คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : ผิดคาด (รีไรท์)
อนที่ 64 – ผิา
พอบ่ายล้อย ทุน็เริ่มที่ะหิวันแล้ว พอแพรวาบอว่าหิวึ้นมา ปอภพ็ไปเอาอาหารที่อวาอยู่บนโ๊ะมา แ่แล้วเา็้อใ เพราะำนวนอาหารเหลือน้อยลมาว่าเิมมา ไม่พอสำหรับทุนแน่ๆ เาเอามือับหน้าผาอย่าทุ์ใ แพรวาเห็นันั้น็เลยถามว่าเาเป็นอะไร?
“สสัยเราะินันเยอะไปหน่อย อาหารถึไ้เหลือไม่พอ” ปอภพบอปัหาออมา “แ่เรา็ินันอย่าประหยัแล้วนี่ ทำไมอาหารถึไม่พอล่ะ?”
“็ูำนวนนสิ” ีริว่าพลามอไปที่สุนันธา สมาิใหม่ที่เพิ่ะเ้ามา “ะหม็ไม่แปลหรอ”
“เฮ้อ ้อออไปามหาอีแล้ว” ปอภพถอนหายใเฮือให่ ่อนะหันไปทานภัทรับวรรวลี “พี่ภัทร พี่วรร ไปันเถอะ”
“โอเ” วรรวลีรับำแล้ว็ลุึ้นพร้อมับอาวุธปืน นภัทร็ลุ้วยเ่นัน แ่ราวนี้ วันวิสาออนุาพวเาออไป้วย
“ให้หนู่วย้นหา้วยเถอะ่ะ” เธออร้อ “ให้หนูไ้ทำประโยน์มั่”
“ไม่ น้อรอที่นี่แหละ” ปอภพัึ้นมา แ่วันวิสาร้อะไปให้ไ้
“ั้แ่มาที่นี่ หนู็เป็นัวถ่วนอื่นมาลอเลย เพราะโรหอบหื” เธอบอ “ให้หนูไป่วย้วยเถอะนะ นะะ”
“ไม่ไ้หรอ” ปอภพบอทันที “มันอันราย อย่าเสี่ยออไปเลย”
“แ่หนูเป็นห่วพี่ภพนะะ!” วันวิสาล่าวเสียั “ให้หนูไ้่วยบ้าเถอะ่ะ”
นภัทรเห็นวามั้ใริอวันวิสา เา็แะบ่าปอภพพร้อมับบอ “ให้น้อไป้วย็ีเหมือนัน นเยอะๆ ะไ้่วยันหาไ้เยอะึ้นไ”
“พี่เป็นอะไรไป?” ปอภพถามนภัทร “พี่ไม่ลัวน้อสาะเป็นอะไรไปเลยเหรอ?”
วันวิสามอนภัทรอย่าีใ ะที่เธอำลัรอให้นภัทรพู แล้วนภัทร็พูออมา “พี่บอแล้วไว่าะุ้มรอทุนเอ พี่ไม่ผิสัาหรอ พี่ะูแลน้อสาเอ”
“แ่พี่ มันอันรายนะ” ปอภพัึ้น ทันในั้นเอ สรา็ยมือึ้น
“ันอไป้วยสิะ”
พวนภัทรหันมามอทาสรา สราเอ็ลุึ้นยืนเหมือนัน และ็อาสาะไป้วย “ให้ันูแลน้อสา็ไ้่ะ และะไ้่วยหาอาหาร้วย ไว้ใันเถอะ่ะ”
แ่วามริ สรามีแผนอะไรบาอย่า วันวิสาิับเธอแล้วที่ะออไปนอห้อ เพราะะนั้น เธอ้อหว่านล้อมให้พวนภัทรเอาวันวิสาออไปาห้อนี้ให้ไ้
