คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : โทษประหาร (รีไรท์)
อนที่ 70 – โทษประหาร
วัน่อมา ็ไ้มีาร่อมแมอาารบ้านเรือนที่ถูมนุษย์่าาวโมีไปบนถนนราำเนินรั้ให่ อนุสาวรีย์ประาธิปไยไ้รับวามเสียหายหนัมา บรรา่า่อสร้า่า้อทำานันอย่าหนัเพื่อืนสภาพอาารบ้านเรือนให้เหมือนเิมโยเร็วที่สุ
ส่วนสถานาร์ในอนนี้นั้นยัเือาลอยู่ วันหนึ่ผ่านไปแล้ว แ่นายฯ สมภพยัไม่ลมือทำอะไรเลย ไม่มีารไล่มนุษย์่าาวออไปาโล ะที่บวนารประท้วยัเินหน้าไม่หยุ พวเารวมัวันเป็นลุ่มให่และเรียร้อให้นายฯ ไล่พวมนุษย์่าาวออไปให้หม ผู้สื่อ่าวมามายรเ้ามายัทำเนียบรับาลเพื่อะอสัมภาษ์นายฯ และรายานบรรยาาศารประท้ว้วย
ฝ่ายสมภพ เา็ำลันัุ่ยับรัวิทย์ ผู้บัาารให่สูสุแห่มนุษย์่าาวที่หนีออมาาอาารเหมือนัน เพราะอนนี้อาารมนุษย์่าาวอยู่ไม่ไ้เสียแล้ว เมื่อพวเสื้อแุไฟเผาอาารนราบาบ รัวิทย์ที่หนีออมาไ้ เ้ามาพูับนายฯ สมภพ
“ผมไม่ไ้อยาทำหรอนะ ริๆ” สมภพล่าวับเา “แ่ถ้าเราไม่ลโทษบรรามนุษย์่าาวที่ทำผิ ประานพวเสื้อแไม่ยอมแน่นอน”
“ผมยอมรับ” รัวิทย์บอ “ผมยอมให้ท่านลโทษพวทหารมนุษย์่าาวที่ทำร้ายประานอท่านไ้ เพียแ่อย่าไล่พวเราออไปเลยเท่านั้น พวเราไม่รู้ะไปอยู่ที่ไหนแล้ว”
สมภพถอนหายใออมา เาไม่รู้ว่าแ่ลโทษมนุษย์่าาวที่ทำผิแล้วประานเสื้อแะยอมหรือเปล่า? ไม่แน่นอน พวเาเรียร้อให้ไล่พวมนุษย์่าาวออไป แ่สมภพเอ็ไล่ไม่ไ้ เาไม่อาใำนานั้นไ้
บนถนนเส้นหนึ่ มีารรวมัวอมนุษย์ธรรมามามาย ทั้หมออเินไปามถนนนอัแน่นเ็มทาไปหม นรถยน์ไม่สามารถแล่นไ้ พลาถือป้ายที่มี้อวามเียนว่า ‘มนุษย์่าาวออไป’ ไม่็ ‘พวเสื้อน้ำเินือพวทรยศ’ สถานาร์เริ่มทวีวามรุนแรึ้นเรื่อยๆ พวเสื้อแไม่ยอม่อไปอีแล้ว
ฝ่าย้อภพ เาเอ็ไม่อยาให้ลูน้ออัวเอโนลโทษหรอ แ่มัน่วยไม่ไ้ริๆ รัวิทย์ิ่อเามาแล้วบอว่าให้สั่ลโทษบรรามนุษย์่าาวที่โมีที่ถนนราำเนินให้หม ้อภพำ้อทำามอย่าฝืนำสั่ไม่ไ้ เามาถึยานแม่ ่อนะบอับบรราพวลูน้ออนที่มีประมาสิบนไ้
“ันไม่อยาทำนะ” ้อภพว่าับพวลูน้อที่ื่อสัย์่อเา “แ่ถ้าไม่ทำ เรา็ไม่มีที่อยู่แล้ว เพราะั้น...”
