คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : รู้เรื่อง
อนที่ 84 – รู้เรื่อ
เวลาประมาบ่ายโม พวปอภพที่ไม่มีอะไรทำ็ไ้แ่นั่อยู่ในห้อบานอยู่แบบนั้น หลัาินอาหารลาวันันเสร็แล้ว ่าน่านั่ันนละมุมห้อ ระายันไปทั่ว แล้ว็ไม่ไ้พูอะไรันเลย
วรรวลีที่ออะเบื่อับารนั่รอโยไร้ประโยน์ เธอ็ลุยืนึ้น ่อนะเินไปที่ประู นภัทรเห็นันั้น ็ถามว่าเธอะไปไหน?
“วรระออไปามหาเหรียราแล้ว็แวะเ้าห้อน้ำ้วยเลย” เธอบอ ปอภพึอาสาะไป้วย พร้อมับหันไปหาิิพษ์ เาเอ็ลุึ้นเ่นัน
“ให้ันไป้วยสิ” ิิพษ์อร้อวรรวลี เธอ็พยัหน้า ่อนะอแผนที่ามืออวันวิสา แ่วันวิสาไม่ให้ เธอพูออมา
“พวพี่ๆ ะเสี่ยเินไปแล้ว” วันวิสาร้อห้าม “ืนเิเอพวาระทำยัไ?”
“เอามานี่นะ น้อสา” วรรวลียึแผนที่มาามืออเธอเลย “พวพี่ไม่เป็นไรหรอ ีว่ามานั่รอวามาย เล่นสู้ันไปเลยีว่า” วรรวลีบอออมาอย่าใเ็ นภัทรที่ไ้ยินอย่านั้น เา็อยาออไป้วย แ่โนปอภพห้ามเอาไว้เ่นเย
“พี่ภัทรรอที่นี่แหละ เี๋ยวผม พี่วรรับุพษ์็ลับมา” เาบอนภัทร ่อนะเปิประูออไปทั้สามน นภัทระห้ามแล้ว แ่ห้ามไม่ทัน
วรรวลีาแผนที่ออพร้อมับเินไปามทาในฤหาสน์ เธอัสินใลอไปอีฟาอฤหาสน์ู “บาทีอาะมีเหรียราให้เ็บอีฟาหนึ่็ไ้” เธอบอับปอภพและิิพษ์ ทั้สอหนุ่ม็พยัหน้า
อีฟาหนึ่อฤหาสน์ เออนัน์ับพศ์ยศที่ำลัพัผ่อนอยู่ในห้อ ู่ๆ เออนัน์็ื่นึ้นมา เาฝันร้ายอีแล้ว ฝันเห็นธรรมัยและรเ้ามาหาเาในสภาพเลือท่วมอีแล้ว
“อ้าว หลานาย?” พศ์ยศที่เผอิื่นึ้นมาเห็นเออนัน์ยัไม่หลับ็ถาม “ไม่ไ้หลับเหรอ?”
“หลับรับแ่...” เออนัน์ว่าึ้นมา “ผมฝันร้ายอีแล้ว ผมฝันเห็นนที่ผม่า ะมา่าผม”
“็แ่วามฝัน ไม่ใ่วามริเสียหน่อย” พศ์ยศพยายามปลอบใ แู่เหมือนะไม่ไ้ผล เออนัน์นั่ัวสั่นเหมือนลูน
“ผม...ไม่น่าไปสัหารพวเาเลย” เออนัน์ัเล็บ ท่าทาเหมือนะประสาทึ้นมา “ถ้าิว่าะเป็นแบบนี้น่ะนะ”
“น่า ไหนๆ เหุาร์มัน็ผ่านมาแล้ว แ้ไอะไรไม่ไ้แล้ว” พศ์ยศปลอบเา “และอีอย่า เธอ็้อสัหารัน เพื่อให้ัวเอรอไปาที่นี่ให้ไ้”
เออนัน์หันวับมามอพศ์ยศทันที พร้อมับบอ “ผมทำแบบนั้นไม่ไ้ ผมะสัหารุลุไ้ยัไ?”
