คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : ทางออก
อนที่ 88 – ทาออ
เออนัน์เ้า่อสู้ับพิมพ์พรรอย่าไม่ิีวิัวเอ เาผลัพิมพ์พรรให้ล้มลไปับพื้น และพยายามแย่ปืนามืออเธอ ะที่เมธวิน็อยาะ่วย้วย แ่เาเ็บแผลที่ท้อเหลือเินนไม่อา่วยไ้ เออนัน์ล้วเ้าไปในาเอพิมพ์พรระำลัปลุปล้ำับเธออยู่ ่อนะหยิบเหรียราออมาาระเป๋าอเธอ
เมื่อไ้เหรียราืนมาแล้ว เออนัน์็หมธุระับพิมพ์พรร เาผละออาร่าอพิมพ์พรรทันที เาออวิ่ไปห่าาัวเธอ ลับไปหานภัทรับิิพษ์ แล้ว็บอ “ผมไุ้แมาแล้ว ลับไปเร็ว!!”
แ่พิมพ์พรรไม่ยอม เธอลุึ้นมาแล้วแผเสียร้ออย่าน่าลัว ่อนะัปืนออมาแล้วยิใส่พวเออนัน์อย่าไม่ลัเล เมธวินประอร่าัวเอ เินแมวิ่ามพิมพ์พรรไป้วย ะที่พิมพ์พรรวิ่ไล่ามพวเออนัน์ไป
“ันไม่ปล่อยให้พวแหนีไปไ้หรอ!” พิมพ์พรระโนะวิ่ไป้วย นภัทร ิิพษ์และเออนัน์่าวิ่หนีอย่าไม่ิีวิ อนนี้ พวเาไุ้แรบเ็ิ้นแล้ว แ่ปัหาือพิมพ์พรรยัามมาอยู่ นภัทรัสินใเปลี่ยนเส้นทาไม่นำเธอไปยัห้อบานอพวเาแล้วไปทาอื่นแทน เพื่อะหลอล่อให้พิมพ์พรรามไป ฝ่ายพิมพ์พรร็วิ่ามพวนภัทรไปอย่าไม่เหน็เหนื่อย ่อนที่นภัทระเปิประูเ้ามาในห้อหนึ่ และสั่ให้เออนัน์ับิิพษ์ไปหลบหลัโ๊ะ
พิมพ์พรรึ่ลาสายาาพวนภัทรแล้ว เธอมอ้ายมอวา ่อนะสบถำหยาบายออมาอย่าโมโหที่ามหาพวนภัทรไม่เอ เธอลอเปิประูห้ออื่นๆ ู็ไม่พบใร แล้ว็เปิเ้ามาในห้อที่พวนภัทรหลบอยู่ แ่พวนภัทรอยู่หลัโ๊ะ เธอึมอไม่เห็น
พิมพ์พรรลมือปิประูัโรม! อย่าหัวเสีย ห้านาทีผ่านไป ไม่มีอะไรเิึ้น นภัทรึิว่าพิมพ์พรรับเมธวินน่าะไปันแล้ว เาเลยลุึ้นและบอให้ิิพษ์ับเออนัน์ลุามไป้วย
“ในที่สุ เรา็ทำไ้เสียที” นภัทรบอออมาอย่าโล่ใและื่นเ้น “ในที่สุ พวเรา็ะไ้ออไปาฤหาสน์นี้แล้ว”
ิิพษ์เอ็ยิ้มอย่าีใ เออนัน์็เหมือนัน แล้วนภัทร็เปิประูออไปอย่า่อยๆ เพราะเรว่าพิมพ์พรรอาะยัเฝ้าัรอพวเาอยู่ แ่็ไม่มี เาเลยรีบวิ่ไปยัห้อบานอัวเอ เมื่อเปิประูเ้ามา เา็บอับทุน
“เราไุ้แิ้นสุท้ายมาแล้ว เรารอแล้ว!” นภัทรบอออมาอย่ายินีอย่ามา ทำเอาทุนในห้อพาันีใันมา
“ริหรือะ?” ธนพรลุึ้นยืนทันทีพร้อมับถาม “เราไุ้แรบแล้วเหรอ?”
