คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตัวประกัน (รีไรท์ใหม่ ควรอ่านซ้ำ)
อนที่ 7 – ัวประัน
แล้วยพล็ลับมาที่มหาวิทยาลัย เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุนัศึษา่อนะรีบเ้าไปเรียนปรับพื้นาน ึ่็เลยมาาบหนึ่แล้ว เาเพิ่ะปราัว ทำเอานยนาแปลใมา แ่เธอยัโรธเาอยู่ ็เลยไม่ไ้ถามอะไร
ยพลัารามที่เรียนไปเรื่อยๆ ะเียวันฝ่ายนรภูมิ เนภพเินเ้ามาหาวีรวิทที่มีบาแผลที่แน
“เิอะไรึ้นน่ะ?” เนภพถาม
“ผมับุพลไปปะทะับนายสินมา มันเลยเล่นานผมเป็นแบบนี้” เาอบ
“ุพลไม่่วยอะไรเลยเหรอ?” เาถามอีรั้
“่วย” วีรวิทอบแทน “แ่ไอ้สินมัน็เ่ ุพลเพิ่ะฝึฟันาบไ้ไม่ี่วัน ะยัไม่ล่อแล่วนั”
“หืม?” เนภพมอเา “แล้วะทำไ่อไป?”
“็้อามล่าสิรับ” วีรวิทว่าพลาบ่นว่าเ็บแผล
“สภาพแบบนี้ ามล่าไม่ไ้หรอ ใหุ้พลเป็นนล่าแทนีว่า” เนภพบอ
“เฮ้ย ไม่ไ้นะรับ เาเป็นมือใหม่ ให้เาไปล่านเียวมันราย” วีรวิทรีบห้าม
“แ่ผมว่าเาทำไ้น่า” เนภพพู แล้ว็ผละาวีรวิท ึ้นไปยัโลมนุษย์ เ้าไปยัมหาวิทยาลัยที่ยพลเรียนอยู่ ะนั้น ยพลำลัะเรียมไปเรียนรออิ้
“อ้าว ุเน” เาเห็นเ้าึทั “ุวิทเป็นไบ้ารับ?”
“เาถูสั่ให้พัผ่อนอยู่” เนภพบอ “ุ้อออล่าเี่ยวแล้วล่ะ”
“เี๋ยว” ยพลหันมอ้ายวา พอูว่าไม่มีใร เา็พู “ผมะทำานเี่ยวๆ ไ้ไ? ฝีมือาบผมแย่ะาย”
“แ่ผมเื่อว่าุทำไ้และทำไ้ี้วย” เนภพว่า ะนั้นเอ นยนา็เินเ้ามา เธอเห็นเหมือนยพลำลัุยับใรสันที่มอไม่เห็น ึหยุฟั
“ผมเนี่ยเหรอ ะทำไ้?” เาถาม นยนามอเา ็เห็นริๆ ว่าเาำลัพูับใรอยู่ แ่ทำไมเธอมอไม่เห็น?
“ไ้สิ” เนภพว่า “ลับไปย่านบาแอีรั้ แล้วลอหามันให้เอ”
ยพลถอนหายใ แล้วเา็้อำยอม
“็ไ้รับ” เาบอออมา ยิ่ทำเอานยนาสสัย เพราะเพิ่ะเอเพื่อนุยับอาาศธาุนเียว
“แ่้อหลัเลิเรียน่อนนะ” เาบอ
“อืม แล้วแ่” เนภพว่า่อนะสลายเป็นวันหายไป ยพลหันหลัลับมา ็เอนยนาพอี
“นา...” เาเอ่ยเสียเบา
“พลุยับใรน่ะ?” นยนาถาม “ทำไมเรามอไม่เห็น?”
“เอ่อ” เาะแ้ัวอย่าไรี? “เอ่อ ุยนเียวน่ะ”
“โห โหไม่เ่เลย” นยนาว่า “พลุยับใรสันแน่ๆ แ่ทำไมนามอไม่เห็น?”
“นาอย่ายุ่เลย” เาัสินใพูออไปแบบนั้น ยิ่ทำให้เธอโรธเือ สะบัหน้าหนีไปเลย
“เฮ้อ!” ยพลถอนหายใยาว “ป่านนี้ไอ้สินมันะหลบไปไหนไม่รู้?”
