คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เริ่มสืบสวน (รีไรท์ใหม่ ควรอ่านซ้ำ)
อนที่ 6 – เริ่มสืบสวน
วันรุ่ึ้น ยพล็ื่นนอนึ้นมาั้แ่ีห้า แม่เาำลันอนหลับสบายอยู่ สิ่ที่เาทำเป็นอันับแรือ ารมาาบาทปิทินนับวันถอยหลั อีสามเือนที่แม่เาะาไป
เามอแม่ที่นอนหลับอยู่ ่อนะน้ำาึม นี่็เ้าวันที่ห้าแล้ว ทำไมเวลามัน่าไหลไปเร็วเหลือเิน?
ยพลอาบน้ำอาบท่านสะอา ่อนะแ่ัว้วยุนัศึษาออไปเรียน เาล็อลอนประู ่อนะเินไปึ้นรถประำทาเพื่อะไปมหาวิทยาลัย
เามาถึแ่หโมเ้า ยัไม่่อยมีนัศึษานไหนมาเลย เผอิเาเอนยนาำลันั่ินนมอยู่รลานว่า เาเลยเ้าไปทั
“นา”
ฝ่ายนยนาพอเห็นเา็้มหน้าล ไม่พูอะไร เาถอนหายใ
“ยัไม่หายโรธพลอีเหรอ?” เาถาม
“เปล่า ไม่ไ้โรธ” เธอปิเสธ แ่ริๆ ใ่ เธอโรธเา
“แล้วทำไมไม่พูับพล?”
เธอลุยืนึ้นทันที
“พลมีวามลับอะไร? ทำไมบอนาไม่ไ้?” เธอว่าใส่เา เล่นเอาเาใไปเลย
“ือมัน” เาพยายามหา้อแ้ัว “ือมันบอไม่ไ้ริๆ”
“เรื่ออาบาายเหรอ? หรือเรื่ออะไรที่มันเี่ยวับนาหรือเปล่า?” เธอถามอย่าาั้น
“ไม่ พลบอไม่ไ้ริๆ” เาบอ “นาะเลิบับพล็ไ้ แ่เรื่อนี้บอไม่ไ้ริๆ”
“ลมันเรื่ออะไรันแน่? สรามเหรอ? หรือ้อามับใร?”
นยนาเือบเาถู้อแล้ว ยพลส่ายหน้า
“พลบอไม่ไ้ริๆ”
นยนาเลยเินหนีไปเลย เธอยมือปาน้ำา ร้อไห้ออมา เสียใที่ยพลไม่ไว้วาใเธอ ไม่ยอมบอวามลับให้เธอฟั
ยพลมอเธอเินาไป ่อนะถอนหายใ เาะบอนยนาไ้อย่าไรว่าร่วมมือับยมทูามล่าวิา ถ้าบอไป นยนาะเื่อเหรอ? ะหาว่าเาบ้าเสีย่อนน่ะสิ
แล้วเา็เ้ามาิน้าวเ้าที่โรอาหารนเียว ะินไป วีรวิท็ปราัวึ้นในุเรื่อแบบนัล่าวิา
“อ้าว ุวิท?” เาระิบเบาๆ “มีอะไรเหรอ?”
“ไ้เวลาออล่าแล้ว” วีรวิทบอ “ุเอาเรื่อแบบมา้วยพร้อมับอาวุธใ่ไหม?”
“ใ่รับ” เาอบ
“ถึเวลาออามล่านายสินแล้ว” วีรวิทย้ำอีรั้ “ไปเปลี่ยนเสื้อเร็ว”
ยพลเลยเินเ้าไปในห้อน้ำและเปลี่ยนเป็นุเรื่อแบบนัล่าวิา ่อนะสั่ให้ัวเอล่อหน แล้ว็เินามวีรวิทไป
“เราะเริ่มสืบาที่ไหน่อน?” เาถาม
วีรวิทหันมา “ำไว้ ่อนะสืบอะไร สืบที่บ้าน่อนเป็นอันับแรเสมอ”
เามอเห็นนภลอยู่้วย ไม่มีใรสันในมหาวิทยาลัยเห็นพวเา วีรวิทเปลี่ยนัวเอเป็นลุ่มวันและพุ่ออไป้าหน้า ยพล็ทำาม้วย พร้อมับนภล
แล้ววีรวิท็มาหยุหน้าบ้านหลัหนึ่ เป็นบ้านไม้นาสอั้น ูโทรมและเ่าแ่ เหมือนไม่มีใรลับมานานแล้ว
“นภล” วีรวิทเรียสุนั “่วยมลิ่นนายสินหน่อย ะไ้ามับมันไ้”
“ไ้” นภลอบรับแล้วัารมลิ่นรอบๆ บ้าน ส่วนวีรวิทเินทะลุเ้าไปในบ้านเลย ยพลอยาลอู้วย เาเินเ้าไปใล้ประู แล้วยื่นมือออไป ปราว่ามือเา็ทะลุประูบ้านไ้เ่นัน
สอหนุ่มเินเ้าไปในบ้าน มันทั้สปรและเ่าแ่ พื้นมีแ่ฝุ่น มีหยาไย่แมมุมเาะหลายที่ ทุอย่าอยู่ในสภาพทรุโทรม ทั้โ๊ะ ู้ เ้าอี้ เาเินามวีรวิทเ้าไป้านในห้อนอน
“นี่หรือที่อยู่อาร่อเนื่อ?” ยพลถามึ้นมา
“ใ่” วีรวิทอบ “นภล ไ้ลิ่นไหม?”