“เธอ้อทำ เพราะัน็ไม่ล้า่าัวาย” เาบอ “มีทาเียวเท่านั้น นรอมีแ่นเียว เธอ้อสัหารัน ถึะรอออไปไ้”
“ผมบอแล้วไว่าผมทำไม่ไ้” เออนัน์ย้ำอีรั้ “มัน้อมีทาที่ะทำให้เรารอออไปไ้สอน”
“แ่เ้าอเม็บอแล้วนี่ว่าผู้นะ้อมีนเียว” พศ์ยศพู้ำอีรั้ “แล้วะให้ทำยัไ? นรอ้อมีนเียวนะ ถึะออไปาที่นี่ไ้”
เออนัน์ส่ายหน้าอย่าไม่รู้เหมือนัน “ผมเอ็ยัิหาวิธีไม่ออ แ่มัน้อมีทา ผมเื่อแบบนั้น”
“มีทาเหรอ?” พศ์ยศหัวเราะออมา “ันไม่เห็นว่าะมีทาเลย”
“มัน้อมีแน่รับ!” เออนัน์ล่าวเสียันิหน่อย “แล้วเราทั้สอน ะรอปลอภัยไป้วยัน”
เออนัน์ให้ำมั่นสัานั้นับพศ์ยศ แ่ฝ่ายพศ์ยศ็ิว่าไม่เห็นะมีทาที่ะรอไปไ้สอนเลย ในเมื่อิามันำหนมาแบบนั้นแล้ว เ้าอเมไม่ิเปลี่ยนหรอ อย่าไรเออนัน์็้อสัหารเา หาว่าเออนัน์อยาะรอไปริๆ ละ็
ทาฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน็เินออามล่าหาเหยื่อ่อไป เมธวินเินไ้้าลเพราะมีบาแผลที่โนสะเ็ระเบิที่า พิมพ์พรรที่ไ้ยินเาหยุเิน ็หันมาถามอย่ารำา
“เป็นอะไรไปอีล่ะ?” เธอถาม
“เ็บา...” เมธวินบอออมาอย่าอายๆ ทำเอาพิมพ์พรร้อถอนหายใ ่อนะเินเ้ามาหาเา
“ไหน เลิาาเูสิ” พิมพ์พรรบอออมา เมธวิน็ทำาม เธอสัเเห็นที่ผ้าพันแผลมีเลือึมออมาอีแล้ว ท่าทาะ้อทำบาแผลใหม่อีแล้ว
“มานี่ ันะทำบาแผลให้แ” พิมพ์พรรนั่ลแล้ว็บอให้เานั่ล้วย านั้น เธอ็หยิบุปมพยาบาลออมา แล้วัารทำแผลใหม่ให้ับเมธวิน เา้อัฟันทนเ็บอนที่เธอเอาแอลอฮอล์ป้ายแผลเา แล้วพิมพ์พรร็พันผ้าพันแผลให้เาใหม่
“เสร็แล้ว” พิมพ์พรรถอนหายใออมา “แรู้สึเป็นไบ้า?”
“็หายเ็บไปเยอะเลย” เมธวินอบ “อบใแมานะ”
พิมพ์พรรเยหน้าึ้นมามอเมธวิน แวบหนึ่ สายาอเธอ็ูอ่อนลไปนิหน่อย แ่็ลับมาแ็ร้าวึ้นในอีไม่ี่วินาที
“ไม่้อมาอบใันหรอ ยัไแับัน็้อ่าันายในที่สุอยู่ี” พิมพ์พรรพูออมา แ่เมธวินลับพูอีอย่า
“บาที...ันอาะไม่่าแ็ไ้” เาพูออมา ทำเอาพิมพ์พรรที่เพิ่ทำแผลให้เาเสร็ใหม่ๆ ุน เธอถามลับไป
“หมายวามว่าไ? ที่ะไม่่าัน แไม่อยาไ้เินราวัลแล้วเหรอ?”
