คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : ออกจากกลุ่ม
อนที่ 78 – ออาลุ่ม
อาธรออเินามหาอาร เ้าไปในทาที่เาิว่าอารน่าะไป แล้วในที่สุ็พบับอารนไ้ “ุร! นึว่าเป็นอะไรไปะแล้ว”
“็เือบเป็นน่ะรับ” อารบอพลาปาเหื่อที่หน้าผา “ผมเอผู้เล่นเมนหนึ่”
“เอ๋?” อาธรออะสสัย “แล้วเาทำอะไรุหรือเปล่า?”
“แปลนะ” อารบอออมา “อีฝ่ายเป็นเหมือนเ็ม.ปลาย ผมเาัสั้น ท่าทาะเป็นนเล่นเมแหละ แ่ลับไม่ทำร้ายผมะอย่านั้น”
“เออ โีแล้วที่ไม่โน” อาธรมอถุพลาสิในมือออาร “นี่ ุหาอาหารไ้เท่านี้เลยเหรอ?”
“ผมพยายามแล้ว” อารบอเสียเบา “หาไ้แ่นี้แหละรับ”
“ไม่ แ่นี้็พอไปมื้อหนึ่แล้ว” อาธรบออย่าใี “ลับันเถอะรับ สาวๆ รออยู่”
อารไ้ยินอย่านั้น็พยัหน้า ่อนะเินออไปพร้อมับอาธร พอมาถึห้อ็เาะประู “ผมเอ อาธร” เาบอออมา “่วยเปิให้หน่อย”
ธนพรรีบระโเปิประูทันที้วยวามเป็นห่วอาธร พอเาเ้ามา เา็ยิ้มแย้มแล้วบอ “ุรหาอาหารมาไ้เ็มเลยล่ะ” เาบอ “มาินันีว่ารับ”
ะที่ำลัินอาหารันอยู่ เ่นว็ถามึ้นมา “เราออามหาเหรียรา่อีไหม? เราพัันมาทั้ืนแล้ว เราอยู่ห้อนี้ไปลอไม่ไ้หรอ”
“็ีสิรับ” อาธรเอ็เห็น้วย แ่เาแอบมอธนพร เธอทำหน้าเหมือนทุ์ใ อาธรเลยปลอบใเธอ
“น่า ุพร เี๋ยว็หาเอ”
“มันะไปเอไ้ยัไะ?” ธนพรโพล่ออมาเสียั “เป็นไปไม่ไ้หรอ เรา้อถูัที่เาะนี้ลอไป”
“แ่เราเอั้สอิ้นแล้วนะะ” เ่นว่วยอาธรอีแร “อีแ่ห้าิ้นเอ เรา็ะไ้ออไป้านอแล้ว”
“อี ‘แ่’ หรือะ?” ธนพรถามเ่นว “มันอี ‘ั้’ ห้าิ้น่าหา เราถึะออไปไ้”
ธนพรพูัำลัใทุนเสียแล้ว ศรีธราเอ็สิ้นหวัไปนานแล้ว พอๆ ับอาร มีเพียแ่เ่นวับอาธรเท่านั้นที่ยัพอมีวามหวัอยู่บ้า
“ั้นเราินอิ่มันยั?” อาธรมอูถุพลาสิที่ใส่นม ึ่บันี้ว่าเปล่าไปหมแล้ว “เราออามหาเหรียราันเถอะ อย่าทีุ่เ่นวบอ อยู่ห้อนี้ไปลอไม่ไ้หรอ”
ทาฝ่ายนภัทร วรรวลีและิิพษ์ พวเา็ออามหาอาหาร แู่ท่าะไม่มีแววว่าะเอเลย พวเา้นมาเป็นสิบๆ ห้อ แ่็ไม่เอ
“หรือผู้เล่นนอื่นะเอาไปแล้ว?” ิิพษ์ส่ายหน้าออมา “แล้วะทำยัไีเนี่ย? ้อเิเรื่อึ้นแน่”
“เราหา่อไปเถอะ” วรรวลีว่าอย่าไม่ยอมแพ้ “มัน้อมีหล่นบ้าแหละ ฤหาสน์ว้านานี้ เพราะั้น อย่ายอมแพ้”
นภัทรับิิพษ์็พยัหน้าให้วรรวลี ่อนะเริ่มหาอีรั้ ิิพษ์เปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ แล้ว็เอนมปัแถวยาวเป็นอนโพร้อมับแยม้วย เาร้อออมาอย่าีใ ทำเอานภัทรับวรรวลีวิ่เ้ามาู้วย
“ันเอแล้ว!” ิิพษ์รีบวยเอานมปัเป็นแถวสูออมาพร้อมับวแยม “น่าะพอแล้วมั้?”