“ไม่เป็นไรหรอรับ หัวหน้า พวเราทราบีว่าทำอะไรลไป” ลูน้ออเานหนึ่พูัึ้นมาโยที่เายัพูไม่บ “พวเรา็ผิริๆ นั่นแหละ พวเรายอมรับโทษ”
้อภพถอนหายใออมา ในะที่ลูน้ออีนที่มีท่าทาหวาลัวหวาหวั่นถามึ้นมา “แล้วโทษอพวเราืออะไรรับ?”
เาไม่อยาบอออไปเลย แ่็ำเป็น้อบอ “ประหารเท่านั้น”
ฝ่ายลูน้ออ้อภพไ้ยินแบบนั้น็เยหน้าึ้นมามอหัวหน้าอพวน แ่แล้ว พวเา็พอะทำใไ้ ลูน้ออเานหนึ่บอออมา “ไม่เป็นไรหรอรับ พวเราผิเอที่ใร้อนนทำเรื่อบานปลาย พวเราพร้อมใ้โทษ เพื่อไม่ให้มนุษย์ไล่พรรพวอเราออไปารุเทพฯ”
้อภพยมือุมหน้าผาัวเอ เาไม่อยาทำริๆ แ่พวมนุษย์่าาวที่ระทำวามผิ็ยอมรับโทษแ่โยีแล้ว ้อภพเลยัสินใลมือทำ
านั้น มีารลำเลียมนุษย์่าาวที่อนนี้ลายเป็นนัโทษไปแล้วส่ให้ำรวไปำเนินี ฝูพวเสื้อแเ้ามาและโห่ร้อใส่บรรามนุษย์่าาวที่ถูับุมัวออไป สมภพู่าวผ่านทาโทรทัศน์ พวเาทั้หม้อถูียาพิษเ้าเส้นเลือเพื่อเป็นารประหาร ทว่า พวเสื้อแลับไม่ยอมแบบนั้น พวเาเรียร้อให้ลโทษประหารอย่าโหและทรมานที่สุ และ้อทำ่อหน้าพวเา้วย นั่นือารลโทษประหารแบบแวนอนั่นเอ
“ให้ายสิ พวเสื้อแะแ็ร้าวไปถึไหน?” สมภพถึับบ่นออมา พอีรอนายฯ เ้ามาพอี
“เห็นทีท่าน้อทำามประานนเสื้อแแล้วล่ะรับ” รอนายฯ เ้ามาพู้วย “พวเา้อารเห็นารประหารอย่าัเน”
“ผมทราบแล้วล่ะ” สมภพพูึ้น “แ่มันโหเินไปหรือเปล่า?”
“ไม่โหหรอรับ ถ้าเทียบับสิ่ที่พวมันระทำน่ะนะ” รอนายฯ ว่าออมา สมภพหันวับไปมอเาอย่าไม่พอใ อนนั้นเอ ิิมน์็โทรเ้ามาหาเา สมภพเลยบอให้รอนายฯ ออไป่อน
“ุมน์?” สมภพเรียื่ออีฝ่าย ฝ่ายิิมน์็รู้สึลำบาใเหมือนันที่้อพูเรื่อนี้ับสมภพ
“ทามนุษย์ในสัมเรียร้อให้มีารแวนอประหารีวิใ่ไหมรับ?” ิิมน์ถามย้ำเพื่อวามแน่ใ
“รับ” สมภพรับ “ใ่ พวเา้อารแบบนั้น”
“ั้น็ทำไปเลยรับ” ิิมน์บอออมา “พวมนุษย์ะไ้เลิประท้วเสียที และไม่ไล่พวเราออไป”
สมภพยมือุมหน้าผา เาไม่อยาทำริๆ “แล้วพวุะไม่เป็นไรเหรอ? ไม่โรธแ้นเหรอ? โยเพาะุรัวิทย์ ถ้าเารู้เ้า...”