“ไ้ลิ่น แ่ามา สสัยไม่ไ้ลับมานานแล้ว” นภลว่าึ้น วีรวิทลมือรวสอบอะไรสัอย่า ยพล็ทำเหมือนัน เาเปิูามู้ ามลิ้นั เผื่อะเอเบาะแสอะไรบ้า
ทั้สอหนุ่มและสุนัหนึ่ัว ้นูนทั่วบ้าน ทั้ั้นหนึ่ทั้ั้นสอ ยพลลมาาั้นสอ เามอหน้าวีรวิทแล้ว็ส่ายหน้า
“ไม่พบอะไรเลย”
“แเราำลิ่นไ้แล้วใ่ไหม?” วีรวิทถาม “เราลอไปหาที่อื่นเถอะ”
“ที่ไหนล่ะรับ? รุเทพฯ ไม่ใ่ที่แบๆ”
ะที่วีรวิทะพู ยพล็หันไปสัเเห็นสมุเ่าๆ เล่มหนึ่ วาอยู่บนโ๊ะโทรศัพท์ เาลอเปิู สมุเ่ามาแล้ว ระาษเป็นสีเหลือรอบ มันเป็นสมุเบอร์โทรศัพท์และเบอร์มือถืออนรู้ันายสิน
“อะไรเหรอ?” วีรวิทถาม เมื่อเห็นยพลถือสมุปสีน้ำาลเ่าๆ อยู่
“นี่มันสมุเบอร์โทรอนายสินนี่” ยพลว่า “มีนอยู่ไม่ี่นเอ”
“ลอโทรไหมล่ะ?” วีรวิทเอ่ย
“ผมไม่มีมือถือ แล้วะโทรหาใร?”
“ไหนูสิ” วีรวิทเอาสมุมาายพล ่อนะรวสอบ
“มีนื่อ ป้าสั้น้วย ลอโทรูไหม?”
“็ลอูสิรับ” ยพลบอ “แ่ผมไม่มีมือถือนะ”
“ไม่เป็นไร ผมมี มือถือที่ผลิในนร็โทรหานบนโลไ้นะ” วีรวิทล่าวยิ้มๆ ่อนะหยิบมือถือึ้นมา และ่อสายไปถึเบอร์นั้น รอสัพั็มีนรับสาย
“ฮัลโหล? ใรน่ะ?” ปลายสายึ้นเสียอย่าไม่พอใ
“เอ่อ” วีรวิทโหออไป “ผมเป็นเพื่อนอนายสินน่ะ อยาะถาม...”
“เพื่อนไอ้สัว์นรนั่นน่ะเหรอ!? เลวเหมือนันล่ะสิ” อีฝ่ายะอใส่ “ไม่้อมาถามอะไร ันไม่รู้!!!”
“เี๋ยว่อนสิรับ” วีรวิทห้ามไว้ “ผม็ไม่่อยสนิทับนายสินหรอ แ่อยาถามว่า นายสินมีที่อยู่ที่อื่นนอาบ้านหรือเปล่ารับ? แ่นั้นเอ”
“ถามทำไม? มันายห่าไปั้นานแล้ว ายะไ้็ี ไอ้หลานพรร์นี้”
วีรวิทเลยเ้าใว่านี่ือาิอนายสิน เาลอถามอีรอบ
“ือผม้อารอานายสินนิหน่อยน่ะรับ” เาโหออไป “รู้ไหมรับว่าเามีที่อยู่อื่นอีหรือเปล่า?”
“เป็นเพื่อนันประสาอะไร ไม่รู้? มันอยู่ับเมียมันที่บาแโน่น”
“บาแหรือรับ?” วีรวิทถาม “ผมอยาทราบว่าที่อยู่เาอยู่ที่ไหน?”