“ไม่หรอ ยัไม่พอ ำนวนนในห้อเยอะมา” นภัทรบอออมา “เรา้อออามหาอี”
แล้วทั้สามน็้นไปทั่วั้นสออฤหาสน์ ็ไ้อาหารมาันี้ นมืหนึ่ว แฮมเบอร์เอร์เนื้อสอิ้น นมปัอบรอบห้าถุ และอย่าสุท้าย็ือ นมมันฝรั่ทอรอบ นภัทรไม่ิว่าะมีอแบบนี้อยู่ในฤหาสน์้วย
“ันว่าเราพอเถอะว่ะ” ิิพษ์บอออมา “อแ่นี้ น่าะไปถึมื้อเย็นไ้เลยนะ”
นภัทรที่อยาหา่อ แ่เา็เริ่มเ็บแนแล้ว เาไม่ไ้รัษาสัาับปอภพไว้ว่าะไม่ใ้แน้าที่โนยิ ฝ่ายวรรวลี็เห็น้วย เธอเลยบอให้ลับห้อบานีว่า แล้ว็ัารเอาอาหารทั้หมใส่ในระเป๋าอปอภพ
าลับ วรรวลีภาวนาว่าอย่าให้เอพิมพ์พรรับเมธวินเลย นภัทรถือแผนที่เินนำทุนเ้าไปในห้อไ้สำเร็ พอเาเปิประูเ้ามา ปอภพ็ยืนึ้นทันที
“พวพี่ๆ เอใรไล่มาหรือเปล่า?” ปอภพถามเป็นำถามแรเลย
“ไม่เอ” นภัทรล่าว้วยสีหน้ายินี “แล้วเรา็เออาหารพอสมวรเลยล่ะ”
วรรวลีวาระเป๋าอปอภพล แล้วเอาอาหารออมาอไว้ ่อนะบอ “นมนี่ไม่รู้บูหรือยั? หลายวันแล้ว ใระเป็นนทสอบ?”
“ผมเอ” ีริอาสาึ้นมา วรรวลีเลยส่วนมืให้เา ีริรับไปเปิฝา ่อนะิบนิหน่อย ็พบว่ามันไม่เปรี้ยว เา็บอับนอื่น “ไม่บูรับ ยัื่มไ้”
“เฮ้อ ่อยยัั่ว” วรรวลีถอนหายใออมาอย่าโล่อ เพราะนม็เป็นอาหารไ้เหมือนัน หลัาออไปหาอาหารมาแล้ว นภัทร็พูเรื่อหนึ่ึ้นมา
“ไม่ใ่มีแ่พวเราเท่านั้นที่ามหาอาหาร” เาบอ “มีนอีหลายสิบน็้อารอาหารเหมือนัน เพราะะนั้น เราอาะโนแย่ไปเมื่อไหร่็ไ้”
“้อิันใ่ไหม?” ิิพษ์ั้ำถามึ้น นภัทร็หันไปพยัหน้า
“แล้วถ้าสมมิ” ิิพษ์พูออมา “อาหารหมฤหาสน์ มีแ่นเอาไปินหม แล้วะทำยัไ?”