“ไม่หรอรับ ฝ่ายเราเป็นฝ่ายผิเอ” ิิมน์บอพลาถอนหายใ “ทำามที่ประานเรียร้อเถอะรับ ไม่ั้นพวเรา็ไม่มีที่อยู่แล้ว เราไม่อาไปที่อื่นไ้แล้ว นอาโลอย่าเียวเท่านั้น”
สมภพถอนหายใอีรอบ ่อนะสั่ารให้มีารประหารเหล่ามนุษย์่าาวที่ทำผิเหล่านั้น้วยารแวนอ ่อหน้าลุ่มพวเสื้อแ เาำเป็น้อทำแบบนั้นริๆ เพื่อให้พวเสื้อแพอใ
ฝ่าย้อภพที่พอทราบ่าวาารแถลาร์อนายฯ เา็ใมา เาบอับาน์พิา “มันะเินไปหรือเปล่า? นี่มันพวลูน้อผมนะ!”
าน์พิาถึับ้อับบ่าอ้อภพเอาไว้และส่ายหน้า ฝ่าย้อภพรู้สึสสารลูน้อที่้อมาโนประหาร้วยวิธีแบบนี้ เาออเินทาาหอพัไปพร้อมับาน์พิา มานพและวิลเลี่ยม็เินลมาาหอพั้วย และบัเอิเอ้อภพับาน์พิาพอี
“ทั้สอนะไปไหน?” มานพเอ่ยปาถามออมา
“ไปูารประหาร” ้อภพอบน้ำเสียุ่นเือ มานพับวิลเลี่ยมที่ะไปูารประหารเหมือนัน็บอออมา
“เรา็ะไปูเหมือนัน” มานพบอ “ไปรถแท็ี่ันเถอะ”
หลัาผ่านั้นอนอะไรเสร็สรรพเรียบร้อย ใ้เวลาไม่ถึวัน ็ถึเวลาประหารนัโทษ พวเาัทำในวันนั้นเลย อนลาวัน บรราเหล่ามนุษย์่าาวที่ทำวามผิในึ้นไปยืนเรียแถวันในุนัโทษสีน้ำาล เพื่อะทำาร่าพวเา ทั้หม้มหน้าลมอพื้น ทำใไว้แล้วว่า้อายอย่าทรมานแน่ๆ
ฝูพวเสื้อแพอเห็นพวมนุษย์่าาวที่ึ้นมาบนลาน็โห่ร้อใส่อย่าไม่พอใ บรรามนุษย์่าาวที่เป็นนัโทษเินเรียแถวึ้นมาเพื่อเรียมัว อนนั้นเอ ้อภพับพรรพว็ลาแท็ี่ และเ้ามายัลานประหารึ่มีแ่พวเสื้อสีแเ็มไปหม ้อภพพยายามแทรัวเ้าไปนเห็นเหุาร์ในที่สุ เาอยาะ่วยเหลือลูน้อเาเหลือเิน แ่ทำไม่ไ้ าน์พิาที่เบียเสียนเ้ามา็ับมือเาไว้
แล้วั้นอนารประหาร็เริ่ม้น มนุษย์่าาวนหนึ่ถูเอาห่วเือรัอ ะที่เ้าหน้าที่เริ่มหมุนลูบิ ให้เือรัอนัโทษแน่นึ้นเรื่อยๆ แล้วยร่าึ้นไป มนุษย์่าาวนที่โนรัอถูึึ้นาพื้น เาีิ้นสะบััวอย่าทรมาน เมื่อเือรัอแน่นมานหายใไม่ออ บรราพวเสื้อแเห็นันั้น็ร้ออย่ายินี ะที่้อภพหลับาล เาไม่อยาเห็นภาพแบบนั้น
มนุษย์่าาวที่เป็นลูน้ออเาายไปแล้วหนึ่น ร่าถูปล่อยให้ลมาบนพื้น แน่นิ่ไปเลย ราย่อไปถูเือสวมแวนออีรั้ แล้วเือ็รัอและึึ้นไป ้อภพไม่อาทนเห็น่อไปไ้อีแล้ว เาวิ่ออาสถานที่นั้น ะที่าน์พิา มานพและวิลเลี่ยม่าพาันใที่เห็น้อภพวิ่หนีไป ทั้สามน่าวิ่เพื่อไปามหา้อภพ