ฝ่ายนายสินที่ยัอยู่ในย่านบาแ เา็เินเ้าไปในบ้านหลัหนึ่ มีายหนุ่มำลัินบะหมี่ึ่สำเร็รูปพลาูโทรทัศน์อยู่ นายสินัารทันที ว้าเือเส้นหนึ่ออมาและรัอเ้าอบ้าน ายหนุ่มใมา พยายามีิ้นแ่็ไม่ไหว หมลมหายใไปเสีย่อน
วิาายหนุ่มเ้าอบ้านระเ้ออาัวเอทันที นายสินเ้าสิสู่ร่าที่เพิ่่าสๆ หมาๆ ทันที และหันไปบอวิาเ้าอร่า
“แออไปะ”
“นี่มันเิอะไรึ้นเนี่ย?” ายหนุ่มที่เป็นวิาไปแล้วุนอย่ายิ่ เมื่อมอเห็นร่าัวเอำลัยืนและพูออมา้วย “แทำอะไรัน?”
“บอให้ออไปไ!!!” นายสินในร่าที่สิสถิวาพลาี้าบไปที่วิาายนนั้น วิาายนนั้นใมา วิ่เลิหายไปาบ้านเลย
“เราพัที่นี่่อนละัน” นายสินว่าพลานั่ล “ไอ้พวนัล่าหาเราไม่เอหรอ”
หลัเลิเรียน ยพล็เ้าไปเปลี่ยนุที่ห้อน้ำสาธาระ เาออมาาห้อน้ำ่อนะบอ ‘หายัว’ ่อนที่ร่าเาะไม่มีใรเห็น
“เฮ้อ ุเนนะุเน” เาบ่น “เราะไปทำไ้ไนเียว? นาุวิทอยู่ เรายัแย่เลย”
เาถอนหายใแล้ว็สลายร่าัวเอลายเป็นวันสีำ มุ่หน้าไปยับาแ
ะเียวัน เนภพ็ไ้รับรายานว่ามีนายอยู่แถวย่านบาแ เาึเินทาไปรับวิาวนั้น เมื่อไปถึ วิานนั้น็ทำท่าเอะๆ เิ่นๆ เหมือนไม่รู้ว่าัวเอายแล้ว
“ายยัไล่ะ?” เนภพปราัว่อหน้า ายนนั้นร้ออย่าใ
“ผมเป็นยมทู ะพาุไปลานพิพาษา”
ายนนั้นี้ไปที่เาและี้มาที่ัวเอ “ุเป็นยมทู ผมายแล้วเหรอ?”
“็เออสิ” เนภพว่าอย่ารำา แ่วิา็เป็นแบบนี้ทุน ไม่ยอมรับว่าัวเอายไปแล้ว
“แล้วายยัไล่ะ?” เนภพถาม
“ู่ๆ ็มีนเ้ามารัอผมนาย” ายนนั้นว่า “แล้ว็เ้าสิสู่ร่าผม แล้ว็ไล่ผมออมาเนี่ย”
“ว่าไนะ?” เนภพอ้าปา้า “สิสู่ร่า?”
“ใ่” วิาบอ “เาเ้าสิสู่ร่าแทนผม”
เนภพรู้ไ้ัว่า้อเป็นนายสินแน่ แล้ว็อยู่ที่บาแ้วย เาพาวิาไปลานพิพาษา ่อนะออามหาัวยพล
ฝ่ายยพลเา็มาที่บาแแล้ว ไม่มีใรมอเห็นเา พอี เนภพปราัวึ้นพอี
“มีอะไรเหรอรับ?” เาถาม
“ุไปับผมเี๋ยวนี้เลย” เนภพว่าแล้วสลายร่าเป็นวันำมุ่หน้าเ้าไปในอย ยพลทำาม เามาหยุหน้าบ้านหลัหนึ่ ึ่เป็นบ้านที่นายสินใ้ร่าสิสถิอยู่
นายสินหันไปมอหน้าบ้าน ็เห็นนัล่าวิาับยมทูเินเ้ามา เารีบออาร่าที่สิสถิอยู่ ร่าที่ไร้วิาล้มลับพื้น นายสินเรียมาบเอาไว้
“เป็นแริๆ ้วย!” เนภพวาลั่น ะที่ยพลัาบออมา
“อย่าให้้อใ้ปืนเลย ผมไม่อยาวิสามัุ” ยพลบอ
“เฮอะ ันาย็เพราะถูวิสามั ิเหรอว่าันะทำผิพลารั้ที่สอ?” นายสินในรูปแบบวิาถาม แล้ว็ยาบึ้น “ถ้าล้า็เ้ามาเลย”
เนภพวาาบไฟฟ้าใส่นายสิน ระแสไฟพุ่ปราไปโน้อเท้านายสิน ทำเาบาเ็บเล็น้อย ยพล็วิ่เ้ามาและสะบัาบให้เปลวเพลิิ
“ในเมื่อไม่เื่อฟััน ็่วยไม่ไ้” ยพลบอออมา
“หา? ไอ้เ็มหา’ลัย” นายสินหัวเราะนิหน่อย “แะมา่าันเหรอ?”