“ใ่รับ” นภัทรบอออมา แล้วเอาเหรียราที่เ็บมาไ้มาอรวมันที่พื้น มันมีเ็ิ้นพอี ธนพรออะีใที่ะไ้ออไปาฤหาสน์ ออไปาเาะนี้เสียที เธอเฝ้ารอเวลานี้มานานแล้ว นอื่นๆ ็้วย
“เ่มานะ” อารื่นมเออนัน์ “ไปทำยัไถึเอพวมันล่ะ?”
ิิพษ์เลยบอออไปว่าเาะโนเรียพวพิมพ์พรรเอ แล้วมัน็ไ้ผล อารที่ไ้ยินอย่านั้น็พยัหน้าอย่าเ้าใ ่อนะื่นมิิพษ์้วย ทำเอาิิพษ์รู้สึเินอายน้อเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“เอาล่ะ เราอย่ารอ้าเลย” นภัทรพูึ้นมา “ทุน ไปที่ประูนั่นันเถอะ”
ปอภพลมือเ็บอาหารที่เหลือเ้าใส่ระเป๋าสะพายอเาทันที ะที่วรรวลีเ็บอุปร์ปมพยาบาล เธออบใเออนัน์มาที่อุส่าห์เสี่ยีวิเ้า่วยเหลือเพื่อพวเา
“ผมไม่ไ้ทำอะไรมานัหรอรับ” เาว่าอย่าถ่อมนแล้ว็เินไปหาพศ์ยศแล้วพูอย่าีใ “เราะไ้ออไปไ้เสียทีเนอะ ุลุ ในที่สุ เรา็ทำสำเร็นไ้ เราำลัะไ้ลับบ้านันแล้ว”
“เธอมีบาแผลหรือเปล่า?” พศ์ยศถามอย่าเป็นห่ว เออนัน์็ส่ายหน้า
“ไม่มีรับ” เาบอ “เราออาห้อนี้ไปันเถอะ แล้วไปเปิประูนั่นัน” เออนัน์ัวนทุนอย่าื่นเ้น ทุนที่ีใที่ะไ้ออไปาฤหาสน์เสียที็พาันเินออาห้อบานไปอย่ายินี แผนที่ถูาออ แล้วนภัทร็นำทุนไปยัประูบานนั้น ลุ่มะเินทาามนภัทรไป นไปถึประูทาออนั่น แ่แล้ว พวเาทั้หม็้อหยุยืนนิ่ เมื่อเห็นพิมพ์พรรยืนั้าวาประูไว้อยู่ับเมธวิน อารัปืนเล็ไปที่ทั้สอทันที
“ันไม่มีวันปล่อยให้พวแออไปหรอ!!” พิมพ์พรรัปืนออมาแล้วยิทันที พวที่เหลือทั้หม่า้มลหลบระสุน อารยิสวนลับไปแ่ลับไม่โนพิมพ์พรรหรือเมธวินเลย และแล้วระสุนปืนอพิมพ์พรร็เิหมึ้นมา ปอภพอาศัยัหวะนี้ เอาัวพุ่เ้านพิมพ์พรรนร่าอเธอไประแทับประูทาอออย่าแรและล้มลไป ่อนะัหมัเ้าใส่ที่หน้าท้ออเมธวิน นทำเอาเมธวินถึับร้อลั่นออมา้วยวามเ็บและทำอะไรไม่ไ้ไปพัหนึ่ เารีบหันไปเร่ให้นภัทร เอาเหรียราใส่เ้าไปใน่อวลมทันที นภัทร็วิ่มาพร้อมับเหรียราในมือ ่อนะพยายามใส่ให้ถู่อ
พิมพ์พรรรีเสียร้อแล้วฟื้นัวพร้อมับัมีออมา ในอนนั้นเอ อาธรับวรรวลี็เล็ปืนไปที่เธอ ่อนที่วรรวลีะบอ “ปล่อยพวเราไปีว่านะ ถ้าไม่อยาายน่ะ”
“แไม่ล้า่าใรหรอ!!” พิมพ์พรรวาัลั่น “ันไม่ยอมปล่อยให้พวแหนีออไปหรอ!!”
