SCPเรื่องแปล: เราต้องคุยกันเรื่องห้าสิบห้า

ข้อมูลเบื้องต้น

"ขอสูบบุหรี่ได้ไหม?"

ครั้งนี้พนักงานต้อนรับหรี่ตามาที่มาริออน “ไม่” ,เธอพูด “คุณ— ไม่,คุณไม่สามารถสูบบุหรี่ในทุกที่ของไซต์ 200 แค่เพราะนี้เป็นตึกฝ่ายบริหารไม่ได้แปลว่าเราไม่มีปอด หรือกฏหมายแรงงาน”

มาริออนสังเกตเห็นความหงุดหงิดบนใบหน้าของหญิงสาว “ฉันเคยถามคุณก่อนหน้านี้,ใช่ไหม?”

“สอบรอบแล้วใน 15นาทีนี้” พนักงานตอบรับพูด, “คุณคงอยากสูบจริงๆ” หญิงสาวไม่เข้าใจถึงการถามคำถามซ้ำๆแบบนั้นและก็เธอก็ทำได้ไม่ดีหนักในการปิดความสงสัย

"เธอคิดว่ามันเหมือน //Memento//,ใช่ไหม?”" มาริออนเสนอขึ้นมาให้ "คุณคิดว่าฉันไม่มีความทรงจำระยะยาว,และถ้าอยู่ที่เดิมนานเกินไปฉันจะลืมว่าทำไมต้องมาอยู่ตรงนั้น"

พนักงานต้อนรับก็อายุมากพอที่จะจำหนังเรื่องนั้นได้ “ฉัน…เดาว่างั้น?”

มาริออนยิ้มอย่างเข้าใจและส่ายหัวของเธอ มันไม่ใช่อะไรเข้าใจง่ายแบบนั้น

หลายนาทีผ่านไป เธอจดจ่ออยู่กับการเขี่ยไฟแช๊คไปมา ปีนี้เธอก็อายุห้าสิบแล้วและก็เริ่มมีผมหงอก กำลังเริ่มเปลี่ยนจาก “สาวน้อย” กลายเป็น “หญิงชราน้อย” โทรศัพท์ในกระเป๋าแจ้งเตือนว่ามันถึงเวลากินยา,แต่เธอก็เลื่อนเวลาแจ้งเตือนไปภายหลัง นิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย,แต่ไม่ใช่เพราะอาการจากอายุ,มันเป็นแค่ความเครียดปกติ เธอกังวลเพราะเธอมาที่นี่เพื่อพบ O5และพวก O5 น่ากลัว พวกO5 ไม่เคยอยากจะเจอคุณด้วยเหตุผลเล็กๆน้อยๆ มันต้องเป็นคือจุดจบของโลกหรือไม่มีอะไรเลย

ในที่สุด,สายไปสี่สิบนาที,ประตูสำนักงานด้านในก็เปิด พนักงานชั้นสูงของสถาบันสี่ห้าคนก็เดินออกมา,ถือแล๊ปท็อปหรือซองเอกสาร เดินไปเป็นกลุ่ม,พวกเขาเดินผ่านจุดรับรองและขึ้นไปบนรถซึ่งกำลังรออยู่ มาริออนจำหน้าบางคนได้— ผู้อำนวยการไซต์ 19, หัวหน้าฝ่ายจัดหาโซนยุโรปตะวันตก ไม่มีใครมองมาทางเธอเลยแม้แต่คนเดียว

เมื่อพวกเขาไปหมดแล้ว, ผู้ช่วยของ O5-8 โผล่หัวออกมาจากทางประตู เขาราวๆยี่สิบกว่า ดูหนุ่มอย่างไม่น่าเป็นไปได้, เหมือนวัยรุ่นแอบใส่ชุดธุรกิจของพ่อตัวเอง ทรงผมเขาแถบจะไม่เป็นระเบียบ มือข้างหนึ่งถือคอมพิวเตอร์แท๊ปแล็ปโชว์ตารางงานของหัวหน้า มันอัดแน่น ชายคนนั้นแถบจะไม่ได้นอนเลย

“มาริออนใช่ไหม? คุณเข้ามาได้แล้ว”

