จูบละ 5,000 ฉันรักเธฮ

Chapter One

บ้าเอ๊ย! ทำไมไม่ซื้อให้นะ

เลิกหวังเหอะ คราวนี้ฉันว่าลุงนายก็คงไม่โอเคเหมือนกัน ถ้าอยากได้จริงๆ นะก็ลองหาเงินเองดิ

ฉันทำเป็นอยู่อย่างเดียวคือเอากำปั้ยทุบหน้าคนอื่น จะให้ไปหาเงินจากไหน?

อะไรกันที่นายทำเก่งมีอีกอย่างนี่น่า

อะไร?

ก็ลีลาการจูบของนายไงดังมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วนี่นา ถ้าคิดครั้งนึงสัก 5,000 สาว ๆคงยอมจ่ายอยู่หรอก

นี่นายเอาอะไรพูดออกมา ?นี่ลูกพี่ลูกน้องนายนะ ?

งั้นนายจะไม่ทำเหรอ ?

เจ้าบ้าคิดว่าฉันจะทำหรือไง ?

ดาดฟ้าโรงเรียน

 นี่จ๊ะ 5,000เสียงเด็กสาวเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

แค่นาทีเดียวนะ... ตามด้วยเสียงของเด็กหนุ่ม (ทำอะไรกันน่ะ นาทีเดียวด้วย โอ้ว...ป๋องแป้งไม่อยากจะคิด : ป๋องแป้ง)

แซ่ด แซ่ด แซ่ด

คร่อกก...

กริ๊งงง กริ๊งงง

ลูกอม...เสียงเด็กสาวคนหนึ่งเรียกเพื่อนสาวของเธอให้ตื่นจากภวังค์ ด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

อะไร? ฉันถามยัยจีทันที

            ฉันลูกอม สาวน้อยที่สุดแสนจะน่ารัก ฉันอายุสิบหกปีแล้วแต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ นั่นคือการที่ฉันมีน้องสาวตัวแสบที่ชื่อ ลูกกวาดนะสิ ทำไมนะทำไมพระเจ้าถึงได้ทำกับสาน้อยที่สุดแสนจะน่ารักอย่างฉันได้ ส่วนยัยนี่นะเหรอ ชื่อจีเป็นเพื่อนที่สนิทกับฉันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้ว แต่ว่าวันนี้มันมีอะไรอีกล่ะเนี่ย

ลูกอม ฉันจะทำยังไงดี!! ยัยจีพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น น่าสงสัยแหะ

อะไรของเธออีกเหล่า? ฉันถามยัยทจีด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย

คือว่า ฉัน...เอ่อ...ฉันโดน...ยัยจีพูดตะกุกตะกัก เอาแล้วไงเพื่อนตูมันไปทำไรมาเนี่ย?

โดน โดนอะไร? ฉันรีบลุกขึ้นเขย่ายัยจีทันที

ใช่แล้ว ในที่สุดฉันก็ทำมันลงไปแล้วเอาไงดี? ยัยจีพูดแล้วมองออกไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียน

เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันไปจัดการให้...ฉันพูดพร้อมกับเดินออกมาจากห้องทันที ก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าออกจากห้องฉันหันไปถามยัยจีว่า...

แล้วไอ้โรคจิตมันอยู่ไหน?

แป่ว ~ ~ ~

หา? บนดาดฟ้าน่ะยัยจีพูดเสร็จฉันก็ก้าวเท้าออกจากห้องตรงดิ่งไปที่ดาดฟ้าโรงเรียนโดยไม่ทันได้ฟังคำพูดของจีเลย

ยุคนี้พวกโรคจิตบ้ากามมันชุกชุมจริง ๆแต่ไม่น่าเชื่อแม้แต่โรงเรียนของเราก็ยังมีพวกนี้อยู่ด้วย : ลูกอม

ปัง

เพื่อไม่ให้คนอื่นโดนเหมือนยัยจี เราต้องรีบจัดการเจ้าบ้ากามนี่ซะ

อะไรกันไม่มีนี่นา เอ่อคิดแล้วนะถ้าทำผิดก็ไม่ควรอยู่ในที่เกิดเหตุนานสินะฉันบ่นพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆแล้วก็ต้องพบกับความว่างเปล่า

กลับดีกว่าฉันหันหลังกลับไปทางประตูดาดฟ้าแล้วบังเอิญได้ยินเสียง ๆหนึ่งเข้า

อืม...