“ั้น็่วยไม่ไ้” วรรวลีว่าออมา “้อ่าันแล้วล่ะ”
พิมพ์พรรไ้ยินอย่านั้น็ใ เพราะิว่าวรรวลีไม่น่าะล้า่าใรไ้ ะที่พิมพ์พรรลืมไปเลยว่านภัทรพยายามเอาเหรียใส่าม่ออย่าเร็วที่สุ พิมพ์พรรหันมาทาเาที่ำลัทำแบบนั้น เธอ็โรธ ่อนะใ้มีที่เธอพพาออมาเือนหลัอนภัทรนเป็นบาแผลให่ นภัทรร้อลั่นอย่าเ็บปว แ่เา็ใส่เหรียรานรบทุิ้นนหมพอี
ทันในั้น ประูที่ล็อปิาย็เลื่อนึ้นไป้านบนทันที เปิเป็นทาให้พวเาออไป้านอ ปอภพไม่รอ้า เาวิ่นพิมพ์พรรอีรั้ นเธอล้มลไปับพื้นแล้ว็ผลัเมธวินที่เอามือุมท้อออไป ่อนะ่วยประอนภัทรที่บาเ็บให้รีบวิ่ออไป้วย ิิพษ์่วยเหลือีริที่บาเ็บที่าโยารประอเาให้รีบวิ่ออาประูไป ส่วนพวอาธรทั้หมวิ่ออไปแล้ว าม้วยเออนัน์ับพศ์ยศ สุนันธาับวรรวลี ปอภพพยายามแบร่าอนภัทรให้ออไปาประูนั้น พิมพ์พรรที่ล้มลไป็รีบฟื้นัวึ้นมา ่อนะใ้มีไล่ามทุนไป โยไม่ไ้สนใเมธวินอีแล้ว
หลับานประูบานนั้นเป็นห้อห้อหนึ่ ูเล็ๆ ท่าะเหมือนห้อเ็บอ แล้วมีประูเหล็บานู่อยู่้านหน้าทุน อาธรรีบวิ่เ้าไปเปิออทันที เาเปิออไป แล้วเา็สัมผัสับลมที่พัผ่านเ้ามาทาเาะ อาธรถึับีใมาที่ไ้ออมานอฤหาสน์แล้วริๆ ทุน่าพาันรูออมาทาประูเหล็ ปอภพับนภัทรออมาเป็นู่สุท้าย ่อนที่พิมพ์พรระไล่ามมาเือบะถึทัู้่พอี ปอภพัารปิประูล แล้วเอาัวั้นประูเอาไว้ ไม่ให้พิมพ์พรรเปิประูออมาไ้
“ทุนหนีไป่อนเร็ว!!” ปอภพร้อะโน “ผมะสัยัยปีศานั่นเอาไว้”
“ว่าไนะ?” นภัทรที่บาเ็บที่หลัถามออมา ปอภพเลยยิ่เร่ให้พวนภัทรรีบวิ่หนีไปโยเร็วที่สุ นภัทรไม่มีทาเลือ แล้วเา็สั่ให้ทุๆ นวิ่ออประูลูรที่อยู่้านหน้าออไป
อาธรวิ่นำหน้าทุน ผลัประูลูรเปิออไป แ่เมื่อเ้ามาแล้ว แทนที่ะเอทาออ ลับเอสะพานเื่อม่อไปอีฝั่ เาออวิ่ไปทันทีพร้อมับุแนธนพรไป้วย ทุน่าออวิ่้ามสะพานที่ทำาไม้ไป ่อนที่อาธระหันมอ้ายวา ็ไม่เห็นว่าะมีทาออเลย มีแ่้นไม้ที่ปลูเรียรายไว้เท่านั้น
