คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : กลับคืน
อนที่ 79 – ลับืน
อาธรถามทุนึ้นมาในห้อที่เียบว่า “เราออไปันไ้หรือยั? รู้สึพวมันะไปันหมแล้วนะรับ”
“นั่นสิรับ” อาร็เห็น้วย “สิบนาทีแล้ว เราออไปีว่า”
แล้วอาธร็ปลลอนประูออไปอย่าระวั เา่อยๆ แ้มบานประูออ พอออมา็ัปืนเล็ไปรอบๆ ทันที แ่พอเห็นว่าไม่มีใร เา็เอาปืนล พร้อมับเรียพวที่อยู่ในห้อให้ออมา้วยัน
“ออมาเถอะรับ ปลอภัยแล้ว” อาธรบอพลายิ้ม พวอารึออมา เ่นวับบาแผลอนเอพลาร้อโอโอย ทำเอาอาร้อหันมาทันที
“ุวเ็บแผลเหรอ?” เาถาม เ่นว็พยัหน้า
“่ะ” เธอยอมรับ อารึเ้ามาูบาแผลอเธอที่แน
“เอ๊ะ? เรา็ัารปมพยาบาลอย่าีแล้วนะ” อารว่า “ทำไมยัมีเลือึมออมาอี?”
แล้วอาร็ัารปมพยาบาลใหม่ให้แ่เ่นวทันที เธอ้อัฟันทนอนเาเอาแอลอฮอล์เ็แผลเพราะวามเ็บแสบ แล้วอาร็ลยาสมานแผลแล้วพันผ้าพันแผลให้เธอใหม่ ่อนะยมือปาเหื่อบนหน้าผา
“เสร็แล้วรับ” เาบอ
“อบุมา่ะ” เ่นวอบุเา “หายเ็บไปเยอะเลยทีเียว”
“ุรใีัเลยนะ” ศรีธราว่าึ้นมา ในะที่ทุนยัอยู่ที่ทาเินอยู่ “ไม่เหมือนสามีเ่าอันเลยที่ทำอะไรไม่ไ้เลย”
อารไ้ฟัแล้ว็เบือนหน้าหนีอย่าเินอาย ทำเอาเ่นวำออมา อารเลยหันไปถามเธอ “ำอะไรรับ?”
“เปล่า่ะ ไม่มีอะไรหรอ” เ่นวบอยิ้มๆ พลาเลิเอามือับบาแผลที่แนอัวเอ “เราไปัน่อ...”
“ทีหลัุ้อระวัมั่นะ” อารเือนเ่นวึ้นมา “นี่โีแ่ระสุนถาๆ ไป ถ้าฝัลไปในแนะเอาออลำบาว่านี้ เ้าใไหม?”
ศรีธรามอใบหน้าที่ริัออาร รู้สึไ้เลยว่าเาเป็นห่วเ่นวริๆ ศรีธราแอบอิานิหน่อยที่ธนพร็มีอาธร เ่นว็มีอาร ส่วนเธอไม่มีใรปป้อเลย
“ุรูเป็นห่วุวมาเหลือเินนะะ” ศรีธราพูึ้นมา อารเลยหันมาเธอ
“็บอแล้วไ ว่าเราเป็นเพื่อนัน” อารว่า “ผมไม่มีวัน่าพวุแน่”
อาธรยิ้มให้อาร ่อนะเอามือบบ่า ธนพรเอ็ยิ้มออมา ทุนพาันยิ้มแย้ม นอารเริ่มรู้สึเินอายนแทบไม่อยายืนอยู่รนี้แล้ว
“เอ้า! ไปๆ ไ้แล้ว” อารออเสียไล่ให้ทุนออไปาทาเินเพื่อแ้เินอาย “ืนรอ่อไป มีหวัไอู้่หูนั่น้อวนลับมาแน่ เรารีบไปันเถอะ”
“รับ” อาธรรับำ ่อนะเินนำหน้าทุนไป ทุน็ามอาธรไป โยมีอารอยระวัเฝ้า้านหลัไว้ลอเวลา
ทา้านีริ เา็เินถือปืนพเินไปเินมาในฤหาสน์ ไม่รู้ว่าะเินไปทาไหน? ไ้แ่ออเินไปเท่านั้น แล้วเา็หันหลั พลาิว่าัวเอัสินใีหรือเปล่าที่ออมาาลุ่มอนภัทร?