“นี่ ะทราบไปทำอะไรยะ?” ป้าอนายสินวาใส่
“มานี่ ผมลอุยเอ” ยพลอาสา วีรวิทึส่มือถือให้
“ือ... พวผมเป็นเ้าหน้าที่ DSI น่ะรับ อโทษที่้อปิบั เราอยาหาหลัานมาประอบับีนายสินน่ะรับ”
วีรวิทมอยพลอย่าออะทึ่ เาโหไ้เนียนมา
“ายแล้ว เ้าหน้าที่ DSI หรอเหรอ?” ป้าอนายสินูะมีท่าทีอ่อนล “แล้วทำไมไม่บอแ่แร?”
“เราำเป็น้อปิบัน่ะรับ” ยพลพู “อทราบที่อยู่ที่บาแหน่อยสิรับ”
แล้วพวเา็ไ้ที่อยู่มา ยพล วีรวิทและนภลสลายร่าลายเป็นวันและพุ่รไปยัเบาแอย่ารวเร็ว
เมื่อมาถึ พวเา็เินเ้าอยามที่อยู่ที่มา ็เห็นบ้านหลัหนึ่ ป้าอนายสินบอว่านายสินอาศัยอยู่ับภรรยาื่อ อรปรียา เป็นโโยี้ประำผับแห่หนึ่ ทั้สอนัล่าวิามาที่นี่ นภลไ้ลิ่นนายสินเ็มๆ มันบอับยพลและวีรวิทว่า
“นายสินเยมาที่นี่ ไม่นานมานี้เอ!”
ยพลทำหน้าที่ เาลอระิู่ แ่รอนานประมาสามนาที ็ไม่มีใรมาเปิประู
“สวัสีรับ” ยพลลอถามออไปู “ไม่ทราบมีใรอยู่หรือเปล่ารับ?”
มีเพียวามเียบอบลับมา เามอหน้าวีรวิท
“ไม่มีใรอยู่เหรอ?” วีรวิทถอนหายใ “หรือว่าเธอย้ายออไปแล้ว”
“แ่ที่แน่ๆ นายสิน็มาที่นี่เหมือนัน ะมาหาภรรยา แล้ว็พบว่าไม่อยู่” ยพลสรุป “แสว่าทั้เราและนายสิน่า็มาามหาภรรยาอยู่เหมือนัน”
“เาะมาามภรรยาทำไม?” วีรวิทถาม “ะว่าไป นแบบนั้นมีภรรยาไ้ไ?”
“นายสินมาเอาัวภรรยาไปหรือเปล่ารับ?” ยพลถาม
“ไม่น่านะรับ ภรรยาเาะเห็นวิาไ้ไ?” วีรวิทอบลับมา “เอาเป็นว่าอนนี้ นายสินับเรามีเป้าหมายเียวันือามหาภรรยาั้นเหรอ?”
ยพลพยัหน้า เาิว่าัวเอิถูแล้ว
“แล้วภรรยานายสินไปไหนเสียล่ะ?” วีรวิทถาม “รุเทพฯ หรือ่าัหวั นี่เราไม่รู้อะไรเลยนะเนี่ย”
“ลอเ้าไปสำรวู้าในบ้าน่อนีไหมรับ?” ยพลวน วีรวิทพยัหน้า
นภลมลิ่นามห้อ่าๆ แล้ว็บอ “นายสินมาที่นี่ริๆ ้วย ไ้ลิ่นเ็มๆ เลย”
ฝ่ายวีรวิทับยพล่า็ามหาเบาะแสภายในบ้าน ในบ้านมีแ่้าวอรรุรั เหมือนไม่ไ้ัระเบียบ่อนออาบ้านไป
“ภรรยานายสินะไปไหนนะ?” วีรวิทถาม “นายสินเอ็ามหาเหมือนัน”
ทั้สอหนุ่มและหนึ่สุนั รว้น้าวอภายในบ้าน แ่ไม่มีโน้หรือระาษแปะไว้ที่ไหนเลยว่าไปไหน?
