คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : มองมุมใหม่
อนที่ 69 – มอมุมใหม่
พวปอภพำลัพบปัหา เพราะอาหารที่สะสมมาเริ่มเหลือน้อยลอีแล้ว ูาำนวนนที่ไม่เล่นเมในห้อ ปอภพถึับยมือุมหน้าผา เมื่อมอเห็นอาหารระป๋อที่เหลืออยู่ไม่ี่ระป๋อ ส่วนอาหารอื่นๆ ็เริ่มหมเหมือนัน
วรรวลีเอ็สัเเหมือนัน เธอมอปืนอัวเอในมือ ่อนะบอึ้นมา “สสัย้อหาเวลาไปหาอาหารอีแล้วน่ะสิ”
ปอภพหันหน้ามามอวรรวลี แล้วเา็ถอนหายใ นภัทรับวรรวลี้ออาสาออไปแน่อยู่แล้ว และเาะปล่อยสอนนี้ให้ออไป้านอสอนไม่ไ้เ็า
“ั้นเราออามหาอาหารเถอะ” ปอภพว่า “พี่ภัทร พี่วรร ะไปใ่ไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว” วรรวลีระับปืนในมือ “พี่ะอยุ้มรอทุนเอ”
“พี่ภพะออไป้านออีแล้วเหรอ?” วันวิสาที่ถือแผนที่ถามึ้น เธอไม่อยาให้แผนที่ับเาเลยเพราะเป็นห่ว “ะออไปทำไม? อันราย”
“แ่ถ้าไม่ออไปะอันรายว่านะ” ปอภพบอ “เราะอายันเสีย่อน แล้วอีอย่า ้อรีบามหาอาหาร เพราะผู้เล่นนอื่นอาะหยิบแย่ไปแล้ว็ไ้”
ำพูอปอภพไม่ไ้ทำให้วันวิสาสบายใึ้น ปอภพอแผนที่ฤหาสน์าวันวิสา ่อนที่เาะออไปับนภัทรับวรรวลี ทั้สามนเินไปสำรวห้อที่ยัไม่เยสำรวเพื่อหาอาหาร
ทา้านอีฝั่หนึ่อฤหาสน์ อาธรับพรรพว็ำลัเินไปมาในฤหาสน์ อาธรเปิประูเ้าไปในห้อหนึ่็พบว่าเป็นห้อที่เาเยเินเ้ามาแล้ว
ธนพรถึับทรุัวลับพื้น อาธรเห็นันั้น็ใ รีบมาประอัวเธอ
“ุพร เป็นอะไรหรือเปล่า?” อาธรถาม ะที่อาร ศรีธราและเ่นวหันมามอ้วย
“เหนื่อย” ธนพรอบออมาำเียว “นี่เราำลัเินวนเป็นวลมนะ”
อาธร็พอรู้เหมือนัน แ่เาไม่อยาบอให้ทุนเสียำลัใ เาเลยพูออมา “เี๋ยวเราลอไปทาอื่นไหม? อาะเออีทา็ไ้”
“ปล่อยันไว้รนี้แหละ” ธนพรพูอย่ายอมแพ้ “ันยอมแพ้แล้ว”
“ไม่เอาน่า ุพร” อาธรให้ำลัใเธอ “อย่าเพิ่ยอมแพ้สิ เรายัมีทา”
“แ่าระหาเหรียราทั้หม มันะเป็นไปไ้ยัไ?” ธนพรถามลับ “เป็นไปไม่ไ้หรอ ้อทำไม่ไ้แน่ๆ”
“ุยัไม่ลอทำเลย” อาธรบอ อารเอที่็หมหวัแล้วเ่นัน็พูึ้น
“เหมือนทีุ่พรว่านั่นแหละ เราหาเหรียที่เหลือไม่เอหรอ”
อาธรหันมามออารอย่าไม่พอใที่อารัำลัใอธนพร ศรีธรายมือุมอ ่อนะล่าวออมา
“หรือเรา้อ...” เธอพูออมาอย่ายาลำบา “่าันริๆ”
ทั้สี่นหันวับมามามอเธอทันที ่อนที่เ่นวะเอ่ยออมา “ุศรีพูอะไรออมาน่ะ? เราะ่าันไ้ยัไ?”
