คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : พึ่งพา
อนที่ 74 – พึ่พา
พวอาธร็ยั้นหาเหรียราอยู่ มีเพียเ่นวับอาธรเท่านั้นที่ยัมีวามหวั ส่วนศรีธรา ธนพรและอารนั้นหมหวัไปแล้ว แ่พวเา็ไม่อยาบั่นทอนิใอเ่นวับอาธร ศรีธราับธนพรเลยเ้ามา่วย้น้วยามห้อ ะที่อาร็ยัเฝ้ายามให้พวเาอยู่
“ห้อนี้็ไม่มี” ธนพรถอนหายใออมา “นี่ ุธร เราะเอริเหรอ?”
“เอสิรับ ถ้าเราพยายาม” อาธรยับอออมาเ่นเิม แล้ว็เปิลิ้นัในโ๊ะ “เราอุส่าห์ามหาเอแล้วอันหนึ่ มันน่าะอยู่ไม่ไลานี้สิ”
ธนพรถอนหายใอีรอบพลามอเ่นวที่หาออย่าะมัเม้น เธอเอ็เลยลมือ้นบ้า ถึแม้ในใะิว่าอย่าไร็หาไม่เอ ะที่อารเริ่มหุหิแล้ว เพราะเสียเวลานาน
“เฮ้! เสร็หรือยั?” อารถามึ้น อาธรเลยอบลับมา
“ใล้เสร็แล้วรับ” อาธรยมือปาเหื่อบนหน้าผาอัวเอ “ไปห้อ่อไปเถอะ”
หลัา้นมาห้าห้อ็ไม่เอเหรียราเลย ธนพรทรุัวนั่ลไปับพื้นห้อ ่อนะเอามืออเ่าัวเออย่าหมหวั ทำเอาอาธร้อเ้ามาให้ำลัใ
“เี๋ยว็เอน่าุพร”
“แล้วเมื่อไหร่ะเอล่ะ!?” ธนพรเผลอวาใส่อาธร้วยวามโมโห ทำเอาอาธรอึ้ไปเลย พอเธอรู้ัว เธอ็เลยบอ
“อโทษ่ะ” เธอบอ “ันแ่....หมหวัแล้ว”
“ไม่สิ เรา้อมีวามหวัเ้าไว้” อาธรให้ำลัใเธอ “เรา้อออไปไ้แน่ๆ ถ้าเราพยายามันริๆ ละ็นะ”
ธนพรเยหน้าึ้นมออาธร พร้อมับถาม “ทำไมุมั่นในานั้น? ถ้าันเป็นผูุ้มเม และำลัูทุน ันไม่ยอมปล่อยให้ผู้เล่นหนีไปไ้หรอ”
ธนพรี้ไปที่ล้อวรปิที่อยู่บนเพาน อาธร็หันไปมอ ่อนที่เาะไม่สนใ แล้ว็หันมาพูับธนพร่อ
“แ่ถ้าเาไม่้อารให้เราหนีออไป ะทิุ้แไว้ทำไมให้หาเอ?” อาธรบอ “ถ้าไม่อยาให้เราออไปริ ็้อ่อนเหรียราไว้สิรับ”
ธนพรส่ายหน้าให้ับวามื้อรั้นออาธร เธอไม่ิริๆ ว่าะมีทาออาที่นี่ ะที่ศรีธราเริ่มหาวออมาแล้ว เ่นวเอ็เริ่ม่ว อาธรเห็นันั้น เา็เลยบอับนในลุ่ม
“ผมว่าพอแ่นี้่อนละัน” อาธรบอ “ไปหาที่พัผ่อนเถอะ”
“็ี่ะ” เ่นว็หาวออมาเหมือนัน “เพราะิันเริ่มะไม่ไหวแล้ว”
แล้วทั้ห้าน็ออามหาห้อนอน เมื่อเปิบานประูเ้าไปบานหนึ่็พบห้อที่มีเียพอี ทุนีใมา แถมห้อนี้ยัมีเรื่อปรับอาาศอี้วย
“เอาล่ะ พวผู้หินอนไปบนเียเลยรับ” อาธรบอออมา “ส่วนพวผม ผู้าย ะนอน้าล่าเอ”
“เอ้า!” ธนพรโยนหมอนใบหนึ่ให้อาธรและอาร “ันไม่้อใ้หมอน็ไ้ เียนุ่มอยู่แล้ว ใระเอาไป็เอา”
อาธรและอารมอหน้าัน แล้วอาร็ัสินใยหมอนให้อาธร อาธรถึับถาม “แล้วุไม่เ็บหัวเลยเหรอ?”
