คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : ซาบซึ้ง
อนที่ 72 – าบึ้
“ุร!!” เ่นวะโนเรียเสียหล ่อนะรีบวิ่ามออไปาห้อ แ่โนศรีธรารั้ัวเอาไว้่อน
“ปล่อยันนะ!” เ่นวร้อ “ันะไป่วยุร”
“ไป็มีแ่ะเป็นัวถ่วเปล่าๆ” ศรีธราห้ามเ่นวเอาไว้ “รออยู่ที่นี่แหละ่ะ เี๋ยวะวิ่ันพาันหลไปให่”
ฝ่ายอาร เารีบวิ่ไปามทาที่ระสุนปืนลั่นัึ้นมา เารีบเร่ฝีเท้าเพราะเป็นห่วอาธรับธนพรที่ไปเ้าห้อน้ำ เาไม่รู้ว่าพวอาธรอยู่ที่ไหน แ่พอเปิประูออไป ็เอับอาธรและธนพรวิ่มาพอี
“ใรไลุ่มา!?” อารถามแล้ว็ุแนธนพรให้ออวิ่ไป้วยัน้วย ฝ่ายอาธร็วิ่ามไป เิเสียปืนลั่นนเาะประูเป็นรูโหว่ แล้วพิมพ์พรร็วิ่ออมาาประูบานนั้น
อารพยายามวิ่ให้เร็วที่สุทั้ที่เ็บแน โยพาธนพรไป้วย ฝ่ายธนพร็เริ่มเหนื่อยึวิ่้าล อารเลยหันมาเร่
“ุพรเร็วๆ สิ! พยายามหน่อย”
ธนพร็อยาะบอว่า ‘พยายามแล้ว’ แ่เธอพูไม่ออเพราะเหนื่อยมา เธอพยายามฝืนวิ่่อไป อาธรัสินใเี๋ยวนั้น เมื่อเห็นว่าธนพรท่าทาะวิ่ไม่ไหว เาเลยแบธนพรไว้ในอ้อมอทันที ทำเอาธนพรใมา
“ุะทำอะไรน่ะ?” เธอถามออมา แ่อาธรไม่อบ ไ้แ่แบร่าเธอแล้ววิ่ออไปอย่าเื่อ้า นลัวว่าพิมพ์พรระามมาทัน
“ุธร! ทำอะไรน่ะ?” อาระโนลั่น เมื่อเห็นอาธรแบธนพรไว้ในอ้อมแน ฝ่ายอาธร็ไม่อบอะไร แ่พยายามวิ่ให้เร็วที่สุ ในะที่มีเสียปืนลั่นัึ้น ฝ่ายอาร็ยิสวนลับไปเหมือนัน แล้ว็รีบวิ่ออประูไป
“ไม่ไ้แน่!!” อาธรร้อออมา “ะลับไปห้อเิมไม่ไ้ นั่า้อามมาแน่ เราะทำยัไันี?”
อารวิ่ลับมายัห้อบานอพวเา และบอให้เ่นวับศรีธราออวิ่าห้อนี้ทันที เ่นวไม่ไ้ิอะไรแล้ว เธอับมือศรีธราและพาันวิ่ามอารไป ทั้สี่นวิ่ไปามทาในฤหาสน์ แล้ว็มีเสียระสุนัลั่นอี พวเา้มลหมอบเพื่อหลบวิถีระสุน
“ให้ายเหอะ!” อารร้อึ้นมาพลายิสวนลับไป เามอเห็นพิมพ์พรรแล้ว ำลัะวิ่ใล้เ้ามา อารไม่รู้ัพิมพ์พรร แ่็เยเห็นหน้า เาไม่อยาเื่อเลยว่าเธอะามไล่่านไ้
ะนั้น อาธร็วิ่้าลอย่ามา เป็นเพราะแบรับธนพรไว้ในอ้อมแน ฝ่ายธนพรเห็นเหื่ออเาไหลเ็มหน้าผาลมาถึอ ็เลยบอ “ุปล่อยันลเถอะ ันพอวิ่ไ้”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” อาธรล่าวออมาเสียเบาเพราะเาเหนื่อย เายัแบร่าธนพร่อไป ฝ่ายธนพร็รู้สึผิอย่ามาที่ลายเป็นัวถ่วให้อาธร แ่อาธรไม่ไ้ิเ่นนั้น
“ถ้าวิ่แบบนี้็้อวิ่ลอไป!” อาระโนออมา “เราหาที่หลบเร็ว ระายำลั!!”
“ว่าไนะะ?” เ่นวที่ำลัวิ่อยู่็ถามึ้นมา อารเลยย้ำ
“ระายำลั! อย่าระุอยู่ที่เียวัน” อารร้อ “ุวับุศรีามผมมา ส่วนุธรับุพรไปทาวาละัน”
อาธรพยัหน้าแล้ว็เลี้ยววาไป พิมพ์พรรมาถึุที่ทั้สอฝ่ายแยันไปแล้ว แล้วเธอ็ัสินใวิ่ไปทา้าย เพื่อามล่าพวอาร เธอลั่นระสุนออไปอีนั แ่ลับไม่โนใรเลย นั่นทำให้เธอหุหิอย่ามาที่ยิไม่โน ส่วนฝ่ายเมธวิน เา็่อยๆ เินแมวิ่เ้ามาามพิพม์พรร แ่็ไม่เอเธอแล้ว เธอไปามหาพวอารแล้ว
“อย่าหนีเ่!” พิมพ์พรรร้อะโนบอให้พวอารหยุ แ่ใรล่ะะหยุ? อารยิสวนลับไป ่อนะพบว่าระสุนปืนอเาหมแล้ว
“ปัโธ่เว้ย!!” เาปาปืนที่ไร้ระสุนออไปามือ พิมพ์พรรเห็นันั้น็แสยะยิ้มอย่าีใ ่อนะรีบวิ่ไล่ามพวอารไป อนนี้ทั้ลุ่มอารไม่มีอาวุธเลยในมือ พวเาไ้แ่วิ่ไปเรื่อยๆ แล้วู่ๆ เ่นว็สะุล้ม เธอร้อออมาอย่าเ็บปวเมื่อเ่าระแทพื้น
“ุว!” อารรีบเ้ามาพยุเธอ ะที่ศรีธราหยุอยู่ั่วรู่ เ่นวไม่อยาทำัวเป็นัวถ่ว เธอลุึ้นอย่ารวเร็วแล้วออวิ่ไปทันที ทั้ๆ ที่เ็บแผลที่เ่าและเท้าอย่ามา แ่เธอ็ัฟันฝืนทนเอา
พิมพ์พรรไล่วามพวเามาิๆ ะที่อารพยายามมอหาที่หลบ ็พบบันไที่ใ้ลไป้านล่าพอี เารีบพาทุนลบันไไป้านล่าทันที แล้วเา็อ้อมมาู้านหลับันไ
“ห้อใ้บันไ!” อารรีบเปิประูออมาทันที และบอให้สอสาวเ้าไป เาเ้าไปเป็นนสุท้ายแล้ว็ัารปิประู ่อนะบอให้ทุนทำัวเียบๆ ะนั้นเอ พิมพ์พรร็วิ่ลบันไมาแล้ว เธอหัน้ายหันวา ไม่ไ้สัเห้อใ้บันไ ่อนะวิ่ออไปทาอื่น
ห้านาทีผ่านไป ไม่มีอะไรเิึ้น อาร็ิว่าปลอภัยแล้ว เาเลยเปิประูออมา ทั้ศรีธราและเ่นว็ออมา้วย ทั้สอหายใเ้าเ็มปอ เพราะห้อใ้บันไนั้นอับมา แทบะหายใไม่ออ เ่นวเินออมา ่อนะมอไปที่แผลที่แนออาร
“ายแล้ว!!” เ่นวร้อึ้นอย่าใ อารึรีบหันมาบอให้เธอเียบ เพราะเสียเธอะเรียารมา
“ไ้ไละะ?” เ่นวเ้ามาูบาแผลออาร พบว่ามันมีเลือไหลออมามา ท่าทา้อทำแผลใหม่แล้ว “ุรถอเสื้อเร็ว ันะพันผ้าพันแผลให้ใหม่”
“ะบ้าเหรอุ? ะให้ผมแ้ผ้าอีแล้ว?” อารล่าวอย่าเินอาย แ่เ่นวส่ายหน้า
