คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : อีกชิ้นเดียว
อนที่ 85 – อีิ้นเียว
“โอย พี่แย่ล่ะ” วรรวลีที่อยู่ในห้อบานแล้ว พอนึอะไรึ้นมาไ้ เธอ็ยมือุมหน้าผา ปอภพเห็นันั้น ึถามว่าเธอเป็นอะไร?
“็พี่ันบอยัยปีศาับู่หูมันไปแล้วน่ะสิ ว่ามีทาออาฤหาสน์ไ้” วรรวลีว่า ปอภพ็นึว่าเรื่ออะไร เาอบลับไปให้เธอสบายใ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่รับ พวมัน็ยัไม่รู้ไม่ใ่เหรอว่าเป็นประูบานไหน?” ปอภพล่าว “อีทัุ้แที่ใปิ พี่็ไม่ไ้บอว่ามันเป็นเหรียราสีทอ”
“ุอุส่าห์่วยผมเอาไว้” ิิพษ์้มล่อหน้าวรรวลีอย่าอบุ ทำเอาเธอใ
“มันะ่าผมถ้าุไม่บอว่าุำลัหาอะไรอยู่?” ิิพษ์บอออมา “เพราะั้น ุ่วยีวิผมไว้ ผมีใมา”
“ัน็ลัวุะายริๆ ุพษ์” วรรวลีล่าว “ันไม่ยอมแน่”
ิิพษ์ยิ้มให้เธอ เธอเอ็ยิ้มให้ิิพษ์เหมือนัน ปอภพไม่ิว่าเรื่อที่บอออไปแ่นี้ะเิผลอะไร? เพราะอย่าน้อยวรรวลี็ไม่ไ้บอว่าประูทาอออยู่ทาไหน? แ่เาไม่ทันนึว่าเมธวิน็มีแผนที่อฤหาสน์้วย
ทา้านพิมพ์พรรับเมธวิน พวเา็ูแผนที่อฤหาสน์ แล้ว็ยัไม่รู้ว่าทาไหนือทาออาฤหาสน์ที่มีเป็นร้อยห้อแบบนี้? พิมพ์พรรัฟันอย่าโมโหที่ไม่ไ้ถามให้ละเอียเสีย่อน
“พวมันบอว่ามีทาออ” เธอบอ “และพวมันำลัหาุแ ถ้าหาุแเอละ็ เราไม่้อเสียเปรียบเหรอไ?”
“แ่แปลนะ” เมธวินเอ่ยึ้น “ถ้าเ้าอเมไม่อยาให้ทุนหนี ทำไมถึทิุ้แไว้ให้ล่ะ?”
พิมพ์พรริามที่เมธวินบอ ็ริเหมือนัน เธอนึไปถึว่าุแนั่นะเป็นุแริๆ ไม่ใ่เหรียรา เธอยัุนอยู่ว่าพวนั้นรู้ไ้อย่าไรว่าุแอไหนถึะเปิประูออไปนอฤหาสน์ไ้?
“ันไม่รู้ว่าุแนั่นอยู่ที่ไหน?” พิมพ์พรรบอเมธวิน “แ่ท่าทาพวมันะรู้ เรา้อรีบสัับพวมัน่อนที่พวมันะเอุแ แล้วหนีออไปนอฤหาสน์”
“แล้วะทำยัไ?” เมธวินถาม “แรู้เหรอว่าุแอไหน?”
