คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : สัญญา
อนที่ 76 – สัา
ในะที่ำลัหาห้อบานห้อ่อไป ีริ็เินรั้ท้ายเียบๆ มาลอ ไม่พูไม่าอะไรเลย นนภัทร้อถอนหายใออมา่อนะบอ “ุิ ไม่เอาน่า ยัไุแพร็ไปสบายแล้ว”
“ไปสบายแล้วหรือรับ?” ีริึ้นเสียใส่นภัทร “เธอโนยินะ! โนยิที่หน้าอ เธอ้อทนเ็บแ่ไหน ่อนะาย!!”
“ผมรู้ี!” นภัทรเอา็ึ้นเสียใส่ีริเหมือนัน “แ่เราเอาเาลับืนมาไม่ไ้แล้ว อนนี้เรา้อมอไปแ่้าหน้าเท่านั้นนะ”
“ผมไม่อยามีีวิอยู่อีแล้ว” ีริสารภาพออมา “ุภัทร ยิผมให้ายเถอะ”
“ผมะทำแบบนั้นไ้ยัไ?” นภัทรร้อออมา “ผมะ่านไ้ยัไ? ุอยาให้ผมเป็นารเหรอ?”
“ไม่ใ่!” ีริะโนเสียั “แ่ไม่มีุแพร ผม็ไม่รู้ะอยู่ไปทำไม? ใร็ไ้่วย่าผมที ผมะไ้ไปหาเธอในโลหน้า”
นภัทรถึับทนไม่ไหว เาปล่อยหมัใส่ีริหนึ่หมั นีริถึับล้มล ทำเอาทุนใมา นภัทรไม่ไ้โรธีริ เพียแ่อยาะให้เาั้สิให้ไ้เสียที ฝ่ายีริที่นั่บนพื้น เา็ไม่ไ้ว่าอะไรนภัทร ่อนะ่อยๆ ลุึ้นมา
“ะเอาอีหมั็ไ้ ถ้าุยัยอมแพ้แบบนี้” นภัทร่อว่าีริ “ุ้อทำามทีุ่แพรสัาสิ มีีวิ่อไป และไม่ิร้าย่อนที่่าเธอ”
“ะให้ผมทนไ้ไ? ุภัทร?” ีริเอ่ยออมา น้ำาหยหนึ่ไหลออมา ทำเอานภัทรใเหมือนัน “ยัยปีศานั่น่าุแพรนะ ะไม่ให้ผมแ้นเลยเหรอ?”
“แุ่ะผิสัาไม่ไ้” นภัทรบอ “ุแพรให้ำอว่ายัไ? ุลืมไปแล้วเหรอ?”
ีริถึับนิ่ไปทันที ่อนะ่อยๆ ออเินนำนภัทรไป นภัทรเอ็ถอนหายใ ่อนะาแผนที่ฤหาสน์ู แล้วเา็พบห้อบานใหม่ นภัทรลอเปิประูเ้าไป ็พบว่าในห้อนี้ไม่มีใร เป็นห้อว้าๆ ที่ไม่่อยมีอะไร มีเพียล่อไม้สามสี่ล่อวาอยู่เท่านั้นเอ
ปอภพเอาระเป๋าสะพายล แล้วเอาอาหารับน้ำที่เหลือออมาวาในมุมหนึ่ วรรวลีเอ็ปลีวิเวไปนั่อย่าสบาย ห้อนี้็มีเรื่อปรับอาาศเหมือนัน สุนันธาเินไปเปิเรื่อปรับอาาศ เพื่อไม่อาาศภายในห้อนี้อุอู้
เียบันไปนาน ทุน่านั่ันนละที่ และไม่ไ้พูอะไรันเลย ทุน่ายั็อับารสูเสียะทันหันอยู่ สุนันธาที่ไม่ไ้รู้สึเศร้าใ่อาราไปอแพรวา เธอ็เินมาุยับวรรวลีที่นั่อยู่
“ุวรร ใหรือเปล่า?” สุนันธาถามเธอ วรรวลีเลยหันมา
“่ะ” เธอยอมรับ “ันเอ็เพิ่ะเยเห็นนาย ่อหน้า่อาแบบนี้แหละ”
“ถึันะไม่ไ้รู้สึเศร้า็ริ” สุนันธาว่า “แ่็อใหายไม่ไ้”
“ัน็เหมือนัน่ะ” วรรวลีบอ “ไม่น่าเลย เห็นอยู่้วยันแท้ๆ แ่ออไปเ้าห้อน้ำแป๊บเียว เรื่อลับลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว”