@@ @@

= *

@@ @@

ประตูสำนักงานปิดตามหลังด้วยกลไกที่หนักผิดปกติ //แกร็ก//, ราวกับว่าทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องจักรที่ติดตั้งในผนังสำนักงาน ขณะที่มาริออนนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ถูกบอกให้นั่งและวางกระเป๋าลง,ผู้ช่วยก็หันหลังและทำบางอย่างกับประตู, ทำให้มีเสียงแปลกๆตามมาอีกหลายเสียง พวกO5 ต้องการความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัย

ห้องทำงานนั้นใหญ่, แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างกลับถูกทำให้มืดได้ แม้จะมีหน้าต่างใหญ่สองบานและแสงจ้าอยู่ข้างนอก กำแพงทั้งหมดเป็นชั้นหนังสือและปิดด้วยไม้สีเข้ม; สวยงามสมบูรณ์แบบ, แต่เป็นสไตล์จากยุคเก้าศูนย์, เก่านิดหน่อย ,แต่ไม่แก่พอที่จะเป็นกระแสอีกรอบ

สำหรับสิ่งที่อยู่หลังโต๊ะ,ก็, O5 ไม่เคยเหมือนที่คุณจินตนาการไว้หรอก

มาริออนสูดหายใจเข้าลึกๆ “แล้วหัวข้อคืออะไร? ทั้งหมดที่ฉันได้มีแค่จดหมายเชิญพบ,ไม่มีวาระการประชุมหรือประเด็น ฉันหมายถึง,ถ้า O5 บอกให้ ‘กระโดด’ , คุณก็กระโดด แต่- -“

มองไปทางขวาของเธอ, เธอเห็นว่าผู้ช่วยคนนั้น, โดยไม่พูดหรือสร้างเสียงเกินควรอะไร, วางแท็บแล็ตลงบนโต๊ะ,หยิบปืนขึ้นมาและเล็งไปที่หัวของเธอ มาริออนหยุดพูด เธอยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกสักพัก, สนใจอยู่กับการเปลี่ยนแปลงของจังหวะ, ให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นราวกับนกฮัมมิ่งเบิร์ดและเริ่มช้าลงอีกครั้ง

“โอเค?”  เธอกำลังอยู่ในอันตราย, เธอเลียริมฝีปากตนเองและจับที่วางแขน, แต่นอกจากนั้นก็ยังนิ่งสนิทในท่าเดิม,เตรียมรอเหตุการณ์ฉับพลันอื่นๆ ใบหน้าของผู้ช่วยในตอนนี้นั้นไร้อารมณ์, เหมือนกับนี้เป็นวิธีที่การประชุมควรจะเป็น บางทีก็อาจจะใช่,สำหรับคนที่นี้

“เธอเป็นใคร?” O5-8 ถามเธอ

มาริออนกระพริบตา “อะไรนะ? โอ้, พระเจ้า”

“ให้ผมทวนอีกรอบนะ,” O5-8 พูด “มาริออน วีลเลอร์, อายุสี่สิบเก้า , มีสามีที่น่ารักและลูกชายอีกสองคนตามมา ชอบตั้งแคมป์,ปีนเขาและปักษีวิทยา แม่ผู้น่าเบื่อพร้อมด้วย ประวัติและการเงินที่สมบูรณ์แบบไร้ช่องโหว่, ก็เท่าที่พวกเราตรวจสอบได้ละนะ และคุณก็ได้การรับรองเต็มที่จากสถาบันโดยที่เราไม่เคยมีปัญหา, รวมถึงการเข้าถึงรายการกองทหารและที่พักซึ่ง… สถานที่บางอย่างไม่มีตัวตนจริง, หรือไม่ก็ถูกปิดไปเมื่อหลายสิบปีก่อน มีอย่างน้อยหนึ่งอันที่ยังไม่ถูกก่อสร้าง, และคุณก็มีกุญแจประตูหน้าสำหรับมันแล้ว นั้นยังไม่ได้พูดถึง การเข้าถึงการควบคุม SCP ของคุณ ซึ่งผมบอกนิยามได้แค่ว่า ‘เยอะจนน่ากลัว”

