หมาหน้าหม้อกับช่างตัดเสื้อน่ารัก

ผม สิคาล วิจิตรดากร หรือเรียกง่ายๆว่า 'วูฟ' 

ผมคือเฮียเล็กของบ้านวิจิตรและเป็นเจ้าของโรงแรมL ไม่ได้อยากเป็นหรอกแต่มันเป็นธุรกิจครอบครัว จริงๆแล้วผมชอบแข่งรถมากกว่าผมชอบความเร็วผมมีสนามแข่งรถที่ผมดูแลอยู่มันเป็นของเฮียใหญ่หนะ แต่เขาเห็นผมชอบเลยยกให้ผมดูแลเพื่อแลกกับการที่ผมจะต้องมาเป็นประธานโรงแรมLอะไรนั่นด้วยแรกๆก็เบื่อๆนะ แต่พอทำแล้วได้เมียก็เลยไม่เบื่อละ หึๆ!!กระต่ายน้อยจอมซนของพี่ หมาป่าอย่าผมนอกจากจะกินพายได้แล้วยังชอบกินคนตัดสูท เอ้ย! ยังชอบใส่สูทอีกด้วย อยากกินคนตัดสูท

ผม วัชรากร บุตรตรีภูมิ เรียกเราว่า 'พาย' ก็ได้

เราไม่ได้ชอบทำหรือชอบกินพายแบบน้องชายฝาแฝดของเราหรอก เราชอบออกแบบเสี้อผ้า เราอยากมีร้านตัดสูทเป็นของตัวเองไม่จำเป็นต้องตัดแค่สูทอย่างเดียวหรอกตัดเสื้อผ้าแบบอื่นด้วยก็ได้แต่ที่ชอบมากก็คือสูท และในที่สุดเราก็มีร้านเป็นของตัวเองแต่แค่มีหุ้นส่วนเป็นหมาอะนะ แถมยังเป็นหมาป่าซะด้วย หมาป่าอยากใส่สูทจะไม่ตัดให้ก็ไม่ได้เพราะมีความจำเป็นนิดหน่อย คือ เราจะโดนหมาป่ากินหนะสิก็เลยต้องตัดให้ ชีวิตของน้องพายคนสวยเลยต้องอยู่กับหมาทั้งๆที่ไม่ชอบหมาเพราะเราคือทาสแมว เห้อ!!~ หมาใส่สูท 

สวีดัส เอ้ย! สวัสดีรีดเดอร์ทุกคน.. ผักกาดกลับมาแล้วนะฮะ กลับมาพร้อมกับนิยายเรื่องใหม่ที่ เอิ่ม.. อ๊องๆ มึนๆแต่น่าร๊ากกกกก~  ฝากพี่หมากับน้องกระต่ายไว้ด้วยนะฮะ 'หมาหน้าหม้อกับช่างตัดเสื้อน่ารัก' จะน่ารักขนาดไหนต้องอ่านเอาเองน้าาาา~ 

ถ้าคุณไม่อ่านคุณจะคุยกับเขา ไม่.. รู้.. เรื่อง..