คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : ไล่ล่า
อนที่ 81 – ไล่ล่า
“หา? ว่าไนะ พวุเอ็เอุแแล้วั้สออันเียวเหรอ?” ีริพูึ้นมาเมื่ออาธรเล่าให้เาฟั แล้วอาธร็หยิบเหรียราสีทอสอิ้นออมา เพื่อยืนยันว่าเาไม่ไ้พูโห
“นี่ไรับ ุแที่ะใ้เปิประู” อาธรบอออมา ีริเินเ้ามารับไปู ่อนะว่าอย่าื่นเ้น
“ทาเราเอุแั้สามอัน รวมับสออันนี้็เป็นห้าอัน” ีริบอออมา “อีแ่สออันเอ เรา็ะออไป้านอไ้แล้ว”
“ุเอ็เอบานประูนั่นแล้วใ่ไหม?” ธนพรถามึ้นมา แล้ว็พูถึประูที่ไม่มีลูบิับ ีริ็พยัหน้าบอว่าใ่ เาเริ่มมีวามหวัึ้นมานิหน่อยแล้ว
“โีะมั” นภัทรล่าวึ้นมาและเินมาู้วย “แเพียแ่สออัน ถ้าเราหาเอ เรา็ะไ้หนีาที่นี่เสียที”
“แ่แปลนะะ” สุนันธาออวามเห็นึ้นมา “เ้าอเมไม่ยอมให้เราออไป้านอฤหาสน์แน่ๆ แ่ทำไมถึทิุ้แเอาไว้ให้เราหาเอล่ะ? มันแปลนะะ”
“เานึไม่ถึมั้ ว่าเราะ้นเอ” อาธรบอออมา ไม่ไ้ิใสสัยอะไร “แ่อนนี้ เราหาันนเหนื่อยแล้ว อพัผ่อน่อนเถอะ”
“ามสบายสิรับ” ีริว่าอย่าเป็นมิร “เิพัผ่อนไ้เลย”
แล้ว็มีสมาิเพิ่มเ้ามาอีห้าน ปอภพรู้สึแย่ึ้นมานิหน่อย ถึพวอาธรเอะมีอาหาร็เถอะ แ่มัน็แ่นมปัเท่านั้น น้ำ็ไม่มี เาลัว ลัวว่าถ้านเยอะนานี้แล้วอาหารหม ะเิอะไรึ้น? และที่แย่ยิ่ไปว่านั้น ถ้าอาหารในฤหาสน์ถูผู้เล่นนอื่นามเ็บันหมนไม่มีเหลือแล้ว เาะทำอย่าไร?
วันวิสาร้ออินนมปัแบบหิวๆ อาธร็อนุา เาหยิบนมปัแถวยาวอเาออมาและให้วันวิสาิน วันวิสา็รับไปินอย่ารวเร็ว้วยวามหิว อนนี้ ทุนไ้แ่หลบบานอยู่ในห้อ ทำอะไรไม่ไ้เลย
แล้วปอภพ็ัสินใ “ผมว่าผมออไปหาอาหารีว่า” เาลัวว่าอาหาระหมไปาฤหาสน์ วันวิสายืนึ้นทันที และพู้วยวามเป็นห่ว
“ะีเหรอ? พี่ภพ มันอันรายนะ” เธอบอออมา แ่ปอภพลับบอลับ
“ถ้าอาหารหม เรื่อราวะอันรายว่านี้อี” เาบอ แล้ว็ไม่ล้าพูออมาว่า ถ้าอาหารหม ทุน็ะแย่ิันนเิาร่อสู้ “พี่วรรมาับผมไ้ไหมรับ?”
“ไ้” วรรวลียืนึ้นทันทีและถือปืนเอาไว้ “พร้อมะออไปหาหรือยั?”