“อ๋อ” อารพูออมา “ีวิผมผ่านอะไรมาเยอะแล้ว แ่เรื่อเ็บหัวนิหน่อย สบายรับ”
แล้วทั้ห้าน็เริ่มนอนหลับไปในห้อที่ิเรื่อปรับอาาศนั้น อาธรหนุนหมอนอย่าสบาย ไม่นานเา็หลับไป มีเพียแ่อารเท่านั้นที่นอนไม่หลับ เพราะพื้นที่นอนแ็มา
“เฮ้อ” อารที่นอนไม่หลับเลยลุึ้นมาาพื้น ท่ามลาวามเียบอห้อ เาเินไปที่เีย่อนะมอพวผู้หิที่นอนอยู่บนเียสามน พวเาท่าทาะเหนื่อยริๆ เลยหลับสนิทเลย
อารเินมาที่เียพลามอูเ่นวที่นอนหลับอยู่้านวาสุ เาเินเ้าไปใล้เธอ แล้ว็ไม่รู้ทำไมเหมือนัน เาย่อัวล และมอเธอที่ำลันอนหลับอยู่ ่อนะ่อยๆ เอามืออเาไปสัมผัสแ้มเธอ
“อือ” เ่นวส่เสียร้อนิหน่อย ทำเอาอารใ แ่เธอ็ไม่ไ้ื่นึ้นมา อารึพอโล่ใไปไ้
“นอนหลับให้สบายนะ” เาบอ “ุว”
แล้วเา็ลุึ้น่อนะลับไปยัที่นอนอัวเอ ่อนะเอนหลัลและพยายาม่มาหลับ
ทา้านปอภพ เา็อยาออไปามเหรียราอีเหมือนัน แ่็ลัวะเอพิมพ์พรรับเมธวิน และถูไล่่ามาอี เมื่อี้็เือบเอาีวิไม่รอแล้ว
“นี่ พี่ภพ” วันวิสาที่อ่านสีหน้าเาออพูึ้น “ล้มเลิวามิที่ะไปหาเหรียราเถอะ”
“อ้าว?” ปอภพหันมามอวันวิสา “ั้นน้อะิอยู่ที่เาะนี้ลอไปเหรอ?”
“เราไม่รอหรอ เรา้อายที่นี่” วันวิสาว่าอย่าหมหวั “ไม่ถู่า็้ออายที่นี่ อาหารับน้ำ็มีำนวนำั”
“น่า อย่าเพิ่ิั้นเลย มอโลในแ่ีไว้” ปอภพบอ แ่วันวิสาลับึ้นเสียใส่เา นับเป็นรั้แร
“หนูมอวามริ!” เธอวาใส่เา “เราไม่มีทารอออไปไ้หรอ เรามันโ่เอที่หลเื่อนุมเมแล้วมาที่นี่!”
นทั้ห้อหันมามอวันวิสา พอเธอเริ่มรู้ัวว่าพูัเินไป เธอ็อโทษปอภพ “อโทษ่ะ ือหนู...”