อา...

โอวว...

อะไร? ฉันพูดแล้วเดินตามเสียงนั้นไปทันที

เจอแล้วเสียงนั้นดังมาจากห้องของดาดฟ้านี่เอง

ถ้าเราเอามือถือถ่ายรูปไว้แล้วส่งตำรวจ เราก็ไม่ต้องปะทะกับเจ้าบ้ากามโดยตรง วิธีนี้คงปลอดภัยที่สุดแล้ว :ลูกอม

แช๊ะ

นี่มันอะไรกัน? ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรูปภาพที่ฉันถ่ายมา

แป่ว ~ ~ ~

นี่มันเหมือน...คนรักกันนี่นา? อ้าว ถ่ายผิดคู่

(ยัยนี่มันคิดยังไงของมันเนี่ย ถึงมาถ่ายรูปคนอื่นเฮ้อ...นางเอกช้าน... : ป๋องแป้ง)

ต้องรีบกลับลงไปแล้วฉันพูดแล้วเดินกลับหันหลังเดินไปทางบันไดดาดฟ้าทันทีแต่ทว่า...

กึกก ป๊อก

อ้าว ~ หินเข้าไปในรองเท้าได้ไง? ฉันบ่นแล้วก้มถอดรองเท้าออกมาเคาะหินออก

นี่!! ยัยแร้งทึ้ง มาแอบดูคนอื่นเค้าได้ไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!! เสียงของผู้ชายเมื่อกี้พูดขึ้นเสียงดัง

ซวยแล้วฉันพูดด้วยเสียงตกใจ แต่เบา ๆเพื่อไม่ให้เขาได้ยิน

ยังไม่มาอีกเหรอ งั้นฉันไปเองเขาพูดแต่ไม่ทันที่เขาจะเดินมา

เรียกหนูเหรอค่ะ? ฉันพูดพร้อมกับเดินก้มหน้าไปหาผู้ชายคนนั้น

ยัยบ้าเออ๊ย เรียกครั้งเดียวหัดรู้จักรีบมาสิ? ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ไร้มารยาทที่สุดฉันพูดขึ้น

เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? ผู้ชายคนนั้นถามฉันแล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ

เอ่อ...ขอโทษนะค่ะฉันพูดแล้วรีบก้มหน้าทันที

นี่เธอไปได้แล้วผู้ชายคนนั้นพูดกับผู้หญิงอีกคน แต่เท่าที่ฉันดูนะยัยนั้นน่าจะเป็นรุ่นพี่ฉัน

หา? ไนท์พูดกับฉันเหรอ? ผ็หญิงคนนั้นถามด้วยท่าทางใสซื่อ

ถ้าไม่ใช่เธฮ แล้วจะเป็นใครอีกล่ะหมดเวลาแล้วผู้ชายคนนั้นพูดแล้วโบกมือไปทางประตูของดาดฟ้า

เงียบ

เชอะ ~ ก็เธอมัวแต่ลีลามากนี่ก็สามสี่นาทีแล้ว จ่ายมาอีกสักหมื่นนึงอาจจะยอมต่ออีกหน่อยเขาพูดด้วยสายตาเหยียด ๆ

เอ้านี่...พี่ผู้หญิงคนนั้นยื่นเงินหมื่นนึงให้เขา

หมับ

เขารับมันมาแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง

งั้นไว้จะมาอุดหนุนใหม่นะพี่คนนั้นพูดแล้วเดินลงบันไดไปทันที

อ้าว ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอ?

