สาปสวาท ตอนที่ 1

…ในปลายรัชกาลที่ 5….

   ในเรือนไทยที่บางกอก เจ้าพระสรรักษ์ไกรณรงค์ หรือนามว่า ท่านวิเชียร ได้ทำพิธีเเต่งงานกับ คุณหญิงคำสร้อย ลูกสาวของ คุณหญิงทิพยภา เเละ เจ้าขุนกองภพ ตามประเพณีของไทยที่สืบทอดกันมา หลังจากเสร็จพิธี ด้านหลังเรือน คุณหญิงคำสร้อยได้อยู่กับบ่าวใช้คนสนิท จวน ได้คุยกันอย่างเงียบเฉียบ เเต่ท่าทีเคร่งเครียด

“ข้าอยากจะบ้าตาย ทำไมคุณพ่อกับคุณเเม่ต้องบังคับข้าด้วยนะ นังจวน” คำสร้อยพูดอย่างเซ็ง

“เอาเถิดเจ้าค่ะ เจ้าคุณสรรักษ์ก็ว่าจะใช่เล่นหนิเจ้าค่ะ ทั้งรูปงาม ทั้งร่ำรวย จวนเห็นเนี่ยยังอยากจะได้เองเลยเจ้าค่ะ  “

“หึ งั้นเอ็งก็เอาไปสิ ข้าไม่ได้รักท่านเเม้เเต่นิดเดียว”

“เเหม คุณหญิงเจ้าขา คุณหญิงพูดเหมือนกับจวน จะทำกะไรๆก็ได้ตามใจชอบยังงั้นล้ะเจ้าค่ะ เเค่จวนคิดก็ผิดเเล้วเจ้าค่ะ เพราะจวนเป็นบ่าว เเล้วตอนนี้คุณหญิงก็เเต่งงานกับท่านเเล้ว ก็ทำตามหน้าที่ไปเถิดเจ้าค่ะ คุณหญิงทิพยภากับเจ้าขุนกองภพ เนี่ย จะได้สบายอกสบายใจที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝ่า “

คำสร้อยคิดในคำพูดของจวน เเล้วกับต้องทำหน้าเซ็งอย่างขัดใจเพราะตนไม่ได้รักเจ้าพระยาสรรักษ์เลยเเม้เเต่น้อย

     บนเรือนใหญ่หลังเสร็จพิธี

    เอก บ่าวชายคนสนิทของเจ้าคุณสรรักษ์ วิ่งมาอย่างหน้าตาตื่นบนห้องกลางเรือนที่มีคุณหญิงทิพยภา เจ้าขุนกองภพ เเละ เจ้าพระยาสรรักษ์ไกรณรงค์นั่งอยู่ เจ้าพระยาเห็นเลยรีบซักถามไป

“ เอ็ง มีอะไรรึ ไอ้เอก ถึงได้วิ่งมาอย่างกับม้าดีดกระโหลกเยี่ยงนี้”

“เอ่อ ท่าเจ้าคุณขอรับ มีคนมาขอพบท่านเจ้าคุณขอรับ”

ท่านเจ้าคุณคำนึงคิดสักครู่ เเล้วถามออกมาอย่างสงสัย “ใครรึ ข้ารู้จักรึเปล่า”

เอก มองซ้ายขวา กวักมือเรียกให้ท่านเจ้าคุณเอาหูมาฟังความ เเล้วกระซิบ

“เเม่ชะเอม ขอรับ เห็นว่ามีเรื่องจะคุยกับเท่าเจ้าคุณน่ะขอรับ”

ท่านเจ้าคุณยิ้มดีใจ ที่บ่าวชราในเรือนของทีนี่อย่าง เเม่ชะเอม ที่เคยเป็นบ่าวรับใช้คนสนิทของ ท่านผู้หญิงมณฑา นั่นก็คือเเม่ของเจ้าคุณ กลับมา หลังจากที่เเม่ชะเอมขอลาออก เเล้วไปตั้งถิ่นฐานรกราก ที่เมืองสุพรรณ พร้อมพูดกลับเอกอย่างไม่รีรอ “เอ็งรีบไปเอาเเม่ชะเอมขึ้นมาเลย เร็วเข้า”

เอกรับคำ “ขอรับ” เเล้วรีบวิ่งออกไป ด้านคุณหญิงทิพยภา เเละ เจ้าขุนกองภพเห็นว่าได้ทีคงจะต้องลากลับ เพราะติดงานที่เหนือ

“เอ่อ เจ้าคุณค่ะ เห็นทีอิชั้นกะคุณพี่ต้องขอตัวกลับก่อนนะค่ะ พอดีเนี่ยคุณพี่กองภพติดงานราชการสำคัญหน่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้าจะกลับมาเยี่ยมเยือนนะค่ะ”