“ไม่เป็นไรหรอ พี่เ้าใ” ปอภพไม่ไ้โรธแ่อย่าใ “หนทามันอาูมืมนริๆ แ่เรา้อามหาแสสว่านะ เรา้อเป็นฝ่ายหาเอ”
“หนูถึบอไว่าเรา้อายที่นี่” วันวิสาพูอีรั้ แ่เสียเบาลแล้ว “ไม่มีทาเป็นไปไ้หรอ ฤหาสน์หลัให่นานี้และยัมีนเล่นเมอีเป็นสิบ”
สุนันธาหันมามอวันวิสาแล้วเธอ็ถอนหายใ เธอเอ็หมหวัเหมือนับที่วันวิสาเป็น ส่วนวรรวลี เธอยัไม่ยอมแพ้่ายๆ เธอเอ่ยออมา
“เราไม่มีทาายหรอ พี่็มอวามริ” วรรวลีบอ “มัน้อมีสัหนทาที่ะออไปไ้”
“หนทาหรือะ?” วันวิสาหันไปถามเธอที่นั่ไลออไป “หนูไม่เห็นะมีเลย”
“็นี่ไ ุแสามอ” วรรวลีแสเหรียราทั้หมึ้นมาสามิ้น นภัทรฝาุแไว้ที่เธอ “ถ้าเราหาอีสี่ิ้น เรา็ะไ้ออไปาที่นี่ไ้แล้ว”
“ันไม่เ้าใ” สุนันธาพูออมา “ถ้าผูุ้มเมไม่อยาให้เราหนีไปริๆ ทำไมถึทิ้อแบบนี้ไว้ามฤหาสน์ล่ะ? เาไม่ไ้บอไว้ั้แ่อนเปิเมนี่ว่ามีุแออไปาฤหาสน์้วย แ่เราเป็นน้นพบเอ แล้วผูุ้มเมยัวาเหรียราไว้ามห้อ่าๆ ้วย ถ้าเาไม่อยาให้เราหนี ทำไมทำแบบนั้น?”
ไม่มีใรอบำถามอสุนันธาไ้ นภัทรถอนหายใออมา ่อนะบอ “ทีุ่พูมัน็ถู”
“ใ่ไหมล่ะ?” สุนันธาหันไปหานภัทรอย่าหาเพื่อนร่วมอุมาร์ “เาะวาุแไว้ทำไม ถ้าเาไม่อยาให้เราออไปาที่นี่ หรือเาะมั่นใแน่นอนว่าเราามหาไม่เอ?”
“็นี่ไะ” วรรวลีแสเหรียราใหู้อีรั้ “เราเอั้สามิ้นแล้วนะ อีสี่ิ้นเรา็ไ้ออไปแล้ว”
“ันไม่เ้าใวามิผูุ้มเมเลย” สุนันธาเอาับมับอย่าปวศีรษะ ปอภพเอ็เพิ่มานึไ้อนที่สุนันธาพูออมา นั่นสิ ถ้าผูุ้มเมไม่อยาให้พวเาหนีไป ็น่าะเ็บุแเอาไว้ ไม่ให้ออไปไ้
“เอาเถอะ” ปอภพพูึ้นมา “เี๋ยวผมะลอออไปหาอีที”
“พี่ภพ ไม่เอาแล้วนะ!” วันวิสาหันมาพูใส่เา “แ่นี้็อันรายพอแล้ว”
“ไม่มีอะไรอันรายไปมาว่านี้แล้ว” ปอภพบอ “และมันะอันรายว่านี้อี ถ้าหาว่าอาหารับน้ำในนี้หมล เ้าใที่พี่พูไหม?”
วันวิสาถึับหุบปาไปเลย ริ้วย หาว่าอาหารับน้ำหมเริ่มเหลือน้อยล ทุน้อเริ่มแย่ันแน่ ะมีใรยอมเสียสละให้นอื่นไหม? ไม่มีใรอบไ้ เพราะทุน่า็้อารอาหารและน้ำ ถ้าเิสถานาร์แบบที่ปอภพบอริๆ ้อมีารแย่ิัน
“เี๋ยวพี่ะออไปอีรอบละัน” ปอภพเอ่ยออมา “น้อสา อแผนที่้วย”
วันวิสายื่นแผนที่ให้อย่าไม่เ็มใ ปอภพรับมา เา็ถือปืน แล้วลาโ๊ะที่ั้นประูออาห้อไป ่อนะเปิประูออไปาห้อบาน วันวิสาส่ายหน้า ไม่เ้าใว่าทำไมเา้อทำแบบนี้?
