คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : ล้มเลิก
อนที่ 70 – ล้มเลิ
ทา้านปอภพเวลาประมาทุ่มรึ่ที่ฤหาสน์บนเาะลาทะเล ในห้อบานที่มีเรื่อปรับอาาศ ฝ่ายผู้หิที่อยู่ในห้อ็ินอาหารระป๋อไปเรียบร้อยแล้ว แ่็ินไม่เยอะมานั เพราะทุนำเป็น้อประหยัอาหารเอาไว้ ส่วนพวผู้ายัสินใไม่ิน เพื่อให้พวผู้หิที่อ่อนแอว่าินให้อิ่มไป่อน
วรรวลีัเนื้อปลาระป๋อเ้าปาไปรึ่หนึ่ ่อนะยื่นระป๋อให้ปอภพ “น้อินะสิ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ พี่ินไปเถอะ” ปอภพบอ “พี่เป็นผู้หิ ินๆ เ้าไปเถอะ ะไ้ไม่ป่วย”
“นี่ ถึะเป็นผู้หิแ่็แร่ไม่แพ้ผู้ายนะ” วรรวลีว่าเาให้ “ินๆ เ้าไปเถอะ พี่รู้น้อหิว”
“โห ุวรร ไม่ห่วผมับุิับุพษ์เลยเหรอ?” นภัทรว่าึ้นมาอย่าล้อเล่น “ให้แ่น้อภพินนเียว”
“แล้วุะิน้วยไหมละะ?” วรรวลีหันมาถาม เธอไม่ไ้โรธ นภัทร็บอว่าล้อเล่น เายืนียอาหารให้ปอภพให้ินเ้าไป
“ะีเหรอ พี่?” ปอภพถามอย่าเรใ “เราบอแล้วนี่ว่าะให้พวผู้หิินแ่อาหารไป่อน”
“เออน่า อย่าิมา” วรรวลีส่อาหารระป๋อให้ปอภพ ปอภพเลย่อยๆ รับมา แล้ว็ินปลาระป๋อเ้าไปอย่าหิวโหย วรรวลีเห็นท่าทาแบบนั้น็ยินี
“เี๋ยวเรา็้อออไปหาอาหารอี” วรรวลีบอ ปอภพึเยหน้าึ้น
“แ่มันอันรายนะพี่” ปอภพบอ
“แ่มันะอันรายมาว่านี้” วรรวลีพู “ถ้าเราเหลืออาหารนิหน่อย แล้วเิารแย่ันึ้นมา น้อลอินนาารูสิว่าะเิอะไรึ้น? แ่ละน็มีอาวุธนะ”
ปอภพไ้ยินอย่านั้น็เียบไป ่อนที่เาะวาระป๋อเปล่าๆ ล แล้วบอับวรรวลี “ั้นไปหาันเลยไหม? เี๋ยวผู้เล่นนอื่นๆ ะเอาไปเสีย่อน”
“ไปสิ” วรรวลีพยัหน้า นภัทรทำท่าเหมือนอยาะไป้วย แ่ถูวรรวลีร้อห้าม
“ุภัทรไม่้อไปหรอ” เธอพู “ะเ็บแผลเปล่าๆ พัผ่อนในห้อนี้แหละ ีแล้ว”
“แ่ถ้าเิอะไรึ้นับุสอน” นภัทรล่าว “ผมะรู้สึผิไปั่วีวิเลยนะ”
“ผิอะไรันะ?” วรรวลีถาม “ุภัทรไม่ไ้ทำอะไรผิเลย ะรู้สึผิทำไม?”
