คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : หาทางหนี (รีไรท์)
อนที่ 63 – หาทาหนี
พิมพ์พรรับเมธินเีนเีย้าันมา เพื่อะหาเหยื่อราย่อไป แ่แล้วเมธวิน็เอามือับท้ออย่ารู้สึเ็บ เาหยุเิน พิมพ์พรรเห็นันั้น็หันวับมา
“แผลเ็บเหรอ?” พิมพ์พรรถาม ฝ่ายเมธวิน็พยัหน้า
“เออ” เาบอ แล้ว็รู้สึเหมือนัวเอเป็นัวถ่วไปเลย “อโทษนะ ที่ันเป็นัวถ่ว”
พิมพ์พรรถอนหายใออมา แล้วเธอ็เินเ้ามาประอร่าอเมธวินเอาไว้ ทำเอาเมธวินใ พิมพ์พรรพาเาเินพยุร่าไปามทาในฤหาสน์
“แะมา่วยันทำไม?” เมธวินเอ่ยถามอย่าสสัย พิมพ์พรรเลยอบลับไป
“ัน็เยินะว่าัวเอเป็นปีศา” พิมพ์พรรบอ “แ่ันปล่อยแไปไม่ไ้ นั่นือสิ่ที่ันิอนนี้”
พอพิมพ์พรรบอแบบนั้นออมา เมธวิน็แปลใในัวพิมพ์พรร ิว่าเธอะโหว่านี้เสียอี แ่เา็ไม่ไ้ว่าอะไร ะที่เธอพยุเาไปามทาเิน
“อบใมานะ” เมธวินเอ่ยออมา พิมพ์พรร็ส่ายหน้า
“ไม่้ออบใ” เธอบอ “เพราะยัไ สุท้าย แับัน็้อ่าันอยู่ี”
เมธวินนิ่เียบไป ะในใิอะไรบาอย่า พิมพ์พรรประอร่าอเาไปเรื่อยๆ ะที่เมธวิน็แอบรู้สึีที่พิมพ์พรร่วยเหลือเา
ในห้อบานอพวปอภพ ู่ๆ สุนันธา็เริ่มปวปัสสาวะึ้นมา เธอเลยบอับนภัทร “นี่ ันปวห้อน้ำน่ะ”
“เหรอ?” นภัทรหันมา “หนัหรือเบาล่ะุ?”
“นี่ เสียมารยาทริ” สุนันธาว่าเา “ปวเบาสิะ ใร็ไ้พาันไปห้อน้ำหน่อยสิ”
“เี๋ยวผมพาไปเอ” นภัทรลุึ้น พลาอแผนที่าวันวิสา วันวิสา็ยื่นให้ ปอภพยืนึ้นและเสนอัวะไป้วย
“ไม่้อหรอ น้อภพ” นภัทรว่าอย่าเรใ แ่ปอภพส่ายหน้า
“ไปันเยอะๆ น่ะีแล้วรับ” ปอภพบอ “เผื่อเิอะไรึ้น ะไ้่วยเหลือันทัน”
นภัทรถอนหายใออมา เาไม่อาห้ามปอภพไ้ ถ้าเาั้ใะทำอะไรึ้นมา เาเลยไ้แ่พยัหน้า ่อนที่ทั้สามะออไปาห้อ
นภัทรพอะำไ้ว่าห้อน้ำอยู่ที่ไหน? เาเลยรีบพาสุนันธาให้เินามเามา แล้ว็พบห้อน้ำนไ้ สุนันธาเ้าไปทำธุระประมาสอนาที็ออมา ปอภพหัน้ายวา เพื่อูว่ามีใรมาหรือเปล่า?