ทุนนิ่เียบ ไม่มีใรสามารถอบำถามอิิพษ์ไ้ บรรยาาศเริ่มึเรียึ้น นปอภพ้อโบไม้โบมือและบอออมา “อย่าเพิ่ไปิเลย นี่พวพี่ภัทร็ไ้มาเยอะแล้ว”
“นั่นสิ” นภัทรเอ็อยาเปลี่ยนเรื่อเหมือนันเลยบอออมา “เราินประหยัๆ เอาีว่า”
ฝ่ายเออนัน์ที่ออามหาอาหารมาให้พศ์ยศ เา็เปิประูเ้าไปในห้อหนึ่ แล้ว็เอพิ่าิ้นหนึ่ถูใส่อยู่ในถุ เารีบวยึ้นมาอย่าีใ แ่่อนหน้านั้น เาลอิมพิ่าูว่ามันบูหรือเปล่า? พอินแล้วไม่รู้สึเปรี้ยว เา็รีบเอาพิ่าลับไปยัห้ออพศ์ยศทันที
“ุลุผมเออาหารแล้วล่ะ” เออนัน์ล่าวอย่ายินี พร้อมับยื่นถุใส่พิ่าให้ “ินสิรับ”
“อ้าว? แล้วอาหารอเธอล่ะ?” พศ์ยศที่นั่อยู่บนเียถามึ้น เออนัน์็ส่ายหน้า
“ผมไม่หิวหรอ” เออนัน์บอ ทั้ๆ ที่ัวเอ็หิวเหมือนัน แ่เายอมเสียสละให้พศ์ยศีว่า “ุลุินไปามสบายเลยรับ”
“ะไปามสบายไ้ไ? หลานหิวอยู่แบบนี้” พศ์ยศูออว่าเออนัน์็หิวเหมือนัน เออนัน์เลยถอนหายใออมา
“ไว้ผมไปหาอาหารอีรอบ็ไ้รับ” เาบอ แ่พศ์ยศลับพูอีอย่า
“แ่มันอันรายนะ” พศ์ยศบอ “ืนไปเอผู้เล่นเมนอื่นะทำยัไ?”
“แ่ถ้าผมาอาหาราน้ำ ะอันรายยิ่ว่านี้อีรับ” เออนัน์บอ “ุลุไม่้อห่ว ผมไม่ถู่า่ายๆ หรอ”
“อย่าพูแบบนั้นสิ หลานาย มันไม่ี” พศ์ยศบอออมา เออนัน์พอไ้ยินำว่า ‘หลานาย’ เา็รู้สึอบอุ่นึ้นมา เหมือนเห็นพศ์ยศรหน้าเป็นุยายอเาไม่ผิเพี้ยน
“ไม่เป็นไรหรอรับ” เออนัน์พูพลาอมยิ้ม “เี๋ยวพอลุินเสร็ ผมะออไปเอาน้ำมาให้อี็ไ้”
ทา้านพิมพ์พรรและเมธวินที่นอนพัอยู่ในห้อเียวัน ู่ๆ พิมพ์พรร็ื่นึ้นมา เธอนอนบนเีย ส่วนเมธวินนอน้าๆ เียอเธอ พิมพ์พรรยมือุมหน้าผาัวเออย่าปวๆ ่อนะหันไปเรียเมธวิน
“วิน” เธอเรียื่อเล่นเา “ื่นไ้แล้ว”
แ่เมธวิน็ยันอนอปืนอยู่แบบนั้น พิมพ์พรรเลย้าวลาเียแล้วมาเย่าร่าเาอย่าแร “ื่นไ้แล้ว”
“อือ...” เมธวิน่อยๆ ลืมาึ้นอย่าัวเีย ่อนะมอไปทาพิมพ์พรร “แทำอะไรน่ะ? เี๋ยวแผลัน็ระเทือนหรอ”
“เออ อโทษ” พิมพ์พรรล่าวึ้นมา ทำเอาเมธวินอึ้ไปเลย เารีบลุึ้นแล้วถามลับ
“เมื่อี้แบอ ‘อโทษ’ เหรอ?”
“ใ่ ทำไมล่ะ? แปลรไหน?” พิมพ์พรรออะุน เมธวินเลยยิ้มให้เธอ ่อนะล่าว
“็ันไม่ิว่าแะพูไ้นี่” เมธวินบอ “แ่แ็พูออมาแล้ว แเริ่มอ่อนโยนลแล้วนะ”
“ฮะ? อ่อนโยนเหรอ?” พิมพ์พรรหัวเราะออมาอย่าำัน “ะบ้าเหรอ? ันเนี่ยเหรอ อ่อนโยน? ันมันปีศาาุมนรนะ ัน็แปลใในัวเอเหมือนันที่เป็นแบบนี้”
“แ่แ่วยันไว้หลายรั้ละ” เมธวินบอออมา “อบใแมานะ”
พิมพ์พรรมอเมธวินอย่าุน เมธวิน็ยิ้มให้เธอ นพิมพ์พรร้อบอออมา “ไม่้อมายิ้มเลย ยัไัน็ไม่หลลแหรอ แะะหลอันใ่ไหม?”