“็ในเมื่อุไม่ยอมทำามแห่รรม มัน็สมวร”
หลัยพลพูบ นายสิน็วิ่รมาทาเาทันที พร้อมับแทาบเ้ามาเลย แ่ยพลเบี่ยัวหลบทันและถีบนายสินนล้มลไปอับพื้น
“เ่นี่” นายสินื่นมพลาหยิบาบ “แ่ันเ่ว่า”
เนภพเ้าร่วม่อสู้้วย ทั้สอปะทะาบันไปมา เนภพัสินใยิระแสไฟฟ้าาาบออไป แ่มันลับไปถูำแพนเิระเบิเป็นรูโหว่
ยพลฟาาบไฟใส่นายสิน แ่เาหลบทัน ยพลเหวี่ยาบไปทา้าย นายสิน็หลบมาทาวา่อนะใ้มือ้าเปล่าๆ ทุบาบในมือยพลนหลุาพื้น นายสินใ้ัหวะนั้น สลายร่าลายเป็นวันสีาวและหนีออไปาบ้านหลันั้นเลย
เนภพลายเป็นลุ่มวันสีำามไป ยพลรีบเ็บาบและามไปเ่นัน เนภพสั่ยพล ะำลัมุ่หน้าไปามนายสิน
“้อใ้ปืนแล้วล่ะ” เาบอ “เราับเป็นไม่ไ้แล้ว”
ยพลึัปืนออมา และพุ่ไป้าหน้าอย่ารวเร็ว วิานายสินมาหยุที่อยแบๆ แห่หนึ่ ฝ่ายยพลับเนภพ็เ้ามา้วย ยพลัปืนออมาเล็ไปที่นายสิน
“โธ่ ไอ้เ็มหา’ลัย” นายสินพูอย่าูถู “แยิปืนเป็น้วยเหรอ?”
“อย่ามาหาว่าผม่าใรไม่ไ้นะ” ยพลอบโ้ลับไป “ผมฝึารยิมาแล้ว ถ้าุไม่ยอมลับนรละ็ มัน็่วยไม่ไ้นะ”
“ั้น็เอาเลยสิ ยิเลย” นายสินท้าทาย ยพลเหื่อ เาไม่ล้ายิ
“รออะไรอยู่ ุพล? ลั่นไเลยสิ” เนภพะโน แ่ยพลไม่ล้าเอานิ้วสอเ้าไปืน เาไม่เย่าน ึเป็นเรื่อยาที่ะทำแบบนี้ไ้
เนภพเห็นันั้น็ริบปืนไปายพล นายสินเห็นันั้น็รีบสลายลายเป็นวันและหนีไป เนภพพุ่ามไปพร้อมับปืนอยพล ฝ่ายยพล เาไม่ัสินใามไป
เนภพยิระสุนใส่นายสินที่ำลัหนี แ่ระสุนลับไม่โน นายสินหลบอย่าล่อแล่ว เนภพปรับเป็นโหมยิรัว ่อนะรายิใส่วิานายสิน แ่ไม่โนเลย
ปืนระสุนหม เนภพเ็บเอาไว้ในที่ระเป๋า ่อนะพุ่ามไป นายสินมาหยุที่ถนนแห่หนึ่ แล้วว้าัวผู้หินหนึ่ไว้ไ้ะที่เธอำลัเินอยู่อย่าธรรมา
“อะไรันเนี่ย!?” ฝ่ายหิสาวร้อเมื่อยับัวไม่ไ้และเหมือนถูรัออยู่ เธอพยายามสะบัหนี แ่นายสินล็ออเธอไว้
“หยุทำบาปสัทีเถอะ” เนภพามมา็ลายร่ามาเป็นมนุษย์ ถือาบิไฟฟ้าไว้ในมือ “แล้วไปำระบาปให้หม ะไ้ไปผุไปเิ”
“ันไม่ยอมลนร” นายสินพูออมาประโยเียว “ถ้าเ้ามา ันะเือนอยัยนี่้วยาบนี่”
“อย่านะ!” เนภพรีบร้อห้าม พลาหันไปมอ้านหลั ยพลไม่ไ้ามเามา
“อร้อล่ะ อย่าทำรรมมาว่านี้เลย” เนภพลับเป็นฝ่าย้ออร้อเอ นายสินหัวเราะเบาๆ