สุนันธาถอนหายใออมา ่อนะเินลับไปนั่ที่อน วรรวลี็รวสอบปืนอเธอ เธอเอาแม็าีนใส่ระสุนออ ่อนะเริ่มทำวามสะอาปืนอีรั้ ะที่ีริยันั่ึมอยู่ นภัทรเอ็ไม่รู้ะปลอบใอย่าไรแล้ว? เาเลยปล่อยให้เวลาเยียวยาิใอีริไปเอ
ิิพษ์ู่ๆ ็ลุึ้นมา และเินมาหาีริ พร้อมับล่าว “แทำใะเถอะ ุแพรเาไปแล้ว ยัไ็เอาลับืนมาไม่ไ้แล้ว”
“แหุบปาไปเลยนะ! ไอ้ี้ยา!” ีริะโนออมาเสียั ทำเอาทุนในห้อพาันใ ฝ่ายิิพษ์็อึ้ไปเหมือนัน แ่แล้วเา็บอ
“เศร้าน่ะเศร้าไ้” ิิพษ์บอออมา “แ่อย่านานนั เราเอ็้อไปแบบเาเหมือนัน เาแ่ล่วหน้าไป่อน็เท่านั้นเอ”
“แไม่้อมาสั่สอนัน!” ีริว่าใส่ิิพษ์ ทำเอาิิพษ์ถอนหายใเฮือและเินลับไปที่นั่เิมอน วันวิสาที่เ็บอไพ่มาาศพอแพรวา เธอ็ทำท่าะวนทุนให้มาเล่นไพ่ลายเรียัน
“นี่ ทุน มาเล่นไพ่ันเถอะ”
เธอบอออมาแบบนั้น แล้ว็โนสายาอทุนับ้อมอมา นเธอสสัยว่าเธอพูอะไรผิออไปหรือเปล่า?
“เอ่อ หนูพูอะไรผิเหรอะ?” วันวิสาถาม ปอภพึอบออมา
“ไม่ผิหรอ” เาบอ “แ่เวลานี้ ไม่มีใรมีใะเล่นไพ่หรอ น้อสา”
วันวิสาถึเ้าใ แล้ว็โล่ใที่ไม่มีใรโรธเธอ เธอเลยเ็บสำรับไพ่อแพรวาเ้าระเป๋าไป านั้น ทุน็นั่นิ่ๆ เป็นเวลาราวรึ่ั่วโม ่อนะ่อยๆ พาันนอนหลับไป
ีรินอนไม่หลับ ถึแม้เาะเอนัวนอนลไปับพื้น็ริ เาเสียใ แพรวาอยู่้าๆ เาแท้ๆ แ่เาลับปป้อูแลไม่ไ้ ปล่อยให้เธอถูยิาย เารู้สึเลียัวเอเหลือเิน เลียนอยาเอาปืน่อมับและลั่นไให้สมอระเบิไปเลย
“อโทษนะ ุแพร” ีริว่าออมาเสียเบา “ที่ผม่วยอะไรไม่ไ้เลย”
อนนั้นเอ นภัทร็นอนลไปบนพื้นแ็ๆ เหมือนัน มันไม่่อยสบายศีรษะ แ่เา็้อยอมทน วรรวลีหลับไปแล้ว สุนันธาเอ็้วย ะเป็นเพราะวามเหนื่อยล้า นภัทรยนาฬิา้อมือึ้นมาู็พบว่าเป็นเวลาีหนึ่แล้ว เาวระ่วเสียที แ่็ไม่่ว
ทาฝ่ายอาธร ที่ำลัหลบบานอยู่ในห้อห้อหนึ่ อาธร็ลืมาื่นึ้น เาื่นึ้นมาพลามอูรอบๆ ห้อ ็เห็นอารหลับไปแล้ว และสามสาว็นอนอยู่บนเียอย่าสบาย เาถือปืนึ้นมา ่อนะวาลที่เิม
“เมื่อรึ่ั่วโม่อนมีประาศว่ามีนายอีแล้วเหรอ?” อาธรถามึ้นเบาๆ แ่เสียเาไ้ยินไปถึธนพร เธอื่นึ้นมาและหันมาุยับเา
“ื่อแพรวาใ่ไหมะ?” ธนพรเอ่ยออมา ทำเอาอาธรใ เพราะไม่ิว่าธนพระื่นึ้นมา
“ุื่นอนไหนน่ะ?” อาธรถาม
“เมื่อี้นี้เอ” ธนพรบอ “ื่นทันนไ้ยินำถามอุ นนนั้นื่อแพรวาใ่ไหม? ที่ายไปน่ะ อนนี้เราเหลือันี่นแล้ว็ไม่รู้?”