“พี่ภัทรไม่ไปุ้มรอเาหน่อยเหรอ?” วันวิสาหันมาถามนภัทร เาเอ็ถอนหายใ
“็อยาไปหรอ แ่...” นภัทรบอ “บาแผลพี่ไม่ธรรมาแล้ว”
ฝ่ายปอภพ เา็เ้าไป้นในห้อที่ยัไม่เย้น และในะที่ำลั้นอยู่นั้น็ไ้ยินเสียฝีเท้าเินมาทานี้ เารีบทันที เ้าไป่อนัวหลัโ๊ะทันที พอไ้ยินเสียฝีเท้า น่าะเป็นสอนเินเ้ามาทานี้
ยัยปีศาับู่หูมันหรือเปล่า? ปอภพิในใ ่อนะโผล่หน้าออไปนิหน่อย ็เอพศ์ยศับเออนัน์เินผ่านประูไป ฝ่ายเออนัน์ำลัพยุพศ์ยศที่เหมือนะไม่สบายอยู่
“รอ่อนนะลุ เี๋ยวผมะหาทาไปเอายาลวามันยัห้อนอนที่ั้นหนึ่ให้ไ้” เสียเออนัน์บอึ้น ทำเอาปอภพแปลใ เออนัน์พูับใรอีนหนึ่ึู่เ้าั้นแ่แล้ว เาสสัยว่าทำไมเออนัน์ไม่่านนนั้น? แ่ลับ่วยเหลือ
พศ์ยศถึับทรุลไปับพื้นแล้ว็ยมือุมศีรษะ ฝ่ายเออนัน์ใมา เาเ้ามาหาพศ์ยศ “ุลุ! ุลุเป็นอะไรมาหรือเปล่า?”
นั่นยิ่ทำให้ปอภพเป็น เาไม่ิว่าเออนัน์ะใี่อใรไ้ แ่อนนี้ เออนัน์ำลั่วยายแ่อยู่ริๆ เาไม่เ้าใว่าทำไมเป็นแบบนั้น? แล้วยิ่ิไปถึอนที่เออนัน์ไม่ัสินใะยิเา ็ยิ่ทำให้เาประหลาใเ้าไปให่
ปอภพิอะไรบาอย่า ่อนะิเินออไปนอห้อ พอเาออมา เออนัน์ที่ำลัอพศ์ยศไว้ในอ้อมแน็หันมามอเา ปอภพที่ถือปืน แ่เาไม่ไ้ยปืนึ้นเล็ไปที่เออนัน์
“ทั้สอนำลัะไปไหน?” ปอภพถามออมา ฝ่ายเออนัน์ใ้เวลาห้าวินาที ่อนะอบออมา
“ันำลัะหาห้อนอนอพวเราที่เยนอนืนแร” เออนัน์อบ “ุลุ....เอ่อ ุพศ์ยศแเป็นโรวามัน เา้อารยา และยา็อยู่ที่นั่น”
ปอภพมวิ้วอย่าแปลใ เออนัน์ที่เารู้ัเป็นนโหเหี้ยมไม่ใ่หรือ? แ่ทำไมราวนี้ถึยอมมา่วยายแ่นนี้ล่ะ? เาไม่เ้าใ
“ทำไมแ่วยเา?” ปอภพถามออมาทันที “แน่าะ่าเาไม่ใ่เหรอ?”
“ไม่! ยัไัน็ไม่่าุลุแน่!!” เออนัน์วาลับมา ปอภพไ้ยินเ็มหู เออนัน์เรียายแ่นนั้นว่า ‘ุลุ’ อย่าแน่นอน เาไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้นถึเปลี่ยนเออนัน์ไปนานี้?
“แปล แน่าะ่าทุนไม่ใ่เหรอ?” ปอภพพู แ่เออนัน์ส่ายหน้า
“ันไม่่าใรแล้ว พอันที” เออนัน์ว่าออมา ยิ่ทำเอาปอภพสสัย เาถามสวนลับไป
“อะไรเปลี่ยนแให้ลับใเนี่ย?”