“พร้อมแล้วรับ” ปอภพบอ นภัทรเอ็ทำท่าะลุึ้นมา่วย้วย แ่ปอภพบอว่าไม่้อ เาะไปับวรรวลีเอ
“แ่ถ้าน้อภพับุวรรเป็นอะไรไป” นภัทรล่าวึ้น “ผมะไม่มีวันให้อภัยัวเอเลย”
“ไม่ พี่ภัทร พี่ไม่ไ้ทำอะไรผิ” ปอภพรีบบอออมา “ผมสมัรใไปเอ เพราะั้นพี่ภัทรไม่ผิ ไปันเถอะ พี่วรร ่อนที่อาหาระหมฤหาสน์”
“อืม” วรรวลีพยัหน้า ปอภพอแผนที่าวันวิสา เธอให้ออไปอย่าไม่เ็มใ พอปอภพไ้แผนที่แล้ว็ออไปับวรรวลี
ทั้สอนเินออไปามทาในแผนที่ และเ้าไป้นในห้อที่ไม่ไ้ลสัลัษ์ไว้ว่าหาไปแล้ว ทั้สอเ้าไปในห้อที่ไม่เยเ้าไปมา่อน ่อนะเริ่มหาอาหาร
“ว้า ไม่มีเลย” วรรวลีบ่นึ้นมา “อย่าบอนะว่า นเล่นเมนอื่นเ็บไปินแล้ว?”
“ผมไม่อยาให้เป็นแบบนั้นเลย” ปอภพเอ็เอ่ย “แู่ท่าพี่ะพูถู”
วรรวลีถอนหายใออมา พลาบอ “แล้วะทำยัไี? อาหารหมฤหาสน์หรือยั็ไม่รู้?”
“เรามา่วยันามหาเถอะ พี่วรร” เาบอ “มีทาเียวเท่านั้น็ือารามหา”
วรรวลีไ้ยินอย่านั้น เธอ็ไม่ยอมแพ้เหมือนัน เธอออามหาอีห้อหนึ่ นไปเอล่อใส่แนวิิ้นหนึ่วาอยู่บนโ๊ะ วรรวลีบอปอภพเสียัว่าพบอาหารแล้ว
“โอ โี” ปอภพบอะถือแนวิไส้ทูน่าในมือ “แ่แ่นี้ ไม่พอหรอ ้อหาให้ไ้มาว่านี้”
“ั้นพี่หาเหรียราไป้วยเลย็ไ้” วรรวลีบอ “ไหนๆ ็ออมาแล้ว หามันให้เอทั้สออย่าเลยีว่า”
“็ีรับ” ปอภพยิ้มให้เธอ พลาิว่าเธอล้าหาริๆ “ผม็ะหาเหมือนัน”
ทาฝั่ที่บานอพวนภัทร ู่ๆ ธนพร็รู้สึปวปัสสาวะึ้นมา เธอเอานิ้วสะิอาธรที่นั่ใล้ๆ เธอ ทำให้อาธรหันมามอ
“มีอะไรรับ?” เาถาม
“ันปวห้อน้ำน่ะ” ธนพรเอ่ยึ้นอย่าอายๆ “ุพอะรู้ไหมว่าแถวนี้มีห้อน้ำไหม?”
“เอ ผม็ไม่รู้ เี๋ยวถามนอื่นๆ ู” แล้วอาธร็หันไปถามีริว่าห้อน้ำอยู่แถวไหน? วันวิสา็เลยบอออมาว่าอยู่ใล้ๆ นี่ พร้อมับอธิบายเส้นทา เมื่ออาธรไ้ยินแบบนั้น เา็ลุึ้น และวนธนพรให้ลุึ้นไป้วย
“ไปสิุ ไปหาห้อน้ำัน” อาธรบอ “ผมเอ็ปวเหมือนัน เราไปห้อน้ำันเถอะ”
ธนพรพยัหน้า ่อนที่ทั้สอะเินเปิออประูไป วันวิสามอทั้สอนที่เพิ่ออไป้วยวามเป็นห่ว แล้ว็เป็นห่ปอภพับวรรวลี้วย นานแล้วที่พวเาสอนไม่ไ้ลับมา แ่วันวิสา็ยัไม่ไ้ยินเสียปืนลั่นใๆ ัึ้นมา
ฝ่ายอาธรับธนพร็เินทามาถึห้อน้ำแล้ว ธนพรเ้าไปทำธุระ่อน ่อนะัโร แล้วพอธนพรออมา อาธร็เินเ้าไปมั่ หลัาทำิธุระเสร็ ทั้สอ็เินเรียมะลับที่บาน
แ่ในอนนั้นเอ พิมพ์พรรับเมธวิน็เปิประูออมา เมื่อพิมพ์พรรเออาธรับธนพร็ยปืนลั่นไทันที แ่เป็นวามโีอทัู้่ที่ระสุนไม่โนเลย อาธรรีบวิ่พาธนพรลับแหล่บาน ะที่พิมพ์พรรออวิ่ามพวเาไป
“ไม่ไ้ารแน่! ะให้มันรู้ที่อยู่อพวเราไม่ไ้!!” อาธรบอึ้นมา “เราหนีไปที่อื่นันเถอะรับ!”