้อภพวิ่มาถึุหนึ่ เา็ุเ่าลและร้อไห้ออมา าน์พิาเห็นเาวิ่มาทานี้ เห็นเานั่ร้อไห้และัวสั่น เธอ็สสารเายิ่นั มานพับวิลเลี่ยม็สสารเหมือนัน แ่ไม่สามารถปลอบใหรือทำอะไรไ้เลย าน์พิายมือปาน้ำา่อนะเินไปหา้อภพที่นั่ร้อไห้อยู่
“ุภพ” าน์พิาเรีย “เราลับันเถอะ”
“ผมมันแย่เอ” ้อภพล่าวทั้น้ำา เสียเาสั่นเรือ “ผมูแลลูน้อไม่ี ปล่อยให้พวเาทำแบบนั้น แล้วพวเา็้อมาายแบบนั้น ทุอย่าเป็นวามผิอผม”
“ไม่ ไม่ใ่วามผิอุ” าน์พิาพยายามปลอบใอย่าีที่สุแล้ว “็ุำับไว้แล้วว่าอย่าทำ แ่พวเาทำัวพวเาเอ ุไม่ไ้ผิ”
แ่้อภพลับส่ายหน้าออมา เายัโทษัวเออยู่ี มานพับวิลเลี่ยมหันมามอหน้าัน ่อนะรู้ว่าทำอะไรไม่ไ้ วิลเลี่ยมเินเ้าไปหา้อภพ ่อนะบอ “ลับที่พัันเถอะุภพ อยู่่อไปที่นี่็ไม่มีประโยน์หรอ”
้อภพึยืนึ้น ยมือปาน้ำาอย่าเสียใ ่อนะึ้นรถแท็ี่ไป ลอทา ้อภพไม่พูอะไรเลย เาไ้แ่นั่เอามือุมหน้าและร้อไห้ ทำเอาโเฟอร์ถึับุน าน์พิาไ้แ่ลูบหลัเาเพื่อปลอบใ
สุนิสาเอ็มาทำ่าวารประหารีวิมนุษย์่าาวที่ทำผิเ่นัน ล้อถ่ายทอให้เห็นั้นอนารประหาราุเริ่ม้นไปนถึสุท้าย สุนิสาพูอะไรไม่ออ เธอไ้แ่ยืนนิ่ๆ ไม่ไ้รายานอะไรออมา เธอรู้สึสสารมนุษย์่าาวที่โนประหารีวิเ่นัน เพราะเธอเอ็เป็นเสื้อน้ำเิน
“นี่ รายานอะไรมั่สิ” าล้อบอับเธอ สุนิสาึรู้ัว แล้ว็เริ่มรายานส ถ่ายทอไปยัห้อประาศ่าวที่อยู่ที่ึที่ทำานอเธอ
ฝ่าย้อภพ พวเาแยับมานพและวิลเลี่ยมที่ถนนเส้นหนึ่ าน์พิา้อับมือ้อภพะเินเ้าห้อพัไป ้อภพยัมีน้ำาไหลอยู่ พอทั้สอเ้ามาในห้อ ้อภพ็ล่าวึ้นมา
“ผมทำอะไรไม่ไ้เลยสัอย่า แม้แ่ะ่วยลูน้อ็ยัทำไม่ไ้”
“ารัสินมันเิึ้นแล้ว” าน์พิาบอ “ทำใเสียเถอะุ”
“ทำใเหรอ!?” ้อภพะโนใส่าน์พิาทันที ทำเอาเธอใ “ผมะทำใไ้ไ? นั่นมันลูน้ออผมนะ!! พวเาเป็นลูน้อที่ื่อสัย์ับผม!”
“ันเ้าใ!” าน์พิา็ึ้นเสียใส่้อภพเหมือนัน “แ่ะให้ทำยัไล่ะ? ็พวเาเลือทาอพวเาเอ”
“พวเสื้อแโหร้ายยิ่นั” ้อภพบ่นออมา “พวมัน้อารอยาเห็นเพื่อวามสะใเท่านั้น!”