“ไม่ ไม่หลอ สิ่ที่ันพูออมาทั้หม เป็นเรื่อริ” เมธวินเอ่ยเสียเบา่อนะถอนหายใ “แหิวไหม? เี๋ยวันะไปหาอาหารมาให้”
“ไม่้อหรอ” พิมพ์พรรบอแ่็ัไว้่อน “ไม่ใ่ันไม่หิวนะ แ่แบาเ็บ ถ้าออไปอาะเอนเล่นนอื่น็ไ้ เพราะั้น อยู่ในห้อนี้แหละีแล้ว”
เมธวินยิ้มออมาอย่ายินี ทำเอาพิมพ์พรรุน “แยิ้มอะไรอแ?”
“แเสียสละเหมือนเ้าหน้าที่ที่สถานสเราะห์อันเลย” เมธวินนึไปถึวัยเ็ อนที่เาอยู่สถานสเราะห์ “เหมือนันไม่มีผิ”
พิมพ์พรรไ้ยินอย่านั้น ็เลยสะบัหน้าหนี ่อนะออไปาห้อและทิ้เมธวินไว้ในห้อนั้นนเียว เมธวินมอามเธอไป แล้ว็อมยิ้มึ้นมา พิมพ์พรระที่ำลัเินหนีออไปาห้อ เธอ็สสัยในัวเอเหลือเินว่าทำไม้อห่วเมธวิน้วย?
“บ้าน่า เราไม่ไ้รู้สึอะไรแบบนั้นหรอ” พิมพ์พรรว่าแล้ว็ทำาแ็ “เรามันปีศา สุท้าย เรา็้อ่ามันอยู่ีนั่นแหละ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล”
ทา้านปอภพ ็ไม่มีอะไรทำัน วันวิสาเิอยาเล่นไพ่ึ้นมา ึวนทุน “นี่ ทุน มาเล่นไพ่แ้เ็ไหม? อยู่ไปเปล่าๆ มันน่าเบื่อ”
“็ีสิ” วรรวลีเห็น้วย สุนันธา็หันมาเหมือนัน ทุนมารวมัวันเล่นไพ่ เหลือแ่ีริเท่านั้นที่ยันั่ึมอยู่ับที่เิม
“พี่ิมาเล่น้วยันสิ” วันวิสาร้ออ แ่ีริยมือห้าม ิิพษ์ถึับถอนหายใ เมื่อเห็นเาทำท่าแบบนั้น
“่าเาเถอะ” ิิพษ์ัเริ่มเ้าันไ้ับทุนแล้ว “ิะสู้ับันเหรอ? อบอ ยัห่าไปห้าร้อยปี”
แล้วทั้วไพ่็เล่นันอย่าสนุสนาน ีริมอูทุนที่ำลัสนุอยู่ ไม่มีใรเป็นเหมือนเาสัน ไม่มีใริถึแพรวาอีแล้ว มีแ่เานเียวที่ิถึ และมันทำให้เาโรธนพวนี้ ู่ๆ เา็ลุึ้น และะเินออาห้อไป
“อ้าว ุิ ะไปไหน?” นภัทรที่ถือไพ่อยู่ถามึ้น
“ห้อน้ำรับ” ีริอบออไปแบบนั้น วามริเาไม่ไ้ปวอะไรหรอ แ่ไม่อยาอยู่ร่วมับนพวนี้แล้ว แพรวาเพิ่ะเสียไปแท้ๆ แ่ทุนลับสนุสนาน ทั้ๆ ที่ไม่มีแพรวา แล้วีริ็ัสินใเินออาห้อ และไม่ลับมาอีเลย
ปอภพที่ำลัเล่นไพ่นานมารึ่ั่วโมแล้ว เา็สัเไ้ว่าีริหายไปนานแล้ว เาึบอับทุน “พี่ิไม่เห็นลับมาเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เออ นั่นสิ” นภัทรเอ็เพิ่สัเเห็น “เิอะไรึ้นับเาหรือเปล่า?”
“แ่ผมไม่ไ้ยินเสียปืนลั่นเลยนะ” ปอภพบอ “พี่ิท้อเสียเหรอ?”