เออนัน์ไ้ฟัำถาม็นิ่ไป ่อนะอบออมา “แไม่้อมายุ่หรอ ันะรีบไปยัห้อนอนนั่น เพื่อหายาใหุ้ลุทาน”
“ันมีแผนที่” ปอภพเสนอแผนที่ให้เออนัน์ู “ันรู้ว่าห้อนอนอยู่ที่ไหน?”
เออนัน์ทำหน้ามีวามหวัึ้นมาทันที แ่เา็หุบยิ้มล แล้ว็ถาม “แ่แไม่บอสินะว่าห้อนั่นอยู่ไหน?”
“ใรว่า?” ปอภพพู “ัน็มีุธรรมเหมือนันนะ ามันมาสิ ันะนำทาแไปห้อนอนเอ”
เออนัน์้อมอปอภพ ่อนที่เาะถอนหายใ แล้ว็อโทษออมา “อโทษ้วยที่พยายามะ่าแเมื่อราว่อน”
เออนัน์ท่าทาอ่อนลไปริๆ ปอภพยืนเท้าเอวมอเา ่อนะ่อยๆ ่วยประอร่าอพศ์ยศให้ลุึ้นมาและเินไป้วยัน
“ุลุื่อพศ์ยศหรือรับ?” ปอภพถามทั้ที่รู้อยู่แล้ว ฝ่ายพศ์ยศที่เหื่อเ็มหน้าผา ็หันมาอบ
“ใ่” เาอบเสียเบา “โอย ปวหัวริๆ”
“ุลุทำใีๆ ไว้นะ” เออนัน์ว่าอย่าเป็นห่ว พร้อมับหันมาถามปอภพ “อีไลไหม ว่าะถึห้อนอน?”
“ไม่ไล ลบันไนี่็ถึแล้ว” ปอภพว่า แล้วพวเา็มาโผล่รบริเวห้อรับประทานอาหารที่พวเาเยเ้ามา มีประูนำไปสู่ห้อโถ และประูห้อนอนที่เ็บสัมภาระอทุนอยู่ ปอภพรีบนำทั้เออนัน์และพศ์ยศเ้าไปในห้อ
“ลุ ระเป๋าลุอยู่ไหน?” เออนัน์ถามอย่าเร่รีบ พศ์ยศ็ี้ไป เออนัน์ึรีบวิ่ไปยัระเป๋าเินทาอเาทันที ่อนะ้นในระเป๋า
“ลุ ยาแผนี้หรือเปล่า?” เออนัน์แสแผยาใหู้ พศ์ยศ็พยัหน้า เออนัน์รีบวิ่เ้ามาหาพศ์ยศพร้อมับวน้ำื่ม ่อนะให้เาินยาและื่มน้ำามลไป
ทั้ปอภพ เออนัน์และพศ์ยศนั่อยู่ในห้อนั้นเป็นเวลานานสิบนาที ่อนที่พศ์ยศะอาารีึ้นเป็นลำับ เาบอออมา “เออ เริ่มหายปวหัวละ”
เออนัน์ถอนหายใออมาอย่าโล่อ ปอภพเอ็้วย แล้วเา็มีเรื่อสสัยที่ะถามเออนัน์ เาเลยัสินใถามออไป
“ที่แบอว่าะไม่่าใร...” ปอภพถาม “หมายวามว่า แไม่เล่นเมแล้วเหรอ?”