“ันไม่ิอะไรหรอ รีบเร็วเ้าเถอะ ่อนที่แผละิเื้อ” เ่นวว่าพลาหยิบระเป๋าปมพยาบาลออมา ศรีธรามอไปทาอารที่ถอเสื้อออ เธอสัเเห็นผ้าพันแผลออารที่แนทีุ่่มไป้วยเลือ เธอ็เบือนหน้าหนีอย่าหวาลัว
เ่นวัารทำแผลใหม่ให้อาร แล้ว็พันผ้าพันแผลแน่นๆ ทำเอาอารหายเ็บแผลไปเยอะเหมือนัน เมื่อเาสวมเสื้อเสร็แล้ว เา็หันมาหาเ่นว
“อบุ” อารเอ่ยออมา แล้วเา็หน้าแ เ่นวไ้ยินันั้น็ยินี
“ไม่เป็นไร่ะ” เ่นวบอออมา “ันสัาแล้วว่าะไม่เป็นัวถ่วอุเ็า”
อารเยหน้าึ้นมามอเ่นว ็เห็นเธอยิ้มให้เา อารหน้าแ้วยวามเินอาย นศรีธรา้อแวล้อเล่นออมา
“หน้าแแล้วนะะ ุร”
“นี่ ุศรี บอแล้วไ” อารหันไปว่าใส่เธอ ทำเอาศรีธราหัวเราะออมา แ่็ไม่นานนั เพราะทุนนึอะไรึ้นมาไ้ นั่นือเรื่อออาธรและธนพรนั่นเอ ที่แยระายันไป
“แย่แล้ว” อารเศีรษะัวเอ “ผมไม่น่าให้ระายำลัันเลย แล้วอนนีุ้ธรับุพระเป็นยัไ? อยู่ที่ไหน?”
“เรารีบออามหาพวเาันเถอะ่ะ” ศรีธราบอออมา “พวเาอาะยัอยู่ใล้ๆ แถวนี้็ไ้”
อารไ้ยินอย่านั้น็พยัหน้า ่อนะรีบวิ่ึ้นบันไไปั้นสอไป เ่นวับศรีธรา็ามึ้นไป้วย เ่นวรู้สึเ็บที่เท้าและเ่ามา เธอเผลอเินะเผล นศรีธราเห็นเ้าึถาม
“ุวาเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เ่นวรีบปิเสธ “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ่ะ แ่ล้มแล้วมันเ็บแ่นั้นเอ”
“แ่ันว่าุน่าะปวเท้านะ” ศรีธราูออ แ่เ่นวไม่อยาเป็นัวถ่วให้อาร เธอึบอปัไป
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” เธอบอ ทั้ๆ ที่เ็บเท้าอย่ามา แ่เธอไม่อยาให้อาร้อมารำาับเธอ เธอเลยัสินใฝืนทนวามเ็บ และเินามอารไป
ฝ่ายอาธรและธนพร เมื่อวิ่มาถึุหนึ่ อาธร็ปล่อยธนพรลมาที่พื้น แล้ว็มอไป้านหลั พบว่าไม่มีใรามมาแล้ว เา็ถอนหายใอย่าโล่อ
“มันไม่น่าะามมาแล้วล่ะ” อาธรบอ “ให้ายสิ ผู้หิอะไร? น่าลัวะมั ทั้ที่เป็นนสวยแท้ๆ”
“ันอโทษนะะที่...” ธนพระบอออมา แ่อาธรห้ามเธอไว้
“ุไม่ไ้เรียร้ออะให้ผมอุ้ม ผมัสินใอุ้มุเอ” อาธรล่าวยิ้มๆ “เพราะะนั้น อย่าโทษัวเอเลยนะรับ”
ธนพรมออาธรอย่าาบึ้ใ เธอไม่เยเอผู้ายนไหนที่เสียสละเท่าเามา่อน ลอีวิที่ผ่านมาเธอมีแ่าน็ริ แ่็มีผู้ายหลายนที่เธอพบ้วยระหว่าารทำาน แ่ไม่มีใรใีเท่าอาธรเลย
“อบุมานะะ” ธนพรถึับยมือไหว้ ทำเอาอาธร้อรีบรับไหว้
“ุไม่้อไหว้ผม็ไ้” อาธรบอออมา “ผมเ็มใ่วย”
ธนพรยิ้มออมา ่อนะนึอะไรึ้นมาไ้ เธอมอไปยัสุมุมทาเินอฤหาสน์ แล้ว็หันมาบอับอาธร “เราหลทาับพวุรแล้วล่ะ”
อาธร็เพิ่ิไ้ ใ่ พวเาแยาพวอารไปแล้ว อาธรเลยรีบุมือเธอออไปทันที
“ุะไปไหน?” ธนพรถามึ้นมา
“็ออามหาพวุรน่ะสิรับ” อาธรบอออมาอย่าสุภาพ “ถ้าผมเาไม่ผิ พวเาไม่ไ้หนีไปไลหรอ”
ะเียวัน พวอาร็ออามหาพวอาธรอยู่ ศรีธราู่ๆ ็ะโนเรียื่ออาธรึ้นมา “ุธร!” เธอะโนออมา ทำเอาอารหันมาุเธอ
“นี่ เสียอุะเรียนเล่นเมมานะ” อาร่อว่าเธอ ศรีธรา็เอามือุมปา มันเป็นอย่าที่อารบอริๆ
“อโทษ่ะ ันไม่ไ้ทันิ” ศรีธราบอ อาร็ส่ายหน้า ะเินมานถึทาที่เาแยับพวอาธร แล้ว็ัสินใวิ่ไปทาวา ไปามทาที่อาธรับธนพรหลบหนีไป
“หวัว่าพวเาะอยู่เยๆ นะ” อารว่าึ้นมา “เพราะถ้าืนพวเายับัวเมื่อไหร่ ้อหลทาแน่ๆ”
ทา้านอาธรับธนพร เาับเธอ็เินลับไปทาเิมที่เยวิ่ผ่านมา เินมาสัพั ็เอับอารที่ำลัวิ่เ้ามาพอี อาธรร้ออย่าีใที่เห็นพวอาร
“อยู่นี่เอ!” อารเอามือุมออย่าโล่ใ “ผมนึว่าะไม่มีวันหาพวุเอะแล้ว”
“อบุมานะะ” ธนพรบอออมา “ที่อุส่าห์ออามหา”
“ไ้ไล่ะ? เราเป็นเพื่อนัน” เ่นวว่าออมายิ้มๆ “ะให้ทิ้ันไป มัน็ระไรอยู่”
อารหันวับมามอเ่นวทันที ทำเอาเธอิว่าเธอพูอะไรผิไปหรือเปล่า? เธอเลยถามอาร “ันพูอะไรไม่ีไปหรือเปล่าะ?”
“เราเป็นเพื่อนัน็ริ...” อารว่าออมาเสียเบา “แ่ถ้าเราเหลือแ่ห้าน แล้วเราะออา....”
“ยัไมัน็้อมีทาที่เราห้านะรอไป้วยัน” อาธรัึ้นมาเลย ่อนที่อาระพูบ “มัน้อมีสัหนทา”
“หนทาอะไร? ุธร?” อารถามออมา “ไม่มีเลยนะ”
“เรายัสำรวฤหาสน์ไม่ทั่วเลย ุร” อาธรพูออมา “บาทีเราอาะเอทาลับ็ไ้ ใระไปรู้? เพราะพวผูุ้มเมที่ำลัเฝ้าูเราอนนี้ ็้อออาฤหาสน์เหมือนัน”
แ่อารไม่ิว่าะเอทาลับที่ะใ้ออไปาฤหาสน์ไปหรอ ทาแบบนั้น มัน้อเป็นวามลับสุยอแน่นอน และเามั่นใว่าผูุ้มเม ้อไม่ให้พวเารู้ัแน่
“เอาล่ะ เอัน็ีแล้ว” ศรีธราว่าึ้นมา “อนนี้ ทุนาสว่าันหมแล้วสิ?”
ทุน็พยัหน้า ศรีธรา็เลยถอนหายใออมา
“ั้น็ออเินทาเถอะ” ศรีธราพู “ในเมื่อเราไม่หลับันแล้ว ็ยัีว่าไม่ไ้ทำอะไรเลย”
ทาฝ่ายปอภพ ็มีสมาิที่ไม่เล่นเมบานนอนหลับไปแล้ว ที่ยัื่น็มีแ่นภัทรับวรรวลีเท่านั้น ปอภพถามว่าพวเาไม่่วนอนหรือ?
“ไม่หรอ” วรรวลีอบ “น้อภพ็ยัไม่่วใ่ไหม?”
“รับ หลับไม่ล มันัวล” ปอภพบอออมา วรรวลี็เ้าใทันที
“เรื่อุแม่เหรอ?” เธอถามเา เา็พยัหน้าอย่ายอมรับ
“รับ” เาอบรับ “ผมฝันเห็นานศพแม่สอรั้แล้ว เป็นลาบอเหุอะไรหรือเปล่า็ไม่รู้?”
“น่า มัน็แ่วามฝัน สมอเราิไปเอ่าหา” วรรวลีพยายามปลอบเาให้สบายใ แ่ปอภพไม่ไ้ีึ้นเลย ในฝัน เหุาร์มันสมริมา เายัรู้สึเลยว่าัวเอถืออไม้ันทน์ไปวาไว้ที่เาเผาอศพแม่
“ผมะพยายามิแบบนั้นแล้วัน” ปอภพเอ่ยออมา “ไม่รู้เมื่อไหร่เราะไ้ออาที่นี่”
แล้วปอภพ็สัเบาอย่า เสียลมที่พัหน้า่าฤหาสน์ับเสียลื่นัเ้าฝั่อย่ารุนแรนั้นหายไปแล้ว เารีบบอับนภัทรและวรรวลี ว่าพายุน่าะสบลแล้ว
“เอาล่ะ เหลืออีทาเียวือามหาเหรียราที่เหลือให้เอ” นภัทรบอ “แล้วเรา่อย่อเรือเอา็ไ้”
“เี๋ยว” วรรวลีัึ้นมา “ุภัทรทำเรือเป็น้วยเหรอะ?”
“ผม็เยลอทำู เป็นแพ ไม่ใ่เรือ” นภัทรอบออมา “แ่มันน่าะแบรับเพียพอสำหรับนในห้อนี้นะ”
“ริหรือะ? แหม เ่ัเลย” วรรวลีื่นมเา ทำเอานภัทรเินอาย
“แล้วเราะไปหาวัสุมาทำแพาที่ไหนล่ะพี่?” ปอภพถามึ้นอย่าสสัย
“็เอาอาในฤหาสน์นี่แหละ” นภัทรอบ แ่ปอภพนึเรื่อเรื่อหนึ่ึ้นมาไ้ เาบอออไป
“ถ้าสมมิ เราออาฤหาสน์นี้ไปไ้ริๆ” เาถามทั้นภัทรและวรรวลี “แล้วผูุ้มเมะยอมให้เราหนีออาเาะไปแ้ำรวเหรอรับ? เาะไม่่าพวเรา่อนเหรอ?”
นภัทรถึับอึ้ไปเพราะไม่ไ้าิถึเรื่อนี้ นั่นสิ เ้าอเมไม่้อารให้ำรวรู้แน่ว่าเิอะไรึ้นบนเาะนี้ แล้วะเป็นอย่าที่ปอภพบอหรือเปล่า? ผูุ้มเมะยอมปล่อยพวเาไปริๆ หรือ?