าน์พิาเินเ้ามาบบ่าอ้อภพอีรั้ ่อนะล่าว้วยน้ำเสียที่เบาล “ประเทศนี้ ปรอ้วยระบอบประาธิปไย ประานเป็นให่ ุ้อเ้าใ้วย”
้อภพส่ายหน้าพลาเินเ้าห้อน้ำไปเลย าน์พิาเอ็ไ้แ่ถอนหายใ เธอหวัว่า้อภพะลับมาเป็นปิโยเร็ว
ฝ่ายสุธิพลับสุธิาทีู่่าวรายานถ่ายทอสารประหารพวมนุษย์่าาวที่ทำผิ สุธิาถึับเอ่ยออมา “ทำไมล้อนั่าวถ่ายทอภาพแบบนี้ออมาไ้? นี่มันโหเินไปแล้ว”
“็พวนั่าว็เป็นเสื้อแเหมือนันน่ะสิ!” พ่ออเธอบอ้วยอารม์ุนเียว เารู้สึโรธมา “นายฯ ็นะ อนุมัิเรื่อนี้ไ้ไไม่รู้?”
“หนูว่านายฯ ไม่อยาทำหรอ เาเอ็ูเป็นพวเสื้อน้ำเิน” สุธิาบอ “แ่ถูันาประานนไม่ไหว เา็เลย้อัสินใทำ ถ้าเาไม่ทำ พวเสื้อแ้อไล่มนุษย์่าาวออไปารุเทพฯ แน่นอน่ะ”
สุธิพลไม่อยาูภาพนั้นอีแล้ว เาเินลับเ้าไปในห้อทำานอันรรุรัอเา ส่วนสุธิาูโทรทัศน์่อ เธอไม่พอใที่่าวถ่ายทอให้เห็นารประหารแบบเ็มๆ า สัมลายเป็นอะไรไปแล้ว? เรื่อรุนแรแบบนี้ทำไมถึไม่มีารเ็นเอร์? แ่ันายออมาให้เห็นัๆ ไปเลย
เธอถอนหายใ พลาิ่อไปทาธีรเเพื่อะอวามเห็นอเา แ่เาไม่รับสาย ในอนนั้นเอ มือถืออธีรเที่อยู่บนหัวโ๊ะในห้อพัฟื้น็ัึ้น นาพยาบาลที่เ้ามาูแลเามอเห็นมือถืออธีรเส่เสียร้ออยู่ เธอ็ถือวิสาสะรับสายแทน
“สวัสี่ะ” นาพยาบาลล่าวออไป ทำเอาสุธิาุน
“เอ่อ แล้วุธีรเ เ้าอเรื่ออยู่ไหนละะ?”
“อ๋อ เาบาเ็บนอนอยู่ที่โรพยาบาล่ะ” นาพยาบาลล่าวออไปอย่าไม่ไ้ิใอะไร แ่สุธิาถึับใทันที
“บาเ็บ? เาเป็นอะไรมาหรือเปล่า? แล้วบาเ็บไ้ไ!?” สุธิาถามรัวนนาพยาบาลไม่อาอบไ้ทั้หม เธอเลยถามว่าเาพัอยู่โรพยาบาลไหน? พอรู้แล้ว เธอ็รีบเปลี่ยนุไปโรพยาบาลนั้นทันที
เธอเ้ามาที่แผนประาสัมพันธ์อโรพยาบาล และบอให้เ้าหน้าที่ามหาว่าธีรเพัห้อไหน? พอรู้เ้า เธอ็ึ้นลิฟ์ไปทันที ่อนะเปิประูเ้ามาในห้อพัฟื้นอธีรเ เห็นเามีผ้าพันแผลเ็มัว สุธิาถึับยมือุมปา
“ุธี!” เธอวิ่ไปเาะอบเีย แ่ธีรเยัสลบอยู่ สุธิาเอามือุมปา่อนที่น้ำาะไหลรินออมา
“ุธี อย่าเป็นอะไรนะ!” เธอร้อ “ถ้าุเป็นอะไร ัน....”