“็ผมสัาแล้วว่าะูแลทุน ถ้าผมไม่ทำามสัา ผม็...” นภัทรถอนหายใออมา ปอภพเลยเินเ้าไปบบ่าเา
“พี่อยู่ที่นี่แหละ” ปอภพพู “เี๋ยวผมับพี่วรระออไปเอาอาหารเอ”
นภัทรมอทั้สอนอย่าเป็นห่ว หาเิอะไรึ้นมา เาะไม่ให้อภัยัวเอเลย แ่ปอภพ็บอย้ำแล้วว่าเาับวรรวลีไม่เป็นไรริๆ นภัทรึอนุาให้สอนออาห้อบานไปพร้อมับแผนที่
วรรวลีเินถือแผนที่นำปอภพไป เธอสัเเห็นรอยปาาที่มาร์เอาไว้ามห้อ่าๆ แสว่า้นไปแล้วและไม่เออะไร เธอึลอ้นห้อที่ไม่เย้นู
“เฮ้!” วรรวลีมอเห็นแผ่นนมปัที่้อนันเหมือนอนโพร้อมับแยมรสส้มวาไว้อยู่ในห้อหนึ่ “พี่เออาหารแล้ว น้อภพ”
“ริหรือรับ?” ปอภพวิ่มาอย่าีใ พอเห็นนมปัเป็นแผ่นึ้นมา เา็ยินีอย่ามา “ผม้อไม่ยอมแพ้พี่แล้วล่ะ ผมะหาให้ไ้บ้า”
แล้วปอภพ็ั้ใ้นหา ็ไ้นมปัอบรอบที่ใส่ในถุพลาสิมาถุหนึ่ แ่นี่ยัไม่พอ พวเา้อัุนอาหารเอาไว้ให้มาที่สุให้ไ้
ในะที่ทั้สอำลั้นหาอาหารอยู่นั้น ู่ๆ พศ์ยศับเออนัน์็เปิประูเ้ามา ปอภพไ้ยินเสียเปิประู็เลยหันไปมอ พอเห็นเออนัน์ เา็ร้อโวยวาย
“อะไรๆ?” วรรวลีเินออาห้อมาถาม พอเอเออนัน์ เธอ็เ้าใทันที เธอยปืนึ้นเล็ ปอภพ็้วย ฝ่ายเออนัน์็ยปืนึ้นเหมือนัน แ่ยัไม่ลั่นไ
“ปล่อยเราไปีว่า” วรรวลีพูออมา “แล้วอย่าหาว่าไม่เือนนะ”
เออนัน์ถือปืนนิ่ๆ ในมือ สัพัหนึ่ เา็ลปืนล สร้าวามแปลใให้วรรวลีับปอภพเป็นอย่ามา นปอภพ้อถามึ้นมา
“ทำไมแไม่่าพวันล่ะ?”
“ัน่าใรไม่ไ้อีแล้ว” เออนัน์เอ่ยออมาเสียอ่อนแร ทำเอาปอภพุน
“่าใรไม่ไ้อีแล้ว?” ปอภพทวนำอเา “หมายวามว่าไ? ็แ่าุธรรมัยไปนี่?”
เออนัน์ถอนหายใออมา เป็นเพราะเาพบพศ์ยศแท้ๆ เาเลยล้มเลิวามิาร่าน แ่อย่าไรเา็อยาไ้เินราวัลอยู่ี แล้ว็อยาออไปาที่นี่้วย ถ้าไม่่า พวเา็ออไปไม่ไ้ แ่็นั่นล่ะ เาไม่อยาิสัหารใรอีแล้ว
“รีบหนีไปสิ” พศ์ยศพูออมา ทำเอาปอภพมอหน้าเา ็ิว่าเยเห็นายแ่นนี้อยู่ที่ห้อโถ อนรวมัวันที่หน้าห้อโถ ปอภพรีบุแนวรรวลีให้วิ่หนีออไปาที่รนั้น เออนัน์เฝ้ามอูทั้สอหายไป ่อนะหันมาหาพศ์ยศ
“อบุนะรับที่ทำให้ผมไม่่าใร” เาบอึ้นมา แ่พศ์ยศลับบอออมาอีที
“ยัไเธอ็ะ้อ่าันอยู่แล้ว ถ้าอยาออาเาะนี้”
“ไม่! ผมไม่มีวัน่าุลุแน่ บอแล้วไ” เออนัน์ว่าเสียแ็ พศ์ยศเลยถอนหายใ ่อนะถาม
“แล้วะทำยัไับัน?”
เออนัน์ไม่สามารถปล่อยให้นอื่นมา่าพศ์ยศไ้ เาเอ็่าพศ์ยศไม่ไ้แน่นอนอยู่แล้ว ทั้สอสนิทันนแทบะเป็นเพื่อนันไ้แล้ว แล้วในเมื่อเป็นแบบนี้ เาะไปนะไ้อย่าไร? ถ้าเหลือเาับพศ์ยศแ่เพียสอนเท่านั้น เออนัน์ยัอยาไ้เินราวัลอยู่
“เฮ้อ!” เาถอนหายใเฮือออมา “ผมะทำยัไี?”
พศ์ยศเอ็ถอนหายใ้วย ่อนะถาม “รู้สึหิวไหม?”