“เอาน่า อย่าเพิ่มอโลในแ่ร้ายเลย” นภัทรโบมือไปมา “เราแอบออไป พวเาไม่รู้หรอ”
“พีู่นั่น” ปอภพี้ไปที่เพาน ทั้นภัทรและวรรวลี็หันไป ็เห็นล้อวรปิำลัทำานอยู่ มีล้อถึสี่ัวในห้อนี้
“พวเาเฝ้าูเราอยู่” ปอภพบอ “แล้ว็ไ้ยินสิ่ที่เราุยันแล้วล่ะ เพราะั้น เาไม่ยอมปล่อยเราออไปแน่”
นภัทรเฝ้ามอล้อวรปิ ่อนะถอนหายใออมา แล้ว็บอ “แ่ถ้าเาไม่อยาให้เราหนี ะทิ้ ‘ุแ’ เอาไว้ทำไมล่ะ?”
“นั่นสิ” วรรวลี็เห็น้วยับนภัทร “เาะวาุแทิ้ไว้ทำไม ถ้าไม่อยาให้เราออไป?”
“เรื่อนี้ ผม็ไม่รู้เหมือนัน” ปอภพอบามริ “แ่็อย่าที่พี่ว่า เาวาุแ่อนเอาไว้ามที่่าๆ ให้เรา้นหาเอ แถมยัมีป้ายบอ้าๆ ประูอี มัน็แปลริๆ แหละ”
วรรวลีเอามือุมท้ออย่าหิว้าว ่อนที่เธอะัวนให้นภัทรับปอภพนอนหลับีว่า “รีบนอนเถอะ ่อนที่ะหิวลาึึ้นมา”
“นั่นสิ” นภัทรเอ็เอนัวล้มนอนลไปบนพื้นแ็ๆ “เ็บแรไว้ีว่า เผื่ออาะ้อวิ่อี”
ปอภพไม่เ้าใว่านภัทระพูออมาทำไม? มันเป็นลาไม่ีเลย แ่เา็ไม่ไ้่อว่าอะไรนภัทร วรรวลีเินไปยัมุมสบ ่อนะทอัวนอนลบนพื้น ปอภพเอ็นอนลไปเ่นัน แ่เายัไม่หลับ
“พี่ภัทร พี่ไปเรียนรู้เรื่อทำแพมาไ้ไน่ะ?” ปอภพถามึ้นเบาๆ นภัทรเลยหันะแ้ามาบอ
“็อนเรียนรัษาินแน” นภัทรบอ “น้อเยเรียนรัษาินแนหรือเปล่า?”
“เยรับ” ปอภพอบ
“อ้าว? แล้วเาไม่สอนเหรอ?” นภัทรถามลับ
“เาสอนแ่วิาำรีพในป่า ผมไม่นึว่าพวเาะสอนวิธีเอาัวรอาเาะร้า้วย” ปอภพบอออมา
“เ้าเปลี่ยนหลัสูรล่ะมั้ สมัยพี่เรียน ไ้่าวว่าโหว่าอนนี้เยอะเลยนี่” นภัทรล่าวออมา
“ใ่รับ อนผมไป ผมรู้สึว่ามันไม่่อยโหเหมือนที่ร่ำลือันไว้เลย” ปอภพุยับนภัทร “ผม็ไม่้อัสั้นเรียน เอาแ่รอทรสู็พอ”
“โห น่าอิาัเลยนะ” นภัทรล่าวยิ้มๆ “อพี่้อาวสาม้านเลย”
ปอภพหัวเราะออมา ่อนะบอให้นภัทรพัผ่อน ส่วนเา็ะนอนหลับ อีฝั่หนึ่ เออนัน์ับพศ์ยศที่อยู่ห้อเียวัน เออนัน์เิหิวึ้นมา เาเอามือุมท้อที่ส่เสียัโรรา
“หิวเหรอ?” พศ์ยศถาม และทำท่าะออไปาห้อ แ่โนเออนัน์เรียเอาไว้
“ไม่้อหรอรับ ผมหิวไม่มา”
แ่เสียท้ออเออนัน์็ร้ออีรั้ พศ์ยศถอนหายใ ่อนะบอ “เนี่ยนะ หิวไม่มา? เี๋ยวลุะไปเอาอาหารมาให้”
