มิอาจแทนที่

เช้าวันเสาร์ที่แสนอบอุ่น​ แสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านมายังหน้าต่างบานเลื่อน​ ทำให้รับรู้ได้ว่าอากาศข้างนอกนั้น​ สดชื้นและสดใสขนาดไหน​ ลมเย็นๆที่พัดใบไม้ให้พลิ้วไหว

"นี่! เซโร่​ สายแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปรับน้องไม่ทันหรอก"

เสียงหญิงสาว​อายุวัยกลางคน​ เสียงแม่ของผม​ ดังขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน

"ครับ​ ครับ​ ลงไปเดี๋ยวนี้เลย"

ผม​ ตอบรับกลับไปทันที​ ก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่างด้วยอาการร้อนล้น​ กลัวจะไม่ทันการณ์

"แม่! นี่กี่โมงแล้ว? "

" แล้วน้องจะลงรถกี่โมงครับ?" 

"ผมดูดีหรือยัง?" 

"เราไปกันเลยไหม?" 

"น้องจะจำผมได้หรือป่าว?"

"น้องจะชอบผมหรือป่าวครับ?" 

"แม่! "

เมื่อผมวิ่งลงมาถึงชั้นล่างในชุดเสื้อเชิ้ต​สีขาวสะอาดตา​ ปลดกระดุมเม็ดบนสุด​เผยให้เห็นรูปคอ กับกางเกงยีนตัวเก่งสีดำสนิทที่ถูกรีดจนเรียบ​ พร้อมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ทำให้รู้สึกอ่อนโยน​ เคลิบเคลิ้ม​เมื่ออยู่ใกล้ๆ​ ในความไม่มั่นใจของตัวเอง​ ทำให้ผมยิงคำถามรั่วๆใส่หญิงสาวผู้เป็นแม่จนไม่ทันตั้งตัว​ เหตุเพราะหญิงสาวที่ผมจะไปรับนั้น​ เธอคือรักแรกของผมในวัยเด็ก

"ใจเย็นๆสิ​ เซโร่​ ทีละคำถาม​ แม่ตอบไม่ทันนะแบบนี้นะ"

เสียงหญิงสาวผู้เป็นแม่ดุเบาๆ​ พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ​ ที่แสดงถึงความเอ็นดู

"............."

ผมที่ยืนฟังอย่างเงียบๆ​ และทำหน้าตาอย่างคาดหวังว่าผู้เป็นแม่จะตอบคำถามอย่างไง ให้ผมมีความมั่นใจเพิ่มขึ้น

"ดูดีแล้วจ๊ะ​ น้องต้องจำเราได้อยู่แล้ว​ น้องลงรถ​ 11:00 น.​ จ๊ะ​ เราไปขึ้นรถกันเถอะ​พ่อคงเช็ครถเสร็จ​แล้ว​ละ"

เสียงหญิงสาวผู้เป็นแม่​ ค่อยๆพูดอธิบายอย่างช้าๆในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัว​เดินออกไปที่ลานจอดรถหน้าบ้าน

"ครับ"

ผมขานรับ​เบาๆ ก่อนเดินตามหลังแม่ไปอย่างเงียบๆ​ อย่างตื่นเต้นเบาๆ

"เฮ้ย! สุดหล่อ​ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลยนะ​"

เสียงชายหนุ่มวัยกลางคน​ เสียงพ่อของผมตะโกนดังมาจากฝั่งคนขับรถ​ เมื่อเห็นผมเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกจากบ้านมา

"อย่าแซวกันสิครับ​ ผมเขินนะ"

ผมตอบกลับไปแบบเขินอายนิดๆ​ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหลังขึ้นรถ

สถานีรถไฟ

"ถึงแล้ว​ละ​"

เสียงของพ่อ​ ทำให้ผมตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าใกล้จะได้เจอสาวผู้เป็นรักแรกของผม

"อ้าว! ถึงแล้วก็ลงสิ​ สุดหล่อ​ มัวแต่ยิ้มอยู่ได้"

เสียงพ่อทำผมสะดุ้งอีกรอบ​ ผมรีบลงจากรถ​ แล้วเดินตามหลัง​คู่รักวัยกลางคนที่เดินเกาะแขนกันอย่างกะนุ้งกะนิ้งละเมียดละไม​ ดูน่ารักน่าเอ็ดดูและอีกทั้งยังน่าอิจฉา

"คุณลุง! คุณป้า!"