“นะะ” สราย้ำอีรอบ “ให้าูแลน้อสาเอ รับรอไม่เป็นไรหรอ”
ปอภพิอยู่ั่วรู่ สรา็ำลัรอำอบาเาอยู่ ปอภพิว่ามันอาะอันรายเินไป เาปิเสธไม่ให้ทั้วันวิสาและสราออไป้านนอ
“ันะูแลให้ริๆ ่ะ” สราพู พยายามัแม่น้ำทั้ห้า “ันสนิทับน้อสาอยู่แล้ว รับรอ ันะประบอยู่้าๆ น้อสาลอเวลาเลย”
วันวิสาหันมามอสราแล้วยิ้มอย่าีใ ไม่ไ้รู้เลยว่าสรามีแผนารบาอย่าไว้ในศีรษะ ปอภพถอนหายใออมา ่อนะอนุา
“อ๊ะ ็ไ้ๆ” เาอนุาในที่สุ สราแอบยิ้มออมา เมื่อแผนอเธอประสบวามสำเร็ ปอภพบอึ้นมาอี “แ่อย่าทำอะไรเินเลยำสัพี่ภัทรนะ ้อฟัเา”
“ไ้่ะ” วันวิสาล่าวอย่าีใ “แล้วหนูะ่วยหาอเอ”
อีทาฟาหนึ่อฤหาสน์ พวอาธร็พยายามมอหาทาออ แ่ไม่ว่าะเปิประูบานไหน็ทะลุไปห้อนู้นห้อนี้ลอ พวเาไม่เอทาออเลย
ธนพรถึับหยุเินแล้วเปลี่ยนมานั่ลับพื้น พวอาธรไ้ยินเสียเธอนั่ลไป พวเาึหันมา
“ปล่อยันไว้รนี้แหละ” ธนพรบอึ้น อาธรส่ายหน้า ่อนะเินเ้ามาหา
“ไม่เอาน่า ุพร” อาธรเอ่ยึ้น “เราไปไหน็้อไป้วยันสิ”
“แ่ันยอมแพ้แล้ว” ธนพรบอามร “พูรๆ นะ เราไม่มีทาหาทาออเอหรอ เ้าอเมไม่ปล่อยเราไป่ายๆ หรอ”
เ่นว็อยาะ่วยอาธร เธอเลยล่าวึ้นมา “ุพร ทาออมันอาะมี็ไ้”
“แล้วเมื่อไหร่ะเอล่ะ?” ธนพรถามึ้น “ห้อมีเป็นร้อยๆ ห้อ ฤหาสน์หลันี้ว้าให่มา เราไม่มีทาเอหรอ ทาออน่ะ!”
ธนพรล่าวออมาแบบนั้น ทำเอาศรีธราและอาริให่อเหี่ยวไป้วยเลย ะที่อาธรพยายามให้ำลัใธนพร แ่ไม่เป็นผล ธนพรบอว่าะนั่รนี้นว่าะายไปเอ
“เฮ้อ” อาธรถอนหายใออมา “ผมะทำยัไับุี?”
“ไม่้อทำอะไร ปล่อยให้ันนั่ายรนี้แหละ” ธนพรบออย่าหมหวั “ให้ันถู่าหรืออาย็ไ้ พวุไปัน่อเถอะ ันพอแล้ว ไม่ไหวแล้ว”
แ่อาธรไม่ยอมปล่อยให้ธนพรอยู่นเียวแน่ เาึวัมือเรียอีสามนให้มานั่อยู่ับธนพร ทั้เ่นว ศรีธราและอาร่า็เ้ามานั่้วย
“เราพัันสัหน่อย็ไ้” อาธรว่าพลามอูนาฬิา้อมือราาถูอเา “นี่ะบ่ายสอแล้ว ทุนหิวันหรือเปล่า?”