“็อยาไ้ แ่ว่า...” เมธวินอบพลาถอนหายใ “แ็่วยเหลือันมามา แใีเหมือนพี่เลี้ยที่สถานสเราะห์ที่ันอยู่อนเ็ๆ เลย เพราะั้น...”
“ันไม่ไ้ใีหรอ” พิมพ์พรรอบออมา “แ่็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม้อ่วยแ้วย? ันเอ็สับสนในใเหมือนัน”
เียบันไปพัหนึ่ ่อนที่เมธวินะลุึ้นและบอ “ไปเถอะ ไปามหาเหยื่อัน่อ”
“อืม” พิมพ์พรรเห็นว่าเาหายีแล้วึลุึ้น้วย “ั้น็ไปันเลย”
ฝ่ายปอภพ วรรวลีับิิพษ์็มาถึอีฟาหนึ่อฤหาสน์แล้ว ้อเินทามาไลพอสมวร เพราะฤหาสน์หลันี้ว้าให่มา พวเาลอ้นห้อที่ไม่เย้นมา่อน
“น้อภพ เอาระเป๋าใส่อินมา้วยใ่ไหม?” วรรวลีหันไปถามเา ปอภพ็พยัหน้า
“เออ ี เราะไ้หาอาหารไป้วยเลย” เธอบอ “อนนี้ เราเริ่มหาอันเถอะ”
แล้วทั้สาม็ออามหาุแและอาหารอย่าะมัเม้น แ่็ไม่มีวี่แววว่าะพบเลย ทันในั้นเอ พิมพ์พรร็เปิประูออมาพร้อมับเมธวิน เธอไ้ยินเสียุัภายในห้อ้านหน้า ึ่อยๆ แอบย่อไปู ็พบพวปอภพำลั้นหาสิ่ออยู่
พิมพ์พรรเล็ปืนที่ไ้มาใหม่ึ้นมาทันที เป็นัหวะเียวับับที่ิิพษ์เยหน้าึ้นมาพอี เาร้อโวยวายลั่นนทำเอาปอภพับวรรวลีใ พอวรรวลีเห็นพิมพ์พรรับเมธวิน เธอ็ยปืนพเล็ใส่พวเาเหมือนัน
“ออไปนะ!! ออไป!” วรรวลีส่เสีย่มู่ “ออไป ไม่ั้นันยิพวแแน่!!”
“นั่นมันำพูอัน่าหา” พิมพ์พรรล่าวเสียเย็น พร้อมับเล็ปืนไปที่วรรวลี พลานึสสัยอะไรบาอย่า เธอเลยถามออมา
“พวแำลั้นหาอะไรันอยู่?” พิมพ์พรรถามะที่ยัเล็ปืนอยู่แบบนั้น ฝ่ายเมธวิน็ยืนนิ่ๆ ้านนอห้อ ิิพษ์ถือหน้าไม้ยื่นไปทาเธอ แ่พิมพ์พรรไม่ไ้สนใ
“ไม่้อรู้หรอ” วรรวลีบอออมา ทำเอาพิมพ์พรรไม่พอใ เธอเล็ปืนไปทาิิพษ์่อนะลั่นไ ระสุนเียมืออิิพษ์นเป็นแผลเลือออ เาทำหน้าไม้ลพื้น พลาร้ออย่าเ็บปว ปอภพและวรรวลีที่เห็นันั้น็เรียมะลั่นไใส่พิมพ์พรรเหมือนัน
“้อ่าแล้ว!! นแบบนี้ ไม่่าไม่ไ้แล้ว” วรรวลีล่าวออมาเสียั ะที่ิิพษ์ยัับมืออัวเอที่มีเลือไหลอยู่ พิมพ์พรรเลยเล็ปืนไปที่ิิพษ์ที่ไม่มีอาวุธอยู่ในมือเลย
“บอมาว่าแหาอะไร? ถ้าไม่อยาให้ไอ้ี้ยานี่าย” พิมพ์พรรพูึ้นมาพลาเล็ปืนไปทาิิพษ์ “เร็วๆ สิ!! หรือพวแำลัหาอาหารอยู่?”