“ผม็ำไม่่อยไ้หรอว่าเหลือี่น” อาธรว่า “เพียแ่ เท่าที่รู้ ยัมีพวเล่นเมอยู่อี เรา้อระวััวันแล้วอนนี้น่ะรับ”
ธนพรถึับเียบไป วามริ เธอเอ็ยัอยาไ้เินราวัลอยู่ ยัอยาะเล่นเมอยู่ แ่็มั่นใว่า่านไม่ไ้แน่ๆ โยเพาะนในห้อนี้ พวเาสนิทันนแลเปลี่ยนประสบาร์ันมาแล้ว าระมา่าัน เธอทำไม่ไ้แน่นอน แล้วแบบนี้ะไปไ้เินราวัลไ้อย่าไร? ธนพรถอนหายใออมา
“หือ?” อาธรหันไปหาเธอ “ุถอนหายใยาวเียว มีอะไรทุ์ใหรือเปล่ารับ? หรือว่าเรื่อทาหนี?”
“ไม่ใ่” ธนพรยอมรับวามริออมา “ันแ่ยัอยาไ้เินราวัลและอยาออไปาเาะนี้อยู่”
“หมายวามว่า ุะลับไปเล่นเมหรือรับ?” อาธรถาม ธนพร็ส่ายหน้า
“ัน่าใรไม่ไ้หรอ” ธนพรบอ “เพราะะนั้น ุไม่้อห่ว ถึันะเล่นเม ัน็่าใรไม่เป็น”
“อย่า่าเลยรับ” อาธรพูให้ำลัใ “มัน้อมีทาออที่ีว่านี้น่า ถ้าเราามหาริๆ”
ธนพรถอนหายใให้ับารมอโลในแ่ีออาธร เธอไม่ไ้มอโลในแ่ร้าย แ่เธอมอวามริ พวเาทั้ห้านไม่สามารถ่าันไ้ เพราะะนั้น ถ้าไม่ถู่าเสีย่อน ็หิวายอยู่ที่นี่
“น่า ุพร” อาธรสัเเห็นสีหน้าที่สิ้นหวัอเธอ็บอ “เรายัมีทารออยู่นะ”
“ันไม่เห็นว่าะมีทารอเลย นอามีผู้นะแ่นเียว แ่เรามีันั้ห้าน” ธนพรระิบเบาๆ เพราะลัวนอื่นื่นึ้นมา “และัน็ไม่่าใร้วย แล้วเราะออไปไ้ไ? มีนเหลือั้ห้าน”
อาธร้มหน้าล เามอปืนที่เยเป็นอธนพรในมือ ่อนะบอ “ั้นผม็้อ่าัวาย ไม่็ใหุ้นั่นแหละยิผม”
“บ้า!” ธนพรเผลอส่เสียัออมา พอรู้ัว เธอเลยเบาเสียล “ันะทำแบบนั้นไ้ยัไะ?”
“ผมเอ...็ไม่ล้า่าัวายเหมือนัน” อาธรบอเสียสั่น “เพราะะนั้น ้อมีใรสันที่้อ่าผม เอาแบบนัเียวแล้วไปโลหน้าเลย ไม่้อเ็บปวทรมาน ุพอะทำไ้ไหม?”
“็บอแล้วไะว่าทำไม่ไ้” ธนพรพูออมา “ุอยาให้ันเป็นารเหรอ?”
