The cat and human

ในโรงเรียนเวทมนตร์ที่ใครๆ ต่างใฝ่ฝันอยากจะอยู่นั้น มักจะมีบุคคลใดบุคคลหนึ่งที่ไม่สามารถอยู่ได้เพราะไม่สามารถร่ายเวทย์ได้อยู่ ใครน่ะหรอ ใช่แล้วล่ะ ฉันเองค่ะ ไม่ว่าจะไปโรงเรียนไหน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็โดนไล่ออกมาทันทีเลย ยังไม่ทันได้แสดงการร่ายเวทย์ของฉันเลยค่ะ เพราะงั้นฉันจึงถูกจัดอยู่ในประเภทมนุษย์ธรรมดา หรือบุคคลชนชั้นล่างนั่นเองค่ะ คงสงสัยล่ะสิว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไปไหน ตั้งแต่ฉันถูกจัดให้อยู่ชนชั้นล่างพวกท่านก็ทิ้งฉันไปแล้วค่ะ 

ในโลกเวทมนตร์แห่งนี้มีการจัดประเภท หรือการจัดหมวดหมู่มนุษย์อยู่ค่ะ เริ่มตั้งแต่ชนชั้นสูงสุดหรือชนชั้นกษัตริย์ เป็นชนชั้นที่มีแต่ความสะดวกสบายไม่ต้องทำะไรก็มีคนคอยเสิร์พของถึงที่ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากอยู่ชนชั้นนั้นนะคะ แต่ชนชั้นนั้นมีแต่ความสกปรกต่างหากล่ะค่ะ คนตระกูลเดียวกันได้กันเองแล้วให้ลูกสืบต่อราชบัลลังก์ มันไม่แย่ไปหน่อยหรอคะ ใช่ค่ะ มันโครตน่าเกียจเลย 

ชนชั้นต่อไปเป็นคนชนชั้นกลาง บุคคลที่ถูกยอมรับโดยโรงเรียนและทุกคนค่ะ แน่นอนว่าคนอย่างฉันไม่มีวันยอมรับค่ะ ดูเหมือนตัวร้ายมั้ยล่ะคะ? เหตุผลที่ฉันไม่ยอมรับ พวกคุณน่าจะรู้กันดีนะคะ เพราะว่าฉันถูกปฏิเสธยังไงล่ะ

และชนชั้นสุดท้าย ชนชั้นที่เพิ่งมีหมาดๆ ชนชั้นล่าง มีเพียงคนเดียว ใช่ค่ะ ดิฉันเอง ถูกตราหน้าหน้าหนังสือพิมพ์ว่าเป็นคนที่แย่ที่สุดในโลก ถูกคุณพ่อคุณแม่ทอดทิ้ง กลายมาเป็นเด็กที่เร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ แต่ไม่มีใครให้ฉันได้อาศัยพักพิงเลยค่ะ ฉันได้แต่นอนข้างทาง ถึงแม้จะถูกมองว่าน่ารังเกียจก็เถอะ มันช่วยไม่ได้นี่นา

วันหนึ่ง ฉันได้ไปเจอแมวตัวหนึ่งค่ะ ฉันเอามันมาเลี้ยง คุณคงคิดว่าฉันบ้าไปแล้วเพราะลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย จะนับประสาอะไรกับการเลี้ยงสัตว์ใช่มั้ยล่ะ แต่มันต่างกันค่ะ ตั้งแต่ฉันเอามันมาเลี้ยง ชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย

และนี่คือเรื่องราวทั้งหมดก่อนที่ฉันจะเป็นสุดยอดผู้ใช้เวทย์หรือชนชั้นที่สูงกว่าชนชั้นกษัตริย์ อย่าเพิ่งปิดหนีไปล่ะ เรื่องราวยังไม่จบค่ะ