พิมพ์พรรส่ายหน้า “ัน็ไม่รู้เหมือนัน” เธอส่ายหน้า่อเมธวิน ทำเอาเมธวินถึับถอนหายใ
“แล้วแบบนี้ะเป็นไปไ้ยัไ?” เมธวินถามออมาอีรั้ และมันุประายไฟให้พิมพ์พรรโรธึ้นมา
“นี่ มือไม่พาย อย่าเอาเท้าราน้ำไ้ไหม?” พิมพ์พรรบอใส่ “ันำลัใ้วามิอยู่”
ทา้านปอภพ เาเลิแผลที่โนมีอพิมพ์พรรเือนที่า มันบาลึพอสมวร และแผลท่าทาะอัเสบึ้นมาอีแล้ว เาับาอย่าปวและเ็บ วันวิสาเห็นันั้น เธอเลยเินเ้ามาหาปอภพ
“พี่ภพ เ็บแผลเหรอ?” เธอถาม ปอภพ็พยัหน้า
“แผล้อทำใหม่แล้วล่ะ” วันวิสาบอ “พี่แ้ผ้าพันแผลออสิ”
แล้ววรรวลี็ลุึ้นมาหาปอภพ ะที่ปอภพแ้ผ้าพันแผลออ แล้วเา็เห็นปาแผลอัวเอที่มีรอยสีแรอบๆ วรรวลีมอปราเียว็รู้ว่าแผลอัเสบแล้ว เธอบอให้วันวิสาไปทาอื่น
“แย่ล่ะ ืนแผลิเื้อไป น้อภพายแน่” วรรวลีว้าระเป๋าปมพยาบาลออมา้วย ่อนะเริ่มทำแผลให้ปอภพใหม่ เา้อัฟันทนอนที่วรรวลีเอาแอลอฮอล์เ็แผล มันแสบมาทีเียว วรรวลีมอบาแผลอปอภพ เธอ็ร้อออมา
“โห แผลสาหัสนะเนี่ย” เธอบอ “ั้นน้อภพ้อพัผ่อนละ อย่าพยายามใ้า้านี้มา เี๋ยวะิเื้อเ้าระแสเลือเสีย่อน แล้วะายเอา”
ว่าเสร็ เธอ็พันผ้าพันแผลให้เาใหม่ แล้วให้เาินยาแ้อัเสบ้วย ปอภพลืนยาลไปและื่มน้ำามนิหน่อย ่อนะอบุวรรวลี
“อบุมารับ พี่วรร หายเ็บไปเยอะเลย” เาล่าว วรรวลี็ยิ้มอย่าพึพอใ
“ไม่เป็นไรหรอ ่วยๆ ัน” วรรวลีบอปัๆ ไป ่อนะเอ่ย “เฮ้อ ฝ่ายผู้าย็มาบาเ็บแบบนี้ มีแ่ฝ่ายผู้หิน่ะสิที่้อออไปผภัย้านอัน”
อาธรับอารหันมามอวรรวลี ่อนที่อาธระบอ “พวผม็ผู้ายนะ มีอะไร็พึ่พาันไ้”
“อ้อ ันลืมไปว่ามีพวุอยู่้วย” วรรวลีใ้มืออัวเอสาผมอัวเอ “ุภัทร ุิ แล้ว็น้อภพ้อพัผ่อนอยู่ับที่แล้วล่ะ ไม่ั้นแผลไ้ำเริบแน่”
นั่นมันัในภัทรอย่ามา เาอยาะ่วยเหลือทุน แ่แนเา็ยัไม่พร้อม ีริ็เหมือนัน เาอยาเป็นที่พึ่อทุน แ่แผลที่า็มาสัเอาไว้เสียนี่
“เราออามหาเหรียราันเลยไหม?” อาธรพูึ้นมา วรรวลีเอ็เห็น้วย แ่วันวิสาัึ้นมา