“ใ่” อาธร็เห็น้วย “เรา้อรอไปพร้อมๆ ันสิ”
“แ่สภาพอาาศ็เป็นแบบนี้ แล้วเรือ็ไม่มี” ศรีธราบออย่าสิ้นหวั “ถึสภาพอาาศะีึ้น แ่เราะว่ายน้ำออไปาเาะ ไปึ้นฝั่ เป็นไปไม่ไ้หรอ เราะเหนื่อยนมน้ำัน่อนน่ะสิ”
ธนพรมอศรีธราอย่าหวาระแวที่เธอมีวามิเ่นนี้ ฝ่ายศรีธรา็รู้ีว่าที่พูมามันผิ แ่มัน็เป็นเรื่อริ ถ้าไม่่าันให้ายให้หม ็ไม่มีทาออาเาะไ้
“แล้วุะ่าพวเราเหรอ?” อารถามศรีธรา ศรีธรา็ส่ายหน้า
“ันสัหารนไม่เป็นหรอ่ะ” เธอบอ “แ่ันลัวัวเอะถูสัหารมาว่า”
“พวเราทุน็่านไม่เป็นเหมือนัน” เ่นวบอ “ันว่า พยายามหน่อยเถอะ ทุน มันอาะมีทาออ็ไ้ ใระไปรู้?”
“ไอ้ประูบานนั้นน่ะเหรอ? มีบานเียวที่ะนำออไป้านอไ้” ศรีธราว่าึ้น “แหม นาะออไปาฤหาสน์ ็ยัมีลูเล่นอี เ้าอเมนี่ลาริๆ”
“ไปมมันทำไม ุ?” อารว่าอย่าไม่พอใ “พวมันอยาเห็นเรา่าันนะ”
“พวเา้อเป็นโริแล้วล่ะ” อาธรบอออมา “นปิที่ไหนะูน่าันเอ นี่มันผิปิัๆ”
“นั่นสิะ” เ่นว็เห็น้วย “แบบนี้มันผิปิแล้ว แล้วนที่ผิปิแบบนี้ ะยอมปล่อยเราออไป่ายๆ หรือเปล่า?”
ไม่มีใรอบำถามเ่นวในอนนี้ไ้ อาธรุแนธนพรให้ลุึ้นยืน แ่เธอลับนั่่อ
“ปล่อยันไว้แบบนี้แหละ ันเหี่ยวแห้ายบนเาะนี้” ธนพรว่าแล้ว็หลับาล อาธรเลย้ออุ้มเธอึ้นมาเลย ทำเอาธนพรุน
“น่า อย่าเพิ่ยอมแพ้” อาธรให้ำลัใเธออีรั้พลาหันไปมออาร ว่าเาพูอะไรไม่ีออมาอีหรือเปล่า? “เรา้อามหาเหรียรานเอแน่นอน ผมเื่ออย่านั้น”
“เฮอะ” ธนพรส่เสียออมา “ะเป็นไปไ้เหรอะ?”
“เป็นไปไ้สิรับ อแ่เราพยายามหาริๆ” อาธรว่า “รับรอเรา้อหาเอแน่”
ทา้านปอภพ พวเา็ออามหาอาหารแ่็ไม่เอเลย ปอภพิว่านัเล่นเมนอื่นอาะแย่ไปแล้ว็ไ้ พอรู้ว่าไม่มีอาหาร ็ยิ่ทำให้เาหิว อาหารมื้อเย็นที่ินไปเมื่อรู่ ไม่ไ้ทำให้อิ่มเลย
นภัทรมอเห็นสีหน้าปอภพเป็นแบบนั้น เา็บอ “น้อภพ อย่าเพิ่ยอมแพ้ เรา้อเออาหารบ้าแหละ”
ปอภพเอ็พยัหน้า ะวรรวลีึ่ทำหน้าที่ถือแผนที่ในฤหาสน์ แล้ว็้นหาอินไป้วย แล้วเธอ็พบถุใส่นมปัอบรอบอยู่ถุหนึ่ เธอหันมาเรียปอภพับนภัทร
“ันเอแล้ว่ะ” วรรวลีแสถุใส่นมปัอบรอบใหู้ แู่าปริมา น่าะน้อยเินไป นภัทรบอว่า้อหาให้ไ้อี ยิ่หาไ้เยอะเท่าไหร่ยิ่ี
ปอภพพยายาม้นามโ๊ะและู้เสื้อผ้าเผื่อะมี แ่ส่วนให่ อาหารถ้าหาเอริ มัน้อถูวาไว้ในที่โล่อยู่แล้ว ไม่ไ้่อนอยู่ในลิ้นัโ๊ะหรือามู้หรอ เมื่อิไ้ันั้น เา็หา่อไป
แล้วปอภพ็เอเ้าับ้าวล่อล่อหนึ่ เป็น้าวราะเพราไ่ เารีบวยมันออมา ่อนะิอะไรสัอย่า เาเปิฝาล่อู ็พบว่าอาหารเย็นืหมแล้ว ไม่รู้หมอายุหรือยั?