“เปล่า” วรรวลีหวาลัวว่าิิพษ์ะถูสัหารริๆ หาเธอไม่พูวามริออมา เธอเลยัสินใบอออมา “เราำลัหาุแ”
“ุแอะไร?” พิมพ์พรรถามออมา เมธวินที่ไ้ยิน็ั้ใฟั้วย
“มีประูบานหนึ่ที่สามารถหนีออไปนอฤหาสน์ไ้ เราำลัามหาุแที่ะเปิประูบานนั้น” วรรวลีว่าแล้ว็ถามลับ “พอใหรือยั? หยุทำร้ายุพษ์ไ้แล้ว แล้ว็ออไปะ ่อนที่ันะยิแ!!”
“ประูที่ะหนีออไปนอฤหาสน์?” พิมพ์พรรทวนประโยอวรรวลี ่อนะหันมาเล็ปืนใส่เธอ “ะบ้าเหรอ? ันไม่มีวันปล่อยพวแให้หนีออไปไ้แน่ๆ ไม่ั้นัน็ไม่ไ้เินราวัลน่ะสิ”
ทันในั้น ปอภพ็วิ่เ้ามาหาพิมพ์พรรแล้ว็่อยเ้าที่หน้าอเธอเ็มแรนเธอถึับล้มลไปับพื้น เธอเผลอลั่นระสุนออไปหนึ่นัแ่ไม่โนใร ระสุนเาะเพานอฤหาสน์ เธอล้มลไปับพื้น ปืนหลุามือ ปอภพเห็นันั้นึะรีบไปเ็บปืนาพิมพ์พรรมา แ่ถูเมธวินัวาเอาไว้่อน เมธวิน้มลหยิบปืนอพิมพ์พรร ่อนะ่อมาทาปอภพ ะที่วรรวลีะเ้าไป่วยปอภพ แ่เ้าไปไม่ไ้ เพราะเมธวินเอาปืน่อปอภพอยู่
“อย่าทำอะไรุพิมพ์นะ!!” เมธวินส่เสียั “ืนแทำร้ายุพิมพ์ ันเอาแายแน่!!”
พิมพ์พรร่อยๆ ฟื้นัวึ้นมาาพื้น ่อนะมอเมธวินอย่าแปลใที่เาพูแบบนั้นออมา แ่เธอไม่มีเวลามาสสัยแล้ว เธอว้ามีออมาาระเป๋าาเ ่อนะฟันไปที่าอปอภพนไ้แผล ปอภพร้อออมาอย่าเ็บปว ทำเอาวรรวลีร้ออย่าใ
“น้อภพ!!!”
ปอภพ้มลับาอัวเอที่ไ้แผลมาใหม่ๆ ในอนนั้นเอ ิิพษ์็หยิบหน้าไม้ึ้นมาทั้ๆ ที่มือบาเ็บ ่อนะเล็ไปทาพิมพ์พรรแล้วลั่นไทันที ลูอพุ่ออไปปัรำแพทาเินอฤหาสน์พอี ไม่โนใรเลย เป็นเพราะแผลที่มือแท้ๆ เลยทำให้ิิพษ์ยิพลาเป้า เมธวินเห็นท่าไม่ี เาเลยรีบุพิมพ์พรรให้หนีไป แ่ฝ่ายพิมพ์พรรไม่ยอม
“เอาปืนมาให้ัน! ันะ่าพวมันทั้หม!!” พิมพ์พรระโนลั่น แ่เมธวินลับใ้แรุเธอออาประูไป พิมพ์พรริ้นพล่านอย่าโมโห เปิโอาสให้พวปอภพหนีออไปาที่รนั้น
“แะบ้าหรือไ!?” พิมพ์พรรหันมาะอใส่เมธวิน “อีนิเียว็ะ่าพวมันไ้อยู่แล้ว! แะมาห้ามันทำไม?”