“พวพี่ๆ ยัะล้าออไปอีเหรอ?” เธอถาม “เี๋ยว็โนล่าแบบเมื่อี้หรอ”
“ไม่้อห่วหรอน่า ราวนี้ ไม่เอแล้ว” วรรวลีบอึ้นมาอย่ามั่นใ “ไปเถอะ ุธร ไปออามหาุแัน”
“รับ” อาธรว่าพลาลุึ้น แ่ธนพรลับึเสื้อเาเอาไว้
“ทำไมุ?” อาธรถามธนพร ธนพร็ส่ายหน้า แล้วบอว่าอย่าให้เาออไปเลย
“ไม่เป็นไรหรอรับ ไม่้อห่ว” อาธรบอให้เธอสบายใ “เี๋ยวผม็ลับมา”
“แ่ถ้าุเป็นอะไร....” ธนพระพู แ่อาธรทำท่าบอให้เธอเียบ เาเอานิ้วี้แะที่ปา
“ผมไม่เป็นอะไรหรอ ผมวแ็น่า” อาธรพูให้ธนพรสบายใ “เี๋ยวผมลับมา”
แล้ววรรวลี็อแผนที่าวันวิสา พลาหันไปถามิิพษ์ว่าะไป้วยันไหม? แ่ราวนี้ ิิพษ์ปิเสธเสียแล้ว
“ันเอ็ลัวายเหมือนันนะ” ิิพษ์บอ “ไปะเป็นัวถ่วเปล่าๆ ให้แสอนไปนั่นแหละีแล้ว”
“ั้นเหรอะ?” วรรวลีถามึ้น “โอเ ไป้วยันสอน็ไ้”
แล้ววรรวลีับอาธร็เินออาห้อบานไป วรรวลีาแผนที่ออ และะไปยัอีฟาหนึ่อฤหาสน์ เธอเผลอามออมา อาธรเห็นันั้น็รีบอโทษ
“อโทษรับ ัวผมเหม็น ็เลย...”
“เปล่า่ะ” วรรวลีรีบแ้ัว “ันแ่ามเพราะฝุ่นเยๆ เออ ไปันเถอะ”
แล้วทั้สอ็เินออไปยัอีฟาอฤหาสน์ ะเียวัน เออนัน์ับพศ์ยศ็ำลัเินรเ้ามาเหมือนัน โยที่ทั้สอพวไม่รู้เลย
“ทาออหาไม่เห็นเอเลย” พศ์ยศบ่นพึมพำึ้นมา “เธอว่าะมีทาออเหรอ?”
“้อมีแน่รับ เพราะเ้าอเมเอ็้อออไป้านอเหมือนัน” เออนัน์บอออมาอย่ามั่นใ “ผมเื่ออย่านั้น”
พศ์ยศถอนหายใออมา เาไม่ิว่าเ้าอเมะปล่อยทุนออไป ประู้านหน้าที่ห้อโถ็ปิายแล้ว ถึแม้ะเอประูทาออริๆ ละ็ ็้อถูปิั้นทาไว้อย่าแน่นอน
“ไม่เอาน่า ุลุ” เออนัน์ว่า “มอโลในแ่ีไว้่อนสิรับ”
“ันไม่ไ้มอโลในแ่ร้าย แ่ันมอวามริ หลานาย” พศ์ยศบอแ่เออนัน์ “ถ้าันเป็นเ้าอเม ันไม่ปล่อยให้ผู้เล่นหนีออไปไ้หรอ”
เออนัน์ไ้ยินอย่านั้น เา็ให่อเหี่ยวล แ่เา็ยัไม่สิ้นหวัเสียทีเียว เายัมีวามหวัอยู่บ้านิหน่อย
“นี่ถ้ามีแผนที่็ีสิ” เออนัน์ว่าอย่าเสียาย “แ่ถึมีแผนที่ เรา็ไม่รู้อยู่ีว่าเราอยูุ่ไหนอฤหาสน์?”
