Change [Solo leveling]

0

บทนำ

เรื่องราวของทุกคนคืออะไรหลังจากดวงตาถูกเปิดขึ้นมามองโลกใบนี้? นั่นสินะ ถ้าจะให้ช่วยเล่ามันออกมาก็คงจะหลากหลายเรื่องเลยสินะ ชีวิตของผู้คนก็เหมือนการเดินทาง มีขึ้นและลง ความหลากหลายเป็นรสชาติของอาหาร ไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันเหมือนความต่างของคุณภาพเนื้อผ้าที่สวมใส่ ชีวิตที่ถูกกำหนดขีดเขียนขึ้นมาด้วยตนเอง

แต่ชีวิตของฉันมันก็คงเส็งเคร็ง เกินจะพูดล่ะนะ

ฉันคงต้องแนะนำตัวก่อนตามมารยาทรึเปล่านะ ไม่ต้องหรอก ชีวิตของฉันเท่าที่จำความได้แม่นๆ เลย ฉันเองก็มีครอบครัว

ฉันเป็นลูกคนเดียว ลูกจับแยกกับพ่อแม่แท้ๆ ตั้งแต่แรกเกิดไม่นาน แต่ฉันก็ยังรู้ว่าพวกเขาคือพ่อแม่ของฉันแต่ความรู้สึกมันกลับห่างเหินเหมือนกำลังคุยกับคนแปลกหน้า..

พอจะจำได้ว่า แม่ของฉันป่วยด้วยโรคติดต่ออะไรสักอย่างจนฉันอายุสี่ขวบนั่นแหละถึงจะเข้าใกล้แม่ได้

ฉันจำได้ว่าถูกเลี้ยงมาแบบกวดขันตั้งแต่พอรู้ความ แม่เลี้ยงของฉันเธอเป็นครูจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่

แต่ฉันจำทุกวิธีการที่เธอลงโทษฉันในยามทำผิดพลาด และล้มเหลวทุกครั้งแม้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

ตี ด่า ตบ สาดน้ำใส่หน้า กดดัน ....ขนาดพ่อแม่แท้ๆ ยังเอาแต่พูดว่าลูกรักหัวแก้วหัวแหวนแต่กลับไม่เคยออกมาช่วยเหลือ...

เห็นแก่ตัวจังนะ... รู้งี้น่าจะตายไปตั้งแต่ในท้องเลยดีกว่า พอฉันเริ่มโตมาเรื่อยๆ เจอสังคมที่หลากหลาย...

ฉันพูดน้อยลง ไม่มีหางเสียง เริ่มที่จะไม่เถียงไม่ร้องไห้ ชีวิตที่จำได้ว่าตอนประถมตัวฉันอดหลับอดนอนเพียงเพื่ออนาคตในรั้วโรงเรียนมัธยมที่มันจะต้องดีกว่าที่ฉันเป็นตอนนี้

แต่ฝันหวานแบบนั้น คงน่าสะอิดสะเอียดในโลกสีหม่นแบบนี้ ผู้คนที่หลากหลายทำให้ฉันรู้ว่าบางที

คำที่บอกว่า คบคนพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตพาไปหาผล ฉันคิดว่ามันจะคงอยู่ตลอดไป เหล่าเด็กที่ฝันหวานเมื่อไหร่กันหนอที่จะตื่นมาพบว่าโลกความจริงพวกนี้มันบิดเบี้ยวยิ่งกว่าในหน้าจอที่พวกคุณเห็น

ฉันเกลียดการเข้าสังคม เกลียดที่จะต้องคิดมากเพราะมันทำให้ปวดหัว ฉันไม่ชอบกินช็อโกแลต ฉันไม่ชอบคณิตศาสตร์ ฉันไม่ชอบเด็กก็ไม่ชอบแบบจริงๆ เด็กที่ไม่น่ารักฉันไม่อยากเข้าใกล้ แม้แต่เด็กเล็กฉัน... อยากจะพูดอะไรก็ช่างเถอะแต่ถ้าตรงไหนมี เด็กฉันจะไม่เข้าไปใกล้แน่

เวลาว่าง ฉันมักจะวาดรูปลงสีน้ำบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่ฉันก็จะหมกตัวเอาแต่อ่านนิยายและฝึกภาษาอังกฤษ

ตอนนี้ก็กลับมาอ่าน Solo Leveling รอบที่สองแล้วล่ะ แต่ส่วนตัวชอบอ่านอะไรที่มันสะท้อนชีวิตและจิตวิทยามากกว่าล่ะนะ

“ไปกันเลยเถอะ”

เสียงเรียกเจื้อยแจ้วของเพื่อนสนิทดึงสติฉันที่เอาแต่มองตรงไปหน้ากระดานเรียนที่ว่างเปล่าในคาบสุดท้าย

ฉันกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปรูดซิปกระเป๋าดินสอแล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายหลัง

แล้วปิดหน้าจอมือถือที่กำลังอ่านนิยายอยู่เก็บใส่กระเป๋าเป้สะพายข้างก่อนจะลุกขึ้นแล้วสะพายกระเป่าออกไปรอเพื่อนข้างนอกห้องเรียนขณะใส่รองเท้ายืนรอ

“วันนี้กลับกี่โมงอะคุณ_”

“บ่ายสามโมง คิดว่าน่าจะต้องไปยืนรอแม่มารับข้างนอกแล้วล่ะ”