แล้วสุธิา็ยืนเฝ้าธีรเอยู่อย่านั้นเป็นเวลานาน นุหมอเ้ามารวอาาร เธอัถามับุหมอไปเรื่อยๆ นฝ่ายเธอเริ่มวาใ เธอ็เลยเินทาลับ
หลัาเสร็สิ้นารประหารมนุษย์่าาวทั้หมแล้ว บรราพวเสื้อแ็สาแ่ใอย่ายิ่ ศพอมนุษย์่าาวทั้หมถูลำเลียไปไว้ในห้อับิอโรพยาบาล ฝ่ายาน์พิา เธอไม่ล้าเปิโทรทัศน์ู่าว เพราะลัว้อภพะอาละวาึ้นมาอี ้อภพไ้แ่นั่อยู่เยๆ มานานแล้ว ไม่ื่มน้ำ ไม่ิน้าว ไม่ทำอะไรเลย
“ไม่เอาน่า ุภพ” าน์พิาเินเ้ามาหาแล้วนั่้าๆ เา “ันรูุ้เสียใ แุ่้อพับ้านะ เี๋ยวะป่วยเอา”
“ป่วย็ี ะไ้ายๆ ไปเลย” ้อภพบอออมาเสียแ็ “ะไ้ามลูน้อผมไปไล่ะ”
าน์พิาส่ายหน้าทันที “ุะายไม่ไ้ ถ้าุายแล้วันะอยู่....”
เธอพูไม่บ ้อภพหันมามอหน้าเธออย่าประหลาใ เธอะพูว่าอะไรหรือ?
“ถ้าุายแล้ว ใระูแลัน?” าน์พิาแ้ประโยอัวเอ “อย่าลืมสิ ุมีหน้าที่้อปป้อันนะ”
“แ่ผม็ปป้อลูน้อผมไม่ไ้” ้อภพล่าว “ผมมันแย่เอ เรื่อแ่นี้็ยัทำไม่ไ้”
าน์พิาถอนหายใ ่อนะถาม “ุะินอะไรไหม? ุยัไม่ไ้ิน้าวเที่ยเลยนี่”
“อเถอะ ุาน์” ้อภพอร้อ “ผมอยาอยู่นเียว”
าน์พิามอเาอย่าสสาร ถ้าเธอเป็นเา็เสียใไม่แ่าันที่ลูน้ออัวเอ้อมาถู่าาย ฝ่าย้อภพ เาโรธพวเสื้อแอย่ามาที่บัับให้มีารประหารอันโหร้ายแบบนั้น แ่เาเอ็ทำร้ายมนุษย์ไม่ไ้
พอีมีมือถือเ้ามาหาาน์พิา เป็นมานพนั่นเอที่โทรมา าน์พิาเินถือมือถือออไปาห้อ แล้ว็ุยนอห้อพัอเธอ
“าน์ ุภพเป็นไบ้า?” เาถามึ้นมาผ่านมือถือ
“แย่” เธออบไ้ำเียว “เอาแ่โทษัวเออยู่นั่นว่าไม่สามารถ่วยเหลือใรไ้เลย วามริมันใ่วามผิอเาที่ไหนัน?”
“อืม น่าสสารเนาะ” มานพพู “าน์็พยายามปลอบใเาหน่อยสิ”
“าน์ทำสุวามสามารถแล้ว แ่ไม่ีึ้นเลย” เธอบอ “้อใ้ระยะเวลาเยียวยาบาแผล”
หลัาุยอะไรันอีนิหน่อย มานพ็วาสายไป าน์พิาเินลับเ้าไปในห้อ ็พบว่า้อภพเปิโทรทัศน์ู่าวไปแล้ว าน์พิาเห็นเ้า็ใ แ่ฝ่าย้อภพูเยๆ ไม่ไ้ปริปาใๆ ออมา
ใน่าวรายานเรื่อารประหารมนุษย์่าาว และไปสัมภาษ์วามเห็นอพวเสื้อแนหนึ่ ผู้ายนหนึ่ที่เป็นเสื้อแล่าวออมาว่า “สะใรับ พวมันสมวรไ้รับารทรมานอย่าถึที่สุแล้ว ับสิ่ที่พวมันทำลไป”