ยพลลมาาั้นสอ แล้ว็ส่ายหน้า
“ไม่พบอะไรเลยรับ”
“ั้นลอสำรวแถวนี้่อนละัน เผื่อะเอนายสิน” วีรวิทว่า
้วยเหุนี้ ทั้สอนัล่าวิาับสุนัหนึ่ัวึออาบ้านอรปรียา และออามหาไปทั่วอย แ่็ไม่พบอะไร นระทั่
“ไ้ลิ่นแล้ว!” นภลบอ “อยู่ใล้ๆ แถวนี้เอ”
วีรวิทเลยามนภลที่มลิ่นไป นภลพามาถึหน้าป้ายรถประำทา
“นี่แหละ รนี้แหละลิ่นแรสุๆ”
“มันอยู่ไหน?” วีรวิทมอ้ายมอวา “มันน่าะอยู่แถวนี้สิ”
แล้วยพล็สัเเห็น เาำหน้านายสินไม่ไ้หรอ แ่เห็นว่ามีนอยู่บนริมฟุบาทนหนึ่ มีเลือท่วมัว ำลัทำท่าะผลันอีนลไปให้รถน
“ุวิท! นั่นใ่นายสินหรือเปล่า?” เารีบถาม
“ใ่!” วีรวิทเห็น็ัาบิเปลวเพลิออมาทันที “เฮ้ย! หยุนะ แะทำอะไรน่ะ?”
ฝ่ายนายสินหันหน้ามา เาส่สายาุันไปที่ทั้สอนัล่าวิาและนภล
“แรู้ไ้ไว่าันอยู่ที่นี่?” นายสินถามเสียเรียบ ไม่ไู้หวาลัว
“นั่นไม่ใ่เรื่อสำั ลับไปับเราเี๋ยวนี้” วีรวิทถือาบิเปลวเพลิเ้ามา ฝ่ายนายสินเอ็มีาบเหมือนัน เป็นาบที่เาโมยมาาเ้าหน้าที่ในลานพิพาษานั่นเอ
“เ้ามาสิ” นายสินู่เสียเบา “แล้วันะผลันนี้ให้รถทับ”
“อย่านะ!!” วีรวิทเินเ้าไป ยพลลืนน้ำลายแล้วัาบออมา้วย ่อนะเินามเ้าไป้วย
“ไม่เื่อฟัันใ่ไหม?” นายสินพูเสียปิธรรมา ูไม่แยแสอะไร “ั้นันผลัริๆ นะ”
มีรถประำทาแล่นเ้ามาอพอี นายสินที่เป็นวิาผลัายนนั้นให้ล้มลไปลาพื้นถนน โยัีที่รถหยุเสีย่อนเลยไม่ทับ แล้วนายสิน็สลายเป็นวันสีาว่อนะรีบหายไปทันที
“ามมันไปเร็ว!” วีรวิทเร่ ยพลทำาม เาสลายัวเอเป็นวันสีำ และพุ่ามนายสินไป นายสินมาหยุ อยแห่หนึ่
“ถ้าพวแอยาายนั ็ไ้” นายสินวาาบลพื้น
“นั่นมันำพูอัน่าหา” วีรวิทถือาบิเปลวเพลิ พลาเินเ้ามาใล้นายสิน นายสินยาบึ้น เรียมัวะ่อสู้ัน ฝ่ายยพล เาเริ่มลัว ทั้ที่เยรู้สึว่าัวเอล้าึ้นมาแล้ว แ่พอมาเอสถานาร์ริลับลัว
วีรวิทปะทะาบเ้าับนายสินเ็มแร นายสินเอาาบั้นไว้ แล้ววาาบในแนววา วีรวิท้มหลบทัน ปลายาบเียผมอเาไปนิเียว
ยพลทำใล้า สะบัาบให้ิเปลวเพลิ่อนะเ้าไปร่วมสู้รบ้วย สอ่อหนึ่ แ่นายสินไม่ไ้มีท่าทีหวาลัวเลย ลับยิ้มอย่านึสนุอย่าไรอย่านั้น
แล้วนายสิน็ปัาบามืออวีรวิทหลุระเ็นไป ยพลรีบเ้ามา่อสู้ เาประาบับนายสินอย่าล่อแล่ว อนนี้วามลัวเาหายไปแล้ว
“เอ๊ะ?” นายสินหยุั่วรู่ “แมันมนุษย์นี่ ทำไมมาทำานแบบนี้?”
“นั่นไม่ใ่เรื่อ แ้อไปลนร!” ยพละโน แล้ววาาบเป็นแนววา มันรีเสื้ออนายสิน แ่รีโนเสื้อเท่านั้น ไม่ไ้โนเนื้อัว
“เ่นี่” นายสินื่นม “ลอเ้ามาอีสิ ันสนุ”
ยพลทั้ระหน่ำฟาฟันาบ แ่นายสินั้ท่ารับเอาไว้ไ้หม วีรวิทรีบวิ่ไปเ็บาบ ่อนะมา่วยยพล
วีรวิทหยิบโ่สีทอึ้นมาะเหวี่ยับนายสิน แ่นายสินเอี้ยวัวหลับทัน ่อนะประิัวเ้ามาและฟันาบใส่แนวีรวิทนเลือไหล
“ุวิท!” ยพลเอ่ยอย่าใและโมโหมา “แ อย่าอยู่เลย!”