“ดังนั้น คุณเป็นสปาย, และเป้าหมายของคุณไม่ตรงกับเรา, และเคลย์ก็อยากจะให้ใช้ Xi-3 จัดการคุณซะ, แต่ผมก็ชะลอเขาไว้ก่อนได้ ผมไปคุยกับเขาตัวต่อตัว ผมคิดว่ามันมีโอกาสเล็กน้อยที่ถ้าเราล็อกคุณไว้ในห้องกันระเบิดและก็ถามคุณดีๆ, คุณอาจจะมีเหตุผลดีๆ ที่จะช่วย ‘ส่วนเหลือ’ ของคุณได้”

แมริออนหยุดฟังไปนานแล้ว “ไอ้บื้อเอ้ย,” เธอพูดในตอนนี้เธอก็พูดได้ซะที, “ฉันเป็นหัวหน้าแผนกแอนติมีมมิติกของนาย”

“เราไม่มีแผนกมีมมิติก” เคลย์พูด

“ใช่, นายมี //เรา// มี”

O5-8 พูด, “เรามีแผนกมีมมิติก, แผนกกักกันพลังทางจิต,หน่วยดับเพลิง,ทีมปฏิบัติการ-A, ทีมปฏิบัติการ-B,ฝ่ายบุคคล,ฝ่ายบุคคล-D และก็อันอื่นอีกสองโหล เราไม่มีแผนกเอนติมีมมิติก”

“เรามีแผนกเหน็บแนมไหมเนี่ย?” มาริออนถาม เธอไม่มั่นใจอย่างคาดหวัง “ไม่หรอ? ดีแล้ว งั้น,ลองนี้: ทำไมนายถึงคิดว่าแผนก เอนติมีมมิติกจะโชว์อยู่ในรายชื่อ?”

“นี้มันก็แค่การปกปิดเรื่อง,” เคลย์พูดกับ O5-8, โดยไม่ละสายตาไปจากมาริออน “มันเป็นเรื่องที่ดี,แต่เธอก็แค่เตรียมมันเอาไว้แล้ว”

“เคลย์,เงียบไปก่อน” O5 พูดขึ้น

แม้ไม่เต็มใจ, เคลย์ก็ทำตามนั้น

 

มาริออนผ่อนคลายลงเล็กน้อย “มันมี SCP หลายตัวที่มีคุณสมบัติทางมีมมิติกที่อันตราย”เธอพูด “มันเป็นแนวคิดที่ติดต่อได้ซึ่งต้องการการกักักันเหมือนกับภัยทางกายภาพอื่นๆ พวกมันเขามาในหัวนาย,และควบคุมจิตใจนายเพื่อไปยังจิตใจอื่นๆ ใช่ไหม?”

“ใช่” O5-8 พูด เขาสามารถไล่เลขของ SCP หลายตัวที่ตรงกับคำอธิบายได้โดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ
 

“มันมี SCP หลายตัวที่มีคุณสมบัติทาง เอนติมีมมิติก” มาริออนพูดต่อ “มันเป็นความคิดที่ไม่อาจเผยแพร่ได้ พวกมันเป็นตัวและปรากฏการ์ณที่เก็บเกี่ยวและกลืนกินข้อมูล โดยเฉพาะข้อมูลเกี่ยวกับตัวพวกมันเอง นายถ่ายรูปโพลาลอยด์มารูปหนึ่งและมันไม่มีทางชัดขึ้นมา นายเขียนคำอธิบายลงไปด้วยปากกาบนกระดาษและส่งให้ใครซักคน— แต่อะไรก็ตามที่เขียนลงไปกลับออกมาเป็นอักษรภาพและไม่มีใครอ่านออก,ไม่แม้แต่นาย นายสามารถมองตรงไปยังซักตัวและมันก็ไม่ได้ล่องหนด้วยซ้ำ,แต่นายก็ยังมองว่าไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น ความฝันที่ ไม่อาจจับต้องและความลับที่ไม่อาจบอกใคร,และคำโกหก,และการสมรู้ร่วมคิดที่กำลังดำเนินอยู่ มันเป็นแนวคิดเฉพาะ, ถึงความคิดที่กลืนกินความคิดอื่นๆและ…บางครั้ง…บางส่วนของความเป็นจริง บางครั้ง,ผู้คน