“ไม่หรอ ถูแล้ว ทุนไม่ไ้ใส่ใุแพรที่ายไปแล้วเลย” ีริว่าออมาอย่าโมโห เาพยายามทำใไม่ให้ใอ่อนับลุ่มนภัทร “เราออาลุ่มมาน่ะีแล้ว”
เาะเปิประูบาน้าหน้า แ่ประูลับเปิออมาเยๆ แล้วพิมพ์พรรับเมธวิน็เินออมา พอพิมพ์พรรเห็นีริ เธอ็ัปืนเล็ทันทีพร้อมับแสยะยิ้ม
ฝ่ายีริเอ็ัปืนแล้วยิออไป่อนหนึ่นั นทำเอาเมธวินับพิมพ์พรร่าพาัน้มหลบระสุน อยู่ใล้แ่นั้น แ่ระสุนลับไม่โนพิมพ์พรรหรือเมธวินเลย แล้วีริ็พยายามออวิ่ ถึะเ็บามา แ่็้อพยายามออวิ่ ไม่ั้นเาายแน่ๆ มีศัรูถึสอนที่ำลัไล่ามเามา
“อย่าหนีเ่!” พิมพ์พรระโน้อและวิ่ไป ะที่เมธวิน่อยๆ ประอร่าัวเอเินามไป อนนั้นเอ ทา้านปอภพ็ไ้ยินเสียปืนลั่นัึ้นมา
“พี่ิหรือเปล่า?” ปอภพว่าึ้นมา นภัทรทำท่าะเินออไปาห้อเพื่อไปามหาีริที่อาะำลัถูไล่ล่า แ่วรรวลีัึ้นไว้่อน
“เาัสินใออไปาลุ่มแล้ว” วรรวลีว่า “ไม่้อไปามหาเาหรอ่ะ”
“ุวรร” นภัทรหันมามอเธอ “เาเป็นพวเียวับเรานะ”
“ไม่อีแล้ว่ะ ็เาบอเอ” วรรวลีออวามเห็น “ุภัทรไม่้อออไปามหาเาหรอ เาเอ็ใ่ว่าะยินีให้เราออไปามหา”
นภัทรที่ำลัะับลูบิประู เป็นอัน้อเอามือล แล้ว็ลับมานั่ที่เิม ่อนะุมมับ้วยวามเรีย วรรวลีเห็นันั้น เธอ็บอ
“ไม่ใ่วามผิอุภัทรหรอ่ะ” เธอบอ “เป็นทาที่เาเลือเอ เาเลือทาอเาเอ”
ฝ่ายีริ เาออแรวิ่ทั้ที่เ็บแผลาสะเ็ระเบิที่าเหลือเิน ูเหมือนแผลเาะอัเสบึ้นมาแล้ว้วย แ่เา็หยุวิ่ไม่ไ้ พิมพ์พรรยัลั่นไใส่เาเหมือนเิมแ่ลับไม่โนเป้า ฝ่ายนภัทรที่ไ้ยินเสียปืนลั่นอีรั้หนึ่ เา็ัสินใแล้ว ออไป่วยีริทันที
“ุภัทร!” วรรวลีเรีย แ่นภัทร็เปิประูออไปแล้ว เธอถึับสบถออมา “ปัโธ่เอ๊ย! ะไปสนใทำไมวะ?”
“ุภัทรเาเป็นห่วุิ” สุนันธาบอึ้นมา “เราเอาุิลับมาเถอะ เรา้อพึ่พาเา เาเป็นผู้าย”
ฝ่ายนภัทร เา็วิ่ไปาม้นออเสียปืนลั่นที่ัมาไม่ไลมาาทานี้ เาวิ่เ้าไปใล้ีริแล้ว ็เห็นีริวิ่สวนเ้ามา นภัทรใมาแ่็รีบั้สิ เามอเห็นพิมพ์พรรอยู่้านหลัอีริ ็ัปืนแล้วยิออไปทันที
ระสุนลับไปโนแัน้าน้าอพิมพ์พรรแทนนแระเบิ แ่็ทำเอาเธอหยุวิ่ไปเหมือนัน านั้น นภัทร็รีบโอบีริเ้ามาหาเา ่อนะ่วยเหลือประอร่าอีริให้เินแมวิ่ไป พิมพ์พรรแผเสียร้อัลั่น และไล่ยิทั้สอหนุ่ม แ่เป็นโีอพวเาที่ระสุนไม่โนเลย
“แย่แล้วล่ะ! ้อหาที่หลบแล้ว” นภัทรที่ประอร่าอันให่โอีริไว้มอ้ายวา แล้ว็ัสินใเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ พาีริเ้าไปในห้อ้วย พิมพ์พรรที่วิ่มาถึหัวมุม ็ไม่ทันเห็นนภัทรที่ประอีริเ้าห้อไป เธอลับวิ่ผ่านห้อที่พวเาหลบไปเสียอย่านั้น ะที่เมธวินเินแมวิ่ามพิมพ์พรรไป
นภัทรพาีริไปหลบหลัโ๊ะ พอทิ้เวลานานว่าสิบนาที ไม่มีอะไรเิึ้น ไม่มีใรเ้ามาในห้อ เา็หันมาพูับีริ “เือบไปแล้วนะุ ุิอะไรอยู่น่ะ? ทำไมไม่ลัวายบ้าเหรอ?”
ีริที่บันี้เริ่มรู้สึผิับนภัทรแล้ว เา็ถอนหายใออมา ่อนะล่าวอโทษนภัทรออมา “อโทษนะ ผม....แ่โมโห”
“ผมเ้าใ” นภัทรบอออมา “แ่ใ่พวเราะไม่เสียใทีุ่แพรวาายไป พวเราทุนเสียใ แ่เธอ็ไปแล้ว เอาลับืนมาไม่ไ้แล้ว”
“อืม ผมี่เ่าเอแหละที่ันัสินใออาลุ่ม” ีริว่าึ้นมา ่อนะบอ “อโทษนะรับ”
“เราลับห้อบานอเราีว่า” นภัทรัวน “นะ ุิ เราเป็นพวเียวัน ผมไม่อยาสูเสียใรไปอีแล้ว”
ีริพยัหน้าเบาๆ แล้วเาับนภัทร็เินลับไปยัห้อบานอพวเา เมื่อนภัทรเปิประูเ้าไป ปอภพ็ัปืนเล็ทันที แ่พอเห็นเป็นนภัทรับีริ เา็เอาปืนลพลาถาม
“อ้าว? พี่ิ ทำไม?” ปอภพออะุน นภัทรเลยบอให้ปอภพเียบ่อน ะที่วรรวลีมอมาทาีริอย่าไม่พอใ เธอเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“ผมอโทษนะ ผมี่เ่าเอ” ีริล่าวอโทษับทุนในห้อ ่อนะถอนหายใออมา “มันถูริๆ ทุน็เศร้าเหมือนัน ทำไมผมถึิอะไรแบบนั้นึ้นมาไ้?”
“็นั่นน่ะสิ” วรรวลี่อว่าเาึ้นมาทันที “ทำไมถึิล่ะว่าเราะไม่เศร้า?”
ีริพูอะไรไม่ออ เาเินไปนั่พลาเอามือุมา้าที่โนสะเ็ระเบิ รู้สึแผลเาะอัเสบเสียแล้ว วรรวลีเห็นันั้น เธอ็ถอนหายใ ่อนะเอาระเป๋าปมพยาบาลออมา
“มานี่่ะ มาทำแผลัน่อน พวุ้อวิ่ันมาแน่ เพราะั้น แผลำเริบแล้วล่ะ” วรรวลีพูพลาเปิระเป๋าปมพยาบาลออมา ีริ็เลิาเายาวอเา ็พบว่าที่ผ้าพันแผลมีเลืไหลึมออมามาพอวร วรรวลีัารแ้ผ้าพันแผลออ ่อนะูบาแผลอีริ
“โห สาหัสเหมือนัน” วรรวลีบอออมา “แ่ไม่เป็นไร ทนเ็บหน่อยน่ะ ุิ”
แล้ววรรวลี็ลมือทำบาแผลให้ับีริ ีริำ้อัฟันทนอนที่เธอใ้แอลอฮอล์เ็บาแผลอเา และลยาสมานแผล ่อนะพันผ้าพันแผลเสียใหม่ วรรวลียมือปาเหื่อบนหน้าผาที่ทำแผลเสร็แล้ว
“อบุมานะ ุวรร แล้ว็อโทษ้วยที่่อว่าุเมื่อรั้ที่แล้ว” ีริบอออมา วรรวลี็พยัหน้าแล้วบอว่าไม่เป็นไร
“เอาล่ะ ไ้สมาิลับันมารบเสียที” นภัทรว่าออมา “อนนี้เราอยู่ันรบแล้ว”
นที่อยู่ในห้อบาน่าหันหน้ามามอนภัทร นเาิว่าัวเอพูอะไรผิไปหรือเปล่า? สุนันธาหันมาหาเาพลายิ้มให้เา
“โีที่ไุ้ิลับมา เรา้อพึ่พาผู้าย” สุนันธาล่าวึ้นมา
“แ่ผม็บาเ็บที่าแบบนี้ พึ่ไม่ไ้มานัหรอ” ีริว่าออมา แ่สุนันธาส่ายหน้า
“พึ่ไ้สิะ” เธอบอ “แล้วป่านนี้ ไอู้่หูอมสัหารนั่นะทำอะไรันอยู่็ไม่รู้?”
ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน ทั้สอ็ออเินามหาเหยื่อ่อไปในฤหาสน์ เมธวินยมือุมท้ออัวเอที่โนยิ ทำเอาพิมพ์พรรหันมาถามว่าเาเป็นอะไรหรือเปล่า?
“ไม่เป็นไร แเิน่อไปเถอะ” เมธวินบอออมา แ่พิมพ์พรรหยุเิน ่อนะบอ
“อย่าฝืนเลยแ” เธอบอ “มาทำแผลัน่อน”
แล้วพิมพ์พรร็ลมือทำแผลใหม่ให้ับเมธวิน ทำเอาเาเ็บน้อยลไปมา เมธวินอบุพิมพ์พรราใริ แ่พิมพ์พรรลับบอ
“ไม่้อมาทำเป็นึ้เลย ยัไันับแ็้อ่าันทีหลัอยู่ี” พิมพ์พรรบอออมา เมธวิน็พยัหน้า ในอนนั้นเอ พิมพ์พรรนึอย่าไรไม่รู้ เลยถามถึเรื่ออีอเมธวินึ้นมา
“อนแเห็นพ่อ่าแม่แาย” พิมพ์พรรถาม “แรู้สึยัไบ้า?”
เมธวินเยหน้าึ้นมามอหน้าเธอพลา้อเธอาเม็ ่อนที่เาะ่อยๆ อบออมาทีละำ “็...ือ...มันเหมือน โลทั้ใบมันล่มสลายลมาเลย”
“ันไม่เยเอประสบาร์พรร์นี้” พิมพ์พรรว่า “แ็อมาสินะ เลยลายเป็นบ้าแบบนี้”
“อาะใ่ ันไม่่อยปิเท่าไหร่นั” เมธวินยอมรับัวเอออมา แล้ว็ส่ายหน้า พิมพ์พรรนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะบอออมา
“เสียใ้วยนะ”
เมธวินถึับเยหน้าึ้นมามอเธออีรั้ พิมพ์พรรเห็นันั้น็รีบบอ “ไม่ใ่ว่าันะใส่ใแนะ ันแ่เสียใ้วยเยๆ ที่เรื่อแบบนี้เิับแ”
“แ่นี้็เพียพอแล้ว” เมธวินยิ้มออมา “แ่แพูแ่นี้็พอแล้ว”
พิมพ์พรร้อมอหน้าเมธวิน ่อนะหลบสายาเาไป พลาลุึ้นยืน “เอาล่ะ ไหวหรือยั? เราะไ้ไปัน่อเสียที ้อามหาพวมันให้ไ้ พวมัน้อระุเป็นลุ่มแน่ๆ ถึามหามาไม่เอเสียที”
ทา้านห้อบานอพวปอภพ วันวิสา็วนทุนเล่นไพ่ันอีรั้ เธอเรียทุนในห้อให้มานั่รวมันเป็นวลม ่อนะสับไพ่อย่าำนา ีริับิิพษ์เอ็เ้ามาร่วมเล่น้วย
“ราวนี้ใรนะ ะไ้อาหารระป๋อไปหนึ่ระป๋อนะ” วันวิสาพู้อเสนออนนะึ้นมา แ่ปอภพัไว้่อน
“อย่าทำแบบนั้นเลย อาหาร็ร่อยหลอลไปแล้ว เรา้อประหยัันไว้นะ”
“อย่าั้นหรือะ?” วันวิสาถามปอภพ “ั้น็ไ้ นนะไม่้อไ้อะไร็ไ้ เล่นันสนุๆ ็พอ”
แล้วทั้ลุ่มนในห้อ็่าเล่นไพ่่าเวลาัน หนแร สุนันธาเป็นนนะ เธอวาไพ่ลับพื้นพลาพึมพำ “เอ๊ะ? ันนะไ้ยัไเนี่ย?”
