คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : ไม่คาดฝัน
อนที่ 80 – ไม่าฝัน
อารระับปืนในมือและเินออไปนอห้อ เพื่อะไปูว่ามีใรเ้ามา อนนั้นเอ พวปอภพ วรรวลีและิิพษ์็เปิประูเ้ามาพอี อารยปืนเล็ไปที่พวเา ฝ่ายวรรวลีเห็นันั้น็ยปืนเล็ึ้นมาเ่นัน
“เฮ้ย! พวเล่นเมเหรอ?” ปอภพถามออมาเสียัเมื่อเห็นอาร อารเมื่อไ้ยินอย่านั้น เา็บอให้อีฝ่ายอย่าเพิ่ยิออมา
“อย่าเพิ่ยิ เราเป็นพวไม่เล่นเม!!” อาระโนออไป ทำเอาพวอาธรที่ำลั้นหาเหรียราในห้อใ และรูันออมา้านนอห้อ ฝ่ายวรรวลี พอไ้ยินแบบนั้น เธอ็ลปืนล
“เรา็ไม่เล่นเมเหมือนัน” วรรวลีบอออมา ่อนะมอทุน “พวุเป็นใร?”
“เราับลุ่มัน” อารบอึ้นมา เาลปืนลแล้ว “พวุ็ับลุ่มันเหรอ?”
“ใ่ ลุ่มให่เลย เราเป็นพวไม่เล่นเม” ปอภพพูออมา้วย “พวุื่ออะไรันบ้า?”
แล้วพวอาธร็แนะนำัวเอให้พวปอภพรู้ั พร้อมับบอเลที่สมาิไป้วย พวปอภพ็แนะนำัวเอลับเ่นัน อาธรรู้สึยินีที่พวปอภพเอ็ไม่ไ้เล่นเม
“แล้วนี่พวุทำอะไรันอยู่?” วรรวลีถามึ้นมา อาธรเลยบอว่าเาำลัหาามหาุแที่ะเปิประูออไปนอฤหาสน์ เมื่อวรรวลีไ้ยินอย่านั้น เธอ็หยิบเหรียราสีทออันหนึ่ึ้นมาพร้อมับถาม
“ุแที่ว่าือแบบนี้หรือเปล่า?”
“ใ่เลยแหละรับ!” อาธรพูออมาอย่ายินี “พวุหาเอไ้ไ?”
“เราเอสามอันแล้ว” ิิพษ์บอออมาบ้า อารมอเห็นิิพษ์็รู้สึไม่อบหน้า เพราะิิพษ์ทำัวร่าอนที่อยู่ในวันเปิเม แ่อนนี้ ิิพษ์ูท่าทาอ่อนลไปเยอะ
“ริหรือรับ? ทาเรา็เอสออันแล้ว” อาธรพู “มันมีเ็ิ้นใ่ไหม? ั้น็เหลือแ่สอิ้นเท่านั้นเอน่ะสิ ถึะเปิประูออไปไ้”
ธนพรู่ๆ ็เริ่มมีวามหวัึ้นมาบ้าเล็น้อย ะที่ศรีธราับอาร็ยัไร้วามหวัอยู่แบบนั้น วรรวลีหยิบเหรียราทั้สามเหรียออมาให้พวอาธรู อาธร็หยิบเหรียราให้พววรรวลีูเหมือนัน
“าแ่สอเหรียเอ เรามา่วยันามหาันเถอะ” อาธรัวนพวปอภพ “นะ มา่วยามหาัน”
“พวุหามาี่ห้อแล้ว?” วรรวลีถาม อาธรเอ็อบไม่ไ้ ไ้แ่อบไปว่า็เยอะแล้วเหมือนัน
“ทานี้มีแผนที่” วรรวลีาแผนที่อฤหาสน์ทั้หมออมา “ห้อที่ถูมาร์ไว้ือห้อที่เราหาแล้วไม่เอ” เธอี้ไปยัำแหน่บนแผนที่ อาธรพอไ้ยินว่าพววรรวลีมีแผนที่ เา็ถามว่าอนนี้ เาอยู่รไหนอฤหาสน์ เพราะพวเาหลทาัน หาทาไม่ไ้
“พวุอยู่รนี้” วรรวลีีุ้ใหู้ “แล้วรนี้เป็นห้อบานอพวเรา”
“พวุมีันี่นะ? หรือมีแ่นี้?” ธนพรถามึ้นมา วรรวลีเลยอบออไปว่าพวเามีันี่น? เมื่อธนพรไ้ยิน็ถับอึ้ไปเลยในทันที
