หงส์ตัวร้ายจอมใจมังกรจอมป่วน

ปฐมบท

ปักกิ่ง  ปีคริสตศักราชสองพันสิบห้า  อากาศต้นฤดูใบไม้ผลิค่อนข้างเย็น  ต้นไม้เริ่มแตกกิ่งก้านผลิใบมองเห็นเป็นจุดสีเขียวใหญ่น้อยคละเคล้ากับสีน้ำตาลแก่ของลำต้น  รถยนต์วิ่งขวักไขว่ตลอดทั้งวัน  ควันรถปนกลิ่นน้ำมันจากท่อไอเสียพาลให้หายใจลำบาก  ร่างบางยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่ใส่ใจ  ผู้คนรายรอบชี้มือไม้ไปกลางถนน  หลิวชงอวี้หันไปเพ่งมองที่ท้องถนน  ท่ามกลางรถราขวักไขว่นั้น  ร่างผอมบางในชุดสีเทาซอมซ่อเดินโซเซอยู่กลางถนน  รถยนต์หลายคันหลบหลีกจนเกือบจะชนกันเอง  เสียงบีบแตรเสียงด่าทอดังไม่ขาดสาย  แต่ร่างโกโรโกโสนั้นหาได้ใส่ใจไม่  ยังคงตั้งหน้าเดินเซซ้ายเซขวาราวคนเพิ่งหัดเดินไปตามถนน  ผมยาวเป็นกระเซิงสีขาวปลิวไปตามที่แรงลมกระทบยามรถวิ่งผ่าน  ผู้คนเริ่มมุงดูตามทางเดิน  บ้างก็ชี้ชวนให้คนอื่นดูแต่หามีผู้ใดกล้าเดินข้ามไปช่วยไม่  เสียงบีบแตรดังลั่นยาวนาน  เสียงคนดูกรีดร้องอย่างตกใจ  ชงอวี้หันไปพบรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งตรงมาที่ร่างนั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ  โดยไม่รู้ตัวล่วงหน้า  ร่างบางวิ่งทะยานสุดชีวิตไปที่ร่างผอมบางนั้น  มือเรียวเอื้อมคว้าแขนผอมๆ นั้นกระชากอย่างแรงจนหลุดพ้นจากรัศมีบดขยี้ของรถบรรทุกได้  ยังไม่ทันได้มีเวลาหอบหายใจ  ทั้งสองร่างกลับรู้สึกถึงแรงปะทะมหาศาลที่พุ่งเข้ากระแทกอย่างรุนแรง  ร่างของทั้งสองกระเด็นลอยไปในอากาศ  ชงอวี้สติลอยคว้างในหูได้ยินเสียงสรรพสิ่งรอบตัวชัดเจน  เสียงหวีดร้องของคนดู  เสียงล้อรถบดถนนจนแสบแก้วหู  สองตามองเห็นรถยนต์สีแดงหมุนคว้างอยู่กลางถนน  ร่างทั้งสองตกกระทบพื้นจนเจ็บร้าวไปทั้งตัว  สัญชาติญาณยังทำให้ฝืนพลิกกายหันหน้าไปยังร่างในชุดเทามอซอที่นอนอยู่ใกล้กัน  ใบหน้าเหี่ยวย่นหันมาทางเธอ  แม้มีเลือดสีแดงเข้มไหลออกจากปาก  แต่แววตาที่มองมาหาได้มีแววหวาดกลัวไม่  ก่อนสติจะดับหายชงอวี้ยังทันมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นเต็มสองตา  ยิ้มราวกับสมใจในบางอย่าง