“บ๊ายบายนะ อย่าลืมล่ะพรุ่งนี้มีสอบด้วย” ฉันเอ่ยลาก่อนจะเดินไปที่ประตูหลังโรงเรียนที่เปิดแล้วก่อนจะมาหยุดยืนรอที่จุดรับปกติที่แม่จะมาจอดรถรอรับ

ซึ่งจุดที่ฉันยืนฉันมั่นใจมากว่าปลอดภัย ก็มันเป็นจุดตรงคนเยอะที่สุดเลยนี่นา ตรงหน้าโรงพยาบาลที่มีจุดรอรถ

ฉันมองรอบข้างก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป่าสะพายข้างแล้วหยิบมือถือออกมาปลดล็อคก่อนจะพิมพ์แชททักไปหาแม่ว่าอยู่ตรงไหนแล้ว

แต่แล้วจู่ๆ หัวฉันมันก็ชาไปหมด ฉันเห็นภาพที่ตัวเองเอนตัวล้มลง มันเจ็บนิดหน่อยก่อนจะเป็นความรู้สึกชา

รู้สึกปวดหัวมากๆ ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้มันหมุนไปหมด....

เลือดใครกันนะ? ของฉันเองงั้นเหรอ?

ได้ยินเสียงแว่วผู้คนรอบข้างกำลังพยายามช่วย...

แต่ว่าความรู้สึกที่ไม่มีแรงอยากจะหลับมันมากเกินกว่าที่ฉันจะฝืนลืมตาเอาไว้ได้แล้ว

อ่า... แม่ผุ้ให้กำเนิดก็พึ่งจะเสียชีวิตไปเมื่อไม่นานนี้...คราวนี้เป็นฉันเหรอ เสียตายจังนะที่ไม่มีโอกาสแก้ไขแล้ว

ยังไม่ได้ชดใช้บุญคุณ ให้คุณแม่เลี้ยงกับคุณพ่อเลย...

นิยายที่เราเองกำลังฝึกเขียนอยู่ยังไม่จบด้วยสิ....

...อยากกลับบ้านไปกอดน้องหมาตัวน้อยขนนุ่มตัวนั้นอีกจังเลยนะ....

………

“ฉันจะใช้ชีวิตให้ดีกว่าเธอเองนะ”

…

“แต่เธอเองก็ต้องช่วยฉันเข้าใจนะ”

…

“เข้าใจใช่มั้ยว่าต่อไป เธอจะเจออะไร”

.....

ของแบบนั้น....

ปาฏิหาริย์มันไม่มีจริงหรอก

................

สวัสดีนักอ่านที่น่ารัก ทุกคนในรอบหลายเดือน? รึเปล่านะ ก่อนอื่นการหายไปนานแสนนานของไรท์สาเหตุหลักเลยคือตอนนี้ต้องโฟกัสกับเรื่องเรียนก่อนค่ะ และช่วงที่ผ่านมามีเหตุการณ์เข้ามาแทรกและมีผลกระทบจิตใจเลยทำให้หยุดหายยาวไปนาน

แต่ตอนนี้กลับมาแล้ว เย้

ก็เปิดมาในเรื่องใหม่ที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าอยากจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

นั่นก็คือเรื่องSolo Leveling เราลองมาดูโลกออริที่มีตัวละครแปลกปลอมติดส้อยเข้ามาผัวพันกับเรื่องราวในครั้งนี้กันดีกว่า และไม่มีนางเอกอะไรทั้งสิ้น

!!!เนื้อหาในแฟนฟิคนั้นไม่ได้มีเจตนาทำให้ตัวละครเสียหายแต่อย่างใด!!!

!มีความกาวมโน OOCสูง!

!โปรดมีสติในการอ่านเสพแฟนฟิค!

!เรื่องนี้ไม่มีนางเอก ออกไปทางชิปออลจินอูนิดหน่อยนิดจริงๆนะ!

!มุมมองของเรื่องสลับกันระหว่างตัวละครอาจจะมีงง!

เตือนแล้วนะ และอย่างสุดท้ายโปรดแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพไม่งั้นจะถูกแบน

พร้อมเปิดเรื่องหลังจาก ช่วงเดือนหลัง1 มีนาคม พ.ศ.2567

อัพเดต:ภาพปกนั้นเป็นของนักวาดและไอเดียจากนักเขียนห้ามนำไปใช้โดยเด็ดขาดรูปวาด นับเป็นงานศิลปกรรม ประเภทจิตรกรรม ที่เป็นงานสร้างสรรค์ที่ได้รับการคุ้มครองตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ ทันทีที่สร้าง ไม่จำเป็นต้องจดทะเบียน ตัวอย่างการใช้รูปวาดที่ไม่ละเมิดลิขสิทธิ์ หรือได้รับข้อยกเว้น เช่น ใช้ประกอบรายงานเพื่อการศึกษา ใช้เป็นการส่วนตัว เช่น การตั้งหน้าจอโทรศัพท์ ถือเป็นทรัพสินทางปัญญานะคะ ทางไรท์ได้เป็นคนบรีฟและสร้างขึ้นมาก่อนจะส่งต่อให้นักวาดวาดปกขึ้นมา เพราะงั้นรูปภาพหรือกระทั่งความคิดล้วนมีราคานะคะ

โปรดรอสักครู่....