“็ันเป็นห่วแน่ะสิ!!” เมธวินสารภาพออมา ทำเอาพิมพ์พรรอึ้ไปเลย
“เป็นห่ว?” เธอทวนำอเา
“ใ่ อีฝ่ายมีอาวุธมาว่าเรานะ” เมธวินบอออมา “เราไม่มีทาสู้ไ้หรอ”
พิมพ์พรรทำเสียในปาอย่าหุหิที่เหยื่อหนีออไปแล้ว ่อนะอปืนืนาเมธวิน เมธวิน็ืนให้ไป ะที่อีฝั่หนึ่ พวปอภพ็วิ่เ้ามาทาห้อบาน ปอภพออะวิ่ไ้้าล เพราะเ็บบาแผลที่ถูเือนที่า
“น้อภพ เป็นไมั่?” วรรวลีถามอย่าเป็นห่วพลา้อมอแผลอปอภพ พบว่าที่าาเมีเลืออออยู่ มาเหมือนัน วรรวลีึเร่เาให้ลับเ้าไปในสถานที่บานโย่วน ะที่ิิพษ์ถือหน้าไม้และเอามือ้าที่ถือหน้าไมุ้มมือ้าที่โนยิอเาเอาไว้
แล้วพวปอภพ็ลับมาที่ห้อบานนไ้สำเร็ วรรวลีรีบว้าระเป๋ายาออมา ่อนะเริ่มทำแผลให้ปอภพทันที วันวิสาที่เห็นันั้น็ใ
“พี่ภพ! พี่ภพไปโนใรทำร้ายมา?” เธอถามเมื่อเห็นรอยมีบาที่าอปอภพ ปอภพส่ายหน้า่อนะบอ
“ยัยปีศาที่ื่อพิมพ์พรรนั่นน่ะสิ” เาบอออมา ่อนะัฟันทนวามเ็บ อนที่วรรวลีลแอลอฮอล์่าเื้อรอบๆ ปาแผล ่อนะทายาสมานแผลให้และพันผ้าพันแผล
“ุพษ์” วรรวลีเรียเา ิิพษ์็พอรู้ว่าเธอะทำอะไรเา เาึวาหน้าไม้ลับพื้น ่อนะยื่นมือออไปเพื่อะให้วรรวลีปมพยาบาล ีริเห็นันั้น เา็ถามออไป
“เอยัยปีศานั่นทำร้ายมาเหมือนันเหรอ?”
“อืม” ิิพษ์อบพลาถอนหายใ แล้ว็ร้อโอโอยึ้นมา อนที่วรรวลีทาแอลอฮอล์ใส่บาแผลที่ถูยิเียไปอเา “เบาๆ หน่อยสิ! ะบ้าเหรอ?”
“เออน่า ุพษ์ อยู่เียบๆ เถอะ เป็นผู้ายหรือเปล่า?” วรรวลีถามึ้นมา ่อนะพันผ้าพันแผลให้มืออิิพษ์ ิิพษ์เอามือออาเธอพลาล่าวอบุวรรวลี
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” วรรวลีล่าวออมาอย่าภูมิใที่ไ้่วยเหลือน ิิพษ์มอหน้าเธอ ่อนะเินไปหลบมุมที่เิมอนเอ
“เฮ้อ ออไป็ไม่ไ้อะไร แถมยัไ้แผลมา้วย” วันวิสาบ่นออมา ่อนะถามปอภพ “พี่ภพเ็บมาไหมะ?”
“ถ้าบอว่า ‘ไม่’ ็โหล่ะ” เาพูออมาพร้อมับหัวเราะไป้วย แ่ไม่ไ้ำันแ่อย่าใ “เ็บสิ ยัยนั่นเล่นปาะแผลลึเลย”
“อันรายแล้ว” วันวิสาบอออมา “ืนเอพวเาอี เราะแย่เอาอีนะ”
“รั้่อไป พี่ะระวััวแล้วัน” วรรวลีบอออมา วันวิสาเลยถามว่า ยัะมีรั้่อไปอีหรือ?