“เปล่า ผมอยาายเอ” อาธรบอออมา “เพราะะนั้น ุ็ไม่ใ่าร เพราะผมเป็นนอใหุ้่า เพราะั้น ุไม่ผิ”
“ันไม่มีวันลั่นปืนใส่ใรไ้หรอ” ธนพรบอ “มัน...ยาที่ะทำแบบนั้น แ่ถือปืนในมือ ัน็ลัวมาพอแล้ว ให้ันยิอี บอรๆ ันไม่ไหว”
“มันน่าะมีทานะที่เราทั้ห้านะรอไป้วยัน” อาธรบอึ้นมา แ่ธนพรส่ายหน้า
“ุ็ไ้ยินว่าเ้าอเมบอว่าิา็้อเป็นิา ้อมีนรอนเียว” ธนพรบอออมา ทำเอาอาธร้มหน้าลอีรอบและถอนหายใออมา
“เรามีอีทา” อาธรว่าึ้นมา “ถ้าเราสามารถหาเหรียรารบไ้ และไ้ออไปาฤหาสน์นี้ เรา็หาวัสุมา่อเรือัน แล้ว็ออาเาะนี้ะ”
“พายุสบแล้วเหรอ?” ธนพรถามึ้น เธอเี่ยหูฟั ็ไม่ไ้ยินเสียลมพัหรืออะไรรุนแรอีแล้ว “ใ่ พายุสบแล้วริๆ ้วย”
“นั่นแหละ มันน่าะมีอุปร์ที่สามารถสร้าเรือไ้” อาธรบอ “ผมะัารเอ”
“ุสร้าเรือเป็น้วยเหรอ? ุธร?” เธอถาม
“แหม ุ” อาธรบอออมา “ผม็เป็น่าเรื่อยน์นะ แ่เรือทำไมผมะทำไม่ไ้?”
“ันไม่ไู้ถูุ” ธนพรแ้ัว “แ่สสัยเยๆ เท่านั้นเอ”
“อะไรันน่ะ?” เ่นวที่นอนร้านวาอเียื่นึ้นมาพลาหาว ่อนะหันมามออาธรที่นั่อยู่ับพื้น “อ้าว? ุธร ไม่ไ้หลับหรอเหรอะ?”
“ือ ผมหลับไม่ลน่ะรับ” อาธรบอ
“เมื่อรึ่ั่วโม่อน เพราะเสียประาศนั่นทำให้ันื่นเลย” เ่นวบอออมา “มีนายอีแล้วใ่ไหม?”
“ใ่รับ ื่อแพรวาอะไรเนี่ยแหละ” อาธรบอ “ผม็ำนามสุลเธอไม่ไ้”
“เฮ้ย อะไรน่ะ? ุยอะไรันเสียั” อารื่นึ้นมาอย่าหัวเสียพลาส่ายหน้า ่อนะหันไปมอรอบๆ ห้อ “อ้าว? ุธร ุว ุพร ไม่ไ้หลับหรอเหรอ?”
“ัน็ื่นึ้นมาเพราะไ้ยินเสียุพรับุธรนี่แหละ่ะ” เ่นวบอออมา “อนนี้ ันาสว่าะละ นอน่อไม่หลับหรอ”
“เออ ผม็เหมือนัน เป็นเพราะพวุแท้ๆ” อารหันไป่อว่าอาธรและธนพร ธนพรเลยบอออมา
“อ้าว? มาโทษันแบบนี้ไ้ไ?”
“็พวุพูุยันเสียัน่ะสิ” อารว่าพลาสะบัหน้า “เฮ้อ ผมนอนไม่หลับละ”
ศรีธราที่นอนอยู่รลาเีย็ื่นึ้นมา้วย เธอใ้มือยี้า ่อนะหาวออมาและมอไปรอบๆ ห้อ “อ้าว? ทุนื่นันหมแล้วเหรอ? ี่โมแล้วเนี่ย?”
“ีหนึ่รึ่แล้วรับ” อาธรบอออมา “ผมว่าเรานอนัน่อีว่า พรุ่นี้ะไ้มีแร”
ศรีธราเลยเอนัวนอนลไปเหมือนเิม เ่นวที่าสว่าแล้ว็ปีนลมาาเีย มานั่ับพวหนุ่มๆ ทำเอาอาธรและอารุน
“อืม? ทำอะไรีล่ะ?” เ่นวถามหาวามเห็นาสอหนุ่ม อาธร็บอ
“ผมว่าเรานอนันีว่า”
“็บอแล้วไว่าันาสว่าแล้ว” เ่นวพูพลาถอนหายใ “เฮ้อ เหมือนินาแฟเลย ามัน้า นอนไม่หลับ”
“มาเล่าเรื่อส่วนัวันีว่า ถ้าั้น” อาธรพูออมา ่อนะถามเ่นว “ื่อร้านอาหารอุวื่ออะไรรับ?”