ไม่มีใรพยัหน้า อาธรึพอะโล่ใไ้บ้า เาหันไปหาธนพรที่ส่ายหน้าออมาพลาพึมพำ “ันไม่น่าโ่มาที่นี่เลย ถ้าสะิใสัหน่อย ็อาะไม่้ออยู่ในสถานาร์แบบนี้”
“อืม ผม็เหมือนัน” อาธรล่าว “แ่ผม็อบใหมายบับนั้นนะ”
“อบใ?” ธนพรเอ่ยถาม “ะไปอบใทำไม? มันวนเรามา่าันนะ”
“็ถ้าไม่มีหมายนั้นเิวนมา” อาธร่อยๆ พู เาหายใเ้าและหายใออ่อนะบอ “ผม็ไม่มีวันไ้เอุน่ะสิ ุพร”
ธนพรหันวับไปมออาธร แล้วู่ๆ หน้าเธอ็แึ้นมา ศรีธรา็พอะรู้ถึวามหมายที่อาธรพู เธอึแวอาธรึ้นมา “แหม หวานันัเลยนะะ”
“ุศรี” ธนพรหันไปมออย่าเอาเรื่อ “ไม่ลนะะ”
“่ะ ไม่ล แ่หน้าุแแป๊เป็นมะเือเทศแล้วนะ” ศรีธราล้อเลียนธนพร ธนพรเอามือับใบหน้าัวเอ พบว่ามันร้อนผ่าว เธออายอย่ามา ึเอามือีาออาธร
“ุพูออมาไ้ยัไ? ไม่อายบ้าเหรอ?” ธนพรเอ่ยถาม อาธรหัวเราะออมา่อนะอบ
“็อายรับ” เาบอ “แ่ถ้าไม่พูเลย ผมะไม่สบายใ”
แล้วธนพร็เบือนหน้าหนีาเาไป ไม่ใ่ไม่พอใหรือโรธ แ่เป็นเพราะวามัเิน อารไ้ที ็เลยแวอาธรึ้นมาอีรั้ ทำเอาอาธรหน้าแเหมือนัน
“ถือว่าเอาืนละัน” อารบอ “ทีุ่มาแวเรื่ออผม”
“หา?” เ่นวไ้ยิน็ใ “เรื่ออุร? เรื่ออะไรเหรอ?”
“อ๋อ เรื่อ...” อาธรทำท่าะพู แ่อารรีบหยุเาไว้่อน ่อนที่เาะพูออมา
“เรื่อไร้สาระน่ะ ไม่้อสนใหรอ!” อารหันไปัฟันใส่อาธร “ุธรไม่้อพูออมานะ”
“แ่ันอยารู้ เรื่อ ‘ไร้สาระ’ อะไรนั่นน่ะ?” เ่นวถามอาธร “ลมันเป็นยัไะ?”
“็ผมแวว่าุรสนิทับุว ็เท่านั้นเอ” อาธรอบ “ผมแวแ่นี้ มันผิรไหน? ทำไมถึห้ามพูล่ะ? ุร?”
“นี่ ุหยุเี๋ยวนี้เลยนะ” อารว่าอย่าโมโห แ่หน้าเา็แแล้ว เ่นว็หน้าแเ่นัน ศรีธรามอทั้สี่น ่อนะเอ่ยออมา
“แหม ันอิาั” ศรีธราว่า “เป็นันนเียวที่ไม่มีู่้วยเลย”
“ุศรี!” ทั้สี่นหันมาว่าเธอทันที ทำเอาศรีธราใ เธอเลยรีบอโทษ
“อโทษ่ะ ันแ่แวเล่นๆ เยๆ”
อารบอออมา “อย่าให้ผมไ้ยินุพูอีนะ ไม่ั้นมีเรื่อแน่” อารบอเสียเ้มทั้ๆ ที่หน้าแเป็นผลแอปเปิ้ลไปแล้ว ศรีธรา็พยัหน้า แ่เธอ็อิาธนพรับเ่นวริๆ ที่มีนอยปป้อ มีแ่เธอนเียวที่ไม่มีที่พึ่