“มีพวไม่เล่นเมเยอะนานั้นเลยเหรอ?” ธนพรหันไปหาิิพษ์ที่สวมเสื้อล้ามและมีรอยสั เธอ็สสัยว่าิิพษ์็ไม่ไ้เล่นเมหรือ? เพราะท่าทาเาเหมือนนที่ะเล่นเมเลย
“นี่ ุ” ิิพษ์เห็นสายาอธนพร็ล่าวึ้นมา “ไม่้อมามอผมแบบนั้นเลย ผมไม่ไ้เล่นเม”
“อโทษ่ะ” ธนพรรีบยมือไหว้ ทำเอาฝ่ายิิพษ์้อรับไหว้ “ัน็นึว่าุเล่นเมเสียอี”
“ริๆ ็อยาเล่นแหละ แ่ว่า...” ิิพษ์ถอนหายใออมา เามีท่าทีอ่อนลอย่าเห็นไ้ั “แ่ผม่าใรไม่ไ้”
“ทานี้็พอันแหละ” อารบอออมา “ผมเอ็อยาเล่นนะ อยาไ้เินราวัลเหมือนัน แ่ผม่าทุนในนี้ไม่ไ้เหมือนัน”
เ่นวรเ้ามาับบ่าออารอย่ายินี อารเลยหันมามอเธอ ะที่อาธรรีบัวนให้พวปอภพออามหาเหรียรา
“มีแผนที่แบบนี้็ี ะไ้รู้ว่าห้อไหน้นไปแล้ว” อาธรบอออมาอย่ามีวามหวั “ผมอูแผนที่หน่อยสิรับ”
วรรวลีึให้แผนที่แ่อาธรไป เมื่ออาธรรับไปู เา็ถึับใับโรสร้าอฤหาสน์ที่ให่โมา มีเป็นร้อยห้อไ้ เาูามห้อที่มาร์สัลัษ์ไว้แล้วว่าหาไปแล้ว
“ุ็หามาแล้วหลายห้อเหมือนันนี่” อาธรว่าออมา “ทาฝัุ่หามาหลายห้อแล้ว”
“ใ่ แล้ว็ไม่เอสัที อีสอิ้นเอ” วรรวลีล่าวึ้นมา “ให้พวัน่วยพวุหา็ไ้”
แล้วพววรรวลี็่วยันับพวอาธรในาร้นหาเหรียรา ในห้อที่พวเายัไม่ไ้้น วรรวลี ะำลั้นอยู่นั้น็หันมาถามอาธร
“พวุับลุ่มัน มีันแ่นี้เหรอ?” เธอถาม “พวอันยัมีอีมา อยู่ในที่บาน พวุะไปสมทบ้วยันไหมล่ะ? ไหนๆ ็ไม่เล่นเมเหมือนันแล้ว”
“เฮ้ยๆ” ิิพษ์พูออมาทันที “อย่าลืมสิว่าอาหารับน้ำเราาแลนแล้ว ืนเอาอีั้ห้านมาเพิ่ม ะเป็นยัไ? ส่วนแบ่อิน็้อน้อยลน่ะสิ”
“น่า อย่าเห็นแ่ัวมาไปเลย ุพษ์” วรรวลีหันมาว่าใส่เา แ่ิิพษ์ลับสวนึ้นมาทันใ
“ไม่ไ้เห็นแ่ัว แ่มันือวามริ พวเรามีอาหารเหลือันน้อยแล้ว”
“ไม่้อห่ว” อาธรบอออมาะ้นามู้ไป้วย “ทานี้็มีอินเหมือนัน” เาแสถุใส่อาหารให้วรรวลีู เมื่อเธอเห็น เธอ็ัวนพวเาให้ไปหลบที่เียวัน ไหนๆ ็รู้ัันแล้ว
“พูไม่รู้เรื่อหรือไ? ุวรร?” ิิพษ์บอออมา “พวเามีอาหารันแ่นี้ แล้วทาฝั่เรา็ใ่ว่าอาหาระเยอะ ทั้อาหารระป๋อับน้ำ็เหลือแ่ไม่ี่อย่าแล้ว”
“น่า ุพษ์ ให้พวเาเ้าไป้วยเถอะ ยิ่มีมาน็ยิ่ีนะ ะไ้ระายันออามหาเหรียราไ้เยอะึ้นไล่ะ” วรรวลีอธิบายออมา “ส่วนเรื่ออาหาร ไว้่อยิทีหลั”
“ิทีหลัเหรอ?” ิิพษ์สวนลับทันใ “อาหารเราะหมแล้วนะ!”