้อภพหยิบรีโมทปิโทรทัศน์ทันที าน์พิาเอ็ิว่าเาน่าะทำแบบนั้นอยู่แล้ว เธอัสินใไม่ยุ่ับ้อภพไปพัหนึ่ ่อนะเินไปล้าานในรัว ะที่้อภพนั่อยู่บนเียแล้วไม่พูอะไรออมาเลย
พวเสื้อแรู้สึพึพอใับารทรมานนัโทษมนุษย์่าาว่อนะเสียีวิ พวเาล้มเลิารประท้วและเริ่มะอ่อนำลัล นายฯ สมภพถอนหายใอย่าโล่อที่พวเาไม่ไ้เรียร้อให้มีารไล่มนุษย์่าาวออไปอีแล้ว
รัวิทย์เาะประูห้ออสมภพ ่อนที่สมภพะเิเาเ้ามา รัวิทย์ยมือไหว้สวัสีสมภพ สมภพเอ็รับไหว้อบเ่นัน
“หวัว่าุไม่โรธนะที่ผมทำำสั่แบบนั้นลไป?” สมภพถาม
“ไม่หรอรับ ทาเรา่าหาที่ผิเอ” รัวิทย์ว่า “และ็้ออบุท่านนายฯ ้วย ที่ไม่ไล่เราออไป”
สมภพถอนหายใออมา เาเอ็รู้สึสสารมนุษย์่าาวที่ถูประหาร้วยวิธีทรมานแบบนั้นเหมือนัน “ยัไผม็ยัเป็นเสื้อน้ำเินอยู่ ุไม่้อห่วหรอ”
“้ออบุมานะรับ” รัวิทย์ล่าวอีรั้ สมภพเลยบอว่า
“เรื่ออาารมนุษย์่าาวที่พัทลายไป ผมะให้ลับมา่อมแมใหม่ให้เหมือนเิม”
รัวิทย์พยัหน้า สมภพะะถามว่าอนนี้เาพัอยู่ที่ไหน? แ่รัวิทย์็บอลาเาและเินออไปเสีย่อนแล้ว สมภพนัุ่มมับ้วยวามเรีย เารู้สึปวศีรษะ เพราะมีเรื่อถาโถมเ้ามามาเหลือเิน
ฝ่ายไพโรน์็แอบไม่พอใที่นายฯ สั่ประหารพวมนุษย์่าาวามใพวเสื้อแ เาิว่าสมภพะใ้วิธีที่โหน้อยว่านี้ ไม่ิว่าะทำามวาม้อารอพวเสื้อแ มันทำให้เาไม่พอใ ภัทรเทีู่่าวอยู่ ็หันมาทาไพโรน์
“พวมันรุยทาไว้ให้ละ” ภัทรเล่าวอย่าีใ “พอานี้่อไป ็เป็นิวอันที่ะไ้ยึรอโลนี้เสียที”
ไพโรน์หันมาาอโทรทัศน์ เาไม่่อยสบอารม์เท่าไหร่ที่เรื่อเป็นแบบนี้ แบบนี้นายฯ สมภพ็ไม่โนประานันอีแล้ว นั่นทำให้เาไม่พอใ
“เฮ้” ภัทรเเรียไพโรน์ “อย่าลืมที่สัาันไว้ล่ะ”
“ไม่ลืมหรอ” ไพโรน์ล่าวอย่าไม่ิอะไร ่อนะเินไปเ้าห้อน้ำในบ้านอัวเอ เามอูัวเอในระ ่อนะเปิ๊อน้ำล้ามือ ฝ่ายภัทรเ เาไม่เรลัวเรื่อที่ะถูับประหารเลย เา้อเอาโลใบนี้มาเป็นอเาให้ไ้
“อยูสิ” ภัทรเว่าึ้น “ันะเอานะให้ไ้ ไอ้พวเสื้อแ พวมัน้อายทั้หม!”
เาล่าวออมาแบบนั้นและหัวเราะร่า โยไม่รู้เลยว่าำลัถูไพโรน์หลอใ้ และะัารปิปาเาทีหลั ฝ่ายไพโรน์ไ้ยินเสียหัวเราะนั้น เา็ส่ายหน้า
“ไอ้มนุษย์่าาวหน้าโ่” เาว่าออมา “อีเี๋ยวแ็หมประโยน์แล้ว แล้วันะปิปาแเอ”
ความคิดเห็น