ทา้านอีฝั่หนึ่อฤหาสน์ นภัทร็เินนำหน้าไปพร้อมับาแผนที่ไป้วย เาลมือสำรวที่ั้นหนึ่ ่อนะเ้าไปในห้อที่ไม่เยสำรว เาใ้ปาามาร์เอาไว้แล้วว่าห้อไหนเยสำรวไปแล้วบ้า? ะไ้ไม่้อเสียเวลาสำรว้ำ
ปอภพเินับมือวันวิสาไป สราที่อยู่หลัท้ายสุ็มออย่าไม่พอใอย่ายิ่ เธอำลัรอให้แผนอเธอประสบวามสำเร็ ะที่นภัทรับวรรวลีเริ่ม้นห้อที่ยัไม่ไ้้น
“เออะไรบ้าไหมรับ?” นภัทรถามวรรวลีที่ำลั้นอีห้อหนึ่อยู่
“ไม่มีเลย่ะ” วรรวลีบอออมา “หาห้อ่อไปเถอะ”
แล้วพวนภัทร็ออามหาแ่ละห้อ แ่นภัทรำับไว้แล้วว่าอย่าไปไหนไลันเินไปนั เพราะเี๋ยวะหลทา และถ้าวยึ้นมา ็อาะเอนั่า วันวิสาลมือ้นอภายในห้อ แ่็ไม่เออาหารอยู่ี แ่เธอ็ไม่ท้อ เธออุส่าห์ออัวทั้ที เธอ้อหาอาหารให้เอให้ไ้ ะเียวัน สรา็แล้ทำเป็นหาอ แ่เธอำลัรอัหวะอยู่
ปอภพเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะพบนมปัืใส่ในถุพลาสิพร้อมับน้ำื่ม เาเรียวรรวลีับนภัทรให้เ้ามาในห้อ และบอว่าเออาหารแล้ว
“แ่นี้ไม่พอหรอ” วรรวลีว่า “เรา้อหาอาหารให้ไ้มาที่สุ เพราะำนวนนในห้อมันเยอะมา เี๋ยวพี่ไปหาอีห้อีว่า”
วรรวลีว่าแล้ว็วิ่ไปหาอีห้อ ปอภพวยถุใส่นมปัับน้ำึ้นมา่อนะใส่ลไปในเป้สะพายหลั เาออ้นหาอี ็เอแนวิไส้แฮมีสิ้นหนึ่อยู่บนโ๊ะพอี เาเลยเ็บเอาใส่ระเป๋าไป้วย
ะที่ทุนำลัามหาออยู่นั้น ิิพษ์็เินเ้ามาพร้อมับปืนลในมือที่ยัเหลือระสุนอีเยอะ ิิพษ์เปิประูเ้ามาและเห็นพวปอภพำลั้นหาออยู่ เา็ใ
“พวแ” ิิพษ์ว่าออมา นภัทรไ้ยินเสียนั้นเลยหันไปู แล้วเา็เห็นิิพษ์ เาโรธมา แล้ว็ัปืนออมาทันที
“ไอ้าร!!” นภัทรส่เสียัลั่น ทำเอาวรรวลีับปอภพใ รีบวิ่รูันเ้ามาู ็เห็นิิพษ์ยืนถือปืนลอยู่ วันวิสาและสราามมาอีที สราเห็นิิพษ์ พร้อมับอาวุธปืนในมือ เธอ็ิว่าเ้าแผนแล้ว
“แออไปเี๋ยวนี้นะ ่อนที่ันะ่าแ!!” นภัทรที่ยัเ็บใไม่หายเรื่อพน์ล่าวออมา ิิพษ์ยืนนิ่ ไม่ไ้แสท่าทีอะไรออมาเลย แ่เาลับพูออมา