“ซึ่งทำให้พวกมันเป็นภัย นั้นแหละทั้งหมดที่บอกได้,ความจริงแล้ว เอนติมีม นั้นอันตรายและพวกเราไม่เข้าใจมัน; ฉะนั้น,พวกมันเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา ดังนั้นในแผนกของฉัน เราต้องคิดออกนอกเรื่องซึ่งจำเป็นในการต่อสู้กับบางอย่างที่กินการฝึกการต่อสู้ของนายได้แบบตรงตามตัวอักษร”

O5-8 จ้องเธอกลับอยู่ครู่หนึ่ง เคลย์กระสับกระส่าย,ไม่ชอบและสงสัยในเรื่องราว,แต่ O5 ดูเหมือนจะเปิดใจกับแนวคิดนี้

“บอกชื่อมาตัวหนึ่ง” เขาพูด “บอกชื่อ SCP เอนติมีมมีติกมา”

“ "[[[SCP-055|SCP-055]]]” มาริออนตอบอย่างรวดเร็ว

“มันไม่มี SCP-055” เคลย์แย้งกลับ

“อีกครั้ง; ใช่มันมี” มาริออนพูด

“มันไม่มี” เคลย์ยืนยัน “หมายเลข SCP ไม่ได้ถูกกำหนดอย่างต่อเนื่องกัน มันมีช่องว่าง เลขที่ไม่เคยมีการกำหนด มันไม่ใช่ความงมงาย เรามีเรื่องให้ใส่ใจเยอะกว่าความลึกลับทางเลขอาราบิก เรามี "[[[SCP-666]]] และ "[[[SCP-013]]] แต่มันไม่มี [[[SCP-001]]] และไม่มี SCP-055”

“เคลย์” O5-8 พูด “นายควรดูนี้” เขาหันหน้าจอของตัวเองเพื่อให้เคลย์สามารถเห็นไฟล์ที่เขาพึ่งกู้มาได้ เคลย์โน้มตัวมาและอ่านมันจากล่างขึ้นบน งงงวย,เขาเลื่อนกลับไปและอ่านมันเป็นครั้งที่สอง

“แต่…”

“ไฟล์นี่มาจาก2008” O5-8 พูด “ มีสัญลักษณ์และลายเซ็นที่ถูกต้องทั้งหมด  ถูกลงกุญแจและเข้ารหัส  มันเป็นของจริง"

“คุณเคยเห็นอันนี่มาก่อนหรอ?” เคลย์ถามเขา

“ไม่เคยเลยในชีวิต” O5-8 พูด “ก็เท่าที่จำได้ละนะ, ยังไงก็ตาม ถ้าเนื้อหามันแม่นย้ำ,พวกเราทั้งคู่คงเคยมาแล้วหลายสิบรอบ”

เคลย์มองไปที่ มาริออน “นี้เป็นไปไม่ได้”

มาริออนแถบจะถ่มน้ำลาย “เห็นแก่พระเจ้าเถอะ, เคลย์, นายทำงานที่นี่มานานแค่ไหน?”

“แต่ ถ้า SCP มันทรงพลังขนาดนี้” เขาเริ่มพูด

“ว่า?”

“ใครเขียนไฟล์นี้?” O5 ต่อจนจบ “และเรื่องสำคัญ, การสัมภาษณ์ดำเนินการอย่างไร และใครคือ 'บาร์โธโลมิว ฮิวจ์ส'?  และสำคัญที่สุด,คุณทำยังไง,คุณนายวีลเลอร์,ถึงได้ยังมีความรู้เกี่ยวกับสิ่งนี้ได้?”

“บาร์ธ ฮิวจ์ส เขียนไฟล์นี้ เขาตายแล้ว” มาริออนตอบ

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา”

“นายไม่อยากรู้หรอก”

มันเกิดการเว้นช่วงนาน ระหว่างที่ทั้งO5-8และผู้ช่วยของเขาตอบโต้ต่อสิ่งนี้ ความจริงแล้ว,พวกเขาหยุดไปนานมาก และในขณะที่หยุดสิ่งอื่นๆก็ดำเนินไปพร้อมกัน เกิดความขุ่นเคืองกับการกระทำที่ดูเหมือนจะหยาบคาย;  ความสับสนในคำเตือนของวีลเลอร์ต่อหน้าผู้บังคับบัญชาที่มุ่งร้าย  แปลกใจกับความชัดเจนของสิ่งที่อ้าง;  ความไม่เชื่อที่บริสุทธิ์; เริ่มตะหนักได้;  และสุดท้าย ความหวาดผวา