“็นิหน่อยรับ” เออนัน์พู แล้ว็ัึ้นมาทันที “แุ่ลุไม่้อไปหาอินให้ผมนะ อันรายเปล่าๆ”
“แหม ว่าำลัะไปพอี” พศ์ยศหัวเราะึ้นมา เออนัน์สัเเห็นนที่เาห่วหัวเราะ เา็ยิ้มออมา้วย
“ยิ้มอะไร?” พศ์ยศถามอย่า้อใ
“ไม่มีอะไรหรอรับ” เาับทสนทนาไปเลย “แ่ผม็หิวริๆ นั่นแหละ” เายนาฬิา้อมือู “ะสอทุ่มแล้ว เราไปหาอิน แล้วหาห้อพัสำหรับนอนืนนี้เถอะรับ”
“อืม” พศ์ยศรับำ่อนะเินามเออนัน์ไป เออนัน์ออามหาอาหารามห้อ่าๆ ็เอนมปัรัวอ์ิ้นหนึ่ ิ้นให่พอสมวร เาวยมันึ้นมา ่อนะแบ่รึ่ให้พศ์ยศิน้วย
“ันไม่หิว” พศ์ยศปิเสธ
“น่า ินเ้าไปเถอะรับ” เออนัน์ว่าอย่าเป็นห่ว “รัวอ์ให่นานี้ แบ่ันน่ะีแล้ว”
พศ์ยศเลยรับรัวอ์อีรึ่หนึ่าเออนัน์เ้าไป แล้ว็ินเ้าไปอย่ามูมมาม เออนัน์เห็นันั้น ็่อว่าเา “ุลุ็หิว ทำไมไม่บอผม?”
“ันไม่อยาให้เธอออไปเสี่ยอันราย หลานายอัน” พศ์ยศยมือลูบศีรษะที่ัผมรอทรอเออนัน์ “เธอนี่เหมือนหลานายอันริๆ ทั้หน้าา ำพู ท่าทา”
เออนัน์รู้สึอบอุ่นึ้นมา เาสาบานับัวเอว่าะไม่หันปืนใส่พศ์ยศเ็า พศ์ยศทำให้เานึถึุยายอเาที่อยู่ที่บ้าน พศ์ยศลูบศีรษะอเาเสร็ ็เอามือล
“ุลุเอ็ใีเหมือนยายผมไม่มีผิเลย” เออนัน์ล่าว แล้วน้ำาหยหนึ่็ไหลออมา พศ์ยศออะใที่เห็นเาร้อไห้
“เธอร้อไห้ทำไม?” เาถาม
เออนัน์ยมือปาน้ำา ผ่านไปสามวินาที เาึบอ “ผม...ะรอลับไปหายายไ้หรือเปล่า? ผม่าุลุไม่ไ้ และให้นอื่นมา่าไม่ไ้้วย แ่ถ้าเหลือเราแ่สอนในที่สุ ผมะทำยัไี? ผมิถึุยาย เินราวัลผม็อยาไ้อยู่ แล้วแบบนี้ะไปนะไ้ไ?”
พศ์ยศไ้ยิน็ถอนหายใออมา เาเอ็อบไม่ไ้เหมือนัน แ่เา็พยายามปลอบ “บาทีอาะมีารเปลี่ยนแปล็ไ้”
“เปลี่ยนแปลหรือรับ?” เออนัน์ถามอย่าไม่เ้าใ “หมายวามว่าไ?”
“ไม่หรอมั้” พศ์ยศับทัวเอ “ยัไิา็้อเป็นิา เธอเอ ถ้าอยาะออไปาที่นี่พร้อมเินราวัล เธอ็้อ่าัน เพราะันไม่ล้า่าัวายแน่”
“ไม่นะ! ผมไม่ทำร้ายลุเ็า” เออนัน์บอออมาเสียั “มันน่าะมีทาสิ ที่ะทำให้พวเราสอนรอไปไ้้วยันสอน”
“เหอะๆ” พศ์ยศหัวเราะออมา “มี้วยเหรอ? ทาแบบนั้นน่ะ เ้าอเม็บอแล้วนี่ว่าถ้าเหลือนมาว่าหนึ่น เรือาท่าะไม่มีวันมารับเ็า”
เออนัน์ถึับเียบไปเลย ที่พศ์ยศพูมาเป็นวามริ เาเอามือุมมับอย่าทุ์ใ เาะทำเ่นไรี? เาับพศ์ยศถึะไ้ออไปาที่นี่้วยันพร้อมันสอน
ทา้านอาธรที่ำลัเินหาทาอออยู่ ู่ๆ อาร็เอามือุมท้อึ้นมา เ่นวเห็นันั้น็เลยถามว่าเาเป็นอะไร?