“ันไม่ไ้ั้ใะ่า” เาบอ “ัน่าพวแไม่ไ้หรอ”
“โห! แ่าไ้ทุนนั่นแหละ อย่ามาโห!” นภัทระโน พร้อมับเล็ปืนไปที่ิิพษ์ ฝ่ายิิพษ์็ถอนหายใ่อนะบอ
“ถ้ามันทำให้พวแพอใ ยิันให้ายเลย็ไ้” ิิพษ์ว่าออมาแบบนั้น ทำเอานภัทรแปลใ ปอภพรู้สึไ้เลยว่าิิพษ์สำนึผิริๆ ะที่สราแอบไม่พอใ เพราะไม่เป็นไปามแผน เธอำลัรุ่นิถึแผนอะไรบาอย่า
นภัทรยัเล็ปืนไปทาิิพษ์และเฝ้ารอ ฝ่ายิิพษ์็ลปืนลและยืนเยเป็นเป้านิ่ สราเห็นท่าว่าแบบนี้ไม่ีแน่ เธอึลอ่าออไป “ไอ้าร!! แ่าุพน์!” เธอ่าออไปแบบนี้ เผื่อิิพษ์ะโรธึ้นมาบ้าและยิพวเา วันวิสาะไ้โนยิาย
“็บอแล้วไว่าันไม่ไ้ั้ใ!!” ิิพษ์ะโนลับ สราพึพอใ ท่าทาเาะมีน้ำโหแล้ว
“โห แมีอาวุธนี่ แยิพวันเลยสิ!!” สราบอออมา ทำเอาทุนใ “ันไม่ลัวายหรอ แ็เล่นเม เพราะะนั้นแ้อ่าทุน ึะรอออไปไ้”
“็บอแล้วไว่าันไม่มีวัน่าพวแเ็า!” ิิพษ์ะอใส่อย่าอารม์ร้อน “ันไม่อยา่าพวแนะ อย่าบีบบัับให้ัน่าพวแเลย”
สราิว่าเหลืออีเพียนิเียวเท่านั้น นภัทรสั่ให้เธอหยุพู เพื่อให้สถานาร์สบล แ่สราไม่ฟั เธอ่าเาออมา “ไอ้ั่ว! ไอ้ระยำ! แมันาร แ่าพวันเลยสิ! ะไ้สาแ่ใแไ!”
“ุา พอไ้แล้ว!!” นภัทรสั่ห้าม ฝ่ายิิพษ์ เา็เริ่มรู้สึโรธที่พูันไม่รู้เรื่อ เายปืนลอเาเล็ึ้น ฝ่ายนภัทรเอ็ยัเล็ปืนไปเหมือนัน
“เอาสิ! ยิเลย ันะไ้ยิอบแบ้า” นภัทร่มู่ ิิพษ์เอานิ้วสอเ้าไปืนล ่อนะัสินใยิระสุนออไป ปอภพรีบทันที เาเ้าไปับัววันวิสาให้หมอบลับพื้นึ่ผิาสรา นภัทรับวรรวลีเอ็้มหลบเหมือนัน เหลือเพียสราที่ยืนอยู่ เธอเลยถูระสุนปืนลเาะร่านไ้หลายบาแผล
สราร้อลั่น้วยวามเ็บปว ่อนะทรุัวลไปับพื้น ปอภพหันไปเห็น เา็รีบวิ่เ้าไปหาสราที่นอนบาเ็บอยู่และหันมาหาิิพษ์ “ไอ้าร!!” เาะโนออมา ฝ่ายิิพษ์็ใเ่นันที่เผลอทำลไป เาเผลอทำลไปอีแล้ว
“ุา!!” นภัทรรีบวิ่เ้ามาหาสราที่หายใรวยริน้วย ่อนะหันไปะโนใส่ิิพษ์ทั้น้ำา “ทำไม!? ทำไมแ้อ่าพวเรา้วย?”