“เป็นวมาว่า” ิิพษ์บอึ้นมายิ้มๆ “อยูสิ ราวนี้ ันะเอานะทุนให้ไ้”
แล้วทั้ลุ่มน็เริ่มหัวเราะัน ่อนะเล่นไพ่อีา ในอนนั้นเอ ทาลุ่มออาธร พวเา็ลมือหาเหรียราสีทอที่อาะแอบหลบ่อนอยู่ในห้อไหน็ไ้ อาธร ธนพร เ่นวและศรีธรา็ามหาเหมือนเย ส่วนอาร็ถือปืนเฝ้ายามไว้เหมือนเิม
ู่ๆ เ่นว็ร้อึ้นมา ทำเอาอารหันวับมามอทันที “ุเ่นว?” อารรีบวิ่เ้ามาหาเธอ “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เ็บแผลน่ะ่ะ” เ่นวเอามือับบาแผลที่ถูยิอัวเอ อารเห็นแล้ว็ส่ายหน้า
“็บอแล้วว่าอย่าใ้แน้านี้เยอะ ืนแผลอัเสบิเื้อึ้นมาะทำยัไ?” อารว่าอย่าเป็นห่ว ทำเอาเ่นวถึับุน
“ุร็เป็นห่วันเหมือนันหรือะ?” เธอถามออมา อารเอู่ๆ ็น้ำท่วมปา พูอะไรไม่ออ
“นะ แน่อยู่แล้วสิ ็เราเป็นพวเียวันนี่” อารบอออมานลิ้นพันัน เาพูไม่รู้เรื่อ นทำเอาเ่นว้อหัวเราะออมา
“ใ่ พวเราเป็นพวเียวัน เป็นพวที่ไม่เล่นเม” เ่นวว่าออมา อารที่ไ้ยินอย่านั้น ู่ๆ เา็รู้สึเสียายึ้นมา
“สาเหุที่ผมมาที่นี่็เพราะ ‘เิน’ สิ่เียวเลย” อารบอออมา “แ่ไม่ิว่าะเป็นแบบนี้”
“เหมือนันับันแหละ่ะ” ธนพรพูออมาะหาเหรียราามู้ใส่หนัสือในห้อ “ใระรู้ว่านี่มันเมบ้าอะไรัน?”
อารรู้สึเสียายเินำนวนร้อยล้านบาท ใ่ เาอยานะ เพื่อะไ้เอาเินลับไปย้บ้านัวเอ ไม่มีอะไรทำ็มีินใ้ไปทั้าิ แ่เาไม่สามารถ่าทุนในห้อนี้ไ้ เาทำไม่ไ้ริๆ เาถอนหายใออมา
“แล้วเอเหรียราบ้าไหมรับ?” อารถามออมา ฝ่ายอาธร็ส่ายหน้า
“ไม่เอ แ่เราอย่ายอมแพ้ันเลย” อาธรบอออมา “้อเอที่ไหนสัแห่ ผมว่า....”
ู่ๆ อาธร็ร้อออมา ทำเอาทุนใ อาธรรีบหยิบเหรียราสีทอออมาาในลิ้นั แล้วแสให้ทุนู “ผมเอุแอีอแล้ว เป็นเหรียราริๆ ้วย!!”
“ริเหรอะ?” เ่นวเินเ้ามาู้วย พอเห็นเป็นเหรียราริๆ เธอ็ีใ “อะไรเนี่ย? บาปแห่ ‘วามเียร้าน’ เบลเฟอร์?”
“เราเอุแอีอแล้ว!!” อาธรพูอย่าื่นเ้น “อีไม่ี่เหรีย เรา็ะไ้ออไป้านอแล้ว”
ธนพรเริ่มะมีวามหวัึ้นมาเล็น้อย ะที่ศรีธราและอาร็ยัิว่าหาเอไม่รบหรอ แ่พวเา็ไม่ไ้พูอะไรออมา อาธรเ็บเหรียรานั้นใส่ระเป๋าาเยีนส์อเา
“รีบออามหาห้ออื่นเถอะ” อาธรบออย่ามีวามหวั “มัน้อเออีแน่ๆ”
แล้วทั้หม็ย้ายห้อไปหาอีห้อหนึ่ อาธรและเ่นวหาเหรียราอย่าระือรือร้น แ่าาอีสามนที่ไม่ไ้ั้ใหาเลย แ่ธนพร็เริ่มพอะสู้ไ้ึ้นอีเล็น้อยแล้ว
ทา้านพวปอภพ พอเล่นไพ่ันนเบื่อ็ไม่มีอะไรทำ วรรวลีนั่รวสอบปืนอัวเอ ีริ็นั่พัอยู่ ะที่นภัทรรวสอบเหรียราที่เ็บไ้มา ส่วนนอื่นๆ ็นั่ันภายในห้อนั้น แล้ว็ไม่ไ้พูอะไรัน ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ อย่าไม่มีอะไรทำ
นในที่สุ วรรวลี็ยืนึ้นอย่าหมวามอทน แล้ว็บอ “เรารออะไรอยู่?” เธอถามทุนึ้นมา “รอวามายเหรอ?”