“แ่ ุพษ์ เราไม่อาปล่อยพวเาไปไ้ อย่าลืมสิ ยัมีนเล่นเมอีมา” วรรวลีบอับิิพษ์ “ถ้าพวเาไปเอะทำยัไ? เรารวมันเป็นลุ่มให่ีว่า”
อาธรไ้ยินอย่านั้น็หันมามอวรรวลี วรรวลีเอ็หันไปมออาธรเ่นัน พร้อมับถาม “อโทษนะะ ุมาเาะนี้้วยเหุผลอะไรเหรอ?”
“ผมมีภรรยาแล้ว็ลู” อาธรบอออมา “แ่านะเรายาน ผมเป็นแ่่า่อมเรื่อยน์ ผม้อารเิน ผมเลยมาที่นี่ โยไม่รู้ว่าเป็นวามผิพลาอย่ามหัน์”
“พอันเลย” วรรวลีถอนหายใออมา “ันเอ็้อารเินเหมือนัน นี่ถ้าุิะหน่อยว่าน่าะเป็นเมอะไร? ไม่้อที่นั่ลำบานานี้หรอ”
“มันสายไปแล้วล่ะ่ะ” ศรีธราว่าึ้นมา วรรวลีเลยถาม้วยว่าเธอมาที่เาะนี้้วยสาเหุอะไร? ศรีธราถอนหายใ ่อนะเล่าเรื่ออัวเอออมานหมเปลือ
“โห” วรรวลีที่ไ้ยินเรื่อเล่าถึับอึ้ไปเลย “สามีุนี่ใ้ไม่ไ้เลยนะ”
“ใ่ เามันอ่อนแอ” ศรีธราว่า “นี่ีนะที่ันยัไม่มีลูับเา”
“ทิ้เาไว้เถอะ่ะ นอ่อนพรร์นั้น ไม่สมวรับุหรอ” วรรวลีว่าให้ศรีธราสบายใ ึ่ศรีธราเอ็พยัหน้า
“นั่นสิะ ันไม่วระเสียายใ่ไหม?”
“ริๆ ัน็อยาเล่นเมนะ” ู่ๆ ธรพร็พูออมา ทำเอาทุนหันไปมอเธอ ธนพรที่เห็นันั้น ็ถอนหายใออมาเฮือหนึ่
“แ่ัน่านไม่ไ้” ธนพรยอมรับ “่าไม่ไ้ริๆ เพราะั้น...”
“ุยัิเล่นเมอยู่อีหรือเปล่า? ุพร?” อาธรถามเธอึ้นมา ธนพร็ส่ายหน้า
“็บอไปแล้วไะว่าเลิเล่นแล้ว ืนเล่น็แพ้อยู่ี เพราะันไม่ล้า่าใร” เธอบอ “ันสัหารนไม่เป็นหรอ”
ฝ่ายอาร เา็เหมือนับธนพรที่อยาเล่นเม่อเหมือนัน แ่ว่า เาไม่สามารถ่าเพื่อนๆ อพวเาไ้ ทั้หมมีวามผูพันันมานานแล้ว ผภัย้วยันมาแล้ว ะให้มา่าันทีหลั เาทำไม่ลริๆ เาเลยถอนหายใออมา
แล้วทั้หม็ออามหาเหรียรา่อ ทา้านฝั่ทาห้อบาน นภัทร็เริ่มเป็นห่วพวปอภพแล้ว เพราะพวเาหายไปนานเหลือเิน เาเลยทำท่าะออไปาม
“เี๋ยว ุภัทร” ีริเรียเาไว้ “ุะออไปามหาพวเาเหรอ?”