เออนัน์ที่ไ้ยินำถามนั้น็เียบไปทันที เาเอ็อบไม่ไ้ เล่นเมอยู่หรือไม่? บอรๆ เา็ยัอยาเล่นอยู่ แ่็ไม่อยาะ่าใรอีแล้ว มันัแย้ันแปลๆ
“ันยัอยาเล่น” เออนัน์อบามริ “แ่ัน่าใรไม่ไ้แล้ว”
“อ้าว? แล้วแบบนี้ะไปนะไ้ยัไ?” ปอภพถามอย่าสสัย
“็นั่นน่ะสิ” เออนัน์ถอนหายใออมา “อย่าน้อย ัน็ไม่่าุลุ.....เอ่อ ุพศ์ยศนี่แน่”
ปอภพิเอว่าพศ์ยศนั่นแหละที่น่าะเป็นนเปลี่ยนนิใโหเหี้ยมอย่าเออนัน์ให้ลับลายมาเป็นเทวาไ้ เาแทบไม่อยาเื่อเลยว่าเออนัน์ะลับัวลับใเป็น้วย ทั้ที่่านมาแล้ว
ยี่สิบนาทีผ่านไป พศ์ยศ็รู้สึสบายึ้น เาัสินใพยาแ้วามันไป้วยพร้อมับวน้ำ เออนัน์ึถามว่ามียาอะไรที่้อเอาิัวไปอีหรือเปล่า?
“ไม่มีแล้ว” พศ์ยศบอ พร้อมับหันไปอบุปอภพ “อบุมานะรับที่่วยพามาที่ห้อนอนนี่”
“่ามันเถอะรับ” ปอภพบอแล้ว็ถามออมา “ุลุ็ไม่เล่นเมใ่ไหม?”
พศ์ยศส่ายหน้า “ไม่แล้วล่ะ” เาบอออมา “แ่ถ้าเป็นแบบนี้ ัน็ออาที่นี่ไปไม่ไ้ลอาล ันแ่แล้ว ว่ายน้ำออไปึ้นฝั่ไม่ไหวหรอ ไม่สิ ะหาทาออาฤหาสน์นี้ยัเป็นไปไม่ไ้เลย”
ปอภพเลยเล่าให้ฟัถึเรื่อประูที่ะออไปนอฤหาสน์ พอเออนัน์และพศ์ยศไ้ยินอย่านั้น ทั้สอ็ทำหน้าีใ
“มีริๆ เหรอ? ประูที่ะออไปนอฤหาสน์?” พศ์ยศถามอย่ามีวามหวั
“รับ แ่...” ปอภพเลยบอถึเรื่อเหรียราำนวนเ็เหรียที่ใ้เปิประู เพราะประูนั้นมันล็ออยู่ พอพศ์ยศับเออนัน์ไ้ยินอย่านั้น พวเา็ทำท่าหมหวัอีรั้
“แ่เราเอุแั้สามิ้นแล้วนะ” ปอภพบอ “เหลืออีสี่ิ้นเท่านั้น เรา็ะไ้ออไปาที่นี่แล้ว”
“ั้สี่ิ้น ับอยู่ที่ไหนในฤหาสน์็ไม่รู้?” เออนัน์ส่ายหน้า “เป็นไปไม่ไ้หรอที่ะหาเอน่ะ”
ปอภพไม่ไ้พูอะไรออมา ทั้สอนนี้็มีท่าทาหมหวัเหมือนพววันวิสา เาเลยลุึ้น ่อนะถือแผนที่ออไป้วย
“แะไปไหน?” เออนัน์เอ่ยถาม
“ลับไปยัห้ออัน” ปอภพบอ “้ออโทษ้วยนะ แ่ันไม่อนุาให้แเ้ามาในห้อไ้ เพราะแเป็นัวอันรายมา”
“ไม่หรอ” พศ์ยศพูึ้นมา “หลานายันเป็นนี”
ปอภพไ้ยินพศ์ยศเรียเออนัน์ว่า ‘หลานาย’ เา็แปลใับวามสัมพันธ์ระหว่าสอนนี้ เาถามออมา “เป็นนีเหรอรับ? ทั้ที่่านทั้นมาแล้วนะ?”
“แ่อนนี้ เาลับใแล้ว” พศ์ยศบอ “ะไม่ให้โอาสเาหน่อยเหรอ?”
ปอภพไม่ิะให้อภัยเออนัน์ เาเลยเินออาห้อนอนไปเลย และมุ่หน้าไปามทาในฤหาสน์นมาถึห้อบานอัวเอ พอเาเปิประูเ้ามา วันวิสาเห็นเ้า็ถามทันที
“มีใรไล่พี่ภพมาหรือเปล่า?”