“ไอ้เ็มหา’ลัย ล้าิสู้ับันเหรอ?” นายสินถาม “รู้ไหม? ันมันนั่ามือโปรนะ เอาีวิแไ้่ายๆ เลยล่ะ”
แ่ยพลไม่ฟั เาเ้าไปปะทะาบับนายสิน แ่นายสินเ่าร่อสู้มา ไม่เปิ่อว่าให้เลย
“โอ๊ย!” วีรวิทร้ออย่าเ็บปว เลือเาไหลหยลพื้น แ่ไม่มีใรเห็น ยพลเผลอหันไปมอ ็เลยโนนายสินเอามือระแทาบนหลุามือ ่อนะสลายร่าเป็นวันและหลบหนีไป
“ุวิท!!” ยพลรีบเ้ามาหาวีรวิท แ่วีรวิทลับบอ
“ามมันไป! อย่าปล่อยให้มันลาสายา!”
“เลือไหลเยอะเลย เรา้อรีบไปทำแผล่อนล่ะ” ยพลพู
“ไม่! ามไป” วีรวิทร้อ
“เรื่อนายสินเอาไว้่อน” ยพลัสินใพูออมา “ลับไปทำแผล่อนะเป็นอะไรมาไปว่านี้”
วีรวิทสบถออมาอย่าอารม์เสีย เา่อยๆ ลุึ้น วามือเป็นวลม แล้ว็เิหลุมสีำึ้นลาอาาศ ทั้ยพลและวีรวิทับนภลามเ้าไปในหลุมนั้น
“ุามไปะ็ีหรอ” วีรวิทหันมาว่ายพล
“เราับมันวันอื่น็ไ้” ยพลพยายามปลอบประโลม “ทำแผล่อนะป่วยไปมาว่านี้ แล้วอาะามหาไม่ไ้ ไม่แย่ว่าเหรอ?”
วีรวิทยอมเห็น้วยับยพล เาเ้าไปในห้อพยาบาล เ้าหน้าที่ประำห้อพยาบาลเห็นเามีแผลที่แน็ถามว่าเิอะไรึ้น?
“ผมไปปะทะับนายสินมา แล้วโนมันเล่นาน”
“ายแล้ว นายสินนี่ร้ายริๆ นะ ่านัล่าไปมา แถมยัมีฝีมือีอี” เ้าหน้าที่หิพูออมาะทำแผลให้วีรวิท
“ะไปมมันทำไม?” วีรวิทถาม ยพลเินเ้ามา้วย
“้ออโทษ้วยนะที่ผมทำอะไรไม่ไ้เลย” เาอโทษ
“ไม่หรอ ุทำีสุแล้ว ผมสิพลา ทำาบหล่นเสียไ้” วีรวิทบอ
“เราน่าะใ้ปืนยิ” ยพล็เพิ่นึึ้นไ้
“ถ้าเป็นไปไ้ ผมอยาะให้มันมาทรมานที่นรมาว่าะัสินวิสามั” วีรวิทพู “ให้มันสมับที่มันทำับนอื่นไว้มา”
“หืม” ยพลลนั่ที่เ้าอี้้วย วีรวิทร้อโอโอยะเ้าหน้าที่พยาบาลใส่ยาที่แผลให้
“โอ๊ย! เบาๆ มือหน่อยสิ” วีรวิท่อว่า
“ัน็เบาสุๆ แล้ว” เ้าหน้าที่พยาบาลว่าลับ “เป็นนัล่า อทนเสียมั่”
หลัาทำแผลเสร็็มัปาแผลเอาไว้ วีรวิทเินออาห้อพยาบาลประำนรภูมิ ัฟันอย่าโมโห
“ผมไม่โรธุหรอ ุพล” วีรวิทบอไว้่อนอีฝ่ายะเ้าใผิ “ุมา่วยผมไว้ อบใมา”
“เหรอรับ? ผมนึว่าุะโรธผมเสียอี” ยพลเลยโล่ใ “แล้วแผลนี่เมื่อไหร่ะหาย?”
“ราวๆ สอสัปาห์”
“หา?” ยพลออะุน “รัษาเหมือนเวลาบนโลมนุษย์เลย”
“เวลาในนร็พอๆ ับโลมนุษย์นั่นแหละ” วีรวิทบอ “ุลับไปเรียนเถอะ ไว้ผมะเรียัวุอีที”
ความคิดเห็น