“เอ่อ” อารบอออมาอย่าอายๆ “ผมปวท้อหนัน่ะ”
“ายแล้ว” เ่นวมอไปรอบๆ “แล้วห้อน้ำอยู่ที่ไหนันล่ะ?”
“นั่นแหละ ปัหา” อารเอามือุมท้อ “โอ๊ย ผมปวนะทนไม่ไหวแล้ว”
“ให้ผมไปสำรว่อนละัน มันน่าะมีน่า” อาธร ผู้มอโลในแ่ีว่าึ้นมา ่อนะออเินไปพร้อมับปืนทันที เาหายไปประมาสามนาที็เินลับมาที่เิม
“ผมเอห้อน้ำละ” เาบอออมา อารรีบบอให้เาพาไปทันที เพราะเาทนไม่ไหวแล้ว หลัอารทำธุระเสร็แล้ว เา็ลูบท้ออย่าโล่
“มีใระเ้าห้อน้ำอีไหม?” อาธรถามพวสาวๆ “เพราะ่อานี้ เราะหาห้อน้ำันไม่เออีแล้ว็ไ้ ใรปวอะไร็เ้าอนนี้เลย”
ศรีธราเลยออนุาเ้าไปทำธุระ ธนพร็้วย ส่วนเ่นว เธอไม่ไ้รู้สึปวปัสสาวะหรืออะไร เธอเลยไม่เ้า แล้วอาธร็เริ่มเินทา่อ เาเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ็พบอาวุธหน้าไม้วาอยู่บนโ๊ะในห้อนั้น
“เฮ้ หน้าไม้นี่” อาธรล่าวออมาอย่าีใ ่อนะไปหยิบมันึ้นมา “ผมมีอาวุธอยู่แล้ว ใระถือมัน?”
ธนพรส่ายหน้าปิเสธทันที ส่วนเ่นว เธอ็ลอรับมา แล้ว็พบว่ามัน็หนัเหมือนัน แ่เธอไม่ไ้บ่นอะไรออมา เธอถือหน้าไม้ไว้ในมือ และพยายามไม่เอานิ้วเี่ยวับที่ลั่นไ
“ทีนี้ เรา็ไม่้อลัวอะไรละ” อาธรบอ “มีทั้ปืนทั้หน้าไม้ ถ้าเราเอนั่านอื่นๆ เรา็น่าะพอสู้ไหว”
ทา้านปอภพับวรรวลี พวเาเินลับมายัห้อบานามปิ พอเปิประูเ้าไป ทุนในห้อ็หันมามอทั้สอ
“ไม่โนใรไล่มาใ่ไหมะ?” วันวิสาถาม
“วามริ” ปอภพบอออมา “็เือบโนแหละ แ่แปล”
“แปลอะไระ?” วันวิสาไม่เ้าใึถาม
แล้วปอภพเลยอธิบายถึเรื่ออเออนัน์ทีู่่ๆ ท่าทา็อ่อนลอย่าเห็นไ้ั และบอ้วยว่าเออนัน์ไม่อยาะสัหารใรอีแล้ว นั่นทำให้วันวิสาแปลใไป้วย
“อะไรเปลี่ยนเา?” วันวิสาถามอย่าไม่เ้าใ
“ถ้าให้พี่เา เป็นุลุที่เินมา้วยนั่นแหละ” วรรวลีาเาึ้นมา “เาอาะปลอบโยนไม่ให้ไอ้เ็ม.ปลายนั่น่าน็ไ้”
“ทำไ้้วยเหรอ พี่?” ปอภพหันมาถามเธอ “ารพรร์นั้น ลับัวลับใเป็น้วยเหรอ?”
วรรวลีบอให้เาเียบ่อน ปอภพสสัย็เลยะถาม แ่วรรวลีี้ไปที่ิิพษ์ที่นั่หันหน้าเ้าำแพอยู่ เาถึไ้เ้าใ
“เอ้อ” ปอภพเลยัสินใเปลี่ยนเรื่อเลย “เราเอนมปัแผ่นหลายแผ่น แล้ว็มีแยม้วย อีทั้ยัมีนมปัอบรอบอี้วย”
“อพี่ินไ้ไหม?” ีริบอออมา แล้ว็้อรีบบอ “เป็นวามริที่พี่อยาให้ผู้หิิน่อน แ่พี่็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนัน อนนี้หิวโหยมาเลย นะทนไม่ไหวแล้ว”
“ไ้สิรับ พี่ิินเลย” ปอภพบอออมา “ผมินอาหารระป๋อไปนอิ่มแล้วล่ะ”
แล้วีริ็ไ้ินนมปัใส่แยมเ้าไป เาินไปถึสามแผ่นแล้ว็ระน้ำื่มึ้นเพียเล็น้อยเท่านั้น เาถึทำท่าสบายใึ้น เาหันไปหาแพรวา
“ุแพรไม่ินเหรอ?”