แล้วอาธร็สัเเห็นบาอย่าหลบ่อนอยู่หลั้นไม้ มันเหมือนลิฟ์นอหนั เารีบบอทุนให้ไปที่ลิฟ์นั่น ทุนึมารวมันที่ลิฟ์นอ ่อนที่อาธระสวิท์ให้ลิฟ์ลไป้านล่า เมื่อลิฟ์มาถึ้านล่า ็ลับไม่พบทาออ แ่มีสวนอไม้ที่ประับประาอย่าสวยามแทน อาธรที่อนนี้ลายเป็นหัวหน้านำทุนไปแล้วเมียมอไปทา้ายวา ็ไม่เห็นว่าะมีทาออไปนอายหาเลย
“นี่ ที่นี่ที่ไหนน่ะ!?” ธนพรร้อออมา “ไหนบอว่าะมีทาออาฤหาสน์ไ? นี่เรายัอยู่ในสวนอฤหาสน์อยู่เลยนะ”
อาธรมอไปรอบๆ อีรั้ แล้วเา็เห็นประูลูรอีบานอยู่ไม่ไลนั เาสั่ให้ทุนรีบวิ่ามเามา อาธรับนอื่นๆ ้อวิ่ผ่านสวนอไม้ไป ่อนะเปิประูลูรนั่น ็พบเป็นทาหัศอ นำเาไปสู่บ้านพัหลัให่หลัหนึ่ที่มีประูอยู่้านหน้า ไม่ใ่ทาหนี
อาธรัารเปิประูเ้าในบ้านพัหลัให่หลันั้น ่อนะรีบบอให้ทุนเ้ามา ิิพษ์ที่ประอร่าอีริอยู่็ประอเาเ้ามาในบ้านพลาบ่น “หนัะมั! ัวแนี่” ิิพษ์บ่นออมา ีริหันไปมอเา แ่็ไม่ไ้พูอะไรออมาเลย
ทุนพาันรูเ้ามาในบ้านที่ทำาไม้ อนนั้นเอ นภัทรที่บาเ็บที่หลั็ทรุัวนั่ล วรรวลีรีบเ้ามาแล้ว็่วยปมพยาบาลให้ับนภัทรทันที เธอเปิเสื้ออเาออ ็พบรอยมีเือนเป็นแผลยาว เธอรีบทำวามสะอาแผลให้นภัทร ่อนะรีบลยา แล้ว็พันผ้าพันแผลให้เา
“น้อภพ...” นภัทรเอ่ยออมาอย่าเหนื่อยๆ “น้อภพอยู่ไหน?”
“ไม่รู้เหมือนัน่ะ” วรรวลีบอออมาอย่านปัา แ่ในอนนั้นเอ ปอภพ็ปราัวึ้นมา เาปลอภัยี
“น้อภพ แล้วยัยปีศาับู่หูมันล่ะ?” วรรวลีถามเาทันทีที่เาเ้ามาในบ้านพั ปอภพที่หายใหอบเพราะวามเหนื่อยาารวิ่็บอออมา
“ผมเอาระถา้นไม้บัประูไว้แล้ว ท่าทามันะออมาไม่ไ้หรอ” ปอภพพยายามหายใเ้าปอลึๆ อย่าเหน็เหนื่อย เาหันไปทาประูทาเ้า่อนะปิมัน แล้ว็ลลอนอย่าแน่นหนา
พอทุอย่าสบเียบ ทุน็พาันมอสภาพภายในบ้านพัที่ทำาไม้ทั้หมนี้ พวเาไม่รู้ว่าที่นี่ือที่ไหน? ธนพรเป็นนแรที่สัเึ้นมาไ้ เธอโพล่ออมา
“ไหนล่ะ? ทาออ นี่มันบ้านพัอีหลัหนึ่นะ?” ธนพรพูออมาอย่าประสาทเสีย อาธระับแนเธอและบอให้เธอใเย็นๆ แ่ธนพรไม่อยู่เยแล้ว
“สรุป ทาออมันมีริหรือเปล่า?” ธนพรถามเสียั “ที่ผ่านมา็เป็นสวนอไม้ แล้วที่นี่มันที่ไหนัน?”