นี่เธอ

เจี๊ยก ~

เรียกฉันเหรอคะ? ฉันรีบหันหน้ามาหาเขาทันที ชิจะตะโกนทำไมไม่ทราบ

ถ้าจะทำอะไรก็รีบ ๆทำซะง่วงนอนแล้วเขาพูด เอ๊ะ! รีบ ๆทำอะไรเหรอ? งง

กระดิก ๆ

เอ็ฟเฟ็คกระดิกนิ้วค่า...

ทำไมค่ะ? ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหาเขาแล้วนั่งลงถาม

เงียบ

เอ่อ...ตกลงมีเรื่องอะไรเหรอค่ะ? ฉันถามเขาด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ

วืบ ~

ว้า~ย

ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น? เขาถามฉันเมื่อเห็นฉันตกใจ

เอ๊ะ...? อีตาบ้าจะไม่ให้ตกใจได้ไงอ่ะ ก็ตานี่อยู่ดี ๆก็เขยิบตัวแล้วเอาใบหน้าหล่อ ๆของเขาเข้ามาใกล้ ๆฉัน

                หมอนี่ ๆตาสวยดีแหะ ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลทองเข้ากับดวงตาของเขา ขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากอมชมพูที่เรียวสวยได้รูป หมอนี่ ๆหล่อจริง ๆเลย เอ๊ะไม่ถูกสิต้องบอกว่าหน้าหวานต่างหาก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงนะ ยังอายเลย

กึกก

เขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นแล้ว ทำไงดีอ่ะ?

นานจะมีพวกไก่อ่อนมาซักทีหลังจากที่เงียบไปนานเขาก็พูดสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจอีกแล้ว

ฟ้าว~วว

ตุบ

งั้นเริ่มจากหลับตาก่อนเขานั่งลงแล้วพูดขึ้น

หลับตาเหรอ ทำไมล่ะ? ฉันถามเขาด้วยอาการงงสุด ๆทำไมฉันต้องหลับตาด้วยอ่ะคงม่ใช่แบบนั้นนะ

กรอด

นี่เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องใช่มั้ย? เขาขบฟันแล้วถามฉันด้วยเสียงน่ากลัว

หึ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆอ้าว อยู่ดี ๆก็หัวเราะบ้าอ่ะป่าว

เท่าที่ดูน่าจะเป็นครั้งแรกสินะ ดีแล้วเยี่ยม งั้นฉันจะโชว์ฝีมือเต็มที่ บริการให้ประทับใจเลย ว่าแต่รู้ราคาแล้วใช่มั้ย? เขาพูดด้วยเสียงที่ให้ถึงความเชื่อถือสุด ๆ

ราคาอะไรกันอีกเนี่ย พูดเรื่องอะไรฟังไม่เข้าใจเจ้านี่เพี้ยนจริง ๆ หวังว่าคงจะไม่... :ลูกอม

จุ๊บบ

ใช่...การจูบนะ... : ลูกอม

ฉันยังไม่ทันคิดจบมันก็เป็นอย่างที่เห็นแหละค่ะ รู้สึกประหลาดจัง...จะว่าไงดีนะ มันมีรสชาติปะแล่ม ๆ

~ อืมม ~

คล้าย ๆต้มยำกุ้งไม่สินั่นมันเผ็ดเกินไปมันเร่าร้อนเหมือนไฟจะลุกไหม้ยังไงยังงั้น

~ อา... ~

คราวนี้คล้าย ๆโกโก้ร้อน ทั้งกรุ่นและหอมหวาน แล้วก็ค่อย ๆเปลี่ยนจากโกโก้เป็นลูกกวาด เพราะว่ามันช่าง...หวานเหลือเกิน รู้สึกดีจัง...

ไม่ได้นะ!! ฉันพูดและผลักเขาออกเมื่อมือเขาค่อย ๆเลื่อนเข้ามาในเสื้อนักเรียนฉัน

ยัยบ้า!! ทำอะไรน่ะ กำลังได้ฟิลอยู่เลยเขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิด

บะ...บะ...ฉันพูดไม่ออก เขาเห็นฉันเป็นแบบนี้เลยถามฉันว่า...

อะไร?