“อะไร…” O5-8 ถามอย่างระวัง “จะเกิดขึ้นถ้าเรา  //ดันไป// รู้”

“มันก็จะเกิดขึ้นกับนายเหมือนกัน” มาริออนตอบ,อย่างราบเรียบ “…และสำหรับคำถามที่เหลือของนาย เราจัดการเรื่องนั้นด้วยเภสัชกรรม นายรู้ว่าเรามี ยาลบความทรงจำ คลาส-A , ไว้ใช้สำหรับคนที่เราต้องการโคตรๆให้ลืมบางสิ่ง ใช่ไหม? แน่นอนนานจำได้ ใครจะลืมเกี่ยวกับยาลบความทรงจำคลาส-A? โอ้,สำหรับเอนติมีมมิติก,เราใช้ยาตัวอื่น, สำหรับคนที่อยากจะจำ ในสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะจำด้วยวิธีอื่น ยากระตุ้นความทรงจำ(Mnestics) คลาส W,X,YและZ  เหมือนกับรากคำภาษากรีก 'mnemonic' ตัว M ไม่ออกเสียง

ในกระเป๋าของเธอ,โทรศัพท์แจ้งเตือนขึ้นอีกครั้ง

ด้วยการพยักหน้าอนุญาตจาก O5 ,มาริออนเอื้อมเข้าไปในกระเป๋าและปิดโทรศัพท์ รับรู้ถึงการแจ้งเตือนในคราวนี้แทนที่จะเลือนการแจ้งเตือนออกไป เธอดึงแผงยามาจากกระเป๋ากางเกงอีกข้างและดันยาออกมา มันเป็นทรงหกเหลี่ยม,และมีสีเขียว เธอถือมันไว้,และพึ่งพอใจที่ได้เห็นแสงหริบรี่ของความทรงจำบนหน้าของ O5-8 เขาเริ่มที่จะประกอบมันกลับเข้าที่

มาริออนพูด “นี้คือยากระตุ้นความทรงจำคลาส W, อ่อนแอสุด,เหมาะกับการใช้อย่างต่อเนื่อง สองเม็ดต่อวัน ลองไปที่ส่วนจ่ายยาของไซต์และถามดู เภสัชกรจะบอกว่าพวกเขาไม่มียาพวกนี่; พวกเขาจำผิด บอกให้พวกเขาเช็คอีกรอบ”

O5-8 ถอนหายใจ “และตอนนี้,ผมคิดว่า,ผมพอเข้าใจแล้ว เห็นแล้วว่าทำไมเราถึงมีการสนทนานี้ขึ้นมา”

“ใช่เลย, ”มาริออนพูด,ดึงยาเม็ดที่สองออกมาและยื่นมาให้เขา “มันเป็นเพราะนายลืมกินยา นายควรที่จะกินมันเหมือนกับฉันและพนักงานทุกคนของฉัน  มันเป็นทางเดียวที่เราจะทำงานได้ นายลืมกินยา,หลังจากนั้นนายก็ลืมทุกข้อมูลที่ยาจะช่วยให้นายจำได้ นายลืมว่าทำไมถึงต้องกินมัน,ใครเอามันให้นาย,ไปรับมันเพิ่มได้ที่ไหน นายลืมเกี่ยวกับฉัน,และก็ทั้งแผนกของฉัน และตอนนี้ฉันก็ต้องมาเร่งให้นายตามทัน”

“และถ้าผมกินนี้,” O5-8 พูด “ผมจะจำการสนทนาทั้งหมดนี่ได้และเราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก?”

“หวังว่าจะไม่ต้อง,” มาริออนพูด

เคลย์เอ๋ยขึ้น “เออ,ผมควรกินไอ้นั้นด้วยไหม?”