เสียงใสแจ๋วดังขึ้น​ ทำให้ทั้งผมและพ่อกับแม่สะดุ้งโหยง​ทันที​ ก่อนหันดูว่าใช่เสียงของหญิงสาวที่เรากำลัง​จะมารับหรือป่าว

"สวัสดี​ค่ะ​คุณลุง​ คุณป้า"

ผมหันไปตามเสียง​ ก็พบกับหญิงสาววัยแรกแย้ม​ ใบหน้ากลม​ดังรูปไข่ มีดวงตากลมโตนัยตาสีน้ำตาลหวานฉ่ำ​ คิ้วโก้งเป็นคันศร​ จมูกโด่งรับกับรูปหน้า​ รูปปากเรียวเล็กอมชมพู​ฉ่ำวาวกับแก้มที่ขาวนวลนั้นเผยให้เห็นเส้นเลือดฝอยที่อมชมพู​ ผิวที่ขาวเนียนช่างเข้ากับผมที่ดกดำยาวสะลวย รูปร่างกำลังดีไม่ดูบอบบางจนเกินไป​ ในชุดเสื้อยืดแขนยาวธรรมดาๆสีฟ้าอ่อน​ กับกระโปรงสีฟ้าครามยาวพอดีเข่า​ รองเท้าผ้าใบสีพื้น​ เป็นชุดธรรมดาๆที่คนใส่ทั่วไป​ แต่กับหญิงสาวที่เห็นตรงหน้านั้นมันกับทำให้ชุดที่สวมใส่นั้นดูดีอย่างชัดเจน​ ผมยืนอึ้งไปกับภาพตรงหน้าชั่วครู่ขณะ

"สวัสดีจ๊ะ" 

เสียงชายหนุ่ม​วัยกลางคนขานรับเสียงของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

"สวัสดี​จ๊ะ​ หนูอามอร นั่งรถมาไกล​เหนื่อยหรือป่าวจ๊ะ? อามอร"

เสียงหญิงสาว​วัยกลางคนดังขึ้นก่อนถามหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

"นิดหน่อย​ค่ะ​ คุณป้า"

เสียงหญิงสาววัยแรกแย้มตอบรับอย่างอารมณ์ดี​ ก่อนหันมามองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเป็นก้อนหิน​ ใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด​ หญิงสาวยิ่งเห็นเช่นนั้นยิ่งทำหน้าตางุงงง​ เอียงคอสงสัย​ ก่อนเอ๋ยปากทักทายชายหนุ่มตรงหน้า

"พี่ค่ะ! "

เสียงหญิงสาวเรียกชายหนุ่ม

"ครับ!" 

ผมสะดุ้งโหยง​ ทำให้หลุดจากวังวน​ ขานรับด้วยความตกใจ

"นี่! พี่​ ทำไมไม่ทักทายกันเลยละ?" 

เสียงหญิงสาวอ้อดอ้อน​ น้ำเสียงคล้ายจะน้อยใจเอ๋ยถามชายหนุ่มอย่างสงสัย

"อื้ม! สบายดีหรือป่าว? นั่งรถมาเหนื่อยไหม? หิวหรืิอยัง?" 

ผมขานรับ​ ก่อนถามอย่างเขินอายแบบเกเกกังกัง

"พี่ก็​ถามแปลกๆ​ ต้องสบายดีสิ​ ไม่งั้นคงไม่มายืนตรงหน้าแบบนี้หรอก​ เหนื่อยสิ​ หิวแล้วค่ะ​ ไปหาอะไรกินกันเถอะ" 

เสียงหญิงสาวตอบรับอย่างใสแจ๋ว​ พร้อมรอยยิ้มเริงร่า​ ที่ใครเห็นเป็นต้องเอ็นดู

"ฮ่าฮ่า​ สาวน้อยของเราหิวแล้ว​ เราควรจะพาไปหาอะไรกินกันดีไหมจ๊ะแม่? "

เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนดังขึ้นถามหญิงสาววัยกลางคนที่ยืนยิ้มด้วยความเอ็นดู

"ดีจ๊ะพ่อ​ เซโร่​ ลูกว่าไง? น้องหิวแล้ว" 

เสียงแม่ตอบรับพ่อ​ ก่อนหันมายิ้มใสๆอย่างเอ็นดูปนสงสัยให้ผม

" ครับ" 

ผมตอบอย่างเขินอาย​ ยิ่งทำให้ทั้งสามคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่เราทั้งสี่คนจะเดินไปหาร้านอาหารใกล้ๆสถานีรถไฟ​ ก่อนเดินทางกลับ