“้อเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” เธอบอ “เรายัามหาุแไม่รบเลยนะ”
“พี่ะออไปอีหรือะ?” วันวิสาถามพลาส่ายหน้า “มันเสี่ยนะ”
“แ่เรา็หลบในห้อนี้ไปลอไม่ไ้หรอ น้อสา” วรรวลีบอเธอ “เป็นไปไม่ไ้ เรา้อหาทาออาฤหาสน์แห่นี้ให้ไ้”
เธอพูออมาอย่าเ็เี่ยว ทำเอานภัทรพอใเหมือนัน ่อนที่เาะหันไปหาพวอาธรที่ำลันั่ร่วมันอยู่
“อนนี้น้อภพับุพษ์็บาเ็บ” นภัทรว่าออมา “พวเาออไปอีไม่ไ้แน่ ใระอาสาไปหาุแรั้่อไปล่ะรับ?”
ีริ็อยาะยมือหรอ แ่บาแผลที่าอเาร้อเือน วรรวลียมือึ้น พลามอไปรอบห้อๆ ในอนนั้นเอ อาธร็ยมือึ้นเ่นัน
“ั้นผมับุวรรไปหาเอ็ไ้” อาธรบอยิ้มๆ วรรวลีมอไปทาเาแล้ว็ยิ้ม แ่นภัทรัึ้นมา
“แล้วไม่ลัวเอยัยพิมพ์พรรนั่นเหรอ?” นภัทรถาม อาธรเอ็ส่ายหน้าพลาถอนหายใ
“ถ้าไม่ไ้ออไปาที่นี่ ะน่าลัวว่านี้อีรับ” อาธรบอออมา “เพราะั้น ให้ผมับุวรรออไปามหาุแเถอะ”
นภัทรไม่อาห้ามวามั้ใอทั้สอนไ้ เาเลยถอนหายใ เาสัาับทุนเอาไว้แล้วว่า ะูแลทุนไม่ให้เิอะไรึ้นเ็า แ่นี่เาำลัะปล่อยนไปาย
“ุภัทร ไม่้อิมาหรอ” อาธรว่าออมา ทำเอาอารหันมามอ แล้วเา็พู่อ “ผมรู้ว่าุอยาปป้อนอื่น ผม็เป็นเหมือนัน ผมไม่มีวันยอมให้ใรมาทำอะไรพวเราหรอ”
นภัทรเยหน้าึ้นมามออาธร อาธร็ยิ้มอบให้ แล้วนภัทร็ถามว่า ะออไปาห้ออนไหน?
“โห อพั่อนละัน่ะ” วรรวลีว่าออมาอย่าเหนื่อยหน่าย “เพิ่เอนไล่่ามาหยๆ สิะแเอา อพั่อนละัน”
“นั่นสิรับ ามใุวรรเถอะ” นภัทรว่าออมา่อนะถอนหายใอีเฮือ “นี่ผมลายเป็นัวถ่วั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย?”
