หัวใจปีศาจ

บทนำ...

                  ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น เขายังจำมันได้ดียามสบตาเข้ากับอีกคน เป็นแววตาที่ว่างเปล่าไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อ่านใจยากเดาไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ถึงอย่างนั้นเขาคนนั้นก็ยังมอบรอยยิ้มให้กับผู้คนรอบข้างและมักจะเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงในห้องเสมอ รวมถึงตัวของเขาด้วยที่นึกสนใจในตัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เขารู้สึกหลงใหลในดวงตาคู่นั่นเสมอยามที่ได้มองหรือสบตา ซึ่งเขาไม่เข้าใจในความรู้สึกตรงนี้เลยว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

" แบมแบม นายได้ยินข่าวเมื่อเช้านี้ยัง? "

ขณะที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ก็มีเสียงหนึ่งกระซิบขึ้นข้างหู ใบหน้าหวานหันไปมองก็พบว่าเป็นยองแจเพื่อนสนิท

ของตน

" ข่าวอะไรอ่ะ? "

เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้าพลางขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ข่าวอะไรกัน เขาไม่เห็นจะได้ยินเรื่องนี้จากเพื่อนๆในห้องเลย แต่ว่าทำไมยองแจรู้เรื่องเร็วชะมัด สงสัยคงจะไปถามเพื่อนห้องอื่นเอาสินะ

" พอเริ่มจะเล่ามันก็ หึ่ย! ขนลุกเลยอ่ะ "

ยองแจพูดพร้อมกับทำท่าทางกลัวไปด้วย แต่สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายคงจะกลัวจริงๆเพราะเริ่มมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวขึ้นตามใบหน้า คงจะเป็นข่าวที่สะเทือนจิตใจไม่ใช่น้อย

" เล่ามาเถอะยองแจ แบมอยากฟังจะแย่ "

แบมแบมเอ่ยปากพูดใบหน้าแสดงความอยากรู้อยากเห็นเต็มที จนยองแจอดที่จะเล่าให้อีกฝ่ายฟังไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องใกล้ตัวเผื่อว่าสักวันมันอาจจะเกิดขึ้นกับเขาหรือไม่ก็แบมแบม

" เมื่อเช้านี้แจได้ยินเด็กห้องสี่คุยกันว่ามีเพื่อนผู้หญิงในห้องหายไปเจออีกทีก็พบเป็นศพอยู่ในตู้เก็บเอกสารของโรงเรียน สภาพศพนี้นะคอแทบหลุดออกจากบ่า กลิ่นเลือดเนี่ยเหม็นโชยจนตลบอบอวลไปทั่วห้องเลยล่ะ จนตอนนี้พวกป้าแม่บ้านยังไม่กล้าเข้าไปทำความสะอาดเลยล่ะ "

ยองแจเล่าจบก็ชวนทำให้เขานึกภาพตามไปด้วย คงจะเป็นเหตุฆาตรกรรมสินะ แต่ใครกันที่เป็นคนทำเรื่องนี้มันคงไม่ใช่คนปกติแน่ๆ ถ้าเป็นคนปกติจิตใจก็คงแย่ยิ่งกว่าสัตว์ ฆ่าได้แม้กระทั่งเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

" แล้วตำรวจล่ะยองแจ พวกเขาว่าไงบ้าง? "

เขาถามเพราะอยากจะรู้ว่าทางตำรวจว่ายังไงกันบ้าง พอจะสืบหาตัวคนร้ายได้หรือเปล่าก็แค่นั้นเอง

" เรื่องนี้แจก็ไม่รู้หรอกนะ เหมือนว่าตอนนี้พวกครู

กำลังคุยอยู่กับตำรวจน่ะ "

ยองแจตอบคำถามเสร็จก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที ก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเล็กน้อย

" ยองแจ... "

เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนยกมือขึ้นลูบไหล่ที่กำลังสั่นเพราะความกลัว แบมแบมซบหน้าลงกับหลังยองแจก่อนกอดคนตรงหน้าเอาไว้เพื่อปลอบโยนให้หายจากความกลัวจากเรื่องที่เกิดขึ้น

" ฮึก! ระ...เรากลัว...กลัวว่าสักมัน ฮึก จะเกิดกับเราหรือแบม..ฮึก! ก็ได้ "

ยองแจพูดพลางร้องไห้พลางก่อนหันหน้ามากอดเขาไว้เบาๆ

" อย่ากังวลไปเลยนะ เชื่อฉันว่ายังไงตำรวจต้องจับคนร้ายได้แน่เชื่อฉันนะยองแจ "

แบมแบมพูดปลอบพื่อนสนิทของตนพลางกอดอีกฝ่ายแล้วลูบหลังไปด้วย ที่เขาพูดออกไปเพราะอยากให้ยองแจสบายใจขึ้นถึงแม้ตำรวจจะจับคนร้ายได้หรือไม่ก็ตาม

" ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะแบมแบม "

" อืม...หรือนายต้องให้ฉันเรียกพี่แจ็คสันมาปลอบนายงั้นหรอนายถึงจะหยุดร้องยองแจ "

แบมแบมพยักหน้าก่อนเอ่ยปากแกล้งอีกคน ทำเอายองแจถึงกับหยุดร้องแล้วเงยหน้าขึ้นมามองค้อนเขาทันที

" ใช่เรื่องหรอแบมแบม? ห้ามเรียกไอ้พี่สั้นมาเชียวนะ "

ยองแจพูดคำขาดก่อนตีหน้าดุใส่เขา ทำไมล่ะก็เขาทำถูกแล้วนิ คนเป็นแฟนกันก็ควรดูแลกันสิ

" ฮ่าๆๆ เข้าใจแล้วน่า "

อดที่จะหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของอีกฝ่าย เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยพอพูดถึงชื่อนี้ขึ้นมาดันหยุดร้องซะงั้น เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป