คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : ไว้ใจ
อนที่ 73 – ไว้ใ
ที่วัแห่หนึ่ ำลัมีพิธีารเ็นโลศพรอบเมรุอยู่ ปอภพเินถือรูปแม่อัวเอเอาไว้ ะที่น้าหน้าถือธูปอเียว เาำลัร้อไห้น้ำาไหลพราะเอาภาพอแม่ึ้นไปวาบนเมรุ
แล้วปอภพ็ื่นึ้นมาาฝันร้าย เาลุึ้นนั่ หัวใเ้นุบับราวับะระเบิออมา เหื่ออเาไหลึมทั้ๆ ที่ห้อนี้็มีเรื่อปรับอาาศ เาปาเหื่อและถอนหายใออมา
“อีแล้ว?” เาว่าออมา “เห็นานศพแม่อีแล้ว เป็นลาอะไรหรือเราิมาไปเอ?”
เามอไปรอบๆ ็เห็นทุนำลัหลับอยู่ เาิอยาะออไปามเหรียอนนี้เลย เพราะรอไม่ไหวแล้ว แม่เาะอาารเป็นอย่าไรบ้าไม่รู้? และเมื่อไม่มีเา แม่ะอยู่อย่าไร?
เาเลยลอไปปลุนภัทร “พี่ภัทร” นภัทรึื่นึ้นมาอย่าัวเีย
“มีอะไรเหรอ น้อภพ?” นภัทรถามพลายี้า ปอภพ็บอว่าะออไปหาเหรียราที่เป็นุแไไปสู่ประูนอฤหาสน์
“อนนี้น่ะเหรอ?” นภัทรถามเาพลาูนาฬิา เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว
“ใ่รับ อนนี้แหละ ผมรอไม่ไหวแล้ว” ปอภพเร่ “ผม้อรีบลับไปหาแม่ พี่ภัทร่วย้วยเถอะ”
“็ไ้ๆ” นภัทรยอมในที่สุ “ป่านนี้พวผู้เล่นเมะหลับันหมแล้ว อาะปลอภัย็ไ้”
ว่าแล้ว นภัทร็แอบหยิบแผนที่าวันวิสาไป และเินออไปนอห้อพร้อมับปอภพ โยที่ไม่มีใรรู้สัน ทุนยันอนหลับอยู่อย่าสบาย ฝ่ายปอภพ เา็ออามห้อที่ยัไม่ไ้้นหา
“เราเอุแสอิ้นแล้ว” ปอภพว่าึ้นมา “อีเี๋ยว็หาเอิ้นอื่น”
นภัทรพอะเ้าใว่าปอภพเป็นห่วแม่ที่ป่วยอยู่ที่รุเทพฯ เาเลย่วยเหลือในารามหา้วย เพื่อะไ้ออไปาสถานที่นี้เสียที แ่ไม่ว่าะหาเท่าไหร่็หาไม่เอเสียที แ่ปอภพยัไม่ถอใ เายั้นหา่อไป
ทา้านอาธรที่ไม่มีใรหลับาลแล้ว ็เินมาามทาในฤหาสน์ พร้อมับ้นหาเหรียราเหมือนัน อาธรเปประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะลมือ้นามโ๊ะลิ้นัในห้อู แ่็ไม่พบอะไร เ่นว็เ้ามา่วย้วย รวมถึธนพรและศรีธรา ส่วนอาร เาทำหน้าที่เฝ้ายามให้ทุน
“ไม่เห็นะมีเลย” ธนพรเอ่ย เธอเริ่มสิ้นหวัอีรั้ “เราไม่มีวันหาเอหรอ”
“น่า ุพร” อาธรบอ “ถ้าเราั้ใหาริๆ ็้อเอ”
แ่ธนพรไม่ไ้เื่ออาธรแม้แ่น้อย เธอิว่าอย่าไร็หาไม่เอแน่นอน ฤหสาน์ว้าให่นานี้ เหรียราะแอบ่อนอยู่ห้อไหนล่ะ?