านั้นทั้สามน็แลเปลี่ยนประสบาร์ัน อาธร็เล่าออมาว่าเามีภรรยาและลูายหนึ่น ำลัะเ้าวัยประถมศึษาแล้ว เ่นว็เล่าให้ฟัเรื่อธุริที่ร้านอาหารอเธอ และเมนูที่เป็นิเนเอร์อร้าน เธอเล่าไป า็มีประายไป้วย
“ันอยาให้พวุไปทานปลาทอราน้ำปลาที่ร้านั” เ่นวบอออมา “มันอร่อยิอันับ้นๆ อร้านเลยนะะ”
“ถ้ารอไปไ้ ผม็อยาไปหรอ” อารบอ “เฮ้อ แ่เราลับโนัเสียนี่”
“ทุน้อรอไปให้ไ้นะ” อาธรบอออมาเ่นัน “ะไ้ไปร้านอาหารุวไ้ ะไ้ไปลอิมฝีมือพ่อรัวอุวหน่อย”
“ทุนเหรอ ุธร?” อารถามเสียเร่เรีย “เ้าอเม็บอแล้วว่ามีนเียว...”
“เรื่อนั้นผมทราบี” อาธรบออย่าสุภาพ เาไม่ไ้โมโหเลย “แ่มันน่าะมีทารอสำหรับเราห้านนะ”
“อุย้วยมั่สิ” ธนพรเอ็ลมาาเียเหมือนัน แล้วนั่ัสมาธิับพื้นพรม “ันเอ็นอนไม่หลับ”
“ริสิ” อาธรว่าึ้นมา “ุเป็นประธานบริษัทอห้าสรรพสิน้าใ่ไหมรับ?”
“อ๋อ ใ่่ะ ถู้อ” ธนพรว่าพลาถอนหายใ “แ่็ใล้ะเ๊แล้ว มีร้านอาหารถอนัวออไปหลายร้านเหมือนัน”
“อืม ทุน็มีปัหาเรื่อเินทั้นั้นเลยเนอะ” เ่นวพูออมา ทำเอาอีสามนหันมามอหน้าเธอ
“เราเลยหลเื่อหมายอสีำบับนั้นไ” อารบอ “ถ้าเราุใิะหน่อย ว่าเป็นเมอะไร? เราไม่มาระำลำบาแบบนี้หรอ”
“มันสายไปแล้วล่ะ่ะ” ธนพรพู “ันเอ็น่าะิไ้ั้แ่อนนั้น แ่มัน่วยไม่ไ้ริๆ ัน้อารเินอย่า่วนมาๆ”
“ผม็พอันแหละ ะเอาไป่าย่าเทอมให้ลู” อาธรว่าพลาถอนหายใ “แ่อนนี้ ผมไม่หวัเินราวัลแล้ว ผมไม่เล่นเม แล้ว็ะหนีออาที่นี่้วย ภรรยาับลูรอให้ผมลับไปอยู่”
“เหมือนัน่ะ” เ่นวบอึ้นมา “พวลูน้ออันในรัว็รอารลับมาอันเ่นัน เพราะั้น ัน้อออไปให้ไ้”
ธนพรส่ายหน้าออมา “แ่โอาสที่ะออไปไ้ มันแทบะเป็นศูนย์เปอร์เ็น์เลยนะะ” เธอรู้ัวว่าพูให้ทุนถอใ เธอเลยอโทษ “อโทษนะะที่พูแบบนี้ แ่มันเป็นวามริ”
“เอาน่า” อาธรยัไม่ยอมแพ้ “ถ้าเราามหาเหรียรารบ เรา็ไ้ออาที่นี่แล้ว”
“อีี่วันี่เือนละะ?” ธนพรถามเา “เราะไม่เหี่ยวแห้ายบนเาะนี้หรอหรือ?”
“ผมเื่อว่า้อมีทา” อาธรว่าึ้นมา “ใ่ ้อมีทาแน่ๆ”
ทาฝั่พิมพ์พรรับเมธวินที่เินหาเหยื่ออยู่ในฤหาสน์ พิมพ์พรรออะอารม์เสีย พวที่ไม่เล่นเม้อแอบรวมลุ่มันบานันที่ไหนสัแห่แน่ๆ แล้วเธอ็หาไม่เอ
เมธวินเินเอามือุมท้อ แล้วู่ๆ เา็ร้อออมา ทำเอาพิมพ์พรรหันไปหา
“เป็นอะไรอีล่ะ?” พิมพ์พรรถามอย่าหุหิ
“นี่ ถ้าแไม่เป็นัน แะไม่รู้หรอว่ามันเ็บแ่ไหน?” เมธวินบอออมา “เหมือนแผละอัเสบอีแล้วมั้?”
“ั้นมานี่” พิมพ์พรรสั่ให้เาถอเสื้อออ เมธวินรีบับเสื้อัวเอไว้ทันที
“แะบ้าเหรอ? ะให้ันแ้ผ้า่อหน้าแเหรอ?”