พศ์ยศพยัหน้า ่อนะเินออไป ในอนนั้นเอ พิมพ์พรรับเมธวิน็เปิประูออมา เออนัน์เห็นันั้น็เลยัปืนึ้นมาทันที แล้วเอาพศ์ยศไปหลบหลัเา
“อย่าิยินะ!” เออนัน์่อปืนไปที่พิมพ์พรร ฝ่ายพิมพ์พรร็ไม่ไ้ลัวเลย เธอเอ็เล็ปืนใส่เออนัน์เหมือนัน ะที่เมธวินยืนนิ่ๆ ้านหลั
“อร้อผินะแล้ว ไอ้เ็ม.ปลาย” พิมพ์พรรว่าเสียเย็น “ันะไม่ไว้ีวิใรทั้นั้น”
“อย่านะ” เออนัน์รีบบอให้พศ์ยศวิ่หนีไป พิมพ์พรรเห็นันั้น็ุน เพราะไม่าิว่าเออนัน์ะปป้อใรไ้ เพราะเออนัน์็เย่านมาแล้ว
“ทำไมแถึปป้อไอ้แ่นั่น?” พิมพ์พรรถามออมา เออนัน์็เร่ให้พศ์ยศหนีไป แ่พศ์ยศไม่หนี เายืนะ่อสู้ับเออนัน์้วย
“ุลุ! บอให้หนีไปไ” เออนัน์ว่าเสียั แ่พศ์ยศไม่ยอม เาะอยู่เีย้าเออนัน์
“ะาย็้อาย้วยัน” เาล่าวอย่าเ็เี่ยว “ันไม่ยอมปล่อยเธอให้เธอายหรอ หลานาย”
“ฮะ?” พิมพ์พรรไ้ยินพศ์ยศเรียเออนัน์ว่า ‘หลานาย’ เธอ็ุนสับสนเป็นอย่ามา เธอี้ไปที่เออนัน์และบอับพศ์ยศ “นั่นมันารนะ มัน่านมาแล้ว”
“เาเป็นหลานายัน” พศ์ยศพูึ้นมา “และันะไม่มีวันให้ใรมาทำอะไรหลานายันเ็า”
พิมพ์พรรออะประหลาใ แ่เธอ็ลับมาเป็นนเิมในเวลาไม่ี่วินาที เธอถามออไปะที่เล็ปืนว่า “พวแำลัเินไปไหน?”
“พวเราำลัเินหาทาออ” เออนัน์อบออมา ยัเล็ปืนไปที่พิมพ์พรรอยู่ ะที่เมธวินยืนุมบาแผลที่ท้อเียบๆ “แ่เราหาไม่เอ”
“ันไม่ยอมปล่อยให้พวแหนีออไปไ้หรอ พวแ้อายรนี้” พิมพ์พรรบอออมา และประโยนั่นทำให้เออนัน์สสัย เาถามึ้นมา
“ันไม่ยอมปล่อยให้พวแหนีไปไ้? หมายวามว่าไ? แพูอย่าับมีประูทาอออยู่อย่านั้น?” เออนัน์ถามึ้นอย่าสสัย ฝ่ายพิมพ์พรรที่เผลอปล่อยไ่ออไป เธอ็บอ
“ใ่ มีประูทาออาฤหาสน์ริๆ แ่ันเอ็ไม่รู้เหมือนันอยู่ที่ไหน?” พิมพ์พรรบอ “เอาล่ะ พวแเรียมัวายไ้แล้ว”
พิมพ์พรรลั่นระสุนปืนทันที ระสุนเียแน้ายอพศ์ยศไป เาร้อโอโอย้วยวามเ็บ เออนัน์ใมา แล้วเา็โรธั เาัารลั่นระสุนใส่พวพิมพ์พรรทันที แ่เป็นโีอพวพิมพ์พรร ที่ไม่มีใรโนระสุนเลย
“ุลุ!!” เออนัน์ร้อออมาเสียั ่อนะยิไปทาพิมพ์พรรอีนัหนึ่เพื่อหยุพวเา ่อนะรีบพาพศ์ยศให้วิ่หนีออไปารนั้น พิมพ์พรรวิ่ไล่ามไป ะที่เมธวิน็่อยๆ เินามไป