“ไม่ พี่ว่าไม่” นภัทรทำท่าะออไปามีริ ปอภพึอาสาะไป้วย แ่นภัทรห้ามเอาไว้
“พี่ไปับุวรรีว่า” นภัทรล่าวึ้น พลาหันไปมอวรรวลี เธอ็พยัหน้า แล้วนภัทร็ำับปอภพ “มีอะไรอยปป้อูแลทุน้วยนะ”
ปอภพพยัหน้า ่อนที่นภัทระเินออไปับวรรวลีเพื่อามหาีริ ฝ่ายีริ เา็เินะเผลๆ โยไร้อาวุธใๆ ในมือเลยไปในฤหาสน์ เาไม่รู้หรอว่าะมุ่หน้าไปไหน? ไ้แ่เินไปเท่านั้น
“ไอ้พวนั้น” ีริว่าึ้นมา “หัวเราะันสนุสนาน ทั้ทีุ่แพรเพิ่ะายแท้ๆ พวมันใแบเหลือเิน”
ีริเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ็พบปืนพวาอยู่บนโ๊ะทำาน เารีบวยมันึ้นมาทันที อีทา้านหนึ่ นภัทรับวรรวลี็เินมาามทาที่ีริมา้วย แล้ว็เผลอเอีริเ้า ีริถึับใเมื่อเห็นนภัทรับวรรวลี
“ุิ” นภัทรถามอย่าเป็นห่ว “ไปไหนมา? ทำไมไม่ลับห้อ”
“ผมไม่ลับไปหรอ” ีริว่าึ้นมา ทำเอาวรรวลีและนภัทรแปลใ ที่เห็นีริเหมือนะโรธพวนอยู่
“ทำไมละะ? พวเราทำอะไรใหุ้ไม่พอใเหรอ?” วรรวลีลอถามู ีริ็อบทันวัน
“พวุลืมุแพรไปแล้ว!” ีริะอใส่นภัทร “เธอเพิ่ะายนะ ยัมาเล่นันสนุสนานเป็นเ็ๆ อยู่ไ้ ทำไมไม่ให้เียรินายบ้า?”
“อ้าว?” วรรวลียืนเท้าเอว “็เาายไปแล้ว ะให้ทำยัไล่ะ? ะให้ไปปลุเาให้ฟื้นืนีพมาไ้หรือไร? ทำไมุพูแบบนี้?”
“พวุมัน็ไร้น้ำใ ไร้วามเมา” ีริ่าทั้สอน “ผมไม่อยาอยู่ับพวุแล้ว ผมะไปามทาอผม”
“เฮ้ย” นภัทรออะไม่พอใที่ีริว่าแบบนี้ “ุะไปไหนไ้ไ? บาเ็บที่าแบบนี้? แล้ว็...”
“ุไม่้อมาห่วผมหรอ ุภัทร” ีริว่าใส่หน้าเา “ผมอออาลุ่ม หลายรั้แล้วที่ทุนไม่ไ้ิถึุแพรวา เอาแ่ัวเอ”
“อ้าว? เฮ้ย” วรรวลียัยืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ “แล้วะให้ทำไ? ็นมันายไปแล้ว ะให้มามัวนั่ึมเศร้าไม่ไ้หรอนะะ”
“็นั่นไ” ีริี้ไปที่วรรวลี “พวุไม่ไ้เศร้าเสียใเลยสันิ”
“ใรบอ?” นภัทรว่า “ผมเอ็เสียใที่่วยเหลือทุนไม่ไ้ ผมเสียใะายอยู่แล้ว แ่ว่า...”