ิิพษ์ถึับอึ้ไปเลย เาปล่อยให้อารม์โรธรอบำนยินอื่นไปอีแล้ว เาส่ายหน้า ่อนะรีบวิ่ลับไปยัห้ออื่น ในอนนั้นเอ วรรวลี็วิ่เ้ามา้วย และประอร่าอสราที่ถูยิหลายบาแผล
“อทนหน่อยนะ ุา เี๋ยวเราะลับห้อบาน แล้วรัษาแผลัน...” วรรวลีพูออมาทั้ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้ บาแผลรร์นานี้ ไม่มีทารัษาไ้แน่
“ไม่ ไม่ทันหรอ...” สรามีเลือไหลออมาาปา ทำเอาทุนใ เธอบอออมา “ที่ริ... าไม่ไ้อยาายหรอ แ่อยาให้น้อสาาย...”
“ว่าไนะะ?” วันวิสาเอ่ยถามออมาอย่าุน “อยาให้หนูายเหรอ?”
“ใ่” สรายอมรับ เธอิว่าัสินใบอวามริออไปเลยีว่า่อนที่เธอะหมลมหายใ “า...อิาน้อสาที่มีุปอภพูแล อิานระทั่อยาให้นอื่น่าน้อสา แ่ว่า...ฮ่ะๆ” เธอหัวเราะออมา “ลับลายเป็นาเอที่ถูยิ”
“ุไม่้อพูอะไรทั้นั้น เรารีบลับที่บานเร็วๆ ีว่า” ปอภพเร่ แ่สราับแนเาไว้ ่อนะล่าวออมาทั้น้ำา
“าอบุภพนะะ” เธอสารภาพออมา นภัทรหันไป้อหน้าปอภพ ็เห็นเาน้ำาึม ฝ่ายสรา็พู่อ “อบมา อบมาั้แ่แรแล้ว แุ่ภพ็ไม่เยมอมาที่าเลย”
“ผมอโทษ” ปอภพใ้มือเ็น้ำา “ผมมันโ่เอ พี่ภัทร็เือนผมแล้ว แ่ผมไม่เื่อ ผม...”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” สราบอออมาอย่ายาลำบาเพราะเ็บปวบาแผล “อแ่ใหุ้ภพรู้วามรู้สึอา า็พอใแล้ว ไม่มีอะไริ้าในใอีแล้ว....น้อสา พี่อโทษนะที่ิไม่ีับน้อ พี่ปล่อยให้ิเลศรอบำนเิเรื่อแบบนี้ึ้น”
“หนูให้อภัยพี่” วันวิสาเอ็เ้ามาับมือเธอ้วย “หนูให้อภัย ไม่้อลัวหนูโรธ หนูออโหสิรรม”
สรายิ้มออมาเป็นรั้สุท้าย ่อนะบอ “พี่็ออโหสิรรมน้อสาเ่นัน”
ว่าเสร็ สรา็หลับาลแล้ว็หมลมหายใไปเลย ปอภพ้อมออย่าใ เาเย่าร่าอสรา พร้อมับะโนเสียัลั่น
“ุา!!” เาะโน “ไม่ริน่ะ! ุาะายไม่ไ้นะ!!”