“อย่าหนีนะ!!” พิมพ์พรรแผเสียร้ออย่าน่าลัว เออนัน์เปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะบอให้พศ์ยศเ้าไปหลบภายในห้อ ส่วนเาะหลบอีที่หนึ่ พิมพ์พรรที่ามพวเามา็ลาสายาับพวเาไปแล้ว เธอสบถำหยาบออมาเมื่อเรื่อไม่เป็นั่ใ
“ปัโธ่เว้ย! อีนิเียว็ะ่าพวมันไ้แล้ว” พิมพ์พรรร้อะโนพลาหันไปมอ้านหลั “แเอ็ไม่ไ้่วยเหลืออะไรัน!” เธอบอับเมธวิน
“อโทษนะ เพราะันบาเ็บแบบนี้” เมธวินถอนหายใออมา พิมพ์พรรไ้ยินอย่านั้น เธอ็ส่ายหน้า
“มันหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้?” พิมพ์พรรบอออมา ทำเอาเออนัน์ที่ไ้ยินโล่ใึ้นมา เพราะอย่าน้อย พิมพ์พรร็ไม่รู้ว่าอยู่ภายในห้อนี้ พอพิมพ์พรรับเมธวินออไป ห้านาที่อมา เออนัน์็ไปเปิู้เสื้อผ้า เพื่อรับเอาพศ์ยศออมา
“แย่แล้ว” เออนัน์มอูบาแผลที่แนอพศ์ยศ มีเลือไหลออมามาพอวร เาัฟันอย่าโมโหที่พิมพ์พรรบัอามาทำร้ายนที่เารั
“ยัยปีศานั่น” เออนัน์ะใ้น้ำื่มที่เหลือล้าแผลให้ับพศ์ยศ แ่พศ์ยศห้ามเอาไว้ เาบอว่าเ็บเอาไว้ื่มะีว่า แ่เออนัน์ไม่ยอม เาเอาน้ำสะอาล้าแผลให้พศ์ยศ
“โอ๊ย!!” พศ์ยศร้อึ้นมา เออนัน์เลยบอให้เาเียบเสียหน่อย เี๋ยวพวพิมพ์พรระย้อนลับมา
“เรา้อออามหาระเป๋าปมพยาบาลแล้วล่ะรับ” เออนัน์ว่า “ถึระสุนะถาไป็ริ แ่เลือ็ออเยอะเหมือนัน”
“ันทำให้เธอ้อลำบาอีแล้วสินะ” พศ์ยศพูึ้น แ่เออนัน์ส่ายหน้า
“อย่าพูอย่าั้นเลยรับ” เาบอ “ผมเอยินีะหายาให้เอ เพราะั้นุลุห้ามพูแบบนั้นอีนะ”
แล้วเออนัน์็บอให้พศ์ยศอยู่ในห้อนี้ไป่อน ส่วนเาะออไปามหาเรื่อมือปมพยาบาลั้น้น พศ์ยศมอูเออนัน์ ่อนะล่าวออมาเบาๆ
“อบใมานะ หลานายอัน”
ทา้านวรรวลีับอาธรที่ำลัามหาเหรียราอยู่ อาธรลมือ้นามู้และโ๊ะ วรรวลี็ออามหาไปทั่ว แ่็ไม่มีวี่แววว่าะพบเลย
“ุธร เอไหมะ?” วรรวลีหันมาถามเา อาธรเอ็ส่ายหน้า
“ให้ายสิ มันเ็บไว้ที่ไหนันแน่นะ?” วรรวลีถามึ้นมา “อีแ่สอิ้นเอ เรา็ะไ้ออไปละ”
“นั่นสิรับ” อาธรบอ “เราอย่าเพิ่ยอมแพ้ันเลย”
แล้วอาธรับวรรวลี็ออามหาเหรียราันนเหื่อ เมื่อี้ ทั้สอนไ้ยินเสียปืนลั่นัึ้นมาเหมือนัน แ่พวเา็ยัไม่อยาลับที่บานอนนี้ โอาสที่ะออมา้านนอมีน้อยมา เพราะะนั้น ไหนๆ ็ออมาแล้ว ็้อใ้เวลาใหุ้้ม
อาธรเปิประูห้อ่อไป แ่ปราว่ามันล็อ เป็นประูบานแรที่ล็อลอนอยู่ อาธรสสัยว่าห้อนี่หรือเปล่าที่เป็นที่อยู่อเหรียรา?