“ไม่ีว่า่ะ ันินอิ่มแล้ว” แพรวาอบ “อบุุิมานะที่อุส่าห์เสียสละอาหารให้พวเรา”
ีริยมือเาศีรษะอย่าอายๆ แพรวาเห็นันั้น็หัวเราะออมา ่อนะรู้สึเบื่อๆ ็เลยัวนให้ทุนเล่นไพ่อีรั้ ราวนี้ทุนลมาเล่นันอีา แพรวาหันไปเห็นิิพษ์ที่นั่ึมนเียว็เรีย
“ุพษ์ เล่นไพ่ัน”
ิิพษ์หันวับมา แล้ว็ถามแพรวา “ะให้ันเล่น้วย?”
“่ะ ็ที่อน ุยัเยเล่น้วยเลยนี่” แพรวาัวน “มาเถอะ่ะ อย่าอยู่นเียวเลย มันเหานะ”
ิิพษ์ใ้เวลาัสินใอยู่ั่วรู่ ่อนะเินเ้ามาร่วมวเล่นไพ่้วย ีริแอบเหลือบมอเา่อนะถอนหายใ ะที่นภัทรล่าวออมาอย่าำๆ
“นี่ผมำลัทำผิหน้าที่ัวเอนะเนี่ย มาเล่นไพ่แบบเนี้ย”
“แหม ็แ่เล่นไพ่เท่านั้นเอ่ะ ไม่ไ้เสียเินแบบารพนันะหน่อย” แพรวาว่า ่อนะลเม แล้ว็แไพ่ให้ทุน ทุน็พาันเล่นันอย่าสนุสนาน แม้แ่ิิพษ์็้วย เาเริ่มะเ้าันไ้ับทุนแล้ว
ะเียวัน ทาฝั่พิมพ์พรรับเมธวินที่ำลัเินหาเหยื่ออยู่ ู่ๆ เมธวิน็บอให้พิมพ์พรรหยุพั “แ พั่อนเถอะ ันไม่่อยะไหวแล้ว”
พิมพ์พรรเลยหยุเิน่อนะถอนหายใออมา “ัวถ่วะมั” เธอบ่นออมา
“นี่” เมธวินว่าใส่เธอ “ันเป็นนมีแผนที่นะ ถ้าไม่มีัน แ็เินหลไปไหน่อไหนแล้ว”
“แหม มีทวบุุะ้วย” พิมพ์พรรพูพลาเ็บปืนเ้าระเป๋าในาเ “แ่็อบุแเหมือนันนั่นแหละที่มีแผนที่ ไม่ั้น็หาเหยื่อนอื่นไม่เอเสียที”
เมธวินมอหน้าพิมพ์พรร พิมพ์พรร็้อลับพลาถาม “ทำไม? หน้าันมีอะไริอยู่เหรอ?”
“แเป็นแผลที่ใบหน้านี่” เมธวินหยิบผ้าเ็หน้าออมา แล้วเ็ราบเลือที่อนนี้แห้ิรัใบหน้าอพิมพ์พรรแล้ว พิมพ์พรรเอามือับมืออเมธวินเอาไว้ ทำเอาเาุน
“ันเ็เอไ้” พิมพ์พรรลอเ็แ้มู ็เ็บแ้มเหมือนัน แ่แผลเธอ็แห้มานานแล้ว เธอเลยส่ผ้าเ็หน้าืนให้เมธวิน
“เอาไปะ ันไม่้อารมันแล้ว” พิมพ์พรรพูแล้วถามอาารอเมธวิน “แผลแเป็นไมั่?”
“็...” เมธวินเอามือุมท้อที่ถูยิ มีผ้าพันแผลพันรอบัวเาอยู่ ึ่เป็นฝีมือารทำแผลอพิมพ์พรรทั้นั้น “็เ็บน่ะ”
“แผลเป็นอะไรอีหรือเปล่า?” พิมพ์พรรพูแล้วสั่ให้เมธวินถอเสื้อ ฝ่ายเมธวิน็ถึับเินอาย
“ะให้ันถอเสื้อ่อหน้าแเนี่ยนะ?”