“ไม่มีหรอ แ่...” เาเล่าเรื่อเออนัน์ให้ฟั เมื่อวันวิสาไ้ฟั็แปลใไม่แพ้ปอภพ
“เาบอว่าะไม่่าใรแล้ว?” วันวิสาถาม “ทั้ๆ ที่เาเยิะ่าหนูับพี่ภพเนี่ยนะ?”
“็นั่นน่ะสิ” ปอภพเอ็สสัย “้อเป็นนนั้นแน่ที่เปลี่ยนนิสัยเา”
“นไหนะ?” วันวิสาถาม ปอภพเลยเล่าเรื่อพศ์ยศให้ฟั พอวันวิสาไ้ฟัันั้น เธอ็พอะาเาออ
“เาเรียันว่า ‘ุลุ’ ับ ‘หลานาย’ ใ่ไหมะ?” เธอถามย้ำอีที “น้อเอ้อเห็นุพศ์ยศเปรียบเหมือนุยายอัวเอแน่ๆ เลย ถึไม่ล้าลมือสัหาร”
“ว่าไนะ?” ปอภพถามอีที
“หนูบอว่า เาน่าะมอุพศ์ยศเป็นเหมือนยายอเา เาถึไม่ัารสัหาร” เธอบอ “และุพศ์ยศ็มอเาเป็นหลานเหมือนัน ทัู้่็เลยไม่ทำร้ายัน”
“เออ ็มีส่วน” ปอภพออพลาพยัหน้า “ที่น้อพูมา็มีเหุผล อาะใ่็ไ้ ไอ้เ็ม.ปลายนั่น อาะมอุพศ์ยศเป็นเหมือนุยาย็ไ้”
“ะว่าไป เา็น่าสสารนะะ” วันวิสาบอึ้น “เามาเล่นเมนี้ เพื่อิเินราวัลเอาไปรัษาุยายที่ป่วยอยู่”
“น่าสสารรไหน? ารัๆ” ปอภพเอ่ยึ้น แ่วันวิสาส่ายหน้า
“พี่็น่าะรู้ีที่สุนี่ะ” วันวิสาพู “เพราะพี่เอ็อยาไ้เินราวัลไป่วยุแม่พี่ไม่ใ่เหรอ?”
ปอภพถึับเียบไปทันทีเมื่อไ้ยินอย่านั้น แ่เา็ไม่ไ้เห็นใเออนัน์ เพราะเออนัน์่านมาแล้ว วามผินี้ไม่สามารถลบล้าไ้ ่อให้เปลี่ยนัวเปลี่ยนใแล้ว็เถอะ
“แล้วพี่เอเหรียราไหม?” วันวิสาถามึ้น ปอภพ็ส่ายหน้า
“ยัหาไม่เอ” เาบอ “แ่ไม่้อห่วนะ สัวันเรา้อหาเอแน่”
วันวิสาอยาะถามว่า ‘วันไหนล่ะ?’ แ่็ลัวปอภพะโรธเอา เธอเลยัสินใเียบปา ่อนะเินไปนั่ับพื้น อาาศในห้อเย็นมาเพราะเรื่อปรับอาาศ ปอภพเห็นหลายน็หลับไปแล้วเหมือนัน
“เฮ้อ แทนที่ะหาเหรียเอ แ่ลับไป่วยนเสียอย่านั้น” ปอภพเศีรษะัวเอ วันวิสาที่ไ้ยินอย่านั้น ็บอออมา
“นั่นแหละ ้อีอพี่ภพ” เธอล่าวยิ้มๆ “พี่ภพใีมานะ นาเป็นศัรูันยัยอม่วยเหลือ”
ปอภพหันมามอวันวิสา ่อนะเบือนหน้าหนีไปอย่าอายๆ ฝ่ายวันวิสา็หัวเราะออมา แล้วเธอ็หยุหัวเราะ ่อนะทำสีหน้าทุ์อีรั้
ความคิดเห็น