“นี่ เสร็ยั?” อารถามึ้นอย่าหุหิ เารอเวลามานานแล้ว “ะไ้ไปห้ออื่นเสียที”
“เสร็แล้วรับ” อาธรถอนหายใ ่อนะปิลิ้นัโ๊ะ “มันไม่อยู่ในห้อนี้ แ่มันอาะอยู่ในห้ออื่น็ไ้
อารเอ็เหมือนธนพร เาไม่ยอมเื่อว่าะหาุแเอหรอ ยิ่ในสถานาร์เสี่ยอันรายแบบนี้ ไหน้อหาอ ไหน้อหลบ่อนาร โอาสที่ะหาเอเป็นไปไ้ยามา
ฝ่ายเออนัน์ เา็พยายามที่ะไม่หลับ เพราะลัวะฝันร้ายอี พศ์ยศำลันอนอยู่บนเีย เาแอบเหลือบไปเห็น็ยิ้มออมานิหน่อย
“ุลุ ผม่าุลุไม่ไ้แน่” เาล่าวออมาเสียเบา “แ่นนะ้อมีนเียวที่ะไ้ออาเาะ ผมะทำยัไี? ะมีทาไหมที่เราะรอไปไ้้วยันสอน?”
เาถามำถามออมา แล้วัวเอ็อบไม่ไ้ หนทามันมืมนไปหม พศ์ยศบอเอว่าไม่ล้า่าัวาย ้อให้เาเป็นฝ่าย่าเท่านั้น แ่เออนัน์ทำไม่ไ้ริๆ พศ์ยศทำให้เานึถึุยายอเา
“แล้วะทำไีวะ?” เออนัน์บ่นออมา อนนั้นเอ พศ์ยศ็ื่นึ้นมาาที่นอนพลาหันมามอเออนัน์ที่นั่อยู่ับพื้น
“ทำไมไม่นอนล่ะ? เี๋ยว็ไม่มีแรสำหรับวันพรุ่นี้หรอ” พศ์ยศถาม เออนัน์็ยอมรับออมาริๆ ว่าลัวฝันร้าย ลัวนที่เา่าะมาหลอหลอนเาอี
“โธ่เอ๊ย ็แ่ฝัน” พศ์ยศูะไม่ไ้ใส่ใอะไรเลย “มัน็แ่ฝันเท่านั้น บาทีหลานอาะเอามาิมาไปเอ็ไ้”
เออนัน์ใที่พศ์ยศเรียัวเอว่า ‘หลาน’ พศ์ยศเห็นสีหน้าอเออนัน์ทีุ่น็ถาม “เรียหลานไม่ไ้เหรอ?”
“ไ้สิรับ ผมยัเรียลุว่าุลุเลย” เออนัน์ว่าออมา แล้ว็้อใ เมื่อเห็นพศ์ยศุมศีรษะึ้นมา
“ุลุเป็นอะไรรับ?” เาถามอย่าเป็นห่ว
“สสัยวามันะึ้นอีแล้ว” พศ์ยศว่าออมา “ให้ายสิ ยาวามัน็ันอยู่ในห้อนอนเสีย้วย”
“อ้าว? ลุหลับมาลอ แล้ววามันมันะึ้นไ้ไ?” เออนัน์ออะแปลใ เาถามออมา
“ันหลับที่ไหนล่ะ?” พศ์ยศล่าว “ันไม่ไ้หลับ วามันมัน็เลยึ้น”
“แล้วะทำยัไี?” เออนัน์ถามอย่าทุ์ใ “ผมเอ็ำทาลับไปห้อนอนไม่ไ้แล้ว”
“รอสัพั เี๋ยวมัน็ีึ้นเอ” พศ์ยศล่าว แล้ว็เอนัวลนอนลบนเีย “บาทีถ้าไ้หลับ วามันอาะลล็ไ้”
“ั้นลุหลับไปเถอะรับ” เออนัน์บอ “ผมะเฝ้ายามให้เอ”
ทา้านพิมพ์พรรับเมธวิน เมธวิน็เิน้าลเพราะเ็บปวบาแผลที่ถูยิที่ท้อ พิมพ์พรรหันวับมาหาเาทีุ่มท้ออยู่พลาถอนหายใ
“เ็บแผลอีเหรอ?” เธอถาม
“เออ” เมธวินเอามือุมท้อ “แผลอัเสบหรือิเื้อหรือเปล่า็ไม่รู้?”
พิมพ์พรรเอาหลัมือมาอัไว้ที่หน้าผาอเมธวิน พบว่ามันไม่ร้อนแ่อย่าใ เธอเลยล่าวออมา “ไม่ใ่ิเื้อหรอ แผลอัเสบมาว่า มานี่ ันะทำแผลให้ใหม่”
แล้วพิมพ์พรร็ถือระเป๋าปมพยาบาลออมา ่อนะสั่ให้เมธวินถอเสื้อออไปเสีย เมธวิน็ทำามเหมือนเ็ว่า่าย เา้อัฟันทนะที่พิมพ์พรรเอาแอลอฮอล์เ็บริเวบาแผลอเา
“หือ? บาแผลรร์เหมือนันนี่” พิมพ์พรรบอออมา ่อนะพันผ้าพันแผลรอบัวเมธวินให้ใหม่ แล้ว็ถาม “แรู้สึเป็นยัไบ้า?”
“เออ ็ีึ้น” เมธวินบอ “อบในะที่อุส่าห์่วย”
พิมพ์พรรเอ็ุนสับสนับัวเอ เธอะไป่วยเมธวินทำไมในเมื่อสุท้าย็้อ่าันายอยู่ี? แ่เธอรู้เพียอย่าเียวว่าไม่อาปล่อยเมธวินไว้นเียวไ้
“ไม่เป็นไร” พิมพ์พรรถอนหายใออมา พร้อมับบอ “ลุึ้น เรามีเหยื่อให้้อามล่าอีเยอะนะ”
เมธวินไ้ยินันั้น เา็เลย่อยๆ ลุึ้นาพื้นพรมในฤหาสน์ ่อนะเินามหลัพิมพ์พรรไป เธอลอเปิประูู็ไม่พบใรในนั้น
“ให้ายสิ ทุนไปอยู่ไหนันหม?” พิมพ์พรรถามึ้นมา “ันว่ามัน้อับลุ่มันแน่ๆ เลย”
“็ีสิ” เมธวินเอ่ยออมา “ะไ้่ารวเียวทั้ลุ่มเลยไ”
“ีรไหน? พวมันอยู่ที่ห้อไหน็ไม่รู้?” พิมพ์พรรบอ “ถ้าหาเอ็โี แ่ถ้าหาไม่เอ ็้อหาแบบนี้่อไปเรื่อยๆ”
“อ๋อ” เมธวินเลยเ้าใในที่สุ เาพยัหน้าพลาถืออาวุธปืน ่อนะเินามพิมพ์พรรไปามทา
ฝ่ายปอภพ พวเา็ลมือ้นหาอย่าสุวามสามารถแล้ว แ่็ไม่เอเหรียราสัที แ่แล้ว ปอภพ็พบเหรียราอันหนึ่เ้านไ้ เาร้อออมาอย่าีใที่หาเอแล้ว
“พี่ภัทร! ผมหาเอแล้วอีอัน”
นภัทรรีบแล่นเ้ามาในห้อ พลาวยเหรียราออไปามืออปอภพ เาอ่านภาษาไทยที่สลับนเหรียรา “บาปอวามอิาริษยา เลเวียธาน” นภัทรอ่านแล้ว็ีใ “ใ่แน่ๆ เราเอุแสามอแล้วนะ”
“ผมว่ารีบเร่หาีว่า” ปอภพบอ “มันอาะถูเ็บอยู่อีห้อ็ไ้”
แ่นภัทรยมือุมบาแผลที่แน ูเหมือนเาะเริ่มปวแผลึ้นมาอีแล้ว แ่เาไม่บอปอภพเพราะลัวว่าะเป็นัวถ่ว นปอภพหันมาหาเอ เห็นเาับแผลที่โนยิอยู่
“พี่ภัทร ปวแนหรือรับ?” ปอภพถามออไป
“อ้อ เปล่า” นภัทรอบโหไป “มาหาันใหม่เถอะ”
“ไม่หรอ อย่ามาโหเลย สีหน้าพี่มันบอว่าพี่เ็บ” ปอภพถอนหายใ “เราอุส่าห์หาไ้เออีอันแล้ว เหลืออีสี่อันเท่านั้น เรา็ะไ้ออไปแล้ว แ่ผมว่าอนนี้ พี่ภัทรลับห้อีว่านะรับ”
นภัทรไม่อยาทำ เาไม่อยาสร้าวามผิหวัให้ปอภพ แ่เาเอ็เ็บแผลนทนแทบไม่ไหวเหมือนัน เาเลยบอับปอภพ “เอ้า ลับ็ลับ”
ปอภพเลยยิ้มออมา ่อนะเ้าไปพยุนภัทรให้เาะเามา้วย ่อนที่ะถือแผนทีู่ และลับไปยัห้อบาน พอเาเปิประูออมา วันวิสาที่เห็นปอภพับนภัทร็ว่าึ้นทันที
“พี่ภัทร พี่ภพ!” วันวิสาร้อ “ไปไหนันมา? ห้อน้ำเหรอ?”
“นี่” ปอภพแสใหู้เหรียราอันที่เพิ่ไ้มาใหม่ “พี่เอุแเรา เรามีุแสามอแล้ว เหลืออีไม่ี่อเท่านั้น เรา็ะออไปาที่นี่ไ้แล้ว”
“พี่ไปามหาเหรียราันมาเหรอ?” วันวิสาถามอย่าเหนื่อยใ “ทำไมทำอะไรเสี่ยแบบนี้? ถ้าเอผู้เล่นนอื่นล่ะะ?”
เสียอวันวิสาทำเอาสุนันธาื่นึ้นมา “อะไรน่ะ? พูาันัั นะหลับะนอน”
“อ้อ อโทษ่ะ” วันวิสาหันไปหาสุนันธา “แ่พี่ภพเอุแอีอันแล้ว”
สุนันธาื่นึ้นมาทันที แล้ว็อูเหรียราสีทอที่ใ้เปิประู เธอถามออมา “นี่เหรอ ุแ?”
“รับ” นภัทรว่าแล้ว็เอามือุมแนัวเอ ปอภพึนึึ้นไ้ว่า้อทำบาแผลใหม่ให้นภัทรแล้ว แ่รั้นะไปปลุแพรวาให้ื่นึ้นมา มัน็ออะเสียมารยาท เาเลยอาสาะทำแผลให้เอ
“เฮ้ย” นภัทรร้อออมา “แน่ในะว่าน้อทำเป็น?”
“็ พอเป็นรับ ไม่น่ายานี่” ปอภพว่าึ้นมา ่อนะวยเอาระเป๋าปมพยาบาลออมา “พี่ภัทร ถอเสื้อสิ”
“ะบ้าเหรอ? ะให้พี่ถอ่อหน้าสาวๆ สอนไ้ไ?” เาถามอย่าอายๆ วันวิสาับสุนันธาเลยหันหน้าไปทาอื่น สุนันธาบอออมา
“ันไมู่หรอ เิทำแผลันามสบาย”
นภัทรถอนหายใออมา ะปล่อยให้ปอภพทำแผล เาเอ็หวาเสียวเหมือนันว่าปอภพะมือหนัหรือเปล่า? แ่ปอภพ่อยๆ ใ้แอลอฮอล์เ็บริเวรอบปาแผลที่แนอนภัทร
“โอ๊ย!!” นภัทรร้อลั่น ทำเอาวรรวลีื่นึ้นมาอย่าหัวเสีย เธอถามว่าเิอะไรึ้น?
“น้อภพำลัทำแผลใหม่ใหุ้ภัทรน่ะ่ะ” สุนันธาบอ “แ่ท่าทาะทำแรไปหน่อยมั้?”
“ไม่ ‘แรไปหน่อยมั้?’ หรอ แรมาเลยแหละ” นภัทรบ่นออมา ปอภพ็ถอนหายใ ่อนะลยาแล้วพันผ้าพันแผลให้เาใหม่ แล้วถามวามรู้สึอนภัทรว่าหายเ็บไปบ้าไหม?”
“เออ ็ีึ้น” นภัทรลอเอามือุมบาแผลู ปอภพเห็นว่าไม่สมวรที่นภัทระใ้แนอีแล้ว ไม่อย่านั้น แผลไ้อัเสบแน่
“ผมว่าพี่อย่าออไป้านอเลย ืนใ้แนมาไป เี๋ยวอัเสบึ้นมาไม่รู้้วยนะ” ปอภพบอ
“แล้วพี่ะปล่อยให้น้อไปนเียวไ้ไ?” นภัทรถามลับ แ่ปอภพส่ายหน้า
“ผมไปนเียว็ไ้ พี่ภัทรพัเถอะ ืนพี่เป็นอะไรไป ทุนหมที่พึ่” เาบอ “พี่ภัทรพัอยู่ที่นี่แหละ เี๋ยวผมะออไปหาเหรียราลับมาเอ”
ยัไม่ทันที่นภัทระว่าอะไร ปอภพ็เินถืออาวุธปืนออไปนอห้อเสียแล้ว เาะร้อห้ามแ่็ไม่ทันแล้ว แ่วรรวลีที่ื่นแล้ว เ้ามาับบ่านภัทร
“น่า น้อภพไม่เป็นไรหรอ่ะ” วรรวลีบอ “เา็ใ่ะเป็นนไม่เ่”
ปอภพลมือ้นามห้อ่าๆ เผื่อะเอเหรียราอี เาูแผนที่ไป้วย พร้อมับ้นหาอในห้อไป้วย แ่รอบนี้ ไม่มีวี่แววว่าะเอเลย แ่เา็ไม่ยอมแพ้ เายั้นหา่อไป
ฝ่ายนภัทร เา็นั่นิ่ในห้อ ิิพษ์ที่นอนหลับอยู่็ื่นึ้นมาอย่าัวเีย พร้อมับถาม “ี่โมแล้วเนี่ย?”
“ห้าทุ่มะเที่ยืนแล้วรับ” นภัทรอบออไป “ุนอนไม่หลับเหรอ?”
“ไม่หรอ ันมัะสะุ้ื่นลาึแบบนี้ประำแหละ” ิิพษ์บอ “แล้วนายปอภพไปไหน?”
“ออไปหาุแ” นภัทรอบออมา ทำเอาิิพษ์ถอนหายใออมา
“ื้อรั้นริๆ” เาบอออมา
“เามีแม่ที่้อรีบลับไปู” นภัทรอธิบายให้ิิพษ์เ้าใ พอิิพษ์ไ้ยินอย่านั้น เา็ถึับอึ้ไปเลย
“แหม เาัูริๆ นะ” ิิพษ์เอ่ยม “แ่น่าเสียายที่้อิที่นี่ ลับไปหาแม่ไม่ไ้อีแล้ว”
“มัน้อมีทาสิ” นภัทรล่าวอย่ามีวามหวั “อแ่ให้หาเรียราเอ็พอ”
ทา้านปอภพ เา็้นหาไปเรื่อยๆ นระทั่เ้ามาในห้อหนึ่ แล้ว็เอพิมพ์พรรับเมธวินเ้า เาัปืนเล็ึ้นมาทันที
“อ้าว? ไอ้เ็มหา’ลัย” พิมพ์พรรล่าวออมาเสียเย็น พร้อมับถือปืนเล็ไปที่เา “ถึราววยอแแล้วนะ”
“เี๋ยว” เมธวินหยุพิมพ์พรรไว้่อน “แำลัหาอะไรอยู่?”
ปอภพรู้ีว่าไม่สมวรอบออไปเรื่อประูที่พาไปสู่นอฤหาสน์ มิเ่นนั้น พิมพ์พรรับเมธวินไ้ไล่ามพวเาไปแน่ เาเลยบ่ายเบี่ยไปเป็นอย่าอื่น
“ันำลัหาอาวุธ” ปอภพบอ
“แ่แ็มีปืนแล้วนี่” เมธวินี้ไปที่ปืนอปอภพ แล้ว็ยิ้มออมา “หรือระสุนหมะแล้ว?”
“ไม่!” ปอภพยัเล็ปืนไปที่ทั้สอน มือเาสั่นระริ เาไม่ล้าสัหารทั้พิมพ์พรรทั้เมธวิน แ่อีฝ่ายหนึ่ล้าสัหารเา พิมพ์พรรมอเห็นมือที่สั่นอปอภพ็หัวเราะออมา
“ไอ้เ็มหา’ลัย แไม่รู้ัำว่า ‘่า’ หรอ” พิมพ์พรรเอ่ยึ้นมา “อย่าแมัน็ไอ้เ็ไม่สิ้นลิ่นน้ำนมเท่านั้นแหละ”
“ถ้าถึเวลาริๆ....” ปอภพพู่มู่ออมา “ถ้าถึเวลา้อ่าริๆ ัน็ล้า!”
ที่พูออมานั้นโห แ่ทำเอาพิมพ์พรรถึับอึ้ไปทันที เธอไม่ิว่าปอภพะ่านไ้ ะที่ปอภพพยายามทำใไม่ให้มืออัวเอสั่นะถือปืน พิมพ์พรรยัเล็ปืนไปที่ปอภพ
“แล้วะเอายัไ?” เธอถาม “ะ่าันหรือะไม่่า?”
“แปล่อยันไปีว่า” ปอภพบอ “แล้วันะไว้ีวิแ”
พิมพ์พรรถึับหัวเราะออมาอย่าำัน นเมธวินเอ็มออย่าสนใ เธอหยุหัวเราะทันใ แล้ว็ล่าวึ้นมา
“นั่นมันประโยพูอัน่าหา” เธอบอ “เรียมัวายะ!”
เธอลั่นไออไปนัหนึ่ แ่โีที่ไม่โนัวปอภพเลย ปอภพรีบออวิ่หนีไปทันที ะที่พิมพ์พรรมอไปทาเมธวินที่วิ่ไม่ไ้เพราะเ็บแผล
“แรออยู่รนี้นะ ห้ามไปไหน!” พิมพ์พรรำับเาเอาไว้ แล้ววิ่ไล่ามปอภพไป ฝ่ายเมธวิน็หยุยืนนิ่แล้วรุ่นิอะไรบาอย่า
พิมพ์พรรวิ่ไล่ามปอภพพร้อมับลั่นระสุนใส่้วย ปอภพเอ็ยิสวนลับไปเหมือนันแ่ไม่โนพิมพ์พรร เธอวิ่ามเามา ะที่ปอภพูเส้นทาในแผนที่ แล้ว็ิว่าแย่แน่ ถ้าพิมพ์พรรรู้สถานที่บานอพวเา ปอภพเลยวิ่ไปอีทาหนึ่ที่ไม่ใ่ห้อบานอพวเา
นภัทรไ้ยินเสียปืนลั่นสอนัิๆ ัน เา็ออะเป็นห่วปอภพ เา้อถูไล่่าแน่นอน นภัทรึะออไป่วย้วย แ่เาไม่มีแผนที่ แผนที่อยู่ับปอภพ ถ้าเาออไป เาะหลทา
“แล้วะทำไีเนี่ย?” นภัทรยมือุมศีรษะอย่าปวๆ ปอภพะเป็นะายอยู่แล้ว แ่เาไม่สามารถทำอะไรไ้เลย
พิมพ์พรรวิ่ไล่ามปอภพเ้ามาในห้อหนึ่ ปอภพรีบเ้าไปหลบ่อนอยู่ใ้เียนอน เป็นัหวะเียวับที่พิมพ์พรรเ้ามาในห้อพอี เธอเินามหาเาไปทั่วห้อ ทั้เปิประูห้อน้ำ เปิประูู้เสื้อผ้า ็ไม่เอปอภพ
“ไม่ไ้อยู่ที่นี่หรือวะ?” พิมพ์พรรว่าแล้ว็ออาห้อไป ปอภพรอประมาสิบนาที ให้แน่ใแล้วว่าพิมพ์พรรไปแล้วริๆ เาถึลานออมาาใ้เีย
“เฮ้อ” เาถอนหายใออมาอย่าโล่อ “นึว่าะโน่าะแล้ว”
ฝ่ายพิมพ์พรรเินลับไปหาเมธวินที่รออยู่ในห้อ พอเธอมา เมธวิน็ถามว่าัารไ้หรือเปล่า?