พอเห็นว่าไม่มี สุนันธา็ออมาาห้อน้ำพอี นภัทรถามปอภพว่าะไม่ปัสสาวะหรือ? ปอภพส่ายหน้า
“ไม่รับ ผมไม่ปว” เาบอนภัทร “เรารีบลับันเถอะ ่อนะเอใร”
แล้วทั้สามน็เินลับไปยัห้อบานอัวเอ ราวนี้ไม่มีใรไล่ามมา ทำเอาปอภพโล่ใ เาะไ้ไม่้อเหนื่อยวิ่อีแล้ว
พวเาเปิประูออไป วรรวลีหันวับไปมอทาประูพร้อมับถือปืนไว้ แ่พอเห็นว่าเป็นนภัทร เธอ็เอาปืนล
“ห้อน้ำอยู่ไลไหมะ?” สราเอ่ยถามึ้น
“ไม่ไล เินไปนิเียว” นภัทรบอ “ไม่ำเป็น้อูแผนที่็ไ้ อยู่ใล้ๆ นี่เอ”
สราพยัหน้าอย่าเ้าใ สุนันธาเินไปนั่รที่เิมอน นภัทรับปอภพเอ็นั่ลบนพื้น้วย ทุนไ้แ่หลบในห้อนั้นอย่าไม่มีอะไรทำ
ฝ่ายพวอาธรที่อยู่อีฟาหนึ่อฤหาสน์ ศรีธราับธนพร็พาันุยันถึเรื่อิปาถะ ะที่อาธรับอารไม่ไ้พูันเลย อาธร้อาระุยับอารเลยวนุย
“เอ่อ ุทำานอะไรเหรอ? ุร?”
“ว่าาน” อารอบออมาสอำ “ผมไม่มีานหรอ มีแ่หนี้”
อาธรเลยไม่รู้ะพูอะไร่อ เานิ่ไปสัพั ่อนะถาม “อโทษนะ ุิหนี้อะไร?”
“หนี้นอระบบ ผมโนามล่า” อารอบออมา “เหมือบับถูไล่่าในที่นี้เลย ผมเลยเสียายไ ที่ไม่อาเล่นเมไ้อีแล้ว”
“น่า อย่าเล่นเลย ่านมันบาปเปล่าๆ” อาธรผู้ใีบอออมา อารเอ็พยัหน้า เาัสินใเลิเล่นเมไปแล้ว และเาะไม่ลับไปเล่นอี
“แ่ว่าหนี้นอระบบ...” อาธรว่าอย่าระวั “อันรายมานะ แล้วุะทำยัไถึะหลบเลี่ยไ้?”
“ผม็หนีอยู่” อารอบ “หนีมาที่นี่ แ่็เอทาัน ออไปไหนไม่ไ้ เออ ็ีเหมือนัน ลับไปาที่นี่็ายเหมือนัน ะายที่นี่หรือที่บ้าน็เหมือนันนั่นแหละ”
อาธรพูอะไรไม่ออ เาหันไปมอสาวๆ สอนที่พูุยันอย่าออรส ยเว้นเ่นวที่หลับไปแล้ว ูเหมือนเรื่อทีุ่ยันะเป็นเรื่อที่ทำาน แ่ละน่าแลเปลี่ยนประสบาร์อัวเอออมา
“แล้วุศรีทำานอะไร?” ธนพรถามึ้น
“ันไม่มีานหรอ่ะ” ศรีธราอบ “หลัาโนไล่ออมา ็พยายามหาาน แ่มีแ่านไม่ีทั้นั้น ันทำไม่ไหว ่าเ่าบ้าน็้าเาเอาไว้ นระทั่มีหมายเิวนส่มาพร้อมับเินนั่นแหละ ันเลยปลหนี้ไ้ แล้ว็ยอมเื่อบัรเินั่น นมาที่นี่”
“เออ เรา็เื่อเหมือนัน” ธนพรบอ “ไม่รู้เื่อไปไ้ยัไ? เินั้หนึ่ร้อยล้านบาท วามริันน่าะิเสีย่อน ไม่น่าโลภมาเลย สุท้าย็ลเอยแบบเนี้ย”
ศรีธรานิ่เียบไป ธนพรเลยถามศรีธราออไปว่าหลัาออาบ้านสามีแล้วไปที่ไหน?
“็ไปหาห้อเ่าเอา” เธอบอ “สามีัน...เาอ่อนแอเหลือเิน ไม่ิะ่วยันเลยสันิ ไ้แ่ฟัแ่แม่นเียวเท่านั้น”
“แหม เป็นสามีที่ใ้ไม่ไ้เลยนะะ” ธนพรบอออมา ทำเอาศรีธราหันมามอหน้าเธอ นธนพรไม่เ้าใว่าเธอพูอะไรผิไป?
