เหมันต์ตะวันคราม

                สวัสดี...การเดินทางครั้งใหม่ของผม หลังจากเรื่องราวต่าง ๆ ผ่านพ้นไป ผมตัดสินใจเดินทางมายังจังหวัดน่าน จังหวัดเล็ก ๆ ที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเยือน ผมมาที่นี่ครั้งแรกเมื่อราว ๆ สามสี่ปีที่แล้ว ครั้งนั้นผมมากับเพื่อน ๆ รวมทั้งไอ้ดิวด้วย เรามาเที่ยวกันช่วงวันหยุดยาว อันที่จริงเรียกว่าผมโดนลากมาถึงจะถูก เพราะปกติทุกวันหยุด ผมจะตรงดิ่งไปขอนแก่นทันที สาเหตุนั้นก็อย่างที่รู้ ๆ กัน ผมไปหาดินทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่สิ! ต้องเรียกว่าไปแอบดูเขามากกว่า แต่ครั้งนั้นผมโดนไอ้ดิวกับเพื่อน ๆ ลากมา นั่นก็เพราะ...พวกมันชอบบ่นว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้พวกมันเลย วันหยุดทีไรก็หายไปตลอด พวกมันไม่รู้สาเหตุที่ผมหายไป เพราะผมไม่อยากบอก จะมีก็เพียงแต่ไอ้ดิวเท่านั้นที่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ก็นั่นแหละครับ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ จังหวัดน่าน...

                “ไงมึง! เดินทางเหนื่อยไหม” ไอ้ผา เพื่อนสนิทอีกคนของผมเอ่ยทักขึ้นทันที ที่ผมลงจากรถมา

                “นิดหน่อย แต่แค่มาเห็นบรรยากาศก็หายเหนื่อยเลยว่ะ”

                “แล้วรอบนี้จะอยู่กี่วัน” มันถาม

                “ยังไม่รู้เลย กูอาจจะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้” ผมว่าก่อนมองออกไปยังพื้นที่กว้างที่อยู่ตรงหน้า

                เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ครับ ไอ้ภูผากับผมเจอกันตอนสมัยเรียนมหา’ลัย กลุ่มผมมีกันทั้งหมดสี่คน มีผม ไอ้ดิว ไอ้ภูผา และไอ้ภูตะวัน ใช่ครับ...ไอ้ภูผากับไอ้ภูตะวันมันเป็นฝาแฝดกัน จริง ๆ แล้วไอ้ภูตะวัน หรือที่พวกผมเรียกว่าไอ้ภูเนี่ย มันไม่ได้อยู่คณะเดียวกับพวกผมหรอก แต่มันชอบมาขลุกอยู่กับพวกผม ทีแรกจะเรียกมันว่าตะวัน เหมือนที่เรียกแฝดพี่มันว่าผา แต่ชื่อมันดันมาซ้ำกับผม สุดท้ายเลยมาจบที่ภูเฉย ๆ งงไหมล่ะครับ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน เพราะไอ้ผากับไอ้ภูเนี่ยมันต่างกันสุดขั้ว ไอ้ผาเป็นคนเงียบขรึม ส่วนไอ้ภูเนี่ย...เป็นคนกวนตีนแบบที่เรียกได้ว่าไม่น่ารอดมาจนโตได้ขนาดนี้

                อะ! กลับมาที่เรื่องราวกันต่อ ตอนที่ผมโดนลากมาที่นี่ครั้งแรก ก็มาเที่ยวบ้านพวกมันนี่แหละครับ เดิมทีมันสองคนน่ะเกิดที่กรุงเทพแต่แม่มันเป็นคนน่าน พอยายเสียแม่มันก็เลยตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ เพราะต้องกลับมาทำกิจการของที่บ้านต่อ มันทั้งสองคนก็เลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่กับแม่มัน ส่วนพ่อมันน่ะ เสียไปตั้งแต่พวกมันยังเล็ก จะว่าไปกลุ่มผมที่ยังเหลือพ่อแม่ครบก็เห็นทีจะมีแค่ไอ้ดิวนั่นแหละครับ และการมาเที่ยวแบบไม่เต็มใจครั้งนั้น ก็ทำให้ผมตกหลุมรักที่นี่เข้าอย่างจัง ทั้งบรรยากาศ ทั้งผู้คน รวมถึงลมหนาวนี่ก็ด้วย

                หลังจากไปมาอยู่หลายครั้ง ก็เหมือนฟ้าเป็นใจ เพราะคนที่อยู่ข้าง ๆ บ้านของไอ้ผาเกิดอยากขายที่ดินขึ้นมา ผมเลยตัดสินใจซื้อในทันที นี่แทบจะเป็นเงินของครอบครัวก้อนเดียวที่ผมเอามาใช้ เพราะตอนนั้นผมอยากได้ที่ดินผืนนี้มาก และยังไม่มีกำลังมากพอ และนั่นดูเหมือนจะเป็นทางเดียวที่ผมจะทำได้ ที่ดินแปลงนี้ประมาณสี่ไร่ ตั้งอยู่บนเนินเขาขนาดไม่ใหญ่นัก อยู่ไม่ใกล้จากตัวหมู่บ้านเท่าไหร่ และที่สำคัญบรรยากาศตอนเช้ามันทำให้ผมหลงรัก ความฝันของผมก็คืออยากจะเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ บวกกับโฮมสเตย์ขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ตอนนั้นทำไม่ได้ เพราะผมอยากอยู่ใกล้ดิน ผมเลยเลือกที่จะไปทำงานอยู่ที่ขอนแก่น แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ดินมีคนที่สามารถดูแลเขาได้ดีกว่าผม ทำให้ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ตรงนี้ มาเริ่มในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ตะวันที่เคยหม่นหมองแบบผม อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในแบบที่ตัวเองอยากเป็น โดยไม่ต้องกังวลกับทุกสิ่งอีกครั้ง