อาธรเอ็อบไม่ไ้ วามริ ทุนอบไม่ไ้ วรรวลีัวนสุนันธาให้ออรวสอบบริเวรอบๆ ็เห็นทาเินเล็ๆ พร้อมับประูหลายบาน ที่นีู่เหมือนบ้านพัหรือโรแรมอะไรประมานั้น มีประูหลายบาน ห้อหลายห้อลอแนวทาเิน
“นี่ ไม่ใ่ล้อเล่นนะ!” ธนพรยัไม่ยอมหยุโวยวาย “ไหนบอไว่าถ้าวาเหรียรานั้นรบแล้วเราะไ้ออไปาเาะนี่ไ? แล้วนี่มันอะไรันอี?”
“ผม็ไม่รู้” อาธรบอออมาอย่านปัา ทำเอาธนพรหันมามอเา
“ไม่รู้เหรอ?” ธนพรเินวนไปวนมาเหมือนนบ้า “เราิว่าะเอทาออแล้ว แ่็ไม่มีทาออ!” เธอแผเสียออมา ทำเอาอาธร้อส่ายหน้า
“ใเย็นๆ ่อนุพร” อาธรพยายามะปลอบใเธอ แ่ธนพรไม่เย็นอยู่อีแล้ว เธอยเท้าเะำแพไม้อบ้านพัอย่าโมโหสุี ที่ิว่าเปิประู็น่าะเอทาออแล้ว แ่สุท้าย็ลับไม่เอทาออเหมือนเิม มานมุมที่บ้านพัที่ไหน็ไม่รู้?
“ใเย็นๆ ่อนเถอะ่ะ” เ่นวเอ็พยายามปลอบใธนพร้วย แู่ท่าะไม่ไ้ผล ธนพรทรุัวลับพื้นอย่าหมแรและสิ้นหวั เธอยมือุมหน้าอัวเอแล้ว็ร้อไห้ออมา
“ไม่เอาน่า ุพร” อาธรเ้ามาปลอบใเธอ แ่ไม่ไ้่วยให้สถานาร์ีึ้นเลย ธนพรยันั่ร้อไห้ นอื่นๆ ที่เหลืออยู่ บาน่า็สิ้นหวัเหมือนัน เมื่อไม่พบเอทาออแ่อย่าใ แ่ันมาที่บ้านพัอะไร่อ็ไม่รู้? ทุนิว่าถ้าเปิประูบานนั้นออมาแล้วะเอทาออ แ่ลับไม่ใ่เสียอย่านั้น
“สรุป เราะออไปไ้ไหมเนี่ย?” สุนันธาถามึ้นอย่าเป็นประสาทเหมือนัน “ที่นี่ที่ไหน? มีทาออทาอื่นาที่นี่หรือเปล่า?”
