บทที่0

บทที่0

“น้ำสักแก้วไหมครับ?”

ชายหนุ่มชุดสูทสีดำพร้อมโบว์สีขาวตัดกับชุดอย่างสิ้นเชิงแต่แลดูเข้ากันอย่างไม่น่า เชื่อเอ่ยปากถามผม แน่นอนว่าตอนนี้ผมกำลังคอแห้งและต้องการน้ำดื่มสักแก้ว

“ครับ” ผมผยักหน้าเป็นเชิงให้หนุ่มเสริฟคนนั้น “ผมขอลาเต้ร้อนครับ”

“ครับ สักครู่นะครับ” หนุ่มเสริฟหยิบปากกาและสมุดจดพร้อมเขียนยิกๆบนกระดาษก่อนจะนำไปให้เคาท์เตอร์ที่อยู่ไกลจากผมไม่มากนัก

สักพักเสียงไลน์ของผมก็ดังขึ้นพร้อมข้อความที่ถูกส่งมา

“ฉันกำลังไปนะ รอแป็ปนึง”

คนส่งคือSWEDEN

ครับ ผมถูกนัดมาที่นี่ ณ.ใจกลางเมืองที่แห่งนี้ ณ. คาเฟ่ชื่อดัง ผมว่าในGOOGLE MAP ก็น่าจะมีบอกนะว่ามาทางไหน เป็นคาเฟ่แพงที่สุดในย่านเลยล่ะ  ผมก็คิดไม่ออกทำไมคุณสวีเดนถึงนัดมาที่นี่ แต่ก็นะ คนรวยทำอะไรมักถูกเสมอ

“ฉันมาแล้ว~รอนานรึเปล่าคะ~?” เสียงแหลมลอยมาแต่ไกลตั้งแต่หน้าประตูร้านและลากเสียงยาวมายันโต๊ะผม จะเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณสวีเดนที่นัดผมมาที่นี่แต่ดันมาช้าซะเอง

“ไม่นานครับ ผมพึ่งมาถึงเอง” ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติเพื่อไม่ให้คุณสวีเดนรู้ว่าผมน่ะมารอเธอนานแล้ว

“คุณมานานแล้วสินะคะ สงสัยว่าคุณต้องโกหกให้เนียนกว่านี้หน่อยนะคะ”

คุณสวีเด็นคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจราวกับผู้มีเวทย์มนต์ชนะศึกอย่างง่ายดาย ผมก็สงสัยว่าเธอรู้ได้ยังไง สงสัยผมต้องโกหกให้เนียนกว่านี้หน่อย

“ผมก็มารอคุณนั่นแหละครับ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรถึงนัดผมมาที่นี่หรอครับ”

“พอดีว่าเห็นข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับคดีคนหายน่ะ เลยอยากรู้ว่าคุณได้สืบสวนเรื่องนี้บ้างรึเปล่า รู้สึกว่าจะมีชื่อของคุณอยู่ในเนื้อหาข่าวด้วยนะ”

คุณสวีเด็นสะบัดผ้าพันคอขนมิงค์ อาจเพราะมันเกะกะ ‘ทำไมคนรวยชอบใส่กันนัก’ ผมคิดพลางจิบลาเต้ที่มาตอนไหนก็ไม่รู้

“คุณคงคิดว่าทำไมฉันถึงชอบใส่สินะคะ มันเป็นรสนิยมน่ะค่ะ มันแยกแยะได้ระหว่างคนรวยอย่างฉันกับคนธรรมดาๆอย่างสามัญชนทั่วไป แต่ก็นะ มันเกะกะจริงๆแหล่ะค่ะ”

ผมนี่สะดุ้งเลย ‘เธอรู้ได้ยังไง เธออ่านใจคนออกหรอ’

“เห? ฉันเปล่าซะหน่อย ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ”

 หรา ถ้าอ่านใจคนไม่ออกแล้วบอกทำไมมิทราบครับมาดาม  เธอหยิบหนังสือพิมพ์ในกระเป๋าออกมาคลี่หน้าที่หนึ่งให้ผมดู

“นี่ไง อ่านสิ” คุณสวีเด็นเชิญชวนผมให้อ่าน ผมก็อ่านไปตามน้ำ

“คดีคนหายได้เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งในขณะที่ตำรวจยังหาเบาะแสไม่ได้ คนหายไปอีกหนึ่งคนทำให้รวมยอดทั้งหมดเป็น11คนแล้ว ตำรวจยังหาหลักฐานไม่ได้และกำลังพึ่งนักสืบผู้เก่งกาจในเมือง วุติสวะ ณาทิศักดิ์ (วุท) ” ผมอ่านออกเสียงดังฟังชัดทำเอาคนในร้านหันมามอง

ชื่อในหนังสือพิมพ์ที่ผมอ่านน่ะชื่อของผมเองครับ ผมชื่อวุท ทายาทของตระกูล    ณาทิศักดิ์

TO BE CONTINUE.

                                                                                         PTCRCH