“ุโรธันเหรอที่ันว่าสามีุ?” ธนพรถาม
“ไม่่ะ” ศรีธรายิ้มออมา “สาแ่ใ้วย้ำ ็เาไม่ไ้เรื่อริๆ แ่ัน็ไม่มีโอาสไปพบับเาแล้วล่ะ ในเมื่อออาเาะนี้ไปไม่ไ้”
เ่นวที่บัเอิื่นึ้นมา แล้ว็ไ้ยินบทสนทนาอศรีธราพอี เธอ็บอออมา “น่า ุพร ุศรี” เ่นวว่า “ถ้าเราามหาริั มัน้อเอแหละ เพราะเ้าอเม็้อออาฤหาสน์เหมือนัน ไม่ใ่เหรอ?”
ธนพรไ้ยินอย่านั้น เธอเอ็เริ่มะเห็น้วยเหมือนัน เ้าอเม็้อออาฤหาสน์นี้ แ่เธอำลััวลว่ามันะมีลไแบบเปิประูลับหรือเปล่า? ประูลับแบบที่พวเาใ้ไม่ไ้ ไม่มีทารู้ลไอมัน
“น่า อย่าเพิ่มอโลในแ่ร้ายเลย” เ่นวพยายามหว่านล้อมให้ธนพรเื่อ แ่ธนพรลับบอ
“ันไม่ไ้มอโลในแ่ร้าย่ะ แ่ันมอวามเป็นริ” เธอบอ “เราไม่มีหนทาออไปไ้หรอ เ้าอเม็้อิีแล้ว ที่ะัเราไว้ในนี้ ให้เรา่าันเอ”
เ่นวเลยเียบไปเลย ศรีธราที่เป็นนุนวน็เียบไปเหมือนัน พอพวสาวๆ ่านิ่เียบ ฝ่ายผู้าย็หันมามออย่าสสัย
“ุยันบแล้วหรือรับ?” อาธรถาม
“็ทำนอนั้น่ะ” ธนพรถอนหายใ “เราำลัถเถียันว่ามีทาออาที่นี่หรือเปล่า?”
“้อมีสิ” อาธรบออย่ามั่นใ “้อมีแน่ๆ”
“ุเอาอะไรมาเป็นหลัประัน?” ธนพรถามออมา ฝ่ายอาธร็บอ
“ไม่มีหลัประันอะไรหรอ” เาว่า “แ่มัน้อมีสัหนทา ประูมันปิไปไ้ไม่หมหรอ”
แ่ธนพรไม่เห็น้วยับเา เ้าอเม้อิรอบอบอยู่แล้วที่ะัพวเาเอาไว้ เ้าอเมไม่มีทาปล่อยให้พวเาหนีออไป้านอไ้อย่าแน่นอน ถ้าธนพรเป็นเ้าอเม เธอ็ไม่ยอมให้นหนีไปเ่นัน
“แล้วถ้ามันไม่มีล่ะ?” อารถามึ้น “เราอยู่ส่วนไหนในฤหาสน์็ไม่รู้? แ่ไ้เินวนไปวนมา หาทาออไม่เอเสียที ถึะมีแผนที่ ็ยาะระบุำแหน่อนนี้ไ้”
อาธรพูออไปหมแล้ว เามั่นใว่ามัน้อมีประูนำไปสู่้านนอฤหาสน์แน่ แ่ปัหาือ ประูนั่นอยู่ที่ไหน? แ่มัน้ออยู่ั้นหนึ่แน่ๆ
“เราออาที่นี่ันเถอะ” อาธรลับลายเป็นนัวนให้ทุนออไปเอ “ประูทาออมันน่าะอยู่ั้นหนึ่นะ ถ้าเราสำรวีๆ อาะหาเอ็ไ้”
เ่นวพยัหน้า แ่ธนพรไม่เห็น้วย ห้อมีเป็นร้อยห้อ ะมีวันหาเอไ้อย่าไร? แ่เธอ็ไม่อยาพูัำลัใอาธร แล้วทั้หม็ลุึ้น ่อนะเินออไปาห้อ
“นี่ ุิีแล้วนะ?” ธนพรถามอาธรึ้นมา “ถ้าเราออาที่บานแล้วเอศัรู....”