“นั่นสิ” อาธรไ้ยินันั้น็สั่ให้ทุนระายันแยย้ายหาทาออีว่า เผื่อว่ามันะมี ทุนเลยทำาม ับู่ันไปและออเินสำรวไปทั่วบ้านพั ะที่นภัทรนั่ับพื้นอยู่อย่าเ็บแผลที่หลั โยที่มีปอภพอยเฝ้าไม่ห่า
“พี่ภัทร เป็นอะไรมาหรือเปล่า?” เาถามอย่าเป็นห่ว นภัทร็พยัหน้า
“ไหว... ยัพอไหว” นภัทรบอออมา “แ่พี่ออสำรวไม่ไ้แล้วนะ”
วรรวลีับู่ับิิพษ์ แล้วออามหาทาออ แ่็มีแ่ประูที่เปิเ้าไปเป็นห้อนอนเท่านั้น ไม่มีประูบานอื่นที่ะนำพวเาไปสู่้านอไ้เลย ิิพษ์ถึับสบถำหยาบายออมาเมื่อพบว่าไม่มีทาออ
“เ้าใแล้วว่าทำไมเ้าอเมถึยอมทิุ้แเอาไว้” ิิพษ์บอออมา “็เป็นแบบนี้เอ ถึะเอุแ แ่็ออไปาเาะไม่ไ้อยู่ี”
วรรวลี็พยัหน้าอย่าเห็น้วย แล้วเธอ็เปิประูบานหนึ่เ้าไป ็พบห้อว้าให่ มีประูไม้บานู่อยู่้านหน้า เธอเินไปเปิมัน ็เอแ่ห้อโล่ๆ ไม่มีอะไรเลย
ทา้านทุนที่ออสำรวบ้านพัหลันี้ พอสำรวเสร็ ทุน็มารวมันรที่นัหมายแ่แร อาธรถามทุนว่าเอทาออหรือไม่? แ่ละน็ส่ายหน้า
“ที่นี่ไม่มีทาออ” สุนันธาบอออมา “แ่เมื่อี้ ันเห็น มีรัวในบ้านพัหลันี้้วย”
“แล้วมันเี่ยวอะไรล่ะ?” ิิพษ์ว่าอย่าหุหิ ทำเอาสุนันธาหันไปมออย่าไม่พอใ แล้วิิพษ์็พูออมา “ที่นี่ไม่มีทาออ ให้ายสิ เราิว่าถ้าหาเหรียเอนรบ เปิประูไ้ ะเอทาออเสียอี แ่นี่ลับปิายเหมือนเิม”
ในอนนั้นเอ เือบทุน็เริ่มะสิ้นหวัแล้ว แ่ยัมีบานที่ยัมีวามหวัอยู่ว่าน่าะมีทาอออื่น นั่น็ือ ปอภพ นภัทร อาธร เ่นวและวรรวลี ส่วนนอานั้น พวเายอมแพ้ไปแล้ว
“ยอมรับเสียเถอะ” สุนันธาบอออมา “เรา้อายันบนเาะนี้แหละ”
“ุอย่าพูอย่าั้นสิ” อาธรบอับสุนันธา “มัน้อมีทาออ...”
“แล้วไหนล่ะ? ทาออ?” สุนันธาอลับอาธรทันที ทำเอาเาพูไม่ออไปเลย อาธรเลยเินไปหานภัทรที่อยู่ับปอภพที่ประูทาเ้าบ้านพัหลันี้
“ุภัทร เป็นไบ้า?” เาถาม นภัทร็อบ
“็ยัเ็บแผลอยู่” นภัทรบอพลาัฟัน “ยัยนั่น มันร้ายริๆ”
“มันไม่ใ่นแล้ว มันเป็นปีศา” ปอภพล่าวออมาอย่าโรธแ้นที่พิมพ์พรรทำับนภัทรแบบนี้ “มันเป็นบ้าไปแล้ว บ้าเพราะอำนาอ ‘เิน’ แท้ๆ”
“่ามัน่อนเถอะ น้อภพ” นภัทรว่าเสียเบา ่อนะหันไปถามนอื่นๆ “ว่าไ? เอทาออไหม?”