ทาฝ่ายเออนัน์และพศ์ยศ ทั้สอ็เริ่มรู้สึหิวึ้นมาแล้ว ทัู้่เลย เออนัน์ึอาสาะออไปามหาอาหารให้พศ์ยศ
“เี๋ยวผมไปหาอาหารมาให้ีว่า” เาบอแบบนั้นพลายิ้ม “ุลุรอที่นี่แหละรับ”
“ะบ้าเหรอ? ันะไป้วย” พศ์ยศไม่ยอมปล่อยให้เออนัน์ไปนเียวแน่ๆ แ่เออนัน์็ยัพู้ำอยู่แบบนั้น
“ให้ผมไปนเียวเถอะรับ ไม่ไ้อยาหาว่าเป็นัวถ่วนะ แุ่ลุวิ่มาๆ ไม่ไ้ ไม่ใ่เหรอ?” เออนัน์ถามลับ “เี๋ยววามันึ้น เพราะั้น ให้ผมออไปหาเอีว่า”
พศ์ยศถอนหายใออมา ่อนะพยัหน้าอย่าอนุา เออนัน์ีใมา เาเลยบอให้พศ์ยศรอรนี้ ่อนะเปิประูออไปามหาอาหาร พศ์ยศส่ายหน้าออมา เมื่อเออนัน์าไปแล้ว
“เหมือนันริๆ ื้อรั้นเหมือนันเลย หลานายัน” พศ์ยศิแล้ว็ำ ฝ่ายเออนัน์ เาเินเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะพยายาม้นหาอาหาร แ่ลับไม่มีเลย
แ่เา็ไม่ยอมแพ้ เายัออเินามหาอาหารไปทั่ว พลาิว่าอาหาระหมฤหาสน์หรือยั? พวผู้เล่นนอื่น้อเอาอาหารไปแน่ๆ เายิ่ิ็ยิ่ทุ์ใ แ่ในะที่ำลัหมหวัแบบนั้น เา็เห็นรัวอ์ใส่ในถุพร้อมับนมวหนึ่วาไว้อยู่ เายิ้มออมาอย่าีใ ่อนะวยทั้สออย่าออมาทันที
เารีบวิ่ลับไปหาพศ์ยศ พร้อมับบอ “ุลุ ผมเออาหารแล้ว!! มาินันเถอะ”
แล้วเออนัน์็นั่ลับพื้นพรม ่อนะแบ่รัวอ์ออเป็นรึ่หนึ่ แล้วส่ให้พศ์ยศไปิน เายอมสละนมืวหนึ่ให้พศ์ยศิน เาะไ้อิ่ม
“เี๋ยว่อน” เออนัน์ห้ามพศ์ยศที่ำลัะื่มนมเ้าไป เาหยิบวนมมาามืออพศ์ยศ ่อนะิบเล็น้อยเพื่อูว่ามันบูหรือเปล่า? พอไม่สัมผัสรสเปรี้ยว เา็ส่ให้พศ์ยศืน
“ไม่บูรับ” เออนัน์บอยิ้มๆ “ุลุื่มนมไปเถอะ ะไ้อยู่ท้อ”
“แล้วเธอะไม่ื่มเลยเหรอ? หลานาย?” พศ์ยศรู้สึผิึ้นมา แ่เออนัน์ส่ายหน้า
“แ่นี้ ผม็อิ่มแล้วรับ” เาพู ทั้ๆ ที่ในใยัรู้ีว่าัวเอยัไม่อิ่มสันิหนึ่ แ่เายอมเสียสละให้พศ์ยศ “ินเสร็ เราเินทาัน่อนะ”
“ะเินไปไหน?” พศ์ยศถามึ้นมา “เรามัวแ่เินไปรอบฤหาสน์ แ่็หาทาออไม่เอ”
“น่า มันน่าะมีประูสับานนะรับที่สามารถออไปนอฤหาสน์ไ้” เออนัน์ว่าึ้น “ผมเื่อแบบนั้น เพราะเ้าอเม็้อออาฤหาสน์เหมือนัน”
พศ์ยศไ้ยินอย่านั้น็เ้าใ เาเลยื่มนมลไปนหม ่อนะทิ้วเอาไว้ลาพื้นทาเินในฤหาสน์ “ถ้าเธอบอแบบนั้น” เาบอ “ัน็ะยอมเิน่อ็ไ้”
เออนัน์ไ้ยินอย่านั้น็ยิ้มออมา ่อนะุพศ์ยศให้ลุึ้นยืน แล้วเาับพศ์ยศ็ออเินทา่อไป ลอมุ่ไปสู่ทาที่ไม่เยไป เผื่ออาะเอทาออ็ไ้
ความคิดเห็น