“ขอโทษที,ไอ้หนู,” O5-8 พูด “ไว้นายค่อยรู้ที่หลัง บางทีคงตอนนายได้เป็น O5 แล้ว” เขากลืนยานั้นเข้าไป มาริออนก็กลืนของเธอเหมือนกัน

“สรุปแล้วอะไรคือ SCP-055?” O5-8 ถาม

“ SCP-055 นั้นไม่เป็นอะไรเลย,” มาริออนพูด,ตอนนี้เธอผ่อนคลายเต็มที่แล้ว “ SCP-055 นั้น,เหมือนที่ระบุไว้ในไฟล์, ตัวยับยั้บข้อมูลอัตโนมัติที่ทรงพลัง เท่าที่การทดลองค้นพบ มันสามารถถูกพูดถึงได้แค่ศัพท์เชิงเท็จ เราบันทึกได้แค่สิ่งที่ //ไม่ใช่// เรารู้ว่ามันไม่ใช่ Safe หรือ Euclid เรารู้ว่ามันไม่ใช่ทรงกลม, หรือเหลี่ยม, หรือสีเขียวหรือเงิน เรารู้ว่ามันไม่ได้ //โง่// และเราก็รู้ว่ามันไม่ได้ //มีตัวเดียว// ถ้าที่เรารู้คือมันนั้นอ่อนแอ มันอ่อนแอเพราะว่ามันเป็น ตัวแทนเอนติมีมมิติกตัวเดียวที่เรามีบันทึกทางกายภาพอยู่ในไฟล์ เรามีเอกสารของเจ้าสิ่งนี้ เรามีมาตราการกักกัน มันไม่ปลอดภัย,แปลว่ามันอันตราย… แต่มันถูกกักกันได้

O5-8 กระพริบตา “คุณมีมาตราการหรอ? เก็บไว้ที่ไหน?”

มาริออนชี้ไปที่หัวของเธอ

“แล้วมันมีเอนติมีมตัวอื่นอยู่อีกเท่าไหร่?  พวกมันอันตรายมากแค่ไหน?”

“ที่ฉันรู้ก็สิบตัว,” มาริออนพูด “ตามสถิติแล้ว,น่าจะมีอย่างน้อยห้าตัวที่ฉันไม่รู้ นี่ไม่นับตัวตนเอนติมีมที่เดินไปมาในทางเดินอย่างอิสระ,ไม่ได้ถูกกักกัน มีอย่างน้อยสองตัวอยู่ในห้องกับเราในตอนนี้ อย่ามอง ฉันบอกว่าอย่ามอง! มันไม่มีผล!”

O5-8 ทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมในการควบคุมตัวเอง,ให้ความสนใจของเขาจดจ่ออยู่กับมาริออนเท่านั้น เคลย์ทำหน้าที่ได้ไม่ดีนัก,และกวาดไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว,มองดูกระทั้งหลังของเขา ทำตัวเองขายหน้า,และสุดท้าย เขาก็ไม่เจออะไร เขาดูมึนงงไปหมด

“มันมีสัตว์ประหลาดล่องหนที่คอยตามฉันไปมาและชอบที่จะกินความทรงจำของฉัน,” มาริออนอธิบาย,อย่างอดทน “ SCP-4987 อย่าไปมองหา, มันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ฉันเรียนรู้วิธีที่จะควบคุมมัน มันเหมือนกับสัตว์เลี้ยงที่ต้องคอยตามใจ ฉันสร้างความทรงจำอร่อยๆให้มันเพื่อที่มันจะไม่ได้กินอะไรที่สำคัญ,อย่างรหัสผ่านหรือวิธีทำกาแฟ”

“แล้วอีกตัวละ?”  เคลย์ถาม

 

ด้วยการพยักหน้าอนุญาตอีกครั้งจาก O5-8,มาริออนก็เอื้อมไปในกระเป๋าของเธออีกรอบ คราวนี้เธอดึงปืนออกมาและยิงไปหัวใจของเคลย์สองครั้งซ้อน
 

จากความตกตะลึงมากกว่าความเจ็บปวด เคลย์ล้มกระแทกตู้หนังสือข้างหลังเขา ก่อนจะดึงศีรษะให้หมุนหันไปเผชิญหน้ากับมาริออน ,เขาพยายามพูด "แก-- รู้ได้ไ--"