“รั้แรเสียเมื่อไหร่ล่ะ?” พิมพ์พรรว่าอย่าหุหิ “ถอเสื้อะ แล้วันะูบาแผลให้”
เมธวินำใ้อถอเสื้ออเาออนเปลือยรึ่ท่อนบน พิมพ์พรร้อมอไปที่ผ้าพันแผล ็พบว่ามีเลือึมออมา
“เฮ้อ ้อทำแผลใหม่อีแล้ว” พิมพ์พรรว่า “ทำไมแไม่่อยูแลัวเอเลยวะ?”
“นี่ ัน็พยายามแล้วนะ อุส่าห์ไม่วิ่ให้แผลระเทือน” เมธวินบอ “แรีบๆ ทำแผลให้ันสิ”
“ไม่้อบอ็รู้” พิมพ์พรรพู พลาเอาระเป๋าปมพยาบาลออมา ่อนะแ้ผ้าพันแผลออาท้ออเมธวิน แล้ว็พบบาแผลที่โนยิ มัน่อน้าให่มา และเลือ็ไหล้วย
“โห” พิมพ์พรรถึับร้อออมา เมธวิน้มลมอูบาแผลัวเอ เา็ส่ายหน้า
“ันไม่น่าพลาเลย”
“มาบออนนี้็สายไปแล้ว” พิมพ์พรรว่า ่อนะเริ่มทำแผลใหม่ให้เมธวิน ราวนี้เธอพันผ้าพันแผลนแน่นสุๆ แล้ว เพื่อห้ามเลือไม่ให้ไหลออมา เธอิว่าราวนี้ไม่น่าะมีปัหาอะไรอีแล้ว
“เอาล่ะ ลุึ้นไ้แล้ว อย่าทำัวเป็นัวถ่ว” พิมพ์พรรพูึ้น เมธวิน็่อยๆ ลุึ้นมาแล้วเอามือประอท้อัวเอไว้้วย เานึอย่าไรไม่รู้ ึพูออไป
“อบใแมานะที่่วย”
พิมพ์พรรถึับหันวับมามอเมธวิน เมธวิน็ยิ้มอย่าริใให้ ทำเอาพิมพ์พรรุน
“ยัไเรา็้อ่าันเออยู่แล้ว” พิมพ์พรรบอ “ที่ันทำไป็ไม่ไ้หวัผลอะไรอบแทนหรอ”
“ไม่หรอ แ่แทำแผลให้ัน ัน็อบุมาแล้ว” เมธวินบอออมาาใริ ทำเอาพิมพ์พรรไม่เ้าใ สุท้ายเมื่อเหลือสอน เธอ้อ่าเาแน่ๆ แ่พิมพ์พรร็ไม่รู้ว่าทำไมถึ้อไป่วยเมธวินเหมือนัน
“ออเินทา่อเถอะ พวมัน้อหลบอยู่ในห้อไหนสัห้อนั่นแหละ” เมธวินว่าึ้น พิมพ์พรรเลยพยัหน้า่อนะถืออาวุธเินไปามทาเินในฤหาสน์
ทาฝ่ายปอภพ เา็หลับไปแล้วแล้ว็สะุ้ื่นึ้นมาอีที เพราะฝันถึานศพแม่อีแล้ว เาเอามือุมหน้าผา ่อนะพยายามสลัวามิบ้าๆ ทิ้ แ่็ทำไม่ไ้ พอีนภัทรื่นึ้นมาพอี
“อ้าว? น้อภพ” นภัทรหันมาหาเา “ไม่นอนเหรอ?”
“พี่ ผมฝันไม่ีอีแล้ว” ปอภพบอ “เป็นลาไม่ีหรือเปล่า?”
“ไม่น่า มัน็แ่วามฝัน” นภัทรปลอบเา “วามฝันะเป็นริไปไ้ยัไ?”
“แ่มันหลายรั้แล้วนะ แล้วผม็...” ปอภพถอนหายใออมา “ไม่มีอะไร”
“น้อภพไ้ลับไปหาุแม่แน่” นภัทรบอับเา ให้เาสบายใ “พี่เื่อว่ามัน้อมีทา”
ปอภพยิ้มอย่าเศร้าๆ ให้แ่นภัทร ่อนที่เาะเอนัวลนอนอีรั้ แล้ว็หวาลัวเหลือเินว่าะฝันร้าย้ำแบบเิมหรือเปล่า?
ความคิดเห็น