“พี่ภัทร พี่วรร ผมเอ้าวล่อ แ่...” ปอภพเรียทั้สอให้เ้ามาในห้อ “แ่ผมไม่รู้ว่ามันินไ้หรือเปล่า?”
นภัทรเลยเ้ามาและลอสูมลิ่นออาหารล่อ ่อนะหยิบ้าวมานิหน่อยแล้วลอินู พบว่ามันยัไม่บู เา็เลยบอให้ปอภพเอาอาหารล่อใส่ระเป๋าสะพายอเาเสีย
ทั้สามออามหาอาหารนเหนื่อย นภัทรเริ่มรู้สึเ็บที่แนอีแล้ว เป็นเพราะออแรที่แนเยอะเินไป ปอภพเห็นันั้น เา็ิว่าพอแ่นี้่อนีว่า ให้นภัทรไปพับ้า ่อนที่แผลเาะอัเสบไปมาว่านี้
“นั่นสิ พอแ่นี้ีว่า” วรรวลี็เห็น้วยับปอภพ “ุภัทร ลับห้อเถอะ เรามาไลพอสมวรแล้วนะ”
นภัทรรู้สึโมโหัวเอที่อ่อนแอปานนี้ เาอยาะหาอาหาร่อ แ่แผล็เ็บเหลือเินนแทบะทนไม่ไหว เาเลยำ้อล้มเลิาร้นหาอาหาร แล้วลับไปยัที่บาน แ่แล้ว ในะที่เาำลัะออาห้อ ็พบพิมพ์พรรับเมธวินเินเ้ามาในทาเินพอี ปอภพหันไปเห็น็ใ
“พวเรา! หนีเร็ว!!”
ปอภพร้อัลั่นและรีบสะพายระเป๋า่อนะออวิ่ วรรวลีเห็นันั้น็เลยวิ่าม แ่เธอลืมนภัทร ฝ่ายนภัทร็พยายามเอามือุมบาแผลที่แนและออแรวิ่เหมือนัน
มีเสียปืนลั่นัามพวเามา พิมพ์พรรออวิ่ไปและยิระสุนใส่พวอปอภพ แ่เะบุที่ระสุนไม่ไ้ทำอะไรพวปอภพไ้เลย เมธวินเินอย่า่อยๆ ามพิมพ์พรรไป เพราะเามีบาแผลบาเ็บที่ท้อ ็มอไม่เห็นพิมพ์พรรเสียแล้ว
“เฮ้ย! แไปไหนน่ะ?” เมธวินร้อถาม พิมพ์พรรที่ัวเอ็เ็บาเหมือนัน แ่เธอ็ไล่ล่าอย่าไม่หยุ เธออยาะรู้ว่าพวนภัทรบานอยู่ที่ไหน? ฝ่ายพวนภัทร็รีบวิ่ลับไปยัห้อบานอัวเอ โยไม่รู้เลยว่าพิมพ์พรรามมาเอนไ้
ปอภพรีบเปิประูเ้าไปในห้อ พานภัทรับวรรวลีเ้ามา ่อนะปิประู แ่แล้วลอนประู็เิแึ้นมาพร้อมับเสียปืนลั่น พิมพ์พรรใ้ปืนยิไปที่ลอนประูนทำเอาประูเปิไ้ เธอ้าวเ้ามาในห้อ นอื่นๆ ที่เห็นเธอเินเ้ามา่า็พาันใ
พิมพ์พรรไม่รอที่ะพูอะไรแล้ว เธอยปืนเล็ไปที่สุนันธา่อนนแร ่อนะลั่นไ แ่สุนันธา้มหลบระสุนไ้ทัน ปอภพทำอะไรไม่ถู เาถือปืนลอิิพษ์ไว้ในมือ ิิพษ์ที่เห็นเหุาร์ เา็รีบลุึ้นมา แล้วแย่ปืนลไปามืออปอภพทันที
“อย่าทำอะไรพวเานะ” ิิพษ์่มู่ออมา พลาเล็ปืนลไปที่พิมพ์พรร เธอเห็นอาวุธที่มีอานุภาพสูว่าอเธอมา็ะัไป เธอเริ่มรู้สึแล้วว่าเสียเปรียบ ทั้นภัทรและวรรวลี่า็เล็ปืนมาทาเธอเ่นัน