“ที่ไหนละะ?” ธนพรที่วิ่ามมา้วยร้อึ้น อาธรเลยุเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ึ่็มีทาเิน่อไปอี อาธรเปิประูห้อห้อหนึ่ ็เอที่หลบที่เหมาะสมพอี เาเปิู้เสื้อผ้า และส่ธนพรให้เ้าไปหลบ้านในนั้น ส่วนัวเาเ้าไปหลบในห้ออาบน้ำ อนนั้นเอ พิมพ์พรร็วิ่มาถึประูห้อแล้ว เธอหันรีหันวา ่อนะวิ่ไปทาอื่น เมธวินเอ็ประอร่าัวเอให้วิ่ามพิมพ์พรรไปให้ทัน
สิบนาทีผ่านไป ไม่มีเสียใๆ เิึ้น อาธรพอะโล่ใึ้นมา ิว่าสอนนั่นหายไปแล้ว เาเลยออมาาห้ออาบน้ำ แล้ว็มาเปิประูู้ที่ธนพรหลบอยู่
“ปลอภัยแล้วรับ” เาบอ “เราหาทาลับที่บานันเถอะ”
อาธรบอออมาแบบนั้น แ่พอเาออไปนอห้อที่เาหลบเมื่อรู่ เาลับำไม่ไ้ว่าเ้าประูบานไหนมา? เาหยุยืนนิ่อย่าใ ะที่ธนพรถามเาว่าเาหยุเินทำไม?
“ผม...” อาธรยอมรับอย่าอายๆ “หลทา”
“หา?” ธนพรร้อออมา “ทำไมุไม่ำทาไว้ล่ะ?”
“้ออโทษ้วยรับ ผมเอ็น่าะำทาไว้ แ่อนนี้ ผมำไม่ไ้แล้ว” อาธรบอ ่อนะบอให้เธอหยุยืนนิ่ๆ เาเอ็ะอยู่นิ่ๆ เหมือนัน
“อ้าว? ทำไมละะ? เี๋ยว็หาทาลับไม่เอหรอ” ธนพรถามึ้นมา
“ถ้าพวนในห้อนั้นรู้ว่าเราอาะหลทา เาอาะออมาามหาเรา็ไ้” อาธรอธิบายออมา “ถ้าเราเป็นฝ่ายเินไปเรื่อย พวเา็ะามหาไม่เอ เพราะั้น อยู่ที่นี่ นิ่ๆ ไว้แหละีแล้ว”
ธนพรออะไม่พอใอาธรที่ทำสิ่ผิพลาลไป แ่เธอ็ไม่ไ้โรธเามานั เาเอ็เป็นที่พึ่อเธอ านั้น ทั้สอน็หยุยืนนิ่ๆ แถวๆ นั้น เพื่อรอเวลาให้นในห้อบานรู้ัวและออมาามหาพวเา
ฝ่ายปอภพับวรรวลีหาอาหารมาไ้ไม่เยอะเท่าไหร่ แ่็มาพอสมวรแล้ว ทั้สอึัสินใะลับที่บาน ฝ่ายปอภพถามวรรวลีึ้นมาว่า
“พี่เอเหรียทอบ้าไหม?”