“รับ” นภัทรหันมาพยัหน้าให้ีริ
“บ้าแล้ว ุไม่มีแผนที่ แผนที่อยู่ทีุ่วรร” ีริว่าออมา “ืนออไป ุ้อหลทาแน่ รอพวเาลับเ้ามาในนี้แหละรับ”
“แ่ผมเป็นห่วพวเานะ ะโนอะไรหรือเปล่า็ไม่รู้?” นภัทรบอออมา ทำเอาีริถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย
“เี๋ยวพวเา็ลับมา” ีริบอ “มีุวรรทั้น อีสอนนั่นไม่เป็นไรหรอ” ีริพูออมา หลัาเาเห็นวามล้าหาอวรรวลีแล้ว นภัทรึำ้อยอมลมานั่ที่พื้นันใหม่ ะที่สุนันธาุมท้อ้วยวามหิว เธอไม่ล้าะบอนอื่นว่าเธอหิว แ่เธอ็หิวมาริๆ ็เลยบอแ่นภัทรว่า
“ุภัทร ันหิว” สุนันธาบอออมา “ออินหน่อยสิะ”
ีริมอไปที่สุนันธา เธอรู้สึอายสายานอื่นเหมือนัน แ่นภัทร็เินไปหยิบนมปัรอบอบเนยให้
“เอ้า ินะ ุ” นภัทรยื่นถุนมให้สุนันธา เธอ่อยๆ เอื้อมมือไปรับมันเ้ามา ่อนะีถุแล้ว็ิน เธอินไปเพียรึ่เียว ส่วนอีรึ่ เธอัสินใะเหลือให้นอื่น เธอไม่อาเห็นแ่ัวินนหมไ้
“อ้าว? ทำไมไม่ินให้หมล่ะรับ?” นภัทรถาม สุนันธาเลยอบออไป
“ันลัวอาหารหมน่ะ่ะ” เธออบามริ “สมาิเรามีเยอะ ลัวอาหาระไม่พอ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ ินๆ เ้าไปเถอะ ะไ้อิ่มๆ” นภัทรว่าอย่านั้น แ่สุนันธา็บอว่าพอแล้ว
“พอแล้วล่ะ่ะ” เธอบอ “ุภัทรเอาไปินเถอะ”
สุนันธายื่นถุนมให้นภัทร นภัทรมอูเธอ ่อนะรับนมปัอบรอบที่ใส่ในถุเ้ามา แล้ว็ลุาพื้น เอานมไปวาในที่ที่รวมอาหารเอาไว้ สุนันธาเห็นันั้น็ไม่ไ้ว่าอะไร
“พวพี่ภพไปอยู่ถึไหนัน?” วันวิสาเอ็ัะเป็นห่วพวปอภพึ้นมาแล้วเหมือนัน แ่ีริ็ปลอบใเธอ
“ไม่้อห่วหรอ เรายัไม่ไ้ยินเสียปืนลั่นเลยนะ”
“แ่ถ้าพวเาไปเอนเล่นเมล่ะ แย่แน่เลย่ะ” วันวิสาบอออมา “มีนอีมาที่เล่นเม”
“ไม่้อห่วหรอ มีุวรระอย่า เื่อเถอะ เธอร้ายามา” ีริพูพลาหัวเราะ แ่วันวิสาไม่ไ้ำไป้วย เธอออะเป็นห่วทั้สามนที่ออไปาห้อบาน โยเพาะปอภพ
ะเียวัน ฝ่ายเออนัน์ับพศ์ยศ็เินไปามฤหาสน์เรื่อยๆ อย่าไม่รู้ว่าะเินไปทำไม? พวเาำลัมุ่หน้าไปไหน? ทั้สอนไม่รู้ ไ้แ่เินไปเท่านั้น
ู่ๆ พศ์ยศ็ยมือุมศีรษะ เออนัน์เห็นันั้น็ใแล้ว็ถาม “ุลุเป็นอะไร? วามันึ้นเหรอ?”