“เอะ!” แล้วพิมพ์พรร็ออไปาห้อ ทำเอานภัทรโล่ใ เายมือปาเหื่อที่ไหลบนหน้าผา ะที่ปอภพไปรวสอบประู ็พบว่ามันปิไม่ไ้แล้ว
“อบุนะ ุพษ์” ปอภพหันมาอบุิิพษ์ที่่วยเหลือพวเาไว้ แ่ิิพษ์ไม่ไ้ว่าอะไร เาืนปืนลให้แ่ปอภพ แ่ปอภพบอว่า
“นั่นมันปืนอุ เ็บไว้ับัวเอีว่า”
ีริและสุนันธา าที่เยสสัยในัวิิพษ์ว่าเาะ่าทุนหรือเปล่า? แ่็เห็นแน่ัแล้วว่าิิพษ์ไม่ทำร้ายพวเาแน่นอน แ่ะ่าพิมพ์พรรแทน ีริ็ถอนหายใ ่อนที่ะ่อยๆ ลุึ้นอย่ายาลำบา เพราะเป็นแผลที่า แล้วเินไปหาิิพษ์
“อโทษนะ” ีริว่าึ้นเสียเบาพลาเาศีรษะที่มีแ่ผมสีำ “ันรู้แล้วว่าแไม่่านในห้อนี้”
ฝ่ายิิพษ์็มอหน้าีริ ่อนะเบือนหน้าหนีไปทาอื่น ีริถอนหายใอีรอบ ่อนะเินเยๆ เ้ามานั่ับแพรวา ฝ่ายแพรวา็รู้สึยินีที่ีริเ้าใับิิพษ์เสียที
สุนันธา เธอ็อยาอโทษ้วย เธอเลยลุไปหาิิพษ์ ่อนะบอ “อบุนะที่่วยพวเราไว้ แล้ว็ทุสิ่ทุอย่า”
“แไม่้ออบใันหรอ เพราะยัไในสายาแ ันมัน็ั่ว้าอยู่ี” ิิพษ์บอออมา สุนันธาเลยถอนหายใออมา้วย
“ันมอุใหม่แล้วล่ะ” สุนันธาบอออมา “ไม่้อโรธนะ ันเื่อว่าทุนเื่อใุแล้ว”
วรรวลีไ้ยินแบบนั้น เธอ็หันไปมอสุนันธาับิิพษ์ เมื่อรู่ ิิพษ์็่วยพวเาไว้ริๆ ถ้าิิพษ์ไม่มีปืนลในมือ รับรอว่าพิมพ์พรร้อัสินใยิ่อสู้แน่ เธอรู้สึอบุิิพษ์ในใ ะที่ปอภพึ่ทำอะไรไม่ถู็เ้าไปอบุิิพษ์เ่นัน
“อโทษนะรับ ผมมีปืนในมือ แ่ไม่ล้ายิใร” ปอภพบอับิิพษ์ ฝ่ายิิพษ์็หันมามอเา ่อนะเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“แล้วเออาหารมั่ไหมะ?” แพรวาถามออมา นภัทรับปอภพมอหน้าัน ่อนะเลยวามริ
“มัน็เอ” นภัทรบอ “แ่เอน้อยมา ผมาว่าผู้เล่นเมนอื่นๆ หยิบวยอาหารไปแล้ว”
แพรวาถอนหายใออมาอย่าปล “อย่าั้นหรือะ?” เธอถามนภัทร่อนะบอ “ั้นเรา้ออายที่นี่แน่เลย ้อเป็นแบนนั้นแน่ๆ”
นภัทร็ไม่รู้ะพูอย่าไรเพื่อปลุใทุๆ น มีแ่เา ปอภพ และวรรวลีเท่านั้นที่เื่อว่ายัมีทารออยู่ ส่วนที่เหลือทั้หม ่าสิ้นหวัันหมแล้ว และิว่าะายที่นี่แน่นอน
“โอ๊ะ!” นภัทรลืมไปเลยว่าัวเอำลัเ็บบาแผลที่้นแน เาเลยอร้อให้แพรวาทำแผลให้เาใหม่ แพรวา็ัารทำแผลให้เาใหม่เสีย นนภัทรเริ่มะหายเ็บมาบ้าแล้ว
“ุภัทร อย่าออแรมานัสิ เี๋ยวแผล็อัเสบไม่็ิเื้อันพอี” แพรวาบออย่าเป็นห่ว แ่นภัทรส่ายหน้า