“เราเอ็หลบในที่แห่นั้นไปลอีวิไม่ไ้หรอรับ” อาธรหันมาบอ “เราพยายามหาประูทาออีว่า”
แล้วอาธร็เินนำทุนออไปาห้อ เาเินไปามทาเินในฤหาสน์ที่เปิไฟส่อสว่าไสว ศรีธราแอบสัเเห็นล้อวรปิที่ิั้อยู่ไปทั่วเพาน พวเาำลัถูับามออยู่
ฝ่ายพศ์ยศ เา็ประอเออนัน์มานวามันเริ่มึ้นแล้ว เาเลยบออพัเหนื่อยเสียหน่อย เออนัน์็อนุาให้พัไ้ ทั้สอาย่าวัย่านั่ลบนพื้นอฤหาสน์
“เริ่มหิวแล้วสิ” พศ์ยศเอามือุมท้อัวเอ เออนัน์เห็นันั้น เา็เลยอาสาะไปหาอาหารมาให้
“ไม่ ไม่้อ” พศ์ยศบอ พร้อมับยืนึ้น “ันีึ้นแล้ว ให้ันไปหาเอเถอะ เธอบาเ็บอยู่ เี๋ยว็ถู่าายหรอ”
ริๆ เออนัน์ไม่อยาให้พศ์ยศไปเลย แ่เออนัน์ไม่อาห้ามพศ์ยศไ้ พศ์ยศเปิประูออไปเลย พร้อมับสั่ำับเาให้อยู่ที่นี่นิ่ๆ อย่าเินไปไหนเ็า เออนัน์พยัหน้าอย่าสัา
“ีมา” พศ์ยศบอยิ้มๆ “เี๋ยวันลับมา”
เาถืออาวุธปืนไป้วย เออนัน์เอาศีรษะพิผนั ่อนะนึถึธรรมัยับร สอนที่เา่าไป อนนี้พวเาทั้สอนะโรธแ้นเานาไหนัน?
“อโทษนะ...” เออนัน์เปรยออมาอย่ารู้สึผิ “อโทษริๆ”
ฝ่ายพศ์ยศ เา็ออเินามหาอาหารไปามห้อ่าๆ แ่็ไม่พบอะไรเลย ยิ่หาไม่เอ็ยิ่หิว ท้อเาร้อโรราแล้ว แ่พอเปิประูเ้าไปในห้อหนึ่็เอนมปัืับน้ำเปล่าวาเอาไว้ เายิ้มออมาอย่ายินี ่อนะเินไปวยทั้สออย่าึ้นมา แล้วัารินนมปัเ้าไปทันที พร้อมับื่มน้ำสะอาลไป
แ่ในอนนั้นเอ วามวย็มาเยือน เมื่อิิพษ์เินประอัวเอเ้ามาในห้อที่เปิประูทิ้เอาไว้ พอิิพษ์เห็นพศ์ยศ เา็ลั่นระสุนทันที
เออนัน์ไ้ยินเสียปืนลรัวัมาาที่ใล้ๆ เาพยายามลุึ้น และรีบเินออไปามพศ์ยศ เพราะิว่าเาถูใรบานโมีแน่ๆ ฝ่ายพศ์ยศ็หลบระสุนไ้อย่าหวุหวิ เาออวิ่ไปพร้อมับนมปัที่ินไม่หมแล้ว็น้ำื่ม ะที่ิิพษ์รายิใส่เา แ่ระสุนลับไม่โน
ิิพษ์สบถออมาอย่าหัวเสียที่ยิไม่โนเสียที อนนั้นเอ เออนัน์็เปิประูเ้ามาแล้ว และเห็นพศ์ยศวิ่หนีมา เารีบพาพศ์ยศออมาาประู ่อนะเปิประูเ้าไปอีห้อแล้ว็เ้าไปหลบในนั้นทันที
“ใรไล่่าุลุมา?” เออนัน์ล่าวเสียเบา ะมอประูที่ลลอนเอาไว้แล้ว พศ์ยศอบออมา
“ไอ้ี้ยาที่มีรอยสัที่เยทะเลาะับเธอไ” พศ์ยศอบ ทำเอาเออนัน์โมโห
“หมอนั่นอีแล้ว” เออนัน์ัฟันอย่าโรธเือ “มันะามัไปถึไหนวะ?”