“แ้อวาาบนั่นล่อน ันถึะปล่อยยัยนี่ไป แล้วเะาบมาให้ัน”
นายสินสั่ เนภพไม่มีทาเลือ เาเลยวาาบและเะาบไปทานายสิน นายสินรีบหยิบาบไฟฟ้าึ้นมา และทิ้าบเิมเอาไว้ มีแ่ผู้นมอหิสาวนนั้น เธอหวีร้ออย่าใที่ัวเอยับไปไหนไม่ไ้
ทันในั้น เนภพ็ใ้พลัหยิบาบที่นายสินทิ้มาไว้ในมือ ่อนะปาาบรเ้าหานายสิน แ่นายสินหลบทัน เาโมโหมา เลยัารปาอหิสาวนนั้นนเลือสาระเ็น บรรานที่มุอยู่รีร้อเสียหล
“เฮ้ย!” เนภพะเ้ามา แ่นายสินสะบัาบนเิระแสไฟฟ้าและพุ่รไปที่เนภพ แ่เาหลบทัน ระแสไฟฟ้าเลยเ้าไประทบับระร้านแห่หนึ่แระาย ผู้นในที่นั้นส่เสียหวีร้อ เิวามโลาหลึ้น นายสินัสินใทิ้ผู้หินนั้นไว้ับพื้น ่อนะสลายหายัวหนีไปทาอื่น
หิสาวนนั้นสลบไป ยัไม่าย มีพลเมือีเรียรถำรวับรถพยาบาล เนภพะะามนายสินไป แ่็ไม่เห็นนายสินแล้ว เาสบถำหยาบออมา
“ทำไมุพลไม่มา่วยเรา?” เาถามอย่าไม่พอใ ่อนะสลายร่าและไปหายพล
เมื่อเนภพมาถึ ยพล็ถามึ้นทันที
“ุเน แล้วนายสินล่ะ?”
“หนีไปไ้อีแล้ว” เาพู “แถมยัเอาอาวุธผมไปอี”
“าบไฟฟ้าน่ะเหรอ?” ยพลยมือุมมับ “ยิ่อันรายว่าเิมอีนะเนี่ย”
“เอ้า นี่” เนภพยื่นปืนที่ไร้ระสุนืนให้ยพล “ระสุนไม่มีแล้ว ุเ็บไว้เถอะ”
ยพลรับปืนมา รู้สึไ้เลยว่าเนภพไม่พอใเา ึ่เา็ไม่แปลใเท่าไหร่ เพราะเาไม่ไ้ิามไป่วย
“้ออโทษ้วยนะรับ ที่ไม่ไ้ามไป่วย” ยพลบอ
“่ามันเถอะ” เนภพเลิโรธยพล พลานั่ลบนพื้น “ทีนี้ มันะไปไหน็ไม่รู้แล้ว”
“รอเวลาใหุ้วิทหาย่อน แล้วผมสัาว่าผมะลาอมันมาให้ไ้” ยพลบอ “เพื่อแลับารเลื่อนอายุัยแม่ผมให้”
เนภพหันไปหายพล่อนะยิ้มนิหนึ่ และลุึ้นมาบบ่า
“ผมยินีที่ไ้ยินแบบนั้น” เนภพพู “อผมลับนร่อนละัน ้อไปหาอาวุธใหม่แล้ว”
แล้วเา็สลายร่าไป ยพลเอ็ถอนหายใ เาสลายร่าเป็นวันแล้ว็บินลับบ้านัวเอไป
“เออ ริ้วย” เาเพิ่นึึ้นไ้ “ะให้แม่เห็นุนี้ไม่ไ้”
เาเลยทะลุผ่านำแพเ้าไปในห้อนอนอัวเอ ่อนะเปลี่ยนุลับเป็นนัศึษาธรรมา และเปิประูออไป
“ว้าย!” แม่เาทำท่าใ “พล ลับมาั้แ่เมื่อไหร่?”
“เมื่อี้รับ แม่ไม่ทันสัเมั้?”
“ไม่ริ แม่ยืนูประูลอ ลูเ้ามาทาไหน?” แม่เาสสัย ยพลเลยับแนแม่ทั้สอ้าไว้
“มันไม่มีอะไรหรอ” เาบอ “แม่ิน้าวหรือยั?”