“เออ ันไม่รู้สึอะไรทั้นั้นหรอ” พิมพ์พรรว่า “มานี่ ันะทำแผลให้ใหม่”
แล้วพิมพ์พรร็ัารทำแผลใหม่ให้ับเมธวิน แล้วมัผ้าพันแผลนแน่นึ้นว่าเิมเพื่อห้ามเลือ เธอถอนหายใออมาเมื่อานเสร็
“แรู้สึเป็นไบ้า?” เธอถาม
“็ี หายเ็บึ้นเยอะ” เมธวินอบ
“ี” พิมพ์พรรเลยลุึ้นยืนและสะพายระเป๋ายาไป้วย “ั้น็ไปัน่อเลย”
เมธวินเลยลุึ้นยืน พร้อมับเินามพิมพ์พรรไป้วย ในอนนั้นเอ เา็เริ่มแปลใในัวเอ อนแรเาิว่าเาน่าะ่าพิมพ์พรรไ้ เมื่อเหลือแ่สอนสุท้าย แ่อนนี้ เาเริ่มลัเลใแล้ว พิมพ์พรรทำเพื่อเาหลายรั้แล้ว มันทำให้เารู้สึใอ่อน
“เอ้า เินามมาเร็วๆ สิ” พิมพ์พรรเร่ เมื่อเห็นเมธวินเิน้าล “หรือเ็บแผล?”
“เปล่าหรอ” เมธวินบอปัไป พร้อมับเร่ฝีเท้าามพิมพ์พรรไป พิมพ์พรร็ถือปืนอัวเอ ่อนะเปิประูบาน้าหน้าออไป
ทาฝ่ายอาธร พวเา็เินไปเรื่อยๆ นธนพรสสัยว่าเมื่อไหร่ะเอทาออเสียที? อนนี้พวเาอยู่ั้นที่หนึ่ และเินวนไปวนมาไม่หยุเสียที นธนพรถอนหายใออมาเสียั อาธรไ้ยินอย่านั้น เา็หันมาถาม
“เหนื่อยเหรอรับ?”
“่ะ” ธนพรยอมรับ “เราเินไม่เอทาออเสียที เอแ่ทาเินับห้อเป็นร้อยห้อ”
“ลอเินอีหน่อยเถอะ่ะ อาะเอุแ็ไ้” เ่นวบอึ้นมา แ่ธนพรส่ายหน้า ทว่า เธอ็ไม่ไ้พูอะไรที่บั่นทอนำลัใออมา
อาธรเ้าไปในห้อห้อหนึ่ พร้อมับ้น้าวอภายในนั้น ธนพรับเ่นวและศรีธรา็ทำ้วย ส่วนอารนั้น เาเบื่อเ็มทนแล้ว เาเลยทำหน้าที่เฝ้ายาม ะที่ทุนำลัหา้นหาอ
“ห้อนี้็ไม่มี” ธนพรที่้นทุอทุมุมอห้อแล้วบอออมา “ันว่าเราามหาที่นอนสำหรับืนนี้ันเถอะ นี่็เริ่มะึแล้วนะ”
“สอทุ่มเอุ” อาธรยนาฬิา้อมือราาถูู “แ่ถ้าุพรอยาะพัผ่อน ผม็อนุา”
ธนพรเลยถอนหายใออมาอย่าโล่อ แล้วเธอ็ออาห้อนั้น ่อนะไปเปิประููทีละบาน ็พบห้อที่มีเียอยู่ภายในอีแล้ว เธอเลยวัมือเรียให้ทุนเ้ามา
ในห้อนั้น่อน้าเล็ และมีเียแบๆ พอมีที่ให้สาวๆ นอนพอี ส่วนพวผู้าย็ัสินในอนัน้าล่า ธนพรปีนึ้นเีย่อนะหลับาล แล้ว็หลับไปอย่ารวเร็ว้วยวามอ่อนเพลีย ะที่เ่นวับศรีธรายัไม่หลับ
“ถ้าสมมิ...” ศรีธราถามเ่นวึ้นมาเบาๆ “เหลือเราแ่ห้านเท่านั้นบนเาะ ะทำยัไะ?”
“ัน็ไม่รู้เหมือนัน่ะ” เ่นวอบออมา “รู้เพียแ่ เราะไม่่าันแน่นอน”
ความคิดเห็น