วิวาห์กลางสายฝน

พลอยฟ้าสาวน้อยวัย 25 ปี อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลพรหมพินิจ เนื่องจากแม่ของเธอนางแพรดาว ซึ่งเป็นคนรักเก่าของคุณดิลก พรหมพินิจ ได้นำเธอมาฝากให้คุณดิลกช่วยเลี้ยงดู เพราะแม่ไม่สบายเป็นโรคร้าย หาที่พึ่งไม่ได้ ไม่นานหลังจากนั้นแม่ของเธอก็เสีย ในตอนนั้นพลอยฟ้าพึ่งอายุได้ 6 ขวบ โดยที่แม่ก็ไม่ได้บอกเหตุผลกับคุณดิลกว่าพ่อที่แท้จริงของพลอยฟ้าเป็นใคร 

คุณดิลกเป็นคนใจดี มีเมตตาต่อพลอยฟ้ามาก รับอุปการะเลี้ยงดู ให้การศึกษาแก่พลอยฟ้าทุกอย่าง แต่จะให้เชิดชูเหมือนลูกที่แท้จริงนั้น คงทำได้ยาก เพราะคุณดิลก ก็มีภรรยาอยู่แล้วคือคุณหญิงแจ่มจันทร์ มีลูกสาวด้วยกัน 1 คน คือ หยาดน้ำ คุณหญิงนั้นเกลียดพลอยฟ้าเพราะว่าเธอเป็นลูกสาวของแพรดาวคนรักเก่าของคุณดิลก “ เป็นเพราะนัังฟ้าคนเดียว คุณพ่อเลยไม่สนใจเราทั้งสองคน แม่เกลียดมัน มันเป็นตัวแย่งความรักไปจากเราจำไว้นะหยาดน้ำ” คุณหญิงกอดและสั่งสอนให้ลูกสาวของเธอเกลียดพลอยฟ้า

พลอยฟ้าจึงอยู่ในฐานะที่ดีกว่าคนรับใช้ แต่ก็ไม่เชิงนัก เธอนั้นช่วยงานทุกอย่างในบ้านเพราะมีความเจียมเนื้อเจียมตัวและระลึกอยู่เสมอว่าเธออยู่ในฐานะแค่คนอาศัย

ต่อมาคุณดิลกล้มป่วยกะทันหัน เงินที่ใช้ทำธุรกิจต้องนำมาใช้รักษาตัวจนสถานะทางการเงินของตระกูลพรหมพินิจไม่มั่นคงนัก เสี่ยงล้มละลาย คุณหญิงแจ่มจันทร์ก็รับไม่ได้เพราะหน้าตาทางสังคมนั้นสำคัญต่อชีวิตเธอเป็นที่สุด

“ นังฟ้า แก่รักคุณดิลกไหม” คุณหญิงแจ่มจันทร์พูดกับพลอยฟ้าด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

“ทำไมคุณแม่ถามฟ้าอย่างนั้นล่ะคะ ฟ้ารักคุณพ่อคุณแม่มากที่สุด ถ้าไม่มีคุณพ่อ คุณแม่ รับฟ้ามาเลี้ยงดู ฟ้าคงไม่โตมาได้จนถึงทุกวันนี้”

คุณหญิงแจ่มจันทร์นิ่งเงียบ พร้อมกับคิดแผนในใจ 

“ดีแล้วล่ะ งั้นก็ถึงเวลาที่แกจะต้องกตัญญูเพื่อทดแทนเงินที่ฉันกับคุณดิลกเสียไปเพื่อเลี้ยงดูแกแล้วล่ะ นังพลอยฟ้า” คุณหญิงนึกพรางมองนิ่งไปที่พลอยฟ้า

“คุณแม่จะให้ฟ้าทำอะ…….”

“ แกจะต้องแต่งงานกับนายคิมหันต์แทนน้อง………”

“คุณแม่…….” 

พลอยฟ้านิ่งอึ้งไปชั่วขณะ….

“ แค่นี้ทำให้ฉัน ให้พ่อแกได้ไหมห้ะ นังฟ้า ฉันไม่อยากล้มละลาย พ่อแกก็ป่วยจะตายที่โรงพยาบาลอยู่แล้วฉันเครียด!!!!!”

“…………” พลอยฟ้านิ่งไปชั่วขณะ ได้แต่นั่งน้ำตาคลอ

วันงานแต่ง…

“ทำไมเจ้าบ่าวยังมาไม่ถึงค่ะคุณ” ใกล้เลยฤกษ์สวมแหวนแล้ว นายอำเภอก็มารอนานแล้วนะคะ" คุณหญิงแจ่มจันทร์ถามสามี

“ ใจเย็นเถอะคุณ คิมหันต์ไม่ใช่คนที่ชอบผิดคำพูด” 

เสียงรถกระบะเข้ามาจอด

“ ในเมื่อผมมาตามคำสัญญาแล้ว หลังจากนี้พวกคุณก็ต้องทำตามกฏของผมบ้าง” คิมหันต์พูดแล้วยิ้ม แต่ดวงตาแข็งกร้าว

“น้องหยาดน้ำจะต้องกลับไร่กับผมตอนนี้!!!!!” คิมหันพูดพรางหันไปดึงแขนพลอยฟ้าซึ่งตอนนี้รับบทเป็นตัวแทนของหยาดน้ำอยู่ 

“เดี๋ยวสิคิม ตามที่ตกลงกันไว้คือคิมและลูกหยาดจะนอนค้างที่นี่ก่อน 1 คืนไม่ใช่หรือ?” คุณดิลกถามด้วยความเป็นห่วงพลอยฟ้า

“ไม่ล่ะครับ แค่นี้ผมก็เสียเวลามามากพอแล้ว หวังว่าคุณลุงจะเข้าใจ อ๋อไม่ใช่สิ หวังว่าคุณพ่อจะเข้าใจนะครับ " 

จากนั้นคิมหันต์ก็กึ่งจูง กึ่งลากเจ้าสาวหมาดๆ ให้ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางคิมหันต์ขับรถเร็ว ไม่พูดไม่จา ทำให้พลอยฟ้ารู้สึกกลัวมาก

“คุณขับรถเร็วเกินไปแล้ว กรุณาขับช้าลงหน่อยได้ไหมคะ”

“ทำไมน้องน้ำเรียกพี่ซะดูห่างเหินอยากนั้นล่ะ ตอนเด็กๆ ที่น้องเคยไปเล่นที่ไร่ พี่เคยสอนแล้วไม่เหรอว่าให้เรียกพี่ยังไง น้องยังจำได้ไหม” คิมหันต์พูดพลางสังเกตสีหน้าของพลอยฟ้าที่ตอนนี้เริ่มกระสับกระส่าย แต่ก็ต้องพยายามข่มความกลัวไว้

“น้องจำไม่ได้แล้วค่ะ"

เมื่อคิมหันต์ได้ยินอย่างนั้นจึงหยุดรถกะทันหัน แล้วพูดขึ้นว่า

“ถ้าน้องน้ำจำไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะทบทวนความจำให้ดีไหมครับ" แววตาที่ดูมีเลศนัยของคิมหันต์ กับหน้าที่โน่้มเข้ามาหาเธอเรื่อย ๆ ทำให้พลอยฟ้าเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง………