ตอนที่1 (นัดพบและคำถาม)

“ผู้หญิงทาง9นาฬิกานินทาคุณอยู่” คุณสวีเด็นจิบชามะลิที่มาเสริฟแล้วมองไปทางผู้หญิงที่เขาบอกว่านินทาผมอยู่ “เอาเถอะ วันนี้ดึกแล้ว..กลับ..”

“อ่ะ..ครับ!” ผมตะกุกตะกัก “ผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับ”

ว่าแล้วผมก็เดินออกไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมเพลงโปรดที่ผมตั้งไว้เพื่อเป็นกำลังใจในขณะทำงานแล้วมีคนโทร.มา

“ครับ” ผมรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นหน้าจอคนที่โทร.มา “อ้อ คุณศิลาใช่ไหมครับ มีอะไรให้ช่วยหรอครับ”

/ผมจะมาชวนคุณไปผับแถวๆนั้นน่ะครับ พอดีเห็นว่าคุณอยู่แถวนั้น เป็นนักสืบนี่เหนื่อยน่าดู ไปพักสักหน่อยดีไหมครับ/

“เอางั้นหรอครับ..อา..ได้พักสักหน่อยก็คงดี..เดี๋ยวเจอกันนะครับ..

“แล้ว..ตอนนี้คุณอยู่ไหนหรอครับ”

/กระบี่/

แล้วคุณศิลาก็วางสายไป

คุณศิลาอยู่กระบี่แล้วเขาจะมาหาผมได้ยังไงกัน เอาเถอะ ผมจะไปตามนัดล่ะกัน...

วุทเดินทางไปที่ผับในกรุงเทพขณะที่ศิลา คนที่ชวนวุทไปผับยังนั่งใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์อยู่ที่กระบี่ นั่งจิบไวน์องุ่นอย่างสบายใจพร้อมดูโทรทัศน์จอยักษ์ราวกับจอในโรงหนังที่บ้านพักส่วนตัวของเขา ใช่สิ เขาน่ะขึ้นชื่อเรื่องขี้เกียจมากเลยล่ะ แต่ถึงเขาจะขี้เกียจยังไงหุ่นเขาก็ยังดีไม่เปลี่ยนแปลง เผลอๆหุ่นจะดีขึ้นด้วยซ้ำไป

“โอ๊ะ ถึงเวลานัดแล้วสินะ”

เขาพูดพลางวางแก้วไวน์แล้วปิดโทรทัศน์จอยักษ์

เขาดีดนิ้ว

พรึ่บ!

ทุกอย่างแปลเปลี่ยนเป็นสีดำ หากคุณอยู่ในเหตุการ์ณล่ะก็ขณะที่ทุกอย่างแปลเปลี่ยนเป็นสีดำนั้น ศิลาเคลี่ยนไหวอย่างเร็ว เร็วมาก เร็วสุดๆ ลูกปืนสไนเปอร์ที่ว่าแน่ยังแพ้ศิลา ไม่กี่วินาทีศิลาก็อยู่หน้าผับแล้ว

“สวัสดีครับคุณวุท” ศิลากล่าวทักทายวุทด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เปี่ยมไปด้วยความน่ากลัว “เราจะเข้าไปได้รึยังครับ”

“อ๊ะ สวัสดีครับคุณศิลา” วุทท่าทางดูตกใจน่าดู ทั้งๆที่เขารอศิลาอยู่ข้างหน้าผับแล้ว แต่ทำไมกัน ทำไมเขาไม่เห็นศิลาตอนกำลังมา

“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ข้างนอกยุงเยอะ”

ศิลาพูดไปพลางปัดมือไล่ยุงไป
“ครับ” วุทมองศิลาที่กำลังปัดไม้ปัดมือไล่ยุง “คุณศิลาครับ”

“ครับ?” ศิลาหันมองวุทที่เรียกเขา สายตาของวุทมีแต่คำถาม

วุทอยู่ในเตียงนอนแห่งคำถาม คำถามที่รายรอบเขา คำถามที่อยากรู้แต่ถามไม่ได้ คำถามที่เขาต้องการคำตอบที่ตรงไปตรงมา

#คำตอบที่เขาต้องการจริงๆ

“วุท?” ศิลาสะกิดเรียกเขา “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ป-เปล่าครับ เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ” วุทลนลาน เขาพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ขอโทษด้วย ศิลาดูออก

“คุณมีอะไรอยากถามผมสินะครับ” ศิลกระตุกยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้มองที่วุท “การหายตัวไปของไลป์น่ะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะครับ ที่ไลป์หายไปน่ะเพราะเขาคนนั้นต่างหาก”

“การหายตัวไปของไลป์น่ะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะครับ ที่ไลป์หายไปน่ะเพราะเขาคนนั้นต่างหาก”

ชื่อไลป์กระแทกอกผมเต็มๆ ผมจุก ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาเห็นเหยื่อแต่ไม่กล้าเข้าไปกินเพราะกลัวในเหยื่อนั้นจะเป็นกำดัก

ไลป์เป็นน้องชายของผมครับ เราสนิทกันมาก แต่อยู่ๆไลป์ก็หายตัวไป ผมตามหาทั้งเมือง ทั้งประเทศ ถ้าเกิดผมมีเงินพอผมก็จะตามหาเขารอบโลกเช่นกัน

ผมคิดถึงเขา

เขาเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักความหมายของคำว่ารัก หากไม่มีเขาในวันนั้น ผมก็คงไม่มีตัวเองในวันนี้

“เพราะเขา ไลป์ถึงหายตัวไป เพราะเขา คุณจึงต้องเสียเงินเป็นแสนๆเพื่อตามหาเขาทั้งประเทศ หากไลป์ยังอยู่ในวันนี้ คุณคงกลายเป็นมหาเศรษฐี ถามจริงเถอะ ทำไมคุณถึงเป็นห่วงเขาขนาดนั้น”

“....” ผมเงียบ ขยับปากพะงาบๆ เหมือนพูดอะไรไม่ถูก ให้ตายสิ บอกเหตุผลไม่ถูกจริงๆ

“ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ” คุณศิลาบอก

“แฮะๆ..ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้บอก...” ผมเกาท้ายทอยเบาๆ

อืม..พอมายืนเทียบกับคุณศิลานี่ผมดูมีปมด้อยไปเลยแฮะ เขาสูงประมาณ195เซนติเมตร มีนาฬิกาโลเลกซ์อยู่ที่ข้อมือซ้าย กางเกงยีนส์ขายาว ยาวมาก เสื้อสีดำทับขาวดั่งลายของม้าลายในซาฟารีเวิล์ด รองเท้าผ้าใบconverseสีขาว ผมสีบลอนด์

อืม..ผมเพิ่งสังเกตุว่าเขาใส่ตุ้มหูด้วยแฮะ ใส่ข้างเดียวซะด้วย แลดูเก๋ดี

แล้วผมกับคุณศิลาก็เข้าไปตรงบาร์ในผับกัน  ให้ตาย  ผมว่าแต่ละคนในนี้ต้องกินน้ำแต่ละแก้วไม่ต่ำกว่า1000บาทแน่ๆ

“ดื่มกันครับ” คุณศิลายื่นแก้วเหล้าให้ผม เหอะๆ..จะหลอกให้ผมเมาสินะ ฝันไปเถอะครับ ผมไม่ดื่มเหล้า ฮ่าๆ...

“ผมขอแค่กาแฟแก้วนึงพอครับ พอดีไม่ดื่มเหล้าน่ะครับ ขอโทษทีนะครับ”

ผมยิ้มเล็กๆก่อนจะหันไปหาบาร์เทนเดอร์แล้วสั่ง “กาแฟเย็น”

ฮ่าๆ.. ฉลาดจจริงๆ  ไม่มีใครทำให้ผมเมาได้หรอกนะ ฮ่าๆ

“ ผมมีอะไรจะคุยกับคุณ ”

TO BE CONTINUE                     

PTCRCH