วันวิสาถึับร้อไห้ออมา สราาพวเาไปแล้ว ปอภพเอ็เสียใที่รู้ัวเอ้า และเสียใยิ่เ้าไปอีที่ไม่ไ้ใส่ใสราเลย เาเอาแ่ปป้อวันวิสา นลืมสราไป เธอึถูยิาย
“วามผิผมเอ” ปอภพล่าวออมาทั้น้ำา ะมอร่าอสราที่ไร้วิาไปแล้ว “วามผิผม เป็นเพราะผมเอ ผมไม่ไ้่วยุา”
“ไม่หรอ น้อภพ เธอเือบะทำให้น้อสา้อายนะ” นภัทรบอ วรรวลี็เห็น้วย
“รรมามสนอแล้ว” วรรวลีว่า “ุภพไม่้อัวลหรือเสียใอะไรหรอ เธอทำัวเอ ที่เธอ่าไอ้ิิพษ์ออมา ็เพราะอยาให้มันโมโหและ่าพวเรา”
แ่นั่นไม่ไ้่วยปอภพเลย เาร้อไห้แล้วเอาใบหน้าบลบนร่าอสราที่ถูยิหลายบาแผล เาล่าวอโทษ้ำแล้ว้ำเล่า แ่สรา็ไม่มีทาฟื้นึ้นมาอีแล้ว
“ผมผิเอ...” ปอภพยัยอมรับวามผิอยู่ “ถ้าผมเอะใสันิ็ี อนนี้มันสายไปแล้ว”
“เราลับห้อบานันเถอะ แ่่อนอื่น...” วรรวลีว่า “หาที่นอนให้เธอ่อนเถอะ”
ปอภพไ้ยินันั้น เา็ยมือปาน้ำา ่อนะ่วยันับนภัทร แบร่าอสราไปไว้ในห้อห้อหนึ่ที่มีเียพอี เาวาร่าอสราไว้บนเีย ัท่าเอามือุมอ ่อนะเอาผ้าห่มสีาวปิร่าอเธอเอาไว้ ปอภพยัสะอึสะอื้นอยู่ ทำเอานภัทร้อปลอบใ
“น่า น้อภพ น้อไม่ผิอะไรหรอ” นภัทรพยายามปลอบใอย่าีที่สุแล้ว แ่ปอภพส่ายหน้า
“ผมน่าะเื่อพี่” เาบอ “พี่เยเือนผมไว้แล้ว ผมน่าะเื่อ”
“เออ มันสายไปแล้ว” นภัทรบอออมา “มันเอาลับืนไม่ไ้แล้ว เรา้อเรียนรู้และ้อผ่านไปให้ไ้ ุาสารภาพวามในใออมาทั้หมแล้ว เธอบอแล้วนี่ว่าไม่มีอะไริ้าแล้ว เธอาไปอย่าสบสุนะ”
ปอภพยนิ้วปาน้ำาอัวเอแล้ว็ส่ายหน้า ฝ่ายนภัทร็ไม่รู้ะปลอบใอย่าไรแล้ว เานึโรธแ้นิิพษ์ยิ่นัที่มา่าสมาิที่ไม่เล่นเมไปอีแล้ว
“ไอ้ี้ยานั่น” นภัทรล่าวอย่าโรธเือ “มันให้อภัยไม่ไ้แล้ว
และทันในั้น ็มีเสียประาศัออมาาลำโพทั่วฤหาสน์
“นาสาว สรา วาทพยา์ สมาิหมายเลแป เสียีวิแล้ว เหลือผู้รอีวิสิบเ็น”
ในอนนั้นเอ พวอาธรที่นั่พัันอยู่ ไ้ยินเสียประาศ พวเา็หันมามอหน้าันเอ ่อนที่ธนพระว่าึ้น
“มีนายอีแล้ว” เธอว่า “เราะรอันไหมเนี่ย?”
ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ ธนพรถอนหายใออมา ะที่เ่นว็สสัยว่าสราือใร? เธอไม่รู้ั แ่ที่รู้อนนี้ือมีนเหลือรอแ่สิบเ็นแล้ว
นภัทรรู้สึเศร้าึ้นมา เาถอนหายใออมา ทั้ๆ ที่เาสัาแล้วว่าะปป้อทุน แ่็ทำให้มีนายเิึ้นเสียไ้ รู้ทั้รู้ว่าสราไม่ประส์ี แ่เา็รู้สึผิอยู่ี
“ในที่สุ พี่็ปล่อยให้มีนายนไ้ พี่มันแย่ริๆ”
“ไม่หรอ ไม่ใ่วามผิอพี่ภัทร” ปอภพบอแล้ว็ปาน้ำาหยสุท้าย “ลับห้อเถอะ ะไ้เอาอาหารไปเ็บ้วย ผมหา่อไปไม่ไหวแล้ว”
นภัทรไ้ยินอย่านั้น เา็ออาห้อที่ไว้ศพอสรา วรรวลีับวันวิสาออเินไปามนภัทรที่าแผนทีู่ ่อนะามเาไปยัห้อบานอพวัวเอ
ความคิดเห็น