“ห้อนี้ไม่มีู้เย็นสินะ?” นภัทรเอ่ยึ้นมา่อนะหันไปบอปอภพ “น้อภพเอา้าวล่อออมาสิ”
ปอภพเลยเอา้าวล่อออมาาระเป๋า แล้ว็เอามาวาไว้บนโ๊ะ ทุนมอไปที่้าวล่อนั่น ่ามอ่า็รู้สึหิว เพราะมื้อเย็นินไปนิหน่อยเท่านั้นเอ แ่็ไม่มีใรล้าไปหยิบมันึ้นมาิน
“มีนมปัอบรอบ้วย่ะ” วรรวลีบอ “ใรหิว็ินไ้”
“ันเห็นแ่ัวไม่ไ้หรอ่ะ” แพรวาว่า สุนันธา็บอ้วย
“ใ่ ัน็เห็นแ่ัวไม่ไ้ พวุินๆ ันไปเถอะ”
“แ่ผมรู้ว่าุหิวนะ ุนัน” นภัทรบอึ้นมา ทำเอาสุนันธาหันวับมามอนภัทร ว่าเารู้ไ้อย่าไรว่าเธอำลัหิว แถมหิวมา้วย
“ุินนมปัอบรอบไปเถอะ” นภัทรพยายามะยั้นะยอ “น่า เี๋ยวะไม่สบายไปเสีย่อน มันะลำบาทีหลั”
แล้วนภัทร็ยื่นนมปัอบรอบให้แ่สุนันธา เธอ็รับไปพลาีถุออและินเ้าไปอย่าหิวโหย ่อนะื่มน้ำลไปเพียแ่อึเียวเท่านั้น แล้ว็วาวน้ำไว้ามเิม
“มีนมาเินไป อาหารถึเหลือน้อยลว่าเิม” ีริว่าออมา ทำเอาทุนหันหน้ามามอเา นีริใว่าพูอะไรผิไปหรือเปล่า?
“เอ่อ ผมพูอะไรผิเหรอ?” ีริถาม
“ไม่ไ้พูผิ” นภัทรล่าว “มันเป็นวามริ สมาิเราเยอะึ้น อาหาร็้อเหลือน้อยลเป็นธรรมาอยู่แล้ว”
ีริมอไปรอบๆ ห้อ ในห้อนี้มีนหลายน แ่รั้นะบอว่าให้ไล่ใรสันออไป มัน็ูะน่าเลียไปหน่อย ีริถอนหายใ เาไม่ล้าไล่ใรออาห้อนี้หรอ
“แล้วแบบนี้ะทำไี?” ปอภพถามึ้นมา “ยัยปีศานั่นรู้แล้วว่าเราหลบอยู่ที่นี่”
“ริ้วย” นภัทรเลยพูึ้นอย่านึไ้ “เรา้อย้ายห้อันแล้วล่ะ ่อนที่ยัยนั่นะามมาหาเราอีที”
ะเียวัน ทาพิมพ์พรร็เินลับไปทาเิมเพื่อะไปหาเมธวิน ็พบเาำลัยืนเอามือุมท้ออยู่บนทาเิน พิมพ์พรรส่ายหน้าอย่ารำา
“เป็นัวถ่วริๆ นะ แน่ะ” พิมพ์พรร่าว่าเมธวินออมา ฝ่ายเมธวิน็ออะอารม์เสีย เาอลับไป
“แล้วันอยาโนยิะเมื่อไหร่ล่ะ?” เาอบโ้พิมพ์พรรไป ่อนะทำหน้าเ็บปว เาเอามือุมท้อ พิมพ์พรรที่เห็นันั้น ็ว้าระเป๋ายาึ้นมา
“มานี่” เธอเรียเมธวิน “มาทำแผลใหม่ัน”
“อะไร? ทำอีแล้วเหรอ?” เมธวินถามอย่าไม่่อยไว้ใ
“หรือแอยาายอนนี้?” พิมพ์พรรถามอย่าไม่พอใ “เอ้า! เลิเสื้อึ้น แล้วันะพันผ้าพันแผลให้ใหม่”
เมธวิน็ทำามอย่า่วยไม่ไ้ หลัาปมพยาบาลเสร็แล้ว พิมพ์พรร็ยืนึ้นพร้อมับปืนในมือ “แรู้สึีึ้นหรือยั?”