มาริออนลุกขึ้น, เล็งให้ดีกว่าเดิมและยิงเขาเป็นครั้งที่สาม,คราวนี้ที่หัว

O5-8 อีกครั้ง,ทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมในการไม่ตอบสนองอะไร “นั้นปืนของเคลย์,” เขาพูดอย่างไร้อารมณ์ “คุณขโมยมันมาจากเขา”

“มันยากที่จะขโมยปืนที่หนักขนาดนี้จากใครบางคนโดยไม่ให้พวกเขารู้ตัว,” มาริออนอธิบาย,ปลดกระสุนออกและค่อยๆวางมันลง “แต่ขโมยปืนแล้วค่อยขโมยความทรงจำของการปล้นมัสง่ายกว่าหน่อย เหมือนที่ฉันบอกนั้นแหละ: สัตว์เลี้ยง พวกมันบางตัวก็โง่พอที่จะถูกฝึกได้

“ก็ใช่,” O5-8 พูดอย่างราบเรียบ “พวกนั้นผมพอเดาได้ แต่ทำไม?”

“เพราะนายควรจะกินยากระตุ้นความทรงจำคลาส-w,” มาริออนพูด “นายข้ามการกินยากระตุ้นความทรงจำ class-w ไม่ได้ ฉันเคยลองแล้ว นานผลัดเวลาได้ แต่ นาย //ลืม// กินไม่ได้ ยกเว้นจะมีใครขัดขวางนายจากการกินมัน และก็มีแค่คนเดียวที่จะเข้าใกล้นายได้ขนาดนั้น,และนั้นคือผู้ช่วยนายและจำตอนที่ฉันถามเขาว่าทำงานที่นี่มานานแค่ไหนได้ไหม?”

“เขาไม่ได้ตอบ,” O5-8 พูด “ผมก็นึกว่าคุณแค่เหน็บแนม”

“เขาไม่ได้ทำงานที่นี่,” มาริออนพูด “เขาเป็นเอนติมีม เมื่อไหร่กันที่นายมีผู้ช่วย? นายไม่ //มี/ /ผู้ช่วย,เบรนต์ ดูห้องทำงานนี่สิ นายมีโต๊ะแค่ตัวเดียว นายมีพนักงานต้อนรับอยู่ข้างนอก: //เธอ// เป็นคนที่กรองการติดต่อและจัดตารางเวลาของนาย เคลย์นั่งอยู่ที่ไหนกันแน่? เขามีงานอยู่ที่ไหนกัน? อย่าโทษตัวเองเลย นายเป็นมนุษย์,และสิ่งพวกนี้เป็นร่างจุติของการปกปิดข้อมูล คุณต้องคิดเหมือนเอเลี่ยนนอกโลกเพื่อจะอยู่รอบๆพวกมัน

O5-8 ถามคำถามซึ่ง,ในที่ทำงานอื่น,คงจะเป็นเรื่องไร้สาระ “นั้นเขาตายรึยัง?”

“อาจจะ,” มาริออนพูด “เขาสามารถเอาศพเขาเข้าตารางการวิจัยของเราได้แล้วเราจะได้ดูว่าเมื่อเราผ่าเขาออก มันมีสิ่งตรงกันข้ามอยู่ตรงนี้,ยังไงก็ตาม พวกมันเป็นเหมือนจักรวาลคู่ขนานที่ใช้พื้นที่รวมกัน มันเป็นนามธรรมปะทะรูปธรรม สิ่งอุปมาปะทะกายภาพ มันไม่ปกติมากที่สิ่งเหล่านี้ข้ามมารวมกัน ฉันไม่รู้ว่าเคลย์เคยเป็นอะไร,แต่เขามีร่างมนุษย์,ซึ่งทำให้เขาแปลก,แม้กับมาตราฐานของเรา เหมือนปกติ,การหาทางตันก็ยังดำเนินไปอยู่ ฉันจะแจ้งให้นายรู้ถ้าเราเข้าใกล้มากขึ้น”

“ยาพวกนี้มีผลข้างเคียงอะไรไหม?” O5-8 ถาม

“คลื่นไส้,ความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นอย่างมากของมะเร็งตับอ่อน,” มาิออนพูด “และก็ฝันร้ายมาก”