“ถ้าไ้ ันไม่ทำหน้าแบบนี้หรอ” พิมพ์พรรเอ็ใส่เา “แล้วแผลที่ท้อแเป็นไบ้า?”
“็ไม่เ็บแล้ว” เมธวินอบามริ “้ออบุมานะที่่วยทำแผลให้ใหม่”
พิมพ์พรรถอนหายใออมา่อนะอบ “บอแล้วไว่าไม่เป็นไร”
“แะมา่วยันทำไม? ันอถามอีรั้” เมธวินถามอย่าสสัยริๆ “ในที่สุ เรา็้อหันปืนให้ันและัน ทำไมแ้อมา่วยเหลือัน้วย?”
พิมพ์พรรนิ่ไปอย่านึิ ่อนที่เธอะอบออมา “ัน็ไม่รู้” พิมพ์พรรอบ “รู้ทั้รู้ว่าัน้อ่าแ แ่็ไม่ไ้อยาให้แายไปอนนี้”
เมธวินมอหน้าเธออย่าสสัย นพิมพ์พรรพูออมา “นี่ ไม่้อมอหน้าันแบบนั้นเลย ันไม่ใ่นใีอะไรหรอ”
“ใีสิ” เมธวินล่าวออมา “แ....เหมือนพี่เลี้ยที่สถานเ็สเราะห์ที่ันเิบโมาเลย เา็เป็นแบบแ”
“เฮอะๆ” พิมพ์พรรหัวเราะออมานิหน่อย “ันมันปีศา ันไม่ใ่นีนานั้นหรอ”
แ่เมธวินมอพิมพ์พรรอีอย่า พิมพ์พรร่วยเามาหลายรั้แล้ว มันทำให้เารู้สึอบอุ่นเมื่ออยู่ใล้เธอ เหมือนไ้ลับไปที่สถานสเราะห์เ็อีรั้ เายัำไ้อนที่เธอพยายามทำแผลให้เา
“เอาล่ะ ไปันเถอะ” พิมพ์พรรว่าแล้วทำท่าะเินออไป เมธวิน็ประอัวเอไป้วย พวเาทั้สอเินไปามทาในระเบียึ่เยผ่านมาแล้ว ่อนะลบันไไปั้นที่หนึ่เพื่อามหาเหยื่อ่อไป
ฝ่ายปอภพ เาลับมายัที่บาน นภัทรออะโล่ใที่ปอภพลับมาไ้ เาถามทันทีว่าโนใรไล่มาหรือเปล่า?
“ยัยปีศาับู่หูมันน่ะรับ” ปอภพเล่าออมา “ผมเือบะายแล้วไหมล่ะ?”
“พี่ภพ หยุเอาัวเ้าเสี่ยไ้แล้ว” วันวิสาบอออมาอย่าเหลืออ แ่ปอภพส่ายหน้า
“พี่้อหาเหรียราให้เอให้ไ้” เาบอออมา “เหลืออีแ่ไม่ี่เหรียเอ พี่้อหาให้เอให้ไ้!”
ความคิดเห็น