“สสัยะเป็นอย่านั้น” พศ์ยศเอามือับศีรษะอย่าปวๆ ่อนะล้วเอาแผยาออมา แ่ไม่มีน้ำ เออนัน์เลยบอให้พศ์ยศรอรนี้ เาะไปามหาน้ำเอามาให้
“ไม่้อหรอ หลาน” พศ์ยศห้ามเาไว้ แ่เออนัน์เป็นห่วพศ์ยศริๆ เาเลยำับให้พศ์ยศอยู่รนี้ อย่าหายไปไหนเ็า แล้วเาะลับมาพร้อมับน้ำสะอา พศ์ยศะห้ามแล้ว แ่เออนัน์็เปิประูเ้าไปอีห้อหนึ่แล้ว
“สาธุ อให้มีน้ำื่มสัวเถอะ” เออนัน์พึมพำะหาอในห้อ ไม่นานเา็เอวน้ำื่มสะอา เาีใมา รีบวยมันออมา และริ่ไปหาพศ์ยศทันที
“ุลุ ผม...”
เออนัน์ำลัะเินมาพศ์ยศที่รออยู่แล้ว แ่ทันในั้นเอ ประูบาน้าหน้าลับเปิออมา แล้วพิมพ์พรรับเมธวิน็เินออมา พอพิมพ์พรรเห็นเออนัน์ เธอ็ยปืนเล็และลั่นไทันทีโยไม่มีวามลัเล
เออนัน์รีบ้มหลบระสุนทันใ ระสุนไม่ไ้ปะทะเา เารีบึมือพศ์ยศให้วิ่ออไปทันที แ่พศ์ยศำลัวามันึ้นหนั วิ่มาๆ ไม่ไ้แน่นอน เออนัน์หันมายิปืนใส่พวพิมพ์พรร เผื่อะหยุฝีเท้าอพวเาไว้ไ้บ้า ่อนะพยายามประอพศ์ยศให้วิ่ไป้วยัน
“ไม่ไหว...” พศ์ยศพูออมาหลัาเออนัน์เปิประูเ้ามาในอีห้อแล้ว “ปวหัวเหลือเิน”
เออนัน์หันรีหันวา แล้ว็เอาโ๊ะมาเลื่อนั้นประูเอาไว้ พิมพ์พรรที่วิ่มา็เปิประูแ่ลับเปิไม่ออ เพราะมีโ๊ะวาั้นอยู่ เธอแผเสียร้ออย่าน่าลัว
“เรา้อหาที่หลบแล้ว ใ้โอาสนี้แหละ” เออนัน์หันไปบอพศ์ยศ “ุลุามผมมา”
พิมพ์พรรใ้แรทั้หมในร่าายถีบประูให้เปิออ และในที่สุ โ๊ะ็ล้มลไป ประูเปิผาออมา แ่พิมพ์พรรลับไม่เห็นพศ์ยศับเออนัน์แล้ว เธอสบถำหยาบายออมาอย่าโมโห
“ปัโธ่เว้ย อีนิเียวเท่านั้นเอ!!” เธอว่าแล้วหันไปมอเมธวินที่เินุมบาแผลที่ท้อเ้ามา
“แมา่วยันามหาไอ้เ็ม.ปลายับไอ้แ่นั่นหน่อยสิ” พิมพ์พรรอ เมธวิน็อยาะทำให้หรอ แ่เาวิ่ไม่ไ้แน่นอน
“เฮ้อ เป็นัวถ่วเลยะมั แนี่” พิมพ์พรรว่าเาเ้าให้ “แล้วแผลเป็นไบ้า?”
“ยัไม่เป็นไร” เมธวินอบลับมา “อบใมานะที่เป็นห่ว”
“เป็นห่ว?” พิมพ์พรรล่าวออมา แล้ว็หัวเราะ “ันไม่ไ้เป็นห่วแะหน่อย อย่าเ้าใอะไรผิ”
เมธวินไ้ยินอย่านั้น เา็มอไปทาอื่น ส่วนฝ่ายพศ์ยศับเออนัน์ พวเาเ้ามาหลบในห้อห้อหนึ่แล้ว เออนัน์แ้มประูออไปูว่าพวพิมพ์พรรามมาหรือเปล่า?
“ฟู่ว” เออนัน์ถอนหายใออมา “ูเหมือนะลาัน....”