ฝ่ายิิพษ์็เปิประูออมา แ่ไม่เอพศ์ยศแล้ว เาสบถออมาอย่าเสียาย่อนะเินผ่านห้อที่เออนัน์ับพศ์ยศหลบออไป พศ์ยศับเออนัน์เอ็ไ้ยินเสียฝีเท้าเินไปไลแล้ว เออนัน์ถอนหายใออมาอย่าโล่อ ที่อีฝ่ายับพวเาไม่ไ้ ไม่ั้นพศ์ยศไ้แย่แน่ๆ
“แล้วุลุหาอาหารเอหรือยั?” เออนัน์ถามเบาๆ
“นี่ไ” เาแสนมปัรึ่้อนใหู้พร้อมับน้ำื่ม “ไม่้อห่วหรอ แ่นี้็พอรอท้อไปไ้แล้ว”
เออนัน์พยัหน้าอย่าเ้าใ แล้ว็รอให้ิิพษ์ไปริๆ เสีย่อน เาถึเปิประูออมานอห้อไ้ เาหัน้ายวา พอเห็นว่าไม่มีใร ็วัมือเรียพศ์ยศ พศ์ยศเลยออมาาห้อและเินามเออนัน์ไป
ทา้านิิพษ์ เา็เินมาพัเหนื่อย ่อนะเอาหลัพิับำแพในฤหาสน์ แล้วมอึ้นไปบนเพาน เาถือปืนลไว้ในมือ พลาิถึเรื่อที่เิเมื่อรู่ พอเาเอเหยื่อเ้า็รายิทันที เายอมรับ เายัอยาไ้เินราวัลอยู่ มิเ่นนั้น ไม่ถ่อมาที่เาะนี้แน่ แ่เา็รู้สึสำนึผิึ้นมา พอิถึเรื่อที่เา่าพน์
เาไม่ไ้ั้ใริๆ แน่นอน เาอยาไ้เินราวัล แ่เาไม่อาสัหารพวนภัทรที่ีับเาลไ้ เา็แปลใเหมือนันทีู่่ๆ ะยอมให้นภัทร่าเา ทั้ที่เา็ยัอยาไ้เินราวัลอยู่ ารสัหารพน์เป็นนแรอเา ทำเอาเารู้สึผิอย่าั พอนึถึมาถึอนนี้ เา็ไ้แ่เสียใ เา่านอื่นไ้ แ่ไม่อาทำร้ายพวนภัทรไ้ริๆ
“เราเป็นอะไร?” ิิพษ์ว่าออมา เาทบทวนในใัวเอ “เราไม่น่าะมีวามรู้สึแบบนี้นี่ นี่มันไม่ใ่ัวเราเลยนะ ทำไมเรา้อรู้สึผิ?”
เาส่ายหน้าให้ัวเอ ่อนะเิน่อไปในฤหาสน์
ทา้านพวปอภพที่ไม่มีอะไรทำัน ู่ๆ ปอภพ็มอเห็นมือถืออใรบานอยู่บนพื้น เาเลยเินไปเ็บพร้อมับถามว่าเป็นมือถืออใร?