“เออ ีึ้นแล้ว” เมธวินบอ “อบในะที่่วย”
“ไม่้ออบใหรอ” พิมพ์พรรบอ “ัน่วยแ็ริ แ่สุท้าย เรา็้อหันปืนใส่ันอยู่ีนั่นแหละ”
เมธวินไ้ยินอย่านั้น็อึ้ไป ะที่พิมพ์พรรทำท่าะลุึ้น เาเลยะลุไป้วย
“ไม่้อ แอยู่ที่นี่แหละ ันหิวแล้ว ันะไปหาอาหาร” พิมพ์พรรบอ “แเอ็หิวไหม?”
เมธวิน่อยๆ พยัหน้า พิมพ์พรรเลยบอ “เี๋ยวันลับมา นั่รนี้อย่าไปไหน แล้วันะลับมาพร้อมับอินเอ”
เมธวินเฝ้ามอูพิมพ์พรรเปิประูห้อออไป แล้วเา็เอามือุมบาแผลที่ท้อ มันหายเ็บไปริๆ เหมือนัน
ทา้านปอภพ นภัทรที่ถือแผนที่นำทาทุน็เินหาห้อที่เหมาะสมะเป็นสถานที่บานใหม่ เามอูในแผนที่็เอห้อห้อหนึ่ มัน่อน้าว้าให่ เาเลยัสินใะเอาห้อนี้
เมื่อเปิประูเ้าไป็พบว่าห้อมื นภัทรพยายามลำหาสวิท์ไฟนเอ พอเาเปิ ็พบว่าห้อนี้เป็นห้อว่าและว้าวามา ไม่มีใรอยู่ในห้อนี้ นภัทรวัมือเรียพรรพวให้เ้ามาในห้อทันที
“ฮ้า! มีแอร์้วย” ปอภพเอ่ยอย่าีใ เพราะเาเห็นเรื่อปรับอาาศที่ิั้บนผนั เาเินไปหารีโมทเปิเรื่อปรับอาาศ ่อนะทำารเปิเรื่อปรับอาาศเสียแล้วปรับอุหภูมิให้เย็น ทุนที่เหนื่อยล้า็เินมานั่ลาห้อพร้อมๆ ัน ปอภพวาระเป๋าสะพายล ่อนะเอา้าวล่อออมาาระเป๋าอเา
แล้วพวเา็ไม่มีอะไรทำเ่นเิม แพรวาิว่าะวนนอื่นเล่นไพ่ีไหม? เธอิแบบนั้น็เอ่ยถามออมาเลย พวนภัทร็เห็นว่าไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ็เลยเ้าร่วมเม้วย
แพวาแไพ่ให้ทุน แ่แล้ว เธอ็หันไปเห็นิิพษ์ที่หันหน้าเ้าหาำแพอีแล้ว เธอร้อเรีย “ุพษ์มาเล่นไพ่้วยันสิะ”
“ันอยาอยู่นเียว” ิิพษ์อบลับมา แพรวาเลยถอนหายใ ่อนะแไพ่นรบ ีริถามึ้นมาอย่าหวาระแว
“แล้วมีบทลโทษหรือเปล่า?”
“อืม...” แพรวารุ่นิ่อนะบอ “บทลโทษ? เอาอะไรีล่ะ?”