แล้วเา็ใ เพราะเห็นพศ์ยศสลบไป เารีบวิ่เ้าไปหาพลาเอายาลวามันใส่เ้าไปในปาอพศ์ยศ ่อนะรอน้ำื่มามลไป พศ์ยศยัไม่ไ้สิ เออนัน์ับมือเาไว้
“ุลุ อย่าายนะ” เออนัน์ว่าออมา น้ำารื้นเ็มเบ้าา “ุลุ เ้มแ็ไว้ อย่าทิ้ผมไป ผม...”
แล้วพศ์ยศ็ลืมาึ้นมา ทำเอาเออนัน์ใ พศ์ยศยมือึ้นับแ้มอเออนัน์ เออนัน์็เอามืออัวเอับมืออพศ์ยศไว้้วยเ่นัน
“อบุมานะ หลานาย” พศ์ยศล่าวาใริ เออนัน์พอมอเห็นว่าพศ์ยศอาารีึ้นแล้ว เา็ร้อไโยออมา
“เย้! ุลุหายแล้ว” เาพูเสียัอย่าลืมัว พอรู้ัว เา็เลยเบาเสียล “ุลุไม่เป็นอะไรแล้ว”
“อบใมานะ สำหรับทุสิ่ทุอย่า” พศ์ยศอบใเออนัน์ “ลุะไม่ลืมพระุที่หลานายทำให้เลย”
เออนัน์ไ้ยินอย่านั้น ไม่รู้ทำไม เารู้สึอบอุ่นในใึ้นมาอย่าประหลา แล้วภาพอุยายอเา็้อนทับับภาพอพศ์ยศ เออนัน์ถึับเอ่ยออมา
“ุยาย...”
“หา?” พศ์ยศไ้ยินไม่ั “เมื่อี้เรียันว่าอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไรหรอรับ” เออนัน์บอปัไปเลย ่อนะหันไปมอรอบๆ ห้อ “เราเอาที่รนี้เป็นที่หลบบานสัพัีว่ารับ”
ฝ่ายพวปอภพ พวเา็ำลัามหาเหรียอยู่นั่น แ่็ไม่พบเสียที ทว่า วรรวลีไม่ยอมแพ้ ปอภพ็้วย แ่ิิพษ์ัเริ่มะยอมแพ้แล้ว ะที่พวอาธร ็มีแ่อาธรับเ่นวเท่านั้นที่ยัไม่ยอมแพ้ ส่วนอาร ศรีธรา และธนพรนั้นยอมแพ้ไปแล้ว
“เราหาไม่เอหรอ” ธนพรล่าวึ้นมา วามหวัอเธอเหมือนเทียนไที่ับวูบไปแล้ว “เลิ้นหาเถอะ”
“ไม่่ะ เรายัพยายามไม่ถึที่สุเลย” วรรวลีว่าแล้วยัหาอามโ๊ะหรือลิ้นัอยู่ “มัน้อหาเอสิ”
ธนพรอยาะถามว่า ‘เมื่อไหร่ล่ะ? ว่าะเอ’ แ่็ลัววรรวลีะโมโห ท่าทาเธอูล้าหาน่าู ธนพรึเินออไปสมทบับอารที่เฝ้ายามให้ทุนอยู่
“อ้าว?” อารหันมาหาธนพร “ุไม่้นอ่อแล้วเหรอ?”
“ทำไป็เปล่าประโยน์” ธนพรพูเบาๆ ไม่ให้อาธรไ้ยิน “ถึะเหลือแ่สอิ้น็ริ แ่็ ‘ั้’ สอิ้นแน่ะ ะหาเออีทีไม่ใ่เรื่อ่ายๆ”
อาร็พยัหน้า เาเอ็ิเหมือนันับธนพร าระามหาุแเปิประูออไปนอฤหาสน์แบบนี้ มันยาที่ะามหาุแเอ เาเอ็หมหวัไปแล้วเ่นัน
“ในนี้ ไม่มีเลย” ปอภพว่าึ้นพลาหันไปหาิิพษ์ที่ยืนนิ่ๆ อยู่ ่อนะบอ “ทำอะไรน่ะ? ุพษ์ ทำไมไม่่วยันหา?”