“ยัเลย” แม่อบ
“ั้นผมทำ้มยำให้ินีว่า” เาเินไปเปิู้เย็น และเอาวัถุิบมาทำ้มยำให้แม่ิน “รอแป๊บนะรับ”
ระหว่าิน้าวันอยู่ แม่เา็นึึ้นไ้ เลยถาม
“ลูาปิทินทุวันทำไมน่ะ?”
ยพลหยุิน ื่มน้ำ ่อนะอบ
“นับถอยหลัวันที่ะสอบน่ะรับ”
“อ๋อเหรอ?” เาโหไ้เนียนเลยราวนี้ “แม่็นึว่าอะไร”
เามอไปที่แม่ อีไม่ี่เือน็้อาันแล้ว เาเริ่มิน้าวไม่ล
“อ้าว? ลู เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้น?”
“แม่รับ” เาพู “ผมรัแม่นะ”
ผู้เป็นแม่มอเาอย่าสสัย “แม่รู้อยู่แล้ว”
“ไม่ ผมรัแม่ริๆ นะ” เาว่าแล้วน้ำา็ไหลออมา แม่เาเห็น็ใ
“มีเรื่ออะไรหรือเปล่า พล?” แม่เาถาม “มีเรื่ออะไรเี่ยวับแม่หรือเปล่า?”
เาเ็น้ำา “ไม่มีอะไรหรอรับ ผมแ่อยาบอว่า ผมรัแม่ที่สุ”
แม่ยิ้มให้เา
“แล้ว็รู้ไว้้วย ว่าแม่็รัลูมาที่สุเหมือนัน” เธอบอออมา ยพลยมือปาน้ำา เาเอาานไปล้า่อนะเ็บอย่าี
ืนนั้น เานอนไม่หลับเลย ็เลยเปิำราูหนัสือ แ่็ไม่มีสมาธิ่อับหนัสือ สุท้ายเา็้อปิหนัสือและล้มลนอน่อไป
“ป่านนีุ้วิทะเป็นไมั่นะ?” เาสสัย “น่าสสาร แผลลึะ้วย”
้านอฝนเริ่มแล้ว เาเินไปปิหน้า่า ่อนะลมานอนที่ฟูใหม่ พยายาม่มาหลับ แ่็ไม่อาหลับไ้
รุ่ึ้น ที่สถานีโทรทัศน์ ประภัสสร ็มาทำาน เธอเป็นนั่าวอสถานีโทรทัศน์แห่นี้ และำลัิามีประหลาอยู่
ีที่ว่าือ มีหิสาวนหนึ่เิเป็นอัมพายับัวไม่ไ้ แล้วู่ๆ ็เิบาแผลเป็นรอยอมีมเือนที่อ ่อนที่ระแถวนั้นะแ เธอไปทำ่าวมาแล้ว และูสถานที่ริ
“อยู่ๆ ็ยับัวไม่ไ้ เหมือนมีนมาับ? านั้น็เิปาแผล แล้วประูระรร้านแถวนั้น็แ?” เธอทบทวน “หมายวามว่าไ?”
“ว่าไ ุสร?”
เธอเยหน้าึ้น “ันไม่มีเวลามาทะเลาะ้วยอนนี้”
“ีนะ ไ้สู๊ปเ็ไปเลยนี่” นภัทร เพื่อนร่วมานายที่แอบอิาเธอที่ไ้่าวีๆ ไปลอพูึ้นมา
“ุ็ลอไปหามั่สิ” ประภัสสรพูึ้นมาโยไมู่หน้าอีฝ่าย “มีอะไรอีหรือเปล่า? ันำลัยุ่”
“ถ้ารับานนี้ไม่ไหว ะโอนมาที่ผม็ไ้นะ ผมบอพี่อ้วนไว้แล้ว” นภัทรยิ้มอย่าน่าเลีย ประภัสสรส่ายหน้า
“นี่มันานอัน” เธอบอ “ออไป ันะไปสัมภาษ์นเ็บ”
แล้วประภัสสร็ถือล้อออไปาสถานีโทรทัศน์ทันใ นภัทรหันไปมออย่าโรธเือ
“อย่าให้ถึวันนั้นละัน วันที่แะเสีย่าวนี้ไป” เาพูเสร็ ็เินลับไปที่โ๊ะทำานอัวเอ
ความคิดเห็น