“แหม ถ้าพี่เอ พี่บอน้อ่อนแน่” วรรวลีว่าเา “หาไม่เอ ไม่รู้มันไป่อนัวอยู่ที่ไหน?”
“แ่ผม็ิเหมือนพี่นันนะ” ปอภพบอออมา “ถ้าเ้าอเมไม่อยาให้เราหนีไปริๆ ทำไมถึทิุ้แให้เราหาเอล่ะ? นี่หาเอั้ห้าิ้นแล้วนะ”
“พี่็ไม่รู้เหมือนัน” วรรวลีอบามริ “เอาเป็นว่า ลับที่พัเรา่อนเถอะ”
วรรวลีถือแผนที่นำปอภพลับมาที่บาน เมื่อทั้สอนเปิประูเ้ามา ปอภพ็เอาระเป๋าสะพายหลัที่ใส่อินเอาไว้มาวาไว้ ่อนะหยิบเอาอินที่หามาไ้ทั้หมออมา มีแนวิหนึ่ิ้น นมืสอว ับนมปัอบรอบถึเียวเท่านั้นเอ
“มีแ่นี้เหรอ?” ีริถามึ้นมาอย่าผิหวั วรรวลี็พยัหน้า
“่ะ ันับน้อภพหานสุวามสามารถแล้ว” เธอบอ “หาเอแ่นี้ริๆ พวุ็ินันให้ประหยัหน่อยละันนะ”
“นี่” เ่นวว่าึ้น “ุพรับุธรหายไปนานแล้วนะ เาบอว่าะไปห้อน้ำไม่ใ่เหรอ? และห้อน้ำ็อยู่ใล้ๆ....” เ่นวพูออมาและยมือุมปา ฝ่ายอาร็หันมาหาเธอ
“พวเาหายไปั้นเหรอ?” อารถามเ่นวึ้นมา “เมื่อี้ผมเอ็ไ้ยินเหมือนเสียปืนลั่นเลยนะ”
“ุพรับุธรไปห้อน้ำหรือะ?” วรรวลีถามึ้นมา “ป่านนี้ยัไม่ลับมาอี แสว่า้อเิอะไรึ้นแน่ๆ ุรไ้ยินเสียปืนลั่นใ่ไหมะ?”
อารพยัหน้า วรรวลีึัสินใทันที าแผนที่ออและทำท่าะออไปนอห้อ อนนั้นเอ ปอภพ็อออาสาัวว่าะออไป้วย
“็ไ้ น้อภพ” วรรวลีหันมาว่าับเา แ่ในอนนั้นเอ นภัทร็ลุึ้นพร้อมับบอ
“ให้ผมไป้วยเถอะ”
“ไม่ไ้หรอ พี่ภัทร พัผ่อนเถอะ เี๋ยวแผละอัเสบึ้นมาอี” ปอภพล่าวออมา “ให้ผมับพี่วรรไปน่ะีแล้ว พี่ภัทรับพี่ิพัผ่อนเถอะ”
“แ่ว่า...” นภัทระัึ้นมา แ่วรรวลีพูออมาทันที
“ันไม่ยอมให้ใรทำอะไรน้อภพหรอ” วรรวลีล่าวออมาอย่าใเ็ วันวิสาเอที่็เป็นห่วปอภพ ็อยาะบอให้เาล้มเลิวามิที่ะออไปามธนพรับอาธร แ่ท่าทาะไม่ไ้ผล เธอเลยไม่พูมันออมา
แล้ววรรวลีับปอภพ็เินาแผนที่ออไปามหาอาธรับธนพร ปอภพพูออมา “หวัว่าพวเาอยู่นิ่ๆ ไม่ออเินไปไหนนะรับ”
“นั่นสิ” วรรวลีถอนหายใ “ถ้าพวเาไม่อยู่ับที่ละ็ เราหาพวเาเอลำบาแน่ ไปเ็ที่ห้อน้ำัน่อนเถอะ”
แล้ววรรวลีับปอภพ็มาที่ห้อน้ำใล้ๆ ับแหล่บาน พวเาไม่เอใรในนั้น วรรวลีัสินใเินไปในทาที่ไม่เยเิน ปอภพ็เินามเธอไป้วย ะนั้นเอ ธนพรที่อยู่ับอาธร็โพล่ออมา้วยวามหมหวั
“เป็นไปไม่ไ้แน่ พวเาหาเราไม่เอหรอ!”