“ไม่แน่เหมือนันนะะ” วรรวลีว่าออมา “แล้วไม่มีุแเราะทำยัไี?”
“ุมีปืน ุ็ยิลอนให้พัเลยสิ” อาธรเอ่ยึ้นมา วรรวลี็เพิ่นึึ้นไ้ เธอเศีรษะัวเอ ่อนะเล็ปืนไปที่ลอนประู
ปั!
พิมพ์พรรับเมธวินหันไปมอ้านหลัเมื่อไ้ยินเสียปืนอวรรวลีลั่นัึ้น แล้วเธอ็ัสินใมุ่หน้าลับไปทาเ่า เมธวินที่เห็นเธอทำแบบนั้น ็ถามว่าเธอะไปไหน?
“้อมีเหยื่อให้เราล่าแน่ๆ” พิมพ์พรรว่าพลาแสยะยิ้ม “ันะไป”
พอประูพั วรรวลี็เ้ามาในห้อนี้่อนะลำหาสวิท์ไฟ พอเธอเปิออมา เธอับอาธร็ร่วมัน้นหาุแที่เป็นเหรียราสีทอทันที และไม่น่าเื่อ เธอเปิลิ้นัหนึ่ออมา แล้ว็เอเหรียราิ้นที่หแล้วริๆ
“เฮ้ย ุธร!” วรรวลีหยิบเหรียราออมา พร้อมับบออาธร้วยน้ำเสียื่นเ้น “ันเอุแอีอแล้ว!!”
“ริหรือรับ?” อาธรีใมา เารีบวิ่เ้ามาู้วย “ริๆ ้วย เป็นเหรียราริๆ ้วย”
้วยเสียปืนลั่น ทำให้พิมพ์พรรับเมธวินเ้ามาหา พิมพ์พรรสัเเห็นประูบานหนึ่เปิอยู่ และไ้ยินเสียอวรรวลีับอาธรั้าในนั้น เธอ็ถีบประูให้เปิอ้าออทันที วรรวลีับอาธรหันมา พอเห็นพิมพ์พรร ทั้สอ่า็ยปืนเล็ึ้นทันที
ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน็ยปืนึ้นเล็เหมือนัน แ่ทั้สอพวยัไม่ัสินใลั่นไใส่ใร วรรวลีบอออมา “ปล่อยพวเราไปีว่า ันยิแม่นนะะบอให้”
“อโทษนะ” พิมพ์พรรยัเล็ปืนไปที่วรรวลีับอาธร เมธวิน็ทำ้วย “แ่แอร้อผินะแล้ว”
แล้วพิมพ์พรร็ลั่นไออไปทันที ทั้วรรวลีและอาธร่า้มหลบระสุนปืน ่อนที่อาธระยิสวนลับไป แ่ไม่โนทั้พิมพ์พรรและเมธวิน วรรวลีทำใล้า เอาัวพุ่เ้านพิมพ์พรรนเธอถึับล้มล และผลัเมธวินที่ท้อนเาล้มลไปอับพื้นเหมือนัน เมธวินร้อโอรวออมา เมื่อวรรวลีไปถูแผลที่ท้ออเา
“ไปเร็ว! ุธร!!” วรรวลีเรียให้อาธรออมานอห้อ อาธร็รีบวิ่ออไป พิมพ์พรรรีบฟื้นัว่อนะหยิบปืนอัวเอึ้นมา และออไล่ล่าทั้สอน ทั้วรรวลีและอาธร่าหนีออไปลับทาเิม ะที่พิมพ์พรรวิ่ไล่ามไป โยไม่ไ้สนใเมธวินที่นั่เอามือุมท้ออยู่ับพื้น
“ลับมา!!!” พิมพ์พรรร้อเหมือนนเป็นโรประสาท เธอลั่นไออไปอีสอนั ฝ่ายพวปอภพที่ไ้ยินเสียปืนลั่น ปอภพ็ทำท่าะเินออไปาประู แ่ถูวันวิสาว้าแนเสื้อเอาไว้่อน
“ปล่อยนะ น้อสา” ปอภพบอับเธอ “พี่ะไป่วยพี่วรรับุธร”
“มันอันรายนะะ อย่าไปเลย” วันวิสาอร้อ “ถ้าพี่เป็นอะไรไปอีน หนูะทำยัไ?”