ทุนในห้อหันหน้ามามอเธอ แล้วปอภพ็ลุึ้น้วย “นั่นสิ เราำลัรออะไรอยู่?” เาเอ็ถามึ้นมาเหมือนัน
“เราอยู่ที่นี่ลอไปไม่ไ้หรอนะะ” วรรวลีว่าึ้นมา “เรา้อหาทาออาที่นี่ไปให้ไ้”
“แล้วะทำยัไละะ?” สุนันธาถามึ้น “ืนออไปหาุแ็อันราย”
“หลบแ่ในห้อนี้็อันรายเหมือนัน ถ้าอาหารับน้ำหมเ้า” วรรวลีบอแ่สุนันธา “อาหารับน้ำ็้อมีวันหม วรรว่าเราออามหาุแันีว่า”
“แ่พี่ภัทรับพี่ิบาเ็บอยู่นะรับ” ปอภพบอออมา พลาี้ไปที่ทั้สอ “พี่ภัทร็โนยิที่แน พี่ิ็โนระเบิที่า ผมว่า....”
“็ให้พวเราออไปแทนไ” วรรวลีว่าึ้น พลาหันไปมอิิพษ์ “ุพษ์ะออไป้วยันไหม?”
“็ไ้” ิิพษ์ยืนึ้นมา “ะให้ันออไปอี็ไ้”
“ให้ผมออไป้วยเถอะ ผมะ่วย้วย” นภัทระอาสา แ่ปอภพห้ามเอาไว้
“พี่ภัทรพัผ่อนเถอะ เี๋ยวแผละยิ่อัเสบ ยิ่ใ้านมาเท่าไหร่” ปอภพบอออมา “ผมับพี่วรรแล้ว็ุพษ์ ะออไปามหาุแเอ”
นภัทรทำหน้าเป็นห่วทุน วรรวลีเลยบอออมา “ไม่้อห่ว่ะ มีันทั้น ันไม่ยอมให้ใรมาทำอันรายน้อภพับุพษ์หรอ”
ิิพษ์มอวรรวลี้วยสายาเื่อมั่น ปอภพเอ็เ่นัน เธอพึ่พาไ้ เธออแผนที่าวันวิสา แล้ว็ำลัะเินออประูไป แ่วันวิสาเรียไว้่อน
“มีอะไร๊ะ?” วรรวลีหันมาถามวันวิสา มือับลูบิแล้ว
“ระวััวนะะ” วันวิสาบอออมา วรรวลี็ทำท่าเหมือนับะบอว่า ‘ไม่้อห่ว’ ่อนที่เธอะเปิประูออไปพร้อมับปอภพแล้ว็ิิพษ์ วันวิสารู้สึเป็นห่วทั้สามนนั่นมา แ่็ไม่อาห้ามไ้
“เอ? เราสำรวห้อพวนี้ไปแล้ว” วรรวลีมอแผนที่ที่มีปาาทำสัลัษ์ไว้แล้วว่ารวสอบห้อพวนี้ไปหมแล้ว “ลอไปอีฝั่หนึ่อฤหาสน์ไหม?”
“ามใุสิ” ิิพษ์ล่าวออมา วรรวลีเลยนำทาทุนไปยัอีฟาอฤหาสน์ ที่พวอาธรำลัออามหาเหรียราอยู่ ในะนั้นเอ ทั้เ่นวและอาธร็ออามหาเหรียราอย่าเร่รีบ
“ุว เี๋ยวแผลที่แน็เป็นอะไรไปอีหรอ” อารบอแ่เธอ “หยุใ้แนไ้แล้ว”
“็ไ้่ะ” เ่นวถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยๆ นิหน่อย ะที่อาธรยัไม่หยุหา และทันในั้น พวเา็ไ้ยินเสียประูเปิ อารระับปืนในมือทันที พลาเินออไปูว่าใรเ้ามา?
ความคิดเห็น