“น่า ุพร อย่าเพิ่หมหวั อนนี้ ผมว่าพวเาำลัหาพวเราอยู่แหละ” อาธรบอออมาให้เธอสบายใ แู่ท่าะไม่ไ้ผล ฝ่ายธนพรเินไปเินมาเหมือนนเป็นโรประสาทิน เธอยนิ้วึ้นัเล็บอัวเอ
ทา้านวรรวลีและปอภพ วรรวลีเอไม่อยาทำเลย เพราะมันะเป็นารเรียศัรูเ้ามา แ่เธอไม่ทำ็ไม่ไ้ เธอเลยะโนออมา “ุธร ุพร! อยู่แถวนี้หรือเปล่าะ?”
“ู่ว! พี่ เสียันานี้ เี๋ยว็พาารมาหรอ” ปอภพเือนเธอ เธอเอ็รู้ีอยู่แล้ว เธอหันไปบอปอภพ
“พี่รู้น่าว่าทำอะไรอยู่” เธอบอ “แ่ถ้าไม่ะโนเรียแบบนี้ พวเา็ะไม่ไ้ยิน แล้วะเินไปทาอื่นน่ะสิ”
ปอภพส่ายหน้าออมา ่อนะะโน้วย “ุธนพร! ุอาธร! อยู่ที่ไหน ่วยอบ้วย” ปอภพเอ็ะโนเหมือนัน แ่สิ่ที่ไ้ลับมาือวามเียบัน ทั้สอพวไม่รู้เลยว่า พวเาำลัเินห่าออาัน
วรรวลีเรียอีรั้ แ่เสียไปไม่ถึหูออาธรับธนพร ในอนนั้นเอ ประูบาน้านหน้าปอภพ็เปิึ้น แล้วพิมพ์พรรับเมธวิน็ปราัวึ้นมา วรรวลีใหายวาบ ฝ่ายพิมพ์พรร็ยปืนึ้นเล็ทันที วรรวลีรีบบอให้ปอภพ้มหลบระสุนที่พิมพ์พรรยิออมา แล้ว็รีบวิ่ลับไปทาเิมทันที
พิมพ์พรรออวิ่ไล่ามวรรวลีับปอภพออไป ะที่เมธวินทำแบบนั้นไม่ไ้ เพราะเาเ็บแผลที่ถูยิเหลือเิน พิมพ์พรรออามล่าวรรวลีับปอภพ พลาลั่นระสุนใส่ทัู้่ เสียปืนลั่นัึ้นนพวนที่อยู่ในห้อบานไ้ยิน อารลุึ้นทันทีและระับปืนเอาไว้
“เี๋ยว!” เ่นวยืนึ้นบ้าเหมือนัน “ุะไปไหน?”