“อน้อพน์น่ะ” แพรวาเอ่ยึ้นมา แ่น้ำเสียเธอไม่ไ้เศร้าอีแล้ว “พี่เป็นนเอามาเอ”
ปอภพะืนให้แพรวา แ่แพรวาบอว่าไม่้อ และให้ปอภพเ็บไว้น่ะีแล้ว ปอภพที่ว่าๆ อยู่ ็ถือวิสาวะเปิู้อมูลในมือถืออพน์ทันที พบว่าเามีรายื่อนโทรหลาย่อหลายน แล้ว็มีรูปภาพเ็บไว้้วย ปอภพไม่มีมือถือ็ริ แ่เา็พอเล่นเป็น
เาเปิูรูปอพน์อนที่ยัมีีวิอยู่ พบว่าเาถ่ายับนัศึษาสาวนหนึ่ ผมยาวสีำลับและหน้าาสวยาม ปอภพเาเอาว่าเป็นแฟนอพน์ ไม่็เพื่อนสนิท
เาเปิูภาพไปเรื่อยๆ พน์ถ่ายภาพเพื่อนๆ อเาไว้้วย พร้อมับบรรยาาศที่ห้าสรรพสิน้าและที่มหาวิทยาลัย ปอภพเอถึเพิ่รู้ว่าพน์เรียนอยู่มหาวิทยาลัยธรรมศาสร์ เาเปิูรูป่อไปเรื่อยๆ อย่าเพลิเพลิน พน์ถ่ายรูปสวยีเหมือนัน ท่าทาเาะ่ำอเรื่อารถ่ายรูป ปอภพเอ็เพิ่ะรู้
หลัูมือถือเสร็ เา็พบว่าแบเอรี่อโทรศัพท์ใล้ะหมพอี เาเลยัสินใปิเรื่อ แล้ว็เ็บมือถืออพน์ไว้ในระเป๋าาเ ่อนะไปอยืมมือถือานอื่น วันวิสาเลยยื่นมือถือให้เา
“พี่ภพไม่มีมือถือเหรอ?” วันวิสาถาม
“อือ” ปอภพยอมรับ “พี่มีแ่หนี้ที่้อ้าำระ ไม่มีเินื้อมือถือหรอ... เออ อเล่นเมในมือถือหน่อยไ้ไหม?”
“อ้าว? พี่ไม่มีมือถือ แล้วพี่ใ้เป็นไ้ยัไ?” วันวิสาถามอย่าุน
“แหม พี่็เยอเพื่อนเล่น” เาบอ “อมือถืออน้อสาหน่อยสิ พี่อยาะเล่นเม”
สราเอ็มีมือถือ แ่ปอภพลับไม่ยืมอเธอ แ่ลับไปยืมอวันวิสา ยิ่ทำให้เธอริษยาวันวิสามาึ้นไปอี เธอแอบลอบมอวันวิสา้วยสายาไม่ี นปอภพเห็นเ้า ็เลยถาม
“ทำไมุาทำหน้าแบบนั้น?” เาถาม “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อ๊ะ!” สราเลยรีบเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นปิ “ไม่มี ไม่มีอะไรหรอ่ะ พี่็แ่อารม์ไม่ีเท่านั้นแหละ”
“อารม์ไม่ี?” ปอภพสสัย “เรื่ออะไรรับ?”
“ือ...” สราหาทาแ้ัวไม่ถู “ือ เอ่อ หุหิเรื่อที่เราิเาะันที่นี่น่ะ่ะ”
ปอภพ็ิว่า ‘นึว่าเรื่ออะไร?’ ่อนะหันไปสนใเมในมือถืออวันวิสา เาสอบถามว่ามีเมแ่รถไหม? พอวันวิสาบอว่ามี เา็ถามว่าเป็นเมื่อไหน? วันวิสาบอออไป ในะที่สรา้อมอทั้สออย่าอิา
นภัทรที่พอะรู้วามรู้สึอสราเ่นัน เา็อยาเือนปอภพ เา็เือนไปแล้ว แ่ปอภพ็ไม่เื่อ ทั้วันวิสาและสรา้อแอบอบปอภพอยู่แน่ๆ และสราเอ็ท่าทาไม่ธรรมา้วย ูเหมือนะหึหวอย่ารุนแร เาแอบสัเสีหน้าอสราที่มอไปทาวันวิสา มันเป็นสายาที่ไม่ประส์ีเลย เาิว่าถ้าไม่เิอะไรึ้น็ะี
ในะนั้น สรา็ำลัวาแผนะำัให้วันวิสาออไปาลุ่มหรือายไปเลย็ไ้ แ่็ิไม่ออว่าะทำอย่าไรี? ะที่วันวิสาับปอภพผลัันเล่นเมแ่รถัน ปราว่าปอภพับแพ้