“ไม่เลยรับ” เออนัน์ที่เินเ้ามาพูึ้น “ไม่มีวี่แววเลยว่าะเอทาออ”
ธนพรทรุัวนั่ลไปับพื้นอีรั้พร้อมับเอามือุมมับ อาธร็ไม่รู้ะปลอบใเธออย่าไร? เาเอ็ไม่าิว่า้อมาเอบ้านพัอีหลัหนึ่เหมือนัน และที่นี่ ไม่มีทาออ
“เราหาที่พัผ่อนัน่อนเถอะ” อาธรไ้แ่บอออมาแบบนั้น ทุนหันหน้ามามอเา ่อนที่เออนัน์ะว่าึ้นมา
“เราไม่อยาไ้ที่พัผ่อน เราอยาไ้ทาออ” เาบอ “แล้วสำรวนแน่ใแล้วหรือว่าทาออไม่มีริๆ?”
“ไม่มีริๆ” วรรวลีอบเาพลาถอนหายใ “ที่นี่เป็นบ้านพั ไม่มีทาออ”
“ให้ายสิ” ิิพษ์สบถออมา “แล้วเราะทำยัไันีเนี่ย?”
“เอาเป็นว่า พััน่อน แล้ว่อยๆ หาวิธีิีว่า” อาธรบอ อยาให้ทุนสบายใ “นะ ยิ่เรียมาไป็เท่านั้น เราหาห้อพัผ่อน่อนีว่า”
ทุนเลยแยย้ายระัระายันไปามห้อ่าๆ ที่นีู่เหมือนะเป็นบ้านพัาอาาศ เมื่อเปิประูเ้าไป็เียนอน โ๊ะและเรื่อปรับอาาศ สุนันธาเปิเ้ามาในห้อห้อหนึ่ ่อนะเปิประูบาน้าๆ ็พบฝับัวอาบน้ำ เธอยิ้มออมาอย่ายินี แ่แล้ว็้อหุบยิ้มอีรั้ เมื่อิว่าที่นี่ไม่มีทาออ
ปอภพพานภัทรเ้ามาในห้อห้อหนึ่ ฝ่ายนภัทรท่าทาะเ็บปวบาแผลมา เาร้อโอโอยลอเวลาที่ปอภพประอเามา ปอภพถึับโรธพิมพ์พรรที่เธอทำับนภัทรถึนานี้ เาวานภัทรลบนเียนอน
“พี่ภัทระนอนไ้เหรอ? ไม่ทับแผลเหรอ?” ปอภพถามึ้นมา นภัทรึอบ
“้อนอนะแแล้วล่ะ” นภัทรพู “พี่เ็บริๆ ยัยนั่นมันลมีะลึเียว”
“พี่อยาไ้น้ำอะไรไหม? เี๋ยวผมเอามาให้” ปอภพเห็นว่านภัทรเสียแหบแห้แล้ว เาเลยอาสาะไปเอาน้ำมาาระเป๋าให้ เาเินออาห้อ ไปยัหน้าประูทาเ้า ่อนะนึอย่าไรไม่รู้ เอารูปปั้นที่วาแถวนั้นมาั้นประูเอาไว้ ถึแม้ประูะล็อี แ่เา็ลัวว่าะมีใรเ้ามาอี
แล้วเา็เอาน้ำไปให้นภัทรื่ม นภัทรื่มเ้าไป็พอมีเสียึ้นมาหน่อย “อบใมานะ น้อภพ” เาบอออมา “สำหรับทุสิ่ทุอย่า”
“อะไรัน? ผมสิ้ออบใพี่สิ ถึทุสิ่ทุอย่า” ปอภพพู “พี่เป็นน่วยเหลือพวเรามาั้เยอะแล้ว พี่พัผ่อนเถอะ”
“อืม” นภัทรว่าแบบนั้น แล้วเา็เอามือแะหลัอย่าเ็บแผล ปอภพถามว่าเาเป็นอะไรอีหรือเปล่า?
“ไม่ ไม่เป็นไรแล้ว น้อภพ ไปหาที่นอนที่อื่นเถอะ” นภัทรบอออมา แ่ปอภพบอเอว่า เาะนอนับนภัทรนี่แหละ ะเฝ้าทั้ืนเพื่อไม่ให้นภัทรเป็นอะไร นภัทรที่ัใปอภพไม่ไ้็้อเลยามเลย
“แล้วที่นี่ไม่มีทาออ...” นภัทรเปรยึ้นมา ทาฝ่ายปอภพที่เพิ่รู้ เา็ถามออมา
“ที่นี่ไม่มีทาออหรือรับ?”