“น้อภพับุวรร้อเอนไล่่าแน่ๆ” อารบอออมา “ผมะไป่วย”
“เี๋ยว่อน ันไป้วย” เ่นวล่าวออมาอย่าล้าหา แ่อารห้ามเธอไว้ ให้เธออยู่ในห้อนี้นี่แหละีแล้ว เพราะถ้าืนออไป็ะเป็นัวถ่วให้เาเปล่าๆ
“ุอยู่ที่นี่แหละ” อารพู “ผมะออไปามหาพวเา”
“แล้วุมีแผนที่เหรอ? ถ้าหลทาไปะทำยัไ?” เ่นวว่าอย่าเป็นห่ว อารเลยบอว่าะพยายามำเส้นทาเอา็แล้วัน เาเลยเปิประูวิ่ออไป ทำเอาเ่นวถอนหายใ เธอเป็นห่วอาร
ฝ่ายปอภพับวรรวลี ทั้สอัสินใหาห้อหลบพวพิมพ์พรร เพราะะให้พวเารู้สถานที่บานไม่ไ้แน่ วรรวลีเปิประูเ้ามาในห้อห้อหนึ่ เป็นห้อที่เธอ้นไปแล้ว เธอรีบพาปอภพไปแอบใ้เีย ัวเธอ็พยายามสอัวเ้าไปใ้เีย้วย พอี พิมพ์พรรวิ่เ้ามาพอี และมอไม่เห็นปอภพับวรรวลีแล้ว
“พวแอยู่ไหน!?” พิมพ์พรระโนเสียัลั่น “ออมานะ!! อย่าให้หาเอล่ะ”
แล้วพิมพ์พรร็เินเ้ามาในห้อนั้น ฝ่ายปอภพับวรรวลีที่นอนอยู่ใ้เีย วรรวลี็เอามือปิปาเอาไว้ และพยายามหายใเบาๆ ฝ่ายปอภพ็พยายามทำัวให้เียบที่สุ ะที่พิมพ์พรรเปิประูู้เสื้อผ้า และ้นภายในห้อน้ำ
“แเอใรไหม?” เป็นเสียเมธวินนั่นเอ เาประอร่าัวเอามพิมพ์พรรมา พิมพ์พรรที่ำลัหุหิที่หาเหยื่อไม่เอ เธอ็หันมาบอับเมธวิน
“ถ้าหาไ้ ัน็่าไปแล้วน่ะสิ” เธอบอับเมธวิน “ท่าทาพวมันะไม่ไ้อยู่ในห้อนี้ เราไปหาห้ออื่นันเถอะ”
วรรวลีไ้ยินอย่านั้น เธอ็ถอนหายใอย่าโล่อ เมื่อพิมพ์พรรับเมธวินออไปาห้อนี้แล้ว เธอ็ลานออมาาใ้เียนอน ปอภพ็ทำเ่นัน
“สอนนั่นเป็นพวเล่นเมสินะ” วรรวลีว่าออมา ปอภพ็บอว่าใ่
“ผู้หินนั้นื่อพิมพ์พรรรับ” ปอภพบอเธอึ้นมา “ไม่น่าเื่อเลย อนเอันรั้แร ็เห็นเธอปิี ไม่มีท่าทาว่าะ่านไ้เลย ทำไมเป็นแบบนี้?”
“็เพราะ ‘เิน’ น่ะสิ” วรรวลีว่าออมา “เินำเียวเลยที่เปลี่ยนแปลทุอย่า เราออามหาุธรับุพรัน่อเถอะ”
ทา้านอาธรและธนพร พวเาทั้สอนไ้ยินเสียปืนลั่นัิๆ ัน ธนพรเอามาืบแนออาธรอย่าหวาลัว ะที่อาธรเอ็ถือปืนไว้ในมือ
“ไม่้อห่ว มีอะไรผมะ่วยเหลือุเอ” อาธรว่าอย่ามั่นใ ธนพรเอ็รู้สึปลอภัยที่อาธรว่าแบบนั้นออมา เธอเาะแนเสื้อเาไม่ห่า
ยี่สิบนาทีผ่านไป มันไร้วี่แววว่าะมีนมาออามหา ธนพรเริ่มหมหวัแล้ว และิะเป็นฝ่ายเินออไป อาธรเห็นันั้น็ถามว่าเธอะไปไหน?