“เราหาไม่เอหรอ” ิิพษ์ยอมแพ้ไปแล้วเรียบร้อย “เราิันที่นี่นาย ไม่็หิวาย”
ปอภพยืนึ้น “อย่าพูแบบนั้นเลยรับ เรา้อรอสิ”
“แล้วไหนล่ะทารอ?” ิิพษ์สวนลับใส่ปอภพทันที “ันไม่เห็นว่าะมีทารอเลย”
“็นี่ไ ทารอ” ปอภพหยิบเหรียราสีทอออมาใหู้ “แ่เราหาให้รบอีสอิ้น เรา็ะไ้ออไป้านอันแล้ว แ่สอิ้นเอ มันไม่น่าะหลบ่อนในที่ที่ลับานหรอรับ”
ิิพษ์ถอนหายใออมา ่อนะร่วมเินเ้ามา้นอในห้อ้วย ธนพรเห็นิิพษ์ทำแบบนั้น เธอ็รู้สึอายึ้นมา ทุนำลัั้ใหา แ่เธอลับมายืนทำอะไร็ไม่รู้?
หลัา้นหามาห้าห้อแล้ว็ไม่เอ พวเา้นหาอย่าละเอียแล้ว แ่็ไม่มีวี่แววว่าะเอุแอีสอิ้น แ่อาธรไม่ยอมแพ้ วรรวลีับปอภพ็้วย เาลมือ้นหา่อไป
“ผมว่าลับไปห้อบานอพวุีว่า” อารบอออมา หลัาเฝ้ายามนเหนื่อยแล้ว “ผมอยารู้ว่านที่ไม่เล่นเมมีี่น?”
วรรวลีหันมามออาร ่อนที่เธอะถอนหายใออมา “ถ้าเราั้ใอีนิหนึ่ ็น่าะหาเอ”
“มันไม่เอ่ายๆ หรอรับ ห้อมีเป็นร้อยห้อ” อารบอออมา “ไปันเถอะ แล้วพวเราะประหยัเรื่ออาหารและน้ำเอ”
วรรวลีเลยพัาารหาอ รู้สึเสียายโอาสเหมือนัน เพราะราวนี้ พวเธอออมา ไม่เอนั่าเลย เธออยาะ้นหาให้มาว่านี้ แ่ว่าพวอาร็อยาะลับแหล่บานแล้ว เธอเลยำเป็น้อลับไปับพวเา วรรวลีถือแผนที่ ่อนะเินนำทุนไปยัห้อบานอพวเา
วรรวลีนำทั้ห้านึ่เป็นสมาิใหม่เ้ามาในห้อ เธอเปิประูออมา ีริไ้ยินเสียเปิประู พอหันไปเห็น็ใที่พวอาธรเ้ามา้วย
“เฮ้ย พวุเป็นใรน่ะ?” ีริถามออมา แ่ไม่ไ้หวาลัวอะไร เพราะรู้แล้วว่าพวที่เ้ามาใหม่ไม่ใ่พวเล่นเม ไม่อย่านั้น วรรวลีไม่เอามา้วยหรอ
“สวัสีผมื่อ...” อาธรบอื่อับหมายเลอเาออไป พร้อมับแนะนำให้ทุนไ้รู้ัันและัน สุนันธาที่นั่ในห้อนั้น็หันมาถาม
“พวุเอ็ไม่เล่นเมเหรอ?”
“่ะ” เ่นวอบออมา “พวุเอ็ไม่เล่นสินะ”
“ใ่” สุนันธาบอออมาพร้อมับถอนหายใอย่าอเสียายไม่ไ้ แ่เธอ็ยอมรับมัน ฝ่ายนภัทร็ยินีที่มีนไม่เล่นเมเพิ่มึ้นมาถึห้าน ะที่ีริเริ่มัวลแล้ว เาัวลเรื่อออาหารและน้ำ ยิ่มีนมาึ้นเท่าไหร่ อาหาร็ะหมเร็วมาึ้นเท่านั้น
อารมอไปทาโ๊ะที่วาเสบียอห้อนี้เอาไว้ ่อนะเอาเสบียอัวเอไปวาบ้า พร้อมับหันมาบอพวีริ “ไม่เป็นไร พวผม็พอมีอาหารอยู่ ไม่รบวนพวุมานัหรอ”
ความคิดเห็น