“ไม่รับ ถ้าะไป็ไปันสอนีว่า” เออนัน์เสนอัว แ่พศ์ยศยมือห้าม
“เี๋ยวะหลทา อยู่ที่นี่แหละีแล้ว” ว่าเสร็ พศ์ยศ็ออไปเอาอาหารให้เออนัน์ทันที ทำเอาเออนัน์รู้สึเรใ แ่็ไม่อาัไ้
พศ์ยศเปิูามห้อ่าๆ เพื่อะหาอาหารไปให้เออนัน์ เาำเป็น้อรีบหา เพราะไม่เ่นนั้น เออนัน์้อหิวายแน่ๆ และเาเอ็ยอมไม่ไ้้วย
“อทนหน่อยนะ หลานายอัน” พศ์ยศออ้นามห้อ ็เอนมปัยัไส้รอถูมัใส่ในถุพร้อมับวน้ำื่ม เายิ้มออมาอย่าีใ แล้ววยมันึ้นมา ่อนะรีบลับไปยัห้อบานอเาับเออนัน์ทันที
ประูห้อเปิออ เออนัน์เล็ปืนพออไป แ่พอเห็นว่าเป็นพศ์ยศ เา็ลปืนล
“นี่ มีนมปัไส้รอมาฝา” พศ์ยศยื่นถุใส่นมปัให้เา “รับไปสิ ำลัหิวไม่ใ่เหรอ?”
เออนัน์ถึับยมือไหว้ พศ์ยศเอ็รีบรับไหว้ ่อนะยื่นถุให้เาอีรอบ “ินเ้าไปสิ เร็วเ้า ไม่รู้มันบูหรือยั?”
เออนัน์รับถุนมมาแล้วลอเปิู แล้ว็ัเ้าไปำหนึ่ หลัาเี้ยวอยู่ไม่นาน เา็บอ
“ไม่เปรี้ยวรับ ยัไม่บูหรอ”
“เออ ถ้าเป็นอย่านั้น็ีไป” พศ์ยศว่า “เพราะถ้าเธอเิท้อเสียอนนี้ มันะเป็นนรสำหรับเธอเลยล่ะ”
“นั่นสิรับ” เออนัน์ล่าวพลาลั้วหัวเราะ แ่เา็้อลับมาทุ์อีรั้ เพราะเรื่ออุยาย เาะมีโอาสไ้ลับไปหาุยายที่เารัไหมนะ?
เออนัน์ิไม่ ถ้าสมมิเหลือเาับพศ์ยศแ่สอนบนเาะ ใระเป็นนนะ? แน่นอน เาสัหารพศ์ยศไม่ไ้ พศ์ยศเอ็บอเหมือนันว่าไม่ล้า่าัวาย เพราะะนั้น มีทาเียวือเออนัน์้อ่าเาเสีย เาถึะไ้เินราวัลแล้ว็ลับไปหาุยายไ้เหมือนเิม
แ่เาเิสัหารพศ์ยศไม่ล แล้วแบบนี้ะไปนะไ้อย่าไร?
“ุลุ...” เออนัน์ถามึ้น “ไม่ล้า่าัวายหรือรับ?”
พศ์ยศที่นั่บนเียหันมามอเา่อนะอบ “อือ” ออมาำเียว “เธอ้อ่าันถึะนะเมและออไปาเาะให้ไ้”
“ผมทำไม่ไ้” เออนัน์ส่ายหน้า “ผมำลัิหาวิธีที่ะทำให้เราสอนรอไป้วยัน ลับบ้านไป้วยัน”
“เป็นไปไม่ไ้หรอ” พศ์ยศเอ็ส่ายหน้าเบาๆ “้อมีผู้นะนเียวเท่านั้น ไม่อย่านั้น เรือาท่าะไม่มารับ ็เ้าอเม็บอแล้วไ”
เรื่อนั้น เออนัน์รู้ีอยู่แล้ว แ่เาิว่ามันน่าะมีสัหนทาที่เาับพศ์ยศะรอไป้วยัน ถึอนนี้ะยัไม่รู้ แ่เาิว่ามัน้อมีสัหนทา
ความคิดเห็น