ปอภพถอนหายใออมา ่อนะเินลับไปนั่ที่เิม แล้ว็ยมือุมศีรษะ ฝ่ายนภัทร็เสียใเหมือนันที่เาเอ็่วยอะไรใรไม่ไ้เลย
ทา้านวรรวลีและอาธร ทั้สอวิ่หนีารู่โมอพิมพ์พรรมา อาธรยิสวนลับไป้วย แ่ลับไม่โนพิมพ์พรร ฝ่ายวรรวลี็ิะวิ่ว่า ะให้พิมพ์พรรรู้ัที่บานอพวนไม่ไ้แน่ เธอ็เลยหยุวิ่พัหนึ่และาแผนที่ออ ่อนะนำอาธรไปยัห้ออื่น และหลบในห้อนั้น พิมพ์พรรที่ามมา มอ้ายมอวา ่อนที่ะวิ่ผ่านออไปาห้อที่พววรรวลีหลบอยู่ไป
“เฮ้อ” วรรวลีแอบถอนหายใอย่าเหน็เหนื่อย เธอเอามือุมหัวใที่เ้นึั “โีที่มันโ่ เลยหนีไปทาอื่นเลย”
สิบนาที่อมา ไม่มีอะไรเิึ้น วรรวลีึวนให้อาธรออาที่หลบ่อน และลับไปยัแหล่บานอพวเา เมื่อพวเธอเ้ามา นภัทร็ถามึ้นทันทีว่าบาเ็บอะไรหรือเปล่า?
“ไม่่ะ” วรรวลีบอ “แ่็เือบเหมือนัน... อ้อ! ันเอุแอีอหนึ่แล้วล่ะ”
แล้ววรรวลี็แสเหรียราให้นภัทรู เารับมาูแล้วยิ้มอย่าีใ “อีแ่ิ้นเียว เรา็ะไ้ออไป้านอฤหาสน์ันแล้ว”
“นั่นสิรับ” อาธรเอ็พู้วย “ะไ้หนีไปไ้ะที”
“แ่ว่า...” สุนันธาัึ้นมา “เ้าอเมะยอมให้เราหนีริๆ หรือะ?”
“ัน็ไม่รู้หรอ เพียแ่รู้ว่าอนนี้ เหลือแ่อีเหรียเียว เรา็ะไ้ออไปละ” วรรวลีว่าึ้น “แ่ันอพั่อนนะ เพิ่ถูไล่่ามา มันเหนื่อย”
แล้ววรรวลีับอาธร็แยย้ายันไปนั่นละมุม นภัทรเ็บุแที่เป็นเหรียราเอาไว้ทั้หม เารู้สึื่นเ้นที่ะไ้ออไปาเาะบ้าๆ นี้แล้ว เหลือุแอีแ่ิ้นเียวเท่านั้น เา้อามหาให้ไ้
“เหลืออีแ่ิ้นเียว...” นภัทรพึมพำึ้นมา พลามอูเหรียราที่อยู่ับเาทั้หม “เรา็ะรอไปไ้แล้ว พายุ็สบแล้ว านั้นเรา่อย...”
ความคิดเห็น