“โห!!” ีริร้อออมา “ถ้าเสียใริ ็้อสำนึมาว่านี้สิ นี่อะไร? ไม่มีท่าทาสำนึเลย”
นภัทรเริ่มโมโหึ้นมาแล้ว วรรวลี็เหมือนัน เธอสะิแนนภัทรแล้ว็บอ “ั้นปล่อยุิไปเถอะ เาอยาออาลุ่ม็ปล่อยเาไป เราลับันเถอะ”
“แุ่วรร...” นภัทรหันไปหาวรรวลี เธอ็บอ
“เาหาว่าเราไม่สำนึ” วรรวลีพู “ทั้ที่ริ พวเรา็เศร้าเหมือนันหมแหละ แ่ะให้ทำยัไ? ีวิมัน้อเินไป้าหน้า ะมัวแ่มอ้าหลัไม่ไ้หรอนะ”
ีริไ้ยินประโยอวรรวลี เา็สะบัหน้าหนีไปเลย นภัทระร้อาม แ่วรรวลีุแนเาเอาไว้
“ปล่อยนะ ุวรร!” นภัทรพยายามแะมือเธอออ แ่วรรวลีส่ายหน้า
“ให้เาไปามทาเาเถอะ” วรรวลีพู “็ี ส่วนแบ่อาหาระไ้มาึ้น”
แ่นภัทรไม่ิแบบนั้น เาเฝ้ามอีรินเาเินหายไปามุมทาเิน เาถอนหายใออมา ะถือปืนไว้ในมือ
“เาบอว่าเราไม่เศร้าใ ะบ้าเหรอ?” วรรวลี่อว่าีริที่าไปแล้ว “เราเศร้าใสิ แ่ะให้ทำยัไ? ็นมันายไปแล้ว ะมามัวเศร้า่อเนื่อไปไม่ไ้หรอ”
นภัทรเอ็เห็น้วยับวรรวลี เาเลยัสินใลับที่บานพร้อมับวรรวลี พอปอภพไ้ยินเสียเปิประู เา็เ้ามาถามนภัทรับวรรวลีทันที
“เอ เอุิ แ่....” นภัทรเล่าให้ฟัว่าเิอะไรึ้นบ้าเมื่อไปเอีริ เมื่อปอภพไ้ฟัเ้า็ุนเหมือนัน
“หมายวามว่าไที่เราไม่เศร้า?” ปอภพถามอย่าไม่พอใ “เราเศร้าสิ แ่ะไปทำอะไรไ้?”
“ใ่ไหม?” วรรวลีถาม “ุินี่ี่เ่าริ ปล่อยให้เาโน่าไปน่ะีแล้ว”
ปอภพออะรู้สึว่าวรรวลีพูแรไปหน่อย แ่เา็ไม่ไ้่อว่าเธอ นภัทรทอถอนใ่อนะลมานั่ับพื้นอีรั้้วยวามเียบ
แล้วพวปอภพ็เล่นไพ่ันอีา แ่ราวนี้ นภัทรไม่ไ้เ้าร่วม้วย เามัวแ่เป็นห่วีริ ลัวเาะถู่า เพราะเา็เป็นผู้ไม่เล่นเมเหมือนัน นภัทริะออไปามหาีริอีรั้ แ่ิว่าหาไม่เอแล้ว
“เย้! หนูนะ” วันวิสาร้อเสียั “ั้นนมวนี้เป็นอหนูนะ ามที่สัาันไว้”
“ไ้เลย” สุนันธายื่นวนมสให้วันวิสา “โีัเลยนะ นะมาสอาแล้ว”
วันวิสายิ้มแย้ม ่อนะเอาวนมืมาเ็บไว้ับัว ปอภพวนทุนให้เล่นอีาหนึ่ โยลืมนภัทรไปเลย ฝ่ายนภัทร เา็ทุ์ใเรื่อีริไม่หายเสียที เาลัวีริะถู่า
ทา้านฝ่ายอาธร พวเา็ออเินไปามทาในฤหาสน์ ่อนะลอ้นห้อแ่ละห้อูเพื่อหาเหรียราที่เหลือ แ่็ไม่มีวี่แววว่าะเอเลย
“เฮ้อ เราเสียแรเปล่าแล้วมั้?” ธนพรบ่นึ้นมา เ่นวที่ำลั้นอในลิ้นัอยู่ึบอ
“ไม่เสียแรหรอ่ะ เรา้อหาเอแน่”
ธนพรอยาะถามว่า ‘เมื่อไหร่ล่ะ?’ แ่็ไม่ล้าถามออไป เพราะลัวะไปบั่นทอนำลัใอเ่นว เธอที่เยมีวามหวัมารั้หนึ่ อนนี้ วามหวันั้นลับสูสลายไปอีรั้
