เกิดใหม่เป็น Sushang ใน Bleach #fanficBleach

ปฐมบท

ชีวิตนี้ชั่งเฮงซวย ประโยคนี้แล่นเข้ามาในหัวสมองฉันตลอดมา

อา หรือเป็นเพราะตัวของฉันคิดไปเองคนเดียวรึป่าว

ตั้งแต่เด็กครอบครัวของฉันดูไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ พ่อกับแม่หมั้นกันและแต่งงานกันด้วยการคลุมถุงชน แน่นอนว่าไม่ได้รักกันเลยสักนิด แต่สิ่งที่ทำให้พวกเค้ายังอยู่ด้วยกันคงเป็นเพราะคำพูดที่บอกว่า "อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็รักกันเอง" คำพูดพวกนี้ ล้วนเป็นคำโกหกทั้งเพ แต่เพราะคำโกหกเลยทำให้ก่อกำเนิดสิ่งผิดพลาดอย่างฉันออกมา 

เพราะพ่อไม่เคยคิดจะรักแม่ พ่อเลยผันตัวไปมีชู้ ซึ่งไม่นานนักมันก็ถูกคุณแม่รู้ พวกเขาทะเลาะกันครั้งใหญ่ และแล้วก็หย่ากัน ฉันเลือกที่จะอยู่กับคุณแม่ต่อไปเพราะคุณแม่เป็นคนที่อ่อนโยน

แต่กลับกันเลย หลังจากหย่ากับคุณพ่อ คุณแม่เหมือนเปลี่ยนไปคนละคน คุณแม่ทำร้ายร่างกายฉันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ทั้งที่ปกติถ้าทำอะไรไม่ดีคุณแม่จะดุติเตือนอย่างเดียว แต่คุณแม่เปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนเดิม คุณแม่กลายเป็นคนไม่มีเหตุผล แต่สุดท้ายฉันก็ยอมอดทนต่อคุณแม่ เพราะเชื่อว่าสักวันต้องเปลี่ยนใจคุณแม่ได้ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ตอนนี้คุณแม่ไม่ชอบหน้าฉันไปแล้ว เพราะอะไรนะหรอ หน้าฉันเหมือนพ่อเฮงซวยคนนั้นล่ะมั้งคะ?

สุดท้ายฉันก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเพราะเกิดมาเป็นคนไร้ประโยชน์ ขนาดจะทำให้คนอื่นมีความสุขยังทำไม่ได้

แล้วทำไม ถึงทำไม่ได้

ทำไมกันนะ

คุณแม่บอกกับฉันว่าฉันไม่ควรเกิดมาแต่แรก ถ้าฆ่าฉันไปแต่แรกก็จบแล้ว ไม่น่าเกิดมา ทำไมไม่ตาย ทำไมต้องโต

ไอเด็กน่ารังเกียจ

คำพูดของคุณแม่ที่พูดบอกกับฉันยังคงวนในหัวของฉันตลอด

หรือเราไม่ควรเกิดแต่แรกนะ

สรุปแล้วฉันผิดอะไรกันนะ ผิดที่เกิดมาหรอ ทั้งที่ไม่ได้ขอให้เกิดมาเลยแท้ๆ

เป็นไปได้อยากจะหายไปในตอนนี้เลย

ต้องทำไอสิ่งนั้นสินะ ที่เรียกว่าฆ่าตัวตายสินะ

ถ้าหายไปคุณแม่จะมีความสุขมั้ย

หรือนี่จะเป็นอย่างสุดท้าย ที่จะได้ทำประโยชน์เพื่อแม่

บอกกับตัวเองว่าจะตายให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้สักที ทำไมล่ะ ทำไม แต่วันนี้ต้องทำให้ได้

ตอนนี้ฉันอยู่ตรงแม่น้ำที่มีข่าวคนจมน้ำอยู่บ่อยครั้ง สองเท้าก้าวไปใกล้ๆแม่น้ำ ฉันจ้องมองเหงาสะท้อนของตัวเองในแม่น้ำ หยาดน้ำตาหยดลงใส่แม่น้ำนั้น หลังจากทำใจอยู่สักพักก็ต้องถึงเวลากระโดดลงไปแล้วสินะ จมน้ำตายมันทรมานมากมั้ยนะ ฉันทิ้งตัวเองลงไปในแม่น้ำก่อนจะค่อยจมน้ำไปเพราะแรงโน้มถ่วง

น่าจะไปตายที่ไกลๆกว่านี้ ทำไมต้องมาตายที่แบบนี้กันนะ ทำไมถึงพึ่งคิดได้ แต่จะคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ชั่งเถอะ สติของฉันเริ่มเลือนลาง