“ันว่าเราออเินันีว่า บาทีอาะเอันลาทา็ไ้” ธนพรบอออมา แ่อาธรไม่เห็น้วย เาพูออมา
“ืนเราเินไป ็ะยิ่หลับนอื่นสิรับ” อาธรเสนอวามเห็นออมา “ผมว่าอยู่ที่นี่นิ่ๆ น่ะีแล้ว”
“โธ่เว้ย!!” ธนพรส่เสียัออมา นอาธร้อรีบบอให้เธอเียบ เพราะเสียอเธออาเรียผู้เล่นเมหรือารนอื่นให้ามมา
“แล้วะให้ันทำยัไ? ุเอ็ไม่น่าหลทา” ธนพรล่าวโทษอาธร ฝ่ายอาธรเอ็้มหน้าอย่ายอมรับผิ ธนพรที่รู้สึว่าัวเอว่าเาแรเินไป็อโทษ
“อโทษ่ะ ุเอ็ไม่อยาหลทาหรอสินะ?” ธนพรล่าวออมา ทำเอาอาธรเยหน้าึ้นมามอเธอ แ่เาไม่ไ้พูอะไรออมาเลย
“แล้วุะัสินใอยู่ที่นี่ริๆ เหรอ?” ธนพรถามึ้นมา อาธร็อบออไป
“รับ ถ้าืนเรายับเยื้อนเมื่อใ แล้วเมื่อไหร่พวที่มาามหาเราะเอเราสัทีล่ะ?” อาธรเือนเธอึ้นมา “ผมว่าอยู่รนี้แหละีแล้ว”
ฝ่ายปอภพับวรรวลี็เินามหาอาธรับธนพรนทั่วไปหม แ่็หาไม่เอ วรรวลีไม่อยาทำริๆ แ่เธอ็้อทำ เธอร้อเรียเสียัอีรั้
“ุธร! ุพร! อยู่แถวนี้หรือเปล่าะ?”
แล้วอาธร็ไ้ยินเหมือนเสียอวรรวลี เาหันวับไปมอทาเินทันที พร้อมับะโนออไป “ุวรร พวเราอยู่ทานี้!!” เาะโนออไป ธนพรเอพอไ้ยินเสียวรรวลี เธอ็เริ่มมีวามหวัึ้นมา
“พี่ไ้ยินแล้ว” วรรวลีร้อออมา พลาบอให้ปอภพรีบเร่ฝีเท้าามไปทันที ฝ่ายธนพร็ะออวิ่ไปามเสียอวรรวลี แ่ถูอาธรห้ามเอาไว้ ไม่ให้วิ่ออไปีว่า
“พี่ไ้ยินแล้ว!! พวเาอยู่ใล้ๆ นี่เอ” วรรวลีหันมาเร่ปอภพ “น้อภพ เร็วเ้า!”
“รับ” ปอภพถือปืนวิ่ามวรรวลีไป เมื่อมาถึุหนึ่บนทาเินอฤหาสน์ เธอ็ลอร้อเรียอีรั้
“ุธร! ุพร! อยู่ไหนะ? อบมา้วย”
“ทานี้รับ!!” อาธระโนอบลับไป วรรวลีไ้ยินอย่านั้น เธอ็บอปอภพให้รีบวิ่ามเธอไปทันที พอเปิประูออมา ็เอับธนพรและอาธรพอี
“โอ ุพระ่วย” วรรวลียมือุมหน้าอ “ในที่สุ็หาเอนไ้”
ธนพรออะโล่ใที่มีนออามหาพวเธอริๆ ้วย แล้ววรรวลี็พาทั้สอนลับไปแหล่บาน ปอภพถามว่าทำไมพวเาถึหนีออไปาห้อน้ำ
“เราเอารน่ะสิ” อาธรพู “็เลยหนีมา แล้ว็หลทา”
“อ๋อ” วรรวลีพยัหน้าอย่าเ้าใ “ันเอ็เอารเหมือนัน เป็นนเียวับที่ไลุ่สอนนั่นแหละ”
แล้ววรรวลี ปอภพ็พาทั้สอนที่หลทาลับไปยัห้อบาน ในอนนั้นเอ ที่ประูเปิเ้ามา เ่นว็ิว่าะเป็นอาร แ่ไม่ใ่ พอพววรรวลีเ้ามาในห้อ เธอ็ถามออมาทันทีว่าเออารหรือเปล่า?
“ว่าไนะะ?” วรรวลีเอ่ยออมาอย่าใ “ุรออไปามหาพวเราเหรอ? โยไม่มีแผนที่น่ะเหรอ?”
“ใ่สิะ” เ่นวว่าอย่าเือๆ นิหน่อย “เาออไปนานแล้ว พวุพบเอเาไหม?”
“ไม่เลย่ะ” วรรวลีบอออมา “แย่แล้ว ืนเาหลทาไปอีนะทำยัไล่ะ? น้อภพ เราออันไปอีทีีไหม?”
ความคิดเห็น