อารยัทำหน้าที่เฝ้ายามอยู่เหมือนเิม ะที่พวอาธรหาอในห้อ ในอนนั้นเอ พิมพ์พรรับเมธวิน็เปิประูออมา และเอเ้าับอารพอี อารัปืนออมาทันที แ่ยัไม่ไ้ยิ
“ออไปนะ! ออไป!!” อารร้อเสียัลั่น ทำเอาพวอาธรหันไปมอ ศรีธราที่เยเอพิมพ์พรรับเมธวินมาแล้ว็ร้อเือน
“ุร สอนนี้เป็นารนะ!!” ศรีธราร้อึ้น ฝ่ายพิมพ์พรร็เห็นสมาิทุนแล้ว เธอัฟันอย่าโมโห
“พวแับลุ่มันริๆ ้วย ถึว่าถึหาไม่เอะที” พิมพ์พรรว่า “แ่็ีเหมือนัน เาะลุ่มันแบบนี้ ะไ้ายทั้ลุ่มไปเลย”
พิมพ์พรระเหนี่ยวไปืน แ่อารไวว่า เายิระสุนใส่พิมพ์พรรแ่ลับไม่โน แล้วเา็สั่ให้พวอาธรออวิ่หนีไปทันที พิมพ์พรรโมโหมา เธอวิ่ไปพลาลั่นไอีรั้ ราวนี้ระสุนเียแนอเ่นวไปนเป็นแผลเลือออ
“ุว!!” อารที่เห็นันั้น็โมโหมา เาหันลับไปลั่นไปืนใส่ทั้สอนที่ำลัามมา ่อนะออแรวิ่ามพวอาธรไป ะที่เ่นววิ่้าล เพราะเ็บบาแผลที่แน
“ุว พยายามวิ่หน่อย!” อารเ้าไปประอเธอแล้วพาเธอวิ่ ฝ่ายเ่นว็เหื่อแเ็มหน้า ทั้เหนื่อย ทั้เ็บแผล แ่เธอ็ไม่อยาให้เป็นัวถ่วใร เธอึฝืนใวิ่ออไป
อาธรเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะปิแล้วล็อลอนเอาไว้ ฝ่ายพิมพ์พรรที่วิ่ามมา็ลาสายาาพวอาธรไปแล้ว เธอเือบะปาปืนในมือทิ้อย่าอารม์เสีย ะที่เมธวิน่อยๆ ประอัวเอเินมา
“ลาสายาไปแล้วเหรอ?” เมธวินถาม
“เออสิ” พิมพ์พรรอบอย่าหุหิ ที่หน้าห้อที่พวอาธรหลบอยู่ เาสั่ให้ทุนอยู่ันอย่าเียบๆ นไ้ยินเสียฝีเท้าอพิมพ์พรรับเมธวินเินาไป อาธรถึถอนหายใอย่าโล่อ
“ุศรีเยโนสอนนั่นไล่่าเหรอ?” อาธรถามึ้นเสียเบา พลาหันไปมอศรีธรา
“่ะ” ศรีธราพยัหน้า “พวเาเป็นพวเล่นเม”
“ายแล้ว” ธนพรมอไปที่บาแผลที่แนอเ่นว พบว่ามีเลือออมามา “แย่แล้ว ถ้าไม่รีบรัษาแผล ุเ่นวอาะเสียเลือมา็ไ้”
อารบอให้เ่นวพับแนเสื้อึ้นเพื่อูบาแผล พบว่าระสุนแ่เี่ยวไปเท่านั้น เารีบเอาระเป๋าปมพยาบาลออมา ่อนะเริ่มทำแผลให้ับเ่นว เ่นว็พยายามัฟันทนวามเ็บ อนที่อารทายาสมานแผลให้
“นี่โีนะที่แ่ถาๆ ไป” อารว่าึ้นมา “ไอ้พวระยำนั่น มันทำแบบนี้ไ้ยัไ?”
“ุเอ็ห่วันเหมือนันเหรอ ุร?” เ่นวถามพลาอมยิ้ม ฝ่ายอาร็หน้าแึ้นมา แ่เพราะห้อมันมื เลยไม่มีใรเห็นสีหน้าเา
“้อเป็นห่วสิ ็เราเป็นเพื่อนันนี่” อารบอ “เอาล่ะ ผมพันผ้าพันแผลให้แล้ว พยายามอย่าใ้แน้านี้มา เี๋ยวแผละอัเสบ”
“่ะ” เ่นวรับำพลายิ้มแ่ อารเห็นใบหน้าอเธอ เา็เบือนหน้าหนีอย่าอายๆ
ความคิดเห็น