“ว้า น่าเสียายะมั อีนิเียว็ะนะแล้ว” ปอภพบ่นออมา ทำเอาวันวิสาหัวเราะ
“เมนี้เล่นยา่ะ หนู็ไม่เยนะมา่อน” เธอบอ
ทั้ปอภพและวันวิสา่าพาันหัวเราะไป ทำเอาสราหน้าา้วยวามโรธ นภัทรเห็นันั้น เา็อยาะเือนปอภพับวันวิสา เพราะลัวะเิเรื่ออะไรึ้น แ่เา็ไม่มีโอาสไ้บอเลย
ในะเียวัน พวอาธร็เินไปามทาเินในฤหาสน์ พวเาเินลบันไไปั้นหนึ่ ่อนะเปิหาห้อแ่ละห้อเพื่อะหาทาออ แ่็ไม่พบ อาธรยัไม่ยอมแพ้ แ่ธนพรยอมแพ้ไปแล้ว
“เราหาไม่เอหรอ” ธนพรบอออมา “เรา้อายันที่นี่แหละ”
“น่า อย่าเพิ่พูแบบนั้นเลย ุพร” อาธรปลอบใเธอ “ถ้าเราหาริๆ ็น่าะเอ”
“แ่เรา็หามาลอแล้วนะ” ธนพรบอ “ไม่เห็นะมีเลย”
อาธรเลยเียบไป ่อนะเปิประูบานถัไป ็เอทาเินอีทาหนึ่ พวเาออเินไปามทาในฤหาสน์ อารเอ็เริ่มรู้สึยอมแพ้แล้ว แ่เา็ไม่พูอะไรออมาให้อาธรเสียำลัใ
ฝ่ายพศ์ยศับเออนัน์ ทั้สอ็เินประอันมา เออนัน์เริ่มสสัยแล้วว่าพวเาะออเินไปที่ไหนันแน่? เลยบอให้พศ์ยศหยุ่อน
“ุลุ” เาถาม “เราำลัะไปไหน?”
“ไม่รู้เหมือนัน ็ไ้แ่เินไปเรื่อยๆ” อีฝ่ายอบ
“แล้วเราะทำเรื่อไร้ประโยน์แบบนั้นไปทำไม?” เออนัน์ถามอี “เราน่าะหาทาออนะ”
“ะมีเหรอ ทาออน่ะ?” พศ์ยศว่าึ้น “มี้วยเหรอทาออ?”
“ผม็ไม่รู้เหมือนัน” เออนัน์ว่าึ้น “แ่มันน่าะมีทาออนะ เ้าอเม็้อออาฤหาสน์เหมือนันนี่”
เาพูออมา พศ์ยศ็ิว่าริเหมือนัน แ่เ้าอเม้อรอบอบอยู่แล้ว ไม่ให้พวเาหนีออไปไ้หรอ พศ์ยศเลยบอออมาแบบนั้น ทำเอาเออนัน์ถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย
“ล...” เออนัน์ว่าึ้น “เรา้อายันที่นี่ริๆ ใ่ไหม?”
พศ์ยศถึับหันวับมา “ไม่สิ เธอ้อนะ และหนีออไปให้ไ้ ลับไปหาุยายอเธอ”
“็บอแล้วไว่าผม่าุลุไม่ลหรอ” เออนัน์บอ “สมมิถ้าเหลือเราแ่สอนเท่านั้น ผม็ทำอะไรลุไม่ไ้”
“ั้น็บเมไม่ไ้” พศ์ยศบอออมา “แ่อะไระเิึ้นอนท้าย็ไม่รู้? ไม่มีใรสามารถาเาไ้เลย”
พศ์ยศพูแบบนั้นออมา ทำเอาเออนัน์สสัยเหมือนันว่าท้ายที่สุะเป็นอย่าไร? เาเอ็ไม่อา่าพศ์ยศไ้เหมือนัน
“เอาไว้เหลือแ่เราสอนแล้ว่อยิีว่า” พศ์ยศบอออมา “ที่ทำไ้อนนี้ ็เินหาทาออไป่อน”
เออนัน์ึพยัหน้า พศ์ยศเลยประอเา่อไป เออนัน์รู้สึอบอุ่นึ้นมา เมื่อไ้อยู่ในอ้อมแนอพศ์ยศ มันทำให้เานึถึุยายอเา เวลาทีุ่ยายอเา เา็รู้สึอบอุ่นแบบนี้เหมือนัน
อบุนะรับ เออนัน์ิในใับพศ์ยศ เาอายที่ะบอแบบนั้นออมา ึเปลี่ยนเป็นิในใแทน แล้วพศ์ยศับเออนัน์็เิน่อไปามทา
ความคิดเห็น