บ้าไปแล้วเหรอ?! ฉันตะโกนใส่หน้าเขา

เงียบ

นายรู้จักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้ทำอะไรบ้า ๆแบบนั้น คิดว่าฉันยินยอมหรือไง? ฉันโวยก่อนที่เขาจะอ้าปากพูดซะอีก

พูดอะไรของเธฮ ๆมันก็พวกที่จ่ายเงินเพื่อมาจูบฉันไม่ใช่เหรอ? เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย อะไรกันจ่ายเงินเพื่อจูบงั้นเหรอ อีตาบ้า!!!

ไม่ใช่สักหน่อยฉันรีบปฏิเสธทันทีที่เขาพูดจบ

อะไรกันยัยนี่ คิดจะมาลิ้มรสริมฝีปากของฉันฟรี ๆหรือไง!! เขาด้วยอารมณ์โกรธสุด ๆ

เดี๋ยวนะ ปากเห่ย ๆแห้งแตกเป็นขุยของนายเหรอ? ที่คิดว่าฉันจะมาแอบจูบน่ะ : ลูกอม

นี่นายวิเคราะห์สถานการณ์ไม่ออกเลยเหรอ? อารมณ์ฉันตอนนี้พร้อมที่จะไปแจ้งความจับนายได้อยู่แล้วนะฉันพูดด้วยท่าทางโกรธนิด ๆ

แล้วจะจ่ายเมื่อไหร่? ฮ่ะ ยังมีหน้าจะมาถามอีกเหรอเนี่ยว่าจะจ่ายเมื่อไหร่

ไม่ให้!! แล้วฉันก็จะไปแจ้งความจับกุมนายด้วย!!! ฉันพูดพร้อมกับรีบวิ่งลงบันไดไปทันที

ตึก ตึก ตึก

อะไรกัน ยัยบ๊องนั่นเขาสบถขึ้นเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นวิ่งลงบันไดไป

เราก็แค่ขู่ไปแบบนั้น จริง ๆแล้วคงแจ้งไม่ได้หรอก เป็นเด็กม.ปลายด้วยกันแท้ ๆท่าทางเป็นคนน่ากลัวซะด้วยแล้วคงจะมีแก๊งหนุนหลังอีก ถึงแจ้งความไปก็ไม่มีหลักฐาน ตอนนี้ยังรู้สึกถึงรสชาตินั้นอยู่ด้วยการจูบมันให้ความลึกซึ้งแบบนี้นี่เอง : ลูกอม

ลูกอม...จับเจ้าโรคจิตได้มั้ย? ยัยจีเอ่ยปากถามฉันทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง

หา? โรคจิตไหน? ฉันรีบถามด้วยความสงสัยทันที โรคจิตไหนหว่า

อ้าว ~ ก็เธอบอกว่าจะไปเล่นงานเจ้าโรคจิตไง บนดาดฟ้าไม่ใช่รึไงยัยจีพูด

เวรกรรม...เราเองกลายเป็นเหยื่อแบบยัยจีซะเอง เอาไงดีเนี่ยจะบอกความจริงไปดีมั้ย?: ลูกอม

จี คือว่าเรื่องนั้นน่ะ...ฉันยังพูดไม่ทันจบยัยจีก็ตะโกนออกมาว่า

ไม่มีใช่มั้ย?

หา? ฉันร้องเสียงหลงทันที

ไม่มีโรคจิตที่ไหนหรอก มีแต่เทพบุตรสุดหล่อใช่ม้า? ยัยจีพูดแล้วทำหน้าทำตาน่าหมั่นไส้อีกตะหาก อะไรของมันเนี่ย

เจ้าหมอนั่นก็หล่อดีอยู่หรอก แต่ว่า... : ลูกอม

ควับ

วะฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆอยู่ ๆจีก็หัวเราะออกมา

งั้นแสดงว่า เธอก็ทำไปแล้วใช่มั้ย? ดีใช่มั้ยล่ะยัยจีพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

ทำอะไรเหรอ? /span>ฉันแกล้งทำหน้าตาใสซื่อใส่ทันที