนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ขอบคุณมากนะที่มาดูแลฉัน” แล้วเสียงอ้อนๆของคนที่ชายหนุ่มรักก็ทำให้เขาใจอ่อน

 

ทงเฮ...ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายนะ รู้ไว้ซะ

 

ร่างสูงเดินออกจากห้องพักฟื้นไปอย่างเงียบๆ ฮยอกแจที่มองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆลับตานั้นได้แต่ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

 

“ฉันขอโทษ ที่ฉันรับความรู้สึกของนายไม่ได้” เสียงหวานพึมพำกับตนเองราวกับกระซิบ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

 

*TBC

รู้สึกว่าป๋าจะเริ่มเลวขึ้นเรื่อยๆ

และเหมือนจะประสาทมากขึ้นอีก - -*

น่ากัวเจงๆ

แต่ไม่ต้องห่วงจ้ะ ฮยอกยังเจอเรื่องเลวร้ายอีกโข

(เวงจะทำให้คนอ่านห้องไห้ไปถึงไหนเนี่ย?)

เอาน่าๆ

ตัวละครมันน่าสงสารทั้งหมด

ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวประกอบอย่างชีวอน (เรื่องนี้ได้ค่าตัวน้อย เลยน่าสงสาร)

แต่คยูนี่เด่ะ ค่าตัวน้อย แต่เจ้าตัวไม่เครียด ก๊ากกกกกกกกก

คนแต่งเครียดแทน เพราะเรื่องมันหนักเหลือเกิน - -*

เม้นๆและโหวตๆให้ด้วยนะ

ไม่งั้นไรเตอร์นี่แหละที่น่าสงสารที่สุด T^T

รักฮันฮยอกที่สุดเล้ยยยยยยย^O^