   กริ๊ก กริ๊กกกก กริ๊กกกกกกกก

นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังน่ารำคาญทำเอาฉันตื่นด้วยความงุนงง ที่จมน้ำไปไม่นานนี้เป็นฝันหรอกหรอ ชั่งเถอะ ฉันนำมือเอื้อมไปปิดนาฬิกาที่เตือนเสียงโวยวายน่ารำคาญ เดี๋ยวนะ ฉันลองมองมือตัวเองอีกที ทำไมมือฉันดูเล็กกว่าปกติ หรือคิดมากไปนะ ฉันรีบลุกขึ้นเพื่อจะไปทำภารกิจยามเช้าตามชีวิตประจำวันปกติ

"เอ๋!!!!"

ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจที่มุมมองการมองของฉันดูเตี้ยลง นี่ฉันเตี้ยลงหรอ ไม่จริง ต้องมีอะไรผิดพลาด สองเท้าของฉันรีบก้าวไปที่ห้องน้ำเพื่อไปส่องกระจก ก่อนที่จะจกใจอย่างหนัก

ใครว่ะเนี่ย!!!

ส่วนสูงฉันเตี้ยลงไปประมาณเกือบ20เซนได้ม้้ง แถมหน้าอกของฉันดูใหญ่ขึ้น ผมของฉันกลายเป็นสีน้ำตาลยาวไปซะแล้ว เดี๋ยวนะ รูปร่างนี้มันเหมือนตัวละครที่ชื่อซูฉางในเกมค่ายHoyoชัดๆ แล้วร่างกายนี้ฉันได้มายังไงเนี่ย!!!

ไม่มีเวลาลังเลแล้วตอนนี้ต้องรีบแต่งตัวเตรียมไปเรียน ระหว่างที่กำลังจะหาวัตถุดิบทำอาหารก็เห็นโพสอิทแปะอยู่ตรงหน้าตู้เย็นเมื่อลองอ่านก็ต้องตกใจเล็กน้อย

ยินดีด้วยจ้าสาวน้อยเธอได้เกิดใหม่เป็น Li Sushang ตัวละครโปรดฉันในฮงไกเอง


ตอนนี้เธออยู่ในเรื่องบลีชเทพมรณะ ซึ่งก็เป็นอนิเมะโปรดฉันเหมือนกัน (⁠≧⁠▽⁠≦⁠)


ต่อจากนี้ชีวิตเป็นของเธอแล้วใช้ให้คุ้มล่ะ เริ่มจากการไปโรงเรียนมีเพื่อนเยอะๆ


ขอให้มีความสุขล่ะสาวน้อยซูจัง(⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠)⁠✧⁠*⁠。

ชีวิตใหม่=เกิดใหม่สินะ แล้วทำไมต้องเรื่องนี้ล่ะ ฉันถอนหายใจดังเห้อก่อนจะทำอาหารกินในยามเช้า

ต่อจากนี้ชีวิตเป็นของฉันหรอ แปลว่าจะทำอะไรก็ได้สินะ มีอิสระแล้วสินะ แต่คนอย่างฉันจะทำอะไรได้บ้างล่ะ?

ฉันยืนมัดผมส่องหน้ากระจกก่อนจะได้ทรงผมออริจินัลของซูฉาง แปลว่าฉันมัดผมถูกสินะ ใช้เวลานานอยู่นะเนี่ย สิ่งสุดท้ายที่ลืมไม่ได้ก็ต้องติดกิ๊ฟกับโบที่ไม่เหมือนโบล่ะนะ ก็ดูน่ารักดี ฉันมองตัวเองในหน้ากระจกก่อนจะโพสต์ท่าชูสองนิ้วสุดยอดฮิตของคนที่คิดท่าไม่ออก ดูดีจริงๆด้วย ว่าจบก็ไม่รอช้าที่จะหยิบกระเป๋าไปโรงเรียน เพราะชีวิตใหม่ของฉันเริ่มจากนี้ยังไงล่ะ

ฮืออออ ไรท์พึ่งลองเขียนนิยายดูค่ะ ไม่รู้จะถูกใจทุกคนมั้ย (⁠T⁠T⁠)   เป็นแนวฮาเร็มแต่ก็ไม่เหมือนแนวฮาเร็ม (งง) ติชมได้แต่อย่าแรงมาก เพราะเรากำลังฝึกเขียนค่ะ อาจมีพิมพ์ผิดบ้าง ฝากนิยายด้วยนะคะ