เจ้าพระยาตอบกลับไปอย่างสุภาพ “อ้อ งั้นรึ งั้นก็โชคดีนะขอรับ คุณหญิง เจ้าขุน”

 สองคนผัวเมียยิ้มรับ เเล้วเดินออกไป

ระหว่างนี้ เอก ได้พา เเม่ชะเอม เเล้วก็ลูกสาวที่หน้าตาซกมกมอมเเมมเดินขึ้นมาบนเรือน ท่านเจ้าคุณเห็นก็ดีใจ ตะโกนเสียงอย่างดัง “เเม่ชะเอม”

ด้านคุณหญิงคำสร้อย กับ จวน กำลังเดินขึ้นเรือนก็เห็นเเม่ชะเอม กับเจ้าคุณกำลังคุยกัน

เลยเเอบฟัง พร้อมพึมพำ

  “นั่น คุณพี่คุยกับใครน่ะ”

  “นั่นนะสิเจ้าค่ะ”   จวนตอบกลับไปอย่างสงสัย

ด้านเจ้าคุณ เข้าโอบกอด ชะเอม กลีบผกาที่เนื้อตัสมอมเเมมมองดูภาพนั้นอย่างงงงวย พอชะเอมผลักให้เจ้าคุณคลายจากกอด กลีบผกาก็ได้เห็นหน้าตาเจ้าคุณ เเละก็ตกตะลึงในความงามดั่งเทพบุตร จนเเอบยิ้มกริ่มออกมาอย่างมีมาด

เจ้าคุณเริ่มเรื่อง

“นี่เเม่ชะเอมจริงๆด้วย ผมคิดถึงเเม่ชะเอมจังขอรับ คิดถึงกับข้าวฝีมือเเม่ชะเอม นี่เเม่ชะเอมมีอะไรหรือขอรับ หรือว่าเเม่ชะเอมจะย้ายมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิม”

“เอ่อ .. คือ เปล่าดอกเจ้าค่ะ” ชะเอมพึมพาพลางหันไปมองกลีบผกาที่ยืนก้มหน้า

 ท่านเจ้าคุณเห็นทีว่ายืนคุยคงไม่เหมาะเลยลากเเม่ชะเอมไปที่ห้องโถงกลางเรือนไทย ไม่นานต่อมาอยู่ในสภาพที่เจ้าคุณนั่งบนตั่งเเล้ว เเม่ชะเอมกลับกลีบผกานั่งข้างล่าง

 เจ้าคุณพูดเเทรกขึ้นอย่างสงสัย

“ตกลง เเม่ชะเอมมีอะไรรึ”

“เอ่อ คือว่า คืออิชั้นจะมาขอฝากฝังนังกลีบผกา” พูดพลางหันไปมองกลีบผกาที่นั่งก้มหน้าพับเพียบเเต่ยังสบตาเจ้าคุณอย่างหมายมาด โดยที่ไม่ได้ดูสารรูปของตัวเอง เเม่ชะเอมพูดต่อ

“ให้มันเป็นทาสในเรือนนี้น่ะเจ้าค่ะ เพราะอิชั้นขัดสนเรื่องเงินทอง  อิชั้นก็เลยเอามันมาขัดดอก เเลกกับอัติเอาไปทำมาหาเลี้ยงชีพ ถ้ามั่งมีเมื่อไหร่ก็จะมาไถ่ตัวมันคืนเจ้าค่ะ”

เจ้าคุณมองกลีบผกา เเล้วหันมาพูดกับชะเอม

“เเล้ว ลูกสาวเเม่ชะเอมยอมรึ”

ชะเอมหันไปมองกลีบผกา กำลังจะพูดขึ้น  กลีบผกาพูดเเทรกขึ้นมาอย่างท่าทีมีจริต “ยอมเจ้าค่ะ”

ชะเอมหัวเสียหันไปหาเจ้าคุณ เเล้วทำหน้าเเหยๆพร้อมพูดว่า

  “มันไม่มีปัญหาดอกเจ้าค่ะ”

เจ้าคุณยิ้มรับ เเล้วพูดต่อ 

“งั้นก็เป็นอันว่า ตกลงชั้นจะรับลูกสาวเเม่ชะเอมเข้ามาเป็นทาสในเรือนนี้ ว่าเเต่ลูกสาวเเม่ชะเอมชื่อว่ากะไรล้ะ”

ชะเอมหนไปมองกลีบผกา กลีบผกาได้ยินคำถามจากเจ้าคุฯจึงคลานเข้ามาใกล้เเล้วตอบออกไป “กลีบผกาเจ้าค่ะ เเต่ถ้าจะเอาชื่อสั้นๆ ท่านก็เรียกเเค่ผกาเฉยๆก็ได้”