“อย่ามีเลย บทลโทษน่ะ” สุนันธาบอออมา “เลนันสนุๆ เถอะ”
“แ่ะสนุว่านี้นะะถ้ามีบทลโทษ” แพรวาล่าวยิ้มๆ “ั้นบทลโทษ็ือ ใรแพ้ ให้อยู่เฝ้ายามืนนี้แล้วัน”
“โห” ปอภพถึับร้อออมา “พี่ ผม็เพลียนะ”
“เอานี่แหละ เป็นบทลโทษ” แพรวาพูบ เธอ็เริ่มเมทันที “มา มาเล่นัน”
ปอภพถือไพ่ไว้ในมือ อนนี้พวเาำลัเล่นเม ‘อีแ่ินน้ำ’ ันอยู่ พวเาเล่นันไปมา สุท้ายแล้ว็เป็นปอภพที่เป็นนแพ้
“โธ่ ผมะไม่ไ้นอนริๆ เหรอเนี่ย?” ปอภพโอรว ทำเอาวันวิสาำึ้นมา
“ไม่ำนะ น้อสา” ปอภพบอับวันวิสา เธอ็เลยหยุหัวเราะ ่อนะืนไพ่ให้แ่แพรวา
“ั้นืนนี้ ทุนหลับันในห้อแอร์ให้สบายนะ ส่วนน้อภพะูแลพวเราเอ” แพรวาล่าว “น้อภพห้ามหลับเ็าเลยนะ น้อภพ้อเป็นนเฝ้ายามืนนี้”
ปอภพถอนหายใออมา เาเอ็่วเหมือนัน แ่ะทำเ่นไรไ้? ในเมื่อบทลโทษำหนออมาเป็นแบบนี้ เาเลยถอนหายใ ่อนะเินออาวไพ่ไป
ใล้เวลาหโมเย็นที่เาะสนธยาแล้ว แ่พายุ็ยัั่อเนื่อไม่หยุ ปอภพไ้ยินเสียลื่นน้ำทะเลัเ้าายหา็ทอถอนใ แล้วเา็รู้สึหิวึ้นมา แ่เาไม่ล้าบอทุน อาหารเหลือน้อยเ็มทนแล้ว
“พี่ภพหิวเหรอ?” วันวิสาถามึ้นมา เพราะเห็นเาเอามือุมท้อ “หิว็ิน้าวล่อนี่สิ”
“ไม่เป็นไรหรอ พี่พอทนไ้” ปอภพว่าึ้น “้าวล่อน่ะ เ็บไว้ให้พวสาวๆ ินเถอะ”
“มันไม่ไ้บูแน่นะ? หลายวันมาแล้ว” ีริถามึ้น นภัทร็บอว่าไม่บูแน่นอน เพราะเาิมมาแล้ว
“นั่นสิ เ็บไว้ให้พวผู้หิีว่า” ีริ็เห็น้วยับปอภพ “พวเราผู้าย สามารถทนวามหิวไ้หลายวัน พวผู้หิินอาหารันไปเถอะ”
“แหม อบุนะะ” แพรวาบอับีริพร้อมับรอยยิ้ม ีริมอรอยยิ้มอเธอ ่อนะเบือนหน้าหนีไป้วยวามเินอาย ปอภพเห็นันั้น เา็ำในใเล็น้อย
นภัทรยนาฬิา้อมือู ่อนะบอ “ทุ่มหนึ่แล้ว ้านอมืหมแล้ว”
“และพายุ็ไม่ไปเสียที” ปอภพบอออมา “เมื่อไหร่มันะเลิพัะที นี่ะเ้าวันที่สี่แล้วนะรับ”
“ใเย็นๆ น้อ เี๋ยวพายุ็ผ่านพ้นไป” นภัทรปลอบใปอภพ
“แ่็ออไปไม่ไ้อยู่ี” สุนันธาพูึ้น “อโทษนะะ ไม่ไ้ั้ใะบั่นทอนใร แ่มันเป็นวามริ”
สุนันธาว่าออมา ่อนะหันหน้าไปทาอื่น นภัทรับปอภพเอ็มอหน้าัน ทั้สอน่ารู้ีว่าะทำอย่าไรถึะออไปาที่นี่ไ้ ้อ่าันเอเท่านั้น ปอภพที่ิึ้นมาไ้ถึอนนี้ ็ถอนหายใอย่าเหนื่อยใ
ความคิดเห็น