“อือ” นภัทรพยัหน้า “เรามานมุมที่บ้านพันี้อีแล้ว พี่ิว่าหนีาฤหาสน์มาไ้แล้วะออไปนอายหาไ้เสียอี แ่นี่ลับทำไม่ไ้”
ปอภพไม่อยาให้นภัทรยอมเลย ถ้านภัทรเิยอมแพ้เมื่อไหร่ แล้วใระเป็นที่พึ่ให้พวเา? เาเลยบอออมา “แ่พี่ภัทร พี่ยอมแพ้ไม่ไ้นะ”
“ไม่ พี่ไม่ยอมแพ้หรอ พี่ะลอหาทาอออื่นู มัน้อมีน่า” เาบอ ทำเอาปอภพใื้นึ้น แล้วนภัทร็ถามอี “แล้วะมาอยู่ห้อเียวับพี่ริๆ เหรอ?”
“ใ่สิรับ” ปอภพว่า “พี่บาเ็บอยู่นะ เิแผลอัเสบหรือิเื้อะทำยัไ? ให้ผมเฝ้าน่ะีแล้ว”
นภัทรยนาฬิา้อมือึ้นมาู พบว่ามันเป็นเวลาบ่ายสามโมเท่านั้นเอ สี่วันแล้วที่พวเาิที่เาะนี่ แล้วออไปไม่ไ้
“เี๋ยวผมไปหยิบเอาอาหารับน้ำมาไว้ในห้อห้อหนึ่ีว่า” ปอภพเสนอวามิเห็นึ้นมา “พอทุนหิว็ะไ้เ้าไปหาอินัน”
นภัทรพยัหน้า ปอภพเลยเินออไปทันที ส่วนนภัทร เานอนะแลอย่าเ็บแผล แ่็้อนอนะแ ฝ่ายปอภพ เาเอาระเป๋าที่ใส่เสบียทั้หมมา ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ และเอาอาในระเป๋าทั้หมวาในนั้น
“เฮ้อ” ปอภพถอนหายใออมา พลาหวัว่าระถา้นไม้ที่หนัอึ้นั้นะบัประูไม่ให้พวพิมพ์พรรเปิออมาไ้ เาถอนหายใอีรั้ ่อนะเปิประูออมาที่ทาเินเหมือนเิม ไม่พบใรเลย ทุนะหลบอยู่ในห้อัวเอันแ่ละน
แล้วปอภพ็เ้ามาหานภัทร แ่แล้วเา็พบห้อน้ำที่มีผับัวให้อาบ้วยพร้อมับส้วมเสร็สรรพ เาิว่า็ีแล้ว ทุนะไ้ไม่ลำบาเสี่ยายออไปหาห้อน้ำ
“ว่าแ่ที่นี่เรียว่าอะไรัน?” ปอภพถามัวเอึ้นเบาๆ “อย่าับบ้านพัอใรสันเลย”
เามอไปรอบๆ ็เอล้อวรปิเหมือนัน ที่นี่ยัมีล้อวรปิ แสว่า ผูุ้มเมรู้อยู่แล้วว่าพวเาอาะออมาาฤหาสน์ไ้ แ่้อมานมุมที่บ้านหลันี้ ถึไ้ิล้อวรปิไว้แบบนี้
“เฮ้อ” ปอภพถอนหายใออมาอีรั้ ่อนะหันไปมอนภัทรที่ปิาอยู่ แ่เายัไม่ไ้หลับ ปอภพเปิประูเ้าไปในห้อน้ำ ่อนะทำธุระส่วนัว พอเสร็แล้ว็ัโรลไป มันทำานไ้อย่าามปิ
ความคิดเห็น