ชะเอมอึ้งงันในท่าทีปล่อยตัวของกลีบผกา เลยเเอบหยิบเข้าไปที่เนื้อช่วงเเผ่นหลัง กลีบผกาหน้านิ้วคิ้วขมวด เพราะเจ็บ เเต่ก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นท่านเจ้าคุณมองอย่างเเววสวาท

สองคน คำสร้อย ก็เออบฟัง เวลาต่อมาไม่นานในห้องชองคำสร้อย

“หึ เเต่งงานกับข้ายังไม่ทันได้ครึ่งค่อนวัน เป็นต้องเอาผู้หญิงที่ไหนเข้ามาเลี้ยงไว้ในบ้านให้เป็นเสนียดข้าอีก ข้าละเกลียดนักผู้ชายมากหน้าหลายตา เกลียดความเจ้าชู้” พูดจบก็เงียบสักครู่นึง เเล้วพูดต่อพร้อมหันนหน้ามาทางจวน

“นี่นังจวน เอ็งต้องไปสืบเสาะมาให้ได้ ว่าอีสองเเม่ลูกนั่นมันมาทำไม มาทำกะไรที่นี่”

“โอ้ยย ได้เลยเจ้าค่ะ งานยุ่งเรื่องของชาวบ้านเนี่ย จวนถนัด” พร้อมกับหัวเราะกิ๊กกั๊ก “งั้นคุณหญิงรอจวนก่อนนะเจ้าค่ะ

เดี๋ยวจวนเนี่ยจะไปสืบเสาะเหาะไปเผือกให้มันได้ความอย่างละเอียดมาบอกคุณหญิงเลยเจ้าค่ะ” ว่าเเล้วจวนก็รีบวิ่งออกไป คำสร้อยมองตามหน้าตาครุ่นคิดสงสัย

    ที่สวนของเรือนไทยใกล้กับประตูหน้าเรือน กลีบผกาเดินมาส่งชะเอม ทั้ง 2 เดินไปสนทนากันไปอย่างจริงจัง

    จวน! ซึ่งกำลังมาทำหน้าที่สืบเสาะให้คุณหญิงคำสร้อยเรื่องที่ชะเอมกลับผกา มาหาเจ้าคุณ ก็ได้พบสองเเม่ลูกเดินคุยกันอย่างอ้อยอิ่ง จึงได้จังหวะเข้าไปเเอบฟังในระยะใกล้เป็นครั้งที่ 2

“นี่นังผกา ข้าขอเตือนเอ็งไว้ก่อนเลยน่ะ อย่าคิดทำอะไรที่มันล่วงเกินคุณท่านเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นคอเอ็งได้ขาดเเน่”

“โอ้ยย ชั้นรู้เเล้วละจ่้ะเเม่ เเม่ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก ชั้นไม่ทำอะไรท่านดอกนะ ถ้า---ท่านไม่เต็มใจ”  กลีบผกายิ้มออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ พร้อมเบ้ปาก

“นี่ พูดเยี่ยงนี้หมายความว่ากะไร”

กลีบผกาทำหน้าฝันเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอคำถามปริศนาของผู้เป็นเเม่ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจึงตัดบท

 “เอาหน่ะเเม่ เอาเป็นว่าชั้นจะอยู่ในส่วนของชั้น จะไม่ไประรานกะใครทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นเจ้าคุณหรือคนในเรือน”

“เออ จะทำอะไรก็คิดหน้าดูหลังให้ดีๆ สำนึกเข้าไว้ซะบ้าง ว่าเอ็งนะมันเป็นได้เเค่ลูกชาวนา อย่าชูคอเหมือนกิ้งก่าวางท่าสง่ามาดดีนัก ข้าไปล้ะ”

“จ้าเเม่” กลีบผกาโผเข้ากอดชะเอม ชะเอมน้ำตาร่วงซึม พูดไปขนาดที่กอด

“ไว้ข้ามั่งมีเมื่อไหร่ ข้าจะกลับมารับเอ็งนะ อดทนไว้นะ”  พูดเสร็จก็คลายกอดออก

ผการับคำ “จ้ะ” จบบทสนทนาลง ชะเอมก็เดินจากไป กลีบผกามองตามเเล้วพึมพาออกมา

“เเต่ถ้าจะให้ดี ไม่ต้องมารับชั้นกลับไปดอก เพราะชั้นอาจจะได้อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต

ในฐานะเมียท่านเจ้าคุณ!!!!! หึ” กลีบผกายิ้มร้ายออกมา สายตามาดมั่งมีเเผนไว้เต็มอก

ด้านจวน